Βάλτε τους κλέφτες φυλακή!...

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη thanikolaidi@gmail.com    Τ’ ΑΚΟΥΣΑΜΕ κι αυτό. Έπρεπε να’ ρθει ο «γιατρός» (λέγε με Στρος Καν) απ’ το… εξωτερικ...

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη
thanikolaidi@gmail.com  

Τ’ ΑΚΟΥΣΑΜΕ κι αυτό. Έπρεπε να’ ρθει ο «γιατρός» (λέγε με Στρος Καν) απ’ το… εξωτερικό, για να μας υπενθυμίσει την ολιγωρία των πολιτικών μας στο εσωτερικό, τη συμμετοχή μας στο έγκλημα και να μας κάνει υποδείξεις. Χωρίς να κοκκινίζουν οι πολιτικοί από ντροπή και με του κόσμου η οργή να αγγίζει τα όρια του ξεσπάσματος.
ΚΑΙ, βέβαια, για όλα μερίμνησαν οι εκλεγμένοι (και εν πολλοίς μη εκλεκτοί) πολιτικοί μας. Και τα προνόμιά τους σιγούρεψαν και το ακαταδίωκτο «συναδέλφων» τους εξασφάλισαν. Κι αν κυκλοφορούν ανάμεσά μας μεγαλοκλέφτες ανενόχλητοι, κι αν μιζαδόροι πετάγονται στο Παρίσι για καφεδάκι και στην Ελβετία για να ηδονιστούν ψαχουλεύοντας τα κλεμμένα, αυτοί είναι...
 υπεύθυνοι. Οι νομοθέτες μας! Οι αψείς κοκορομάχοι του Κοινοβουλίου μας, που μεταμορφώνονται σε χαδιάρες γατούλες όταν πρόκειται για «συνάδελφο». Με κλειστά (ως πότε) τ ‘αυτιά, μη τους χαλάσει τη διάθεση η κραυγή «δώστε τους κλέφτες στο λαό!».
ΤΟ πήραν στα αψήφιστα και δεν πρόκειται να συνεδριάσουν με τη διαδικασία του κατεπείγοντος νομοθετώντας για τους «ειδικούς κλέφτες». Δεν διέκριναν τα χλωμά (απ’ την οργή) πρόσωπα και συνεχίζουν. Το ίδιο και οι «δολοφόνοι» του λαού με το μακρύ τους χέρι, ολετήρες της εθνικής τιμής και άρπαγες του δημοσίου χρήματος.
ΕΠΡΕΠΕ το ΔΝΤ να τους βρει «μέσα». Στα κελιά τους να τους πηγαίνουμε τσιγάρα και τις περιουσίες τους στην… αφετηρία τους. Τους βρίσκει «έξω». Κολλήσαμε σε νόμους με τα παραθυράκια τους που οι νομοθέτες μας δεν γουστάρουν να τους αλλάξουν (μόνο για τα προνόμιά τους συνεδριάζουν στα γρήγορα, υπερψηφίζουν και δημοσιεύουν στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως», στα μουλωχτά). Βαλτώσαμε στη γραφειοκρατία που χρειάζεται δικαστικές συνδρομές και «τραπεζικές» συναινέσεις για το άνοιγμα λογαριασμών. Εδώ, να σημειώσουμε πως οι ελληνικές τράπεζες είναι όλο προσκόμματα, αντιρρήσεις και… γραφειοκρατία, (εκ)τιμώντας τους (μεγαλο)πελάτες και τον… ιδρώτα τους.
ΑΝ, λοιπόν, αυτό το πανελλήνιο αίτημα παραμείνει μόνο κραυγή και λόγος κενός, αν ο κόσμος δεν δει κάποιους κοπρίτες στη φυλακή, δεν ηρεμεί, δεν ησυχάζει. Αν τα τσακάλια που δεν κοιμούνται από αγωνία μην έπεσαν οι πόντοι τους στα γκάλοπ δεν βρουν τη λύση για ν’ ανοίξουν τα κελιά, θα φορτωθούν την οργή του κόσμου, θα ζεματιστούν απ’ το καυτό νερό της χύτρας που θα σκάσει - και μακάρι να μη σκάσει.