Να γκρινιάξω, να χαρώ, να γκρινιάξω, να χαρώ...

Γράφει η Αμελί Νομικού Σήμερα το πρωί βρήκα δίπλα στην κούπα του καφέ μου μια μαργαρίτα. Την κοίταξα, την ξανακοίταξα… Μυστήρια πράγματα ...

Γράφει η Αμελί Νομικού

Σήμερα το πρωί βρήκα δίπλα στην κούπα του καφέ μου μια μαργαρίτα. Την κοίταξα, την ξανακοίταξα… Μυστήρια πράγματα είν’ τούτα! Τι παράξενη μαργαρίτα είναι αυτή; Μαυρόασπρη; Μες το χειμώνα; Μαργαρίτα; Γκρίνια έγραφαν τα μαύρα φυλλαράκια της, χαρά έγραφαν τα λευκά. Κι εγώ την πήρα κι άρχισα να τη μαδάω όπως κάποτε μαδούσα κάποιες άλλες μαργαρίτες για να μου πουν αν μ’αγαπάει ή όχι… Να γκρινιάξω, να χαρώ, να γκρινιάξω, να χαρώ...
Προφανώς αφορμή για την υλοποίηση των σκέψεών μου στην αλλόκοτη μορφή της παρδαλής μαργαρίτας στάθηκε η προσπάθεια για την πραγματοποίηση της καθιστικής διαμαρτυρίας χτες 19/12, στο Σύνταγμα. Μια διαμαρτυρία που...
δεν μπορώ να πω ότι πέτυχε αφού ήμασταν λίγοι και αμήχανοι έναντι της ελάχιστης συμμετοχής αλλά από την άλλη και μόνο το γεγονός ότι βρεθήκαμε εκεί ακόμα κι αυτοί οι λίγοι, με κάνει να χαμογελάω.
Όμως, δε θέλω να νικήσουμε κι εμείς (σας θυμίζω τα αποτελέσματα των εκλογών) όπως μας έχουν μάθει οι πατέρες της Βουλής των Ελλήνων έξω από την οποία πήγαμε να διαμαρτυρηθούμε. Δε θέλω να ερμηνεύσουμε κατά πώς μας συμφέρει τη σημασία της χούφτας (ή κλούβας) των ανθρώπων που σταθήκαμε εκεί, παράταιροι μέσα στη γιορτινή ατμόσφαιρα, τα μπαλόνια και τα χαμόγελα που συνηθίζουμε να ντυνόμαστε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.
Είναι λοιπόν δεδομένο ότι η διαμαρτυρία απέτυχε παταγωδώς. Δεν καταφέραμε να μαζευτούμε ούτε καν αυτοί που είχαν «δηλώσει συμμετοχή» στη σελίδα της εκδήλωσης (300+). Παρά τις περίπου 4500 (και πλέον) επισκέψεις στη σελίδα της διαμαρτυρίας είτε μέσω του φβ είτε μέσω εξωτερικών συνδέσμων (τα μπλογκς που είχαν δημοσιεύσει το κάλεσμα) ελάχιστοι άνθρωποι αποφάσισαν να συμμετάσχουν.
Οι λόγοι πολλοί: ο ερασιτεχνισμός του καλέσματος προφανής (όμως αυτό είναι που το κάνει πιο σημαντικό και καίριο), η πορεία της Τετάρτης (και τα επεισόδια που τη συνόδευσαν) λειτούργησε ως τροχοπέδη αφού πολλοί/ές φοβήθηκαν μήπως δημιουργηθούν προβλήματα, η επιλογή της μέρας της διαμαρτυρίας (Κυριακή: «άγια μέρα αργίας») που τη φυλάμε για τους οικείους μας και το ραχάτι μας (βέβαια, επιλέχθηκε αυτή η μέρα ώστε οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να μπορούν να συμμετάσχουν χωρίς προβλήματα), η εκτόνωση της οργής μέσω του πληκτρολογίου και των εύκολων όπως φαίνεται αφορισμών επί της οθόνης που δίνει διέξοδο και άλλοθι στην ενοχή μας και κυρίως η αίσθηση ότι έτσι δε λύνονται τα προβλήματά μας, ότι αυτές οι κινήσεις δεν εμπεριέχουν λύση και είναι αναποτελεσματικές.
Η μόνη απάντηση που έχω να δώσω στο τελευταίο είναι η ακόλουθη: Προφανώς δεν δίνουν καμία λύση αυτές οι κινήσεις. Προφανώς οι βολευτές μας αδιαφορούν για ό,τι κάνουμε, άλλως δε θα ψήφιζαν με τέτοια ευκολία –παρανομώντας- συμβάσεις που σκλαβώνουν τη χώρα μας. Προφανώς δεν θ’ αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας σηκώνοντας ένα προχειροφτιαγμένο ή καλοφτιαγμένο πανό. Μήπως όμως, αυτή είναι και η παγίδα στην οποία συντονισμένα μας σπρώχνουν; Αυτή της παραίτησης και της ηττοπάθειας και της κατά το δυνατόν πιο εύκολης αντίδρασης ίσα για να έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή; Μήπως όμως, η στάση μας είναι υπαγορευμένη και καθ’ όλα υποκινούμενη με τρόπους που θα τους κατανοήσουμε όταν όλα θα έχουν τελειώσει (πολλά χρόνια μετά δηλαδή) και πλέον δεν θα είμαστε σύγχρονοι μιας κατάστασης που αλλάζει πολλαπλά τα δεδομένα της ζωής μας;
Απαντήσεις στο πιάτο δεν έχω να δώσω. Σιγά σιγά μπροστά μου, ξεκαθαρίζει ένα τοπίο που δείχνει ένα μέλλον απολύτως εφιαλτικό. Ένα μέλλον που έχει ν’ακυρώσει αγώνες και προσπάθειες πολλών ετών και πολλών γενιών. Ένα μέλλον που αφορά σε ανθρώπους που εάν έως τώρα βαυκαλιζόντουσαν μέσα στη δανεική τους ευδαιμονία, κυνηγώντας παθιασμένα το χτίσιμο του φαίνεσθαι, της εικόνας και του έχειν και κατέχειν και όχι του είναι, στη συνέχεια θα είναι ευχαριστημένοι που θα επιβιώνουν έχοντας ένα πιάτο φαγητό και μία αξιοπρεπή στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Δεν ήμουν ποτέ οπαδός των διαφόρων συνομωσιολογιών αλλά δυστυχώς βλέπω κάποιες απ’ αυτές να επαληθεύονται με τέτοια ανατριχιαστική ακρίβεια που έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό και την ψυχή στα δόντια.
Αν και δεν έχω απαντήσεις στο πιάτο όπως προείπα, έχω μία και μόνη βεβαιότητα. Η υπακοή, η άνευ όρων παράδοση, το μονίμως σκυμμένο δημοσίως κεφάλι και η αγανάκτηση εντός του οίκου μας, δεν είναι οι ενδεδειγμένοι μέθοδοι σημερινής κοινωνικής συμπεριφοράς. Είναι απαραίτητο πια, να δράσουμε, συνειδητοποιώντας ότι η κατάσταση ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ. Δεν ενδείκνυται πια η γνωστή (ανθρώπινη βεβαίως) αντίδραση του στρουθοκαμηλισμού.
Δεν είμαστε συμμέτοχοι. Ας το δείξουμε λοιπόν!
Αυτά σκεφτόμουν καθώς μαδούσα την παρδαλή μου μαργαρίτα. Κι όταν το τελευταίο φυλλαράκι έμεινε άσπρο στο χέρι μου, αποφάσισα να χαρώ. Έγινε μια αρχή!
Ελπίζω μόνο να μη μείνει σε μερικές φωτογραφίες στο φβ και στους υπολογιστές μας, χτυπήματα στους ώμους μας (το κάναμε το καθήκον μας και σήμερα) και χτίσιμο της αντημνημονιακής μας εικόνας (σας ξαναθυμίζω κάποιους πολιτικούς/καλλιτέχνες/δημόσια πρόσωπα), απανωτά λάικ και "μπράβο ρε παιδιά". Ελπίζω να είναι η αρχή για σοβαρές δράσεις.
-Έι, ακούστηκε το φυλλαράκι. Έι! Να χαρείς είπαμε! Έγινε μια αρχή! Στο χέρι σας είναι πλέον.
-Στο χέρι μας είναι, είπα κι εγώ χαμογελώντας και ξεκίνησα να γράφω ένα κείμενο.