Εγκλώβισαν το μέλλον της χώρας – Την επιστρέφουν στο Μεσαίωνα...

Του Νίκου Κοτζιά http://epirusgate.blogspot.com/    Η πολιτική μετρά εκ του αποτελέσματος. Η πολιτική της κυβέρνησης έχει τουλάχιστον ...

Του Νίκου Κοτζιά
http://epirusgate.blogspot.com/
  
Η πολιτική μετρά εκ του αποτελέσματος. Η πολιτική της κυβέρνησης έχει τουλάχιστον προς το παρόν τα εξής αποτελέσματα:
Πρώτον, μια άγρια ανακατανομή πλούτου και εισοδήματος υπέρ των δυνάμεων που οδήγησαν την χώρα στην κρίση. Χαμένα είναι τα χαμηλά εισοδήματα που προέρχονται από μισθούς και συντάξεις, καθώς και μεσαία εισοδήματα μισθωτών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών.
Δεύτερον, μια συνεχή ύβρη στην ίδια τη ύπαρξη των μισθωτών, ιδιαίτερα του δημοσίου. Αντί να απαξιώσει η κυβέρνηση την φοροκλοπή και φοροδιαφυγή, το μαύρο χρήμα, τις παράνομες συμφωνίες, το αεριτζίδικο κεφάλαιο και τη λαμογιά επιτέθηκε κύρια στους δημόσιους υπάλληλους. Το έπραξε τόσο με τα μέτρα που έλαβε, όσο και με την καμπάνια ηθικής απαξίωσής σε βάρος τους. Καμπάνια που διεξήγαγε μαζί με εκείνα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που...
 επιβιώνουν χάρη στην στήριξη του δημοσίου (ακόμα και με φορονομικό τρόπο) και των τραπεζών. Μέσα από τις καμπάνιες της, η κυβέρνηση έδειξε ποιόν ήθελε να πλήξει. Ενάντια σε ποιόν επιλέγει να κάνει πολιτική.
Tρίτον, μια πολύπλευρη στήριξη εκ μέρους της κυβέρνησης, με όλα τα μέτρα που έλαβε, των τραπεζιτών φίλων της. Τους διασφάλισε φθηνό ευρωπαϊκό χρήμα με επιτόκιο 1% προκειμένου να δανείζεται το ελληνικό δημόσιο από αυτές με επιτόκιο 6%. Το καλοκαίρι τους κατέστησε κράτος εν κράτει. Τους προσκάλεσε και τους κατέστησε συνδιαπραγματευτές στο τραπέζιο εκπόνησης του δεύτερου μνημονίου, ή αλλιώς του «μνημονίου της κόλασης». Εκείνο που μπροστά του η πρώτη συμφωνία δίνει την εικόνα αγίας βίβλου. Τους εξασφάλισε ακόμα και νομοθεσία περί των εργασιακών σχέσεων με τη δυνατότητα να σπάσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων στις τράπεζες. Μέσα, Τραπεζίτες, Κυβέρνηση, χαρακτηρίζουν τις κατακτήσεις των τραπεζοϋπαλλήλων ως «προνόμια». Ενώ τα προνόμια των ελληνικών τραπεζών τα ανάγουν σε κάποια «οικονομική αναγκαιότητα». Τέλος, δεν προχωρά ακόμα η κυβέρνηση στην άμεση και έγκαιρη δημιουργία ενός δημόσιου τραπεζικού πυλώνα με τον οποίο θα μπορούσε να κάνει πραγματική πολιτική στην αγορά.
Τέταρτο, την απόσυρση από την ίδια την κυβέρνηση μέτρων που είχε αναγγείλει ως εξισοροποιιτικά ισορροπία έναντι των μέτρων καταστολής που εφαρμόζει για τους μισθωτούς, όπως είναι η κατάργηση της πρόβλεψης για φορολόγηση με 20% των καναλιών. Η απόσυρση αυτή διέγραψε και την καλύτερη στιγμή του Υπουργού Οικονομικών ο οποίος τα είχε ανακοινώσει ο ίδιος. Για την απόσυρση, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο όπως αυτό περιγράφεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πέτρου Πικρού. Ταυτόχρονα έδωσε σε μεγάλα συγκροτήματα τη δυνατότητα αγορών και δανεισμού με επιτόκια και όρους που ακόμα ονειρεύονται οι υπόλοιπες επιχειρήσεις. Τα έκανε αυτά, τόσο γιατί είναι δέσμια της λογικής της υποταγής στα μεγάλα συμφέροντα, όσο και διότι μπαίνει όλο και πιο βαθιά στον κόσμο της αυταπάτης ότι θα την γλυτώσουν τα συγκροτήματα από την οργή που ήδη σκάει μύτη. Δεν έμαθε τίποτα από τα παθήματα του Κ. Καραμανλή.
Πέμπτο, έδωσε χωρίς διαγωνισμούς δουλειές στη διαπλοκή μακριά από τον δημόσιο έλεγχο. Απέδειξε ότι η λεγόμενη «ανοικτή διακυβέρνηση» αποτελεί ένα φύλο συκής για να κοροϊδεύει ο κυβερνητικός μηχανισμός τους απλούς πολίτες, πίσω από το οποίο κρύβονται τα πιο άθλια κόλπα της αγοράς. Είτε αυτό αφορά τον κόσμο του Ιντερνετ, είτε των υποδομών.
Έκτο, η κυβέρνηση διέγραψε το μεγαλύτερο τμήμα από τα χρέη προς το δημόσιο που συνυπολόγιζε στα μελλοντικά έσοδα. Πρόκειται για μια πολιτική που βρίσκεται στην ίδια ευθεία με την Περαίωση. Την τελευταία την εφάρμοσε και για πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, κάνοντας την πιο άδικα από ποτέ. Είναι, βέβαια, άξιον απορία πώς η λεγόμενη Τρόικα το επέτρεψε. Διότι αν είναι κάτι που θα έπρεπε να μην επιτρέψει η Τρόικα είναι η περαίωση. Από τη σκοπιά του κοινοτικού δικαίου η περαίωση αποτελεί σαφή καταστρατήγηση των κανόνων του ανταγωνισμού. Άλλο κόστος έχει ο επιχειρηματίας που πληρώνει κανονικά τους φόρους του, και άλλο εκείνος που περιμένει την περαίωση και πληρώνει λιγότερο και από έναν φτωχό μισθωτό.
Έβδομο, η κυβέρνηση θέλει να ρίξει το φόρο των επιχειρήσεων στο 20%, ακόμα και πιο κάτω. Μπορεί, αν θέλει να το πάει και στο 10% που βρισκόταν η Ιρλανδία της επίσης βαθιάς κρίσης. Η λογική της είναι βαθιά δεξιόστροφη και δεν μπορεί πια –πολύ φοβάμαι- να αλλάξει.
Έχει καταλήξει στο δόγμα ότι οι μισθωτοί δεν πολυχρειάζονται σε αυτό τον τόπο (αν μάλιστα αρχίσουν να πεθαίνουν νεότεροι δεν θα υπάρχει και ζήτημα στο ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό σύστημα! Αγαπημένοι μου λογιστές μια σκέψη έκανα…). Η κυβέρνηση είναι δέσμια του δόγματος ότι αποκλειστικός παράγοντας που συμβάλλει στην ανάπτυξη είναι οι επιχειρηματίες και ότι από τα δικά τους κέρδη εξαρτώνται όλα. Πρόκειται για μια χυδαία αντίληψη που είχε λόγο ύπαρξης στις θεωρίες που διακινούνταν στον 16ο και 17ο αιώνα, τότε που οι ανερχόμενοι βιοτέχνες-μανουφακτούρα και ο υπό γέννηση καπιταλισμός προσπαθούσαν να αποδείξουν την ανωτερότητά τους έναντι της φεουδαρχίας.
Όμως, ως γνωρίζουμε, στη συνέχεια, εμφανίστηκαν από τους φυσιοκράτες μέχρι τον μαρξισμό θεωρίες που απέδειξαν τον παραγωγικό χαρακτήρα της απελευθερωμένης από τσιφλικάδες αγροτικής οικονομίας και την ιδιαιτερότητα της παραγωγικής ικανότητας της μισθωτής εργασίας. Κανείς σοβαρός οικονομολόγος στον κόσμο δεν πιστεύει πια ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν στους επιχειρηματίες και στα «Επιχειρηματικά δαιμόνιά τους». Αφήνω δε στο παρόν κείμενο ασχολίαστο το γεγονός ότι αυτό το δαιμόνιο δεν φαίνεται να δόθηκε απλόχερα σε πολλούς Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες.
Όγδοο, δεν στηρίζει η κυβέρνηση τους τομείς της παραγωγής στην ίδια τη χώρα και τις ατμομηχανές της ελληνικής οικονομίας, όπως είναι η οικοδομή και ο ορυκτός πλούτος. Επανήλθε στην ίδια πολιτική με εκείνη της ΝΔ. Επιδοτήσεις και απαλλαγές για εισαγόμενα προϊόντα, όπως είναι τα αυτοκίνητα, έλλειψη ανάλογων μέτρων για την ελληνική παραγωγική βάση. Με αυτό τον τρόπο η Ελλάδα της κρίσης στηρίζει αλλότριες οικονομίες, κλάδους στους οποίους δεν έχει προστιθέμενη αξία, αλλά ούτε και προοπτικές. Αυξάνει, όμως, και τα ελλείμματά της. Οι κυβερνητικοί θα μου απαντήσουν ότι οι κλάδοι εισαγωγών απασχολούν πολλούς εργαζομένους και η ύφεση που υπάρχει σε αυτούς δημιουργεί προβλήματα. Από μια σκοπιά το επιχείρημα έχει την λογική του. Αλλά από ποια σκοπιά; Αν υπάρχουν στην οικονομία χρήματα για κατανάλωση, εάν γίνονται επαρκείς εξαγωγές και υπάρχει διαθέσιμο συνάλλαγμα. Αλλά όταν η χώρα πεινά προκειμένου να περιορίσει, έτσι μας λένε, τα ελλείμματα, τότε προηγείται η υποστήριξη στην εγχώρια παραγωγή και αν είναι δυνατό στην παραγωγή που είναι προσανατολισμένη στις εξαγωγές και όχι στις εισαγωγές.
Ένατο, η κυβέρνηση προχώρησε στην κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων. Την επίθεση ηθικής απαξίωσης των εργαζομένων, την συνόδευσε η επίθεση στο εισόδημά τους. Τώρα η επίθεση αυτή βρίσκεται στην τρίτη φάση της, στην φάση υπονόμευσης κατακτήσεων και κοινωνικών δικαιωμάτων που χρειάστηκαν δεκαετίες αγώνων, κόπων και θυσιών. Μέσα σε μια ψηφοφορία η κυβέρνηση εγκλώβισε το μέλλον της χώρας και επέστρεψε στον Μεσαίωνα. Ακόμα και για αυτή την επιστροφή έχουν βρεθεί απολογητές και υπηρέτες.
Δέκατο, όλα τα πιο πάνω μέτρα η κυβέρνηση τα έλαβε με τρόπο που υπονομεύει τη δημοκρατία, τους δημοκρατικούς θεσμούς και διαδικασίες. Αντί να προστατεύσει τη δημοκρατία στις δύσκολες στιγμές που περνά η Πατρίδα, αντί να στηριχθεί στη συλλογικότητα των πολιτών αυτού του τόπου, επέλεξε τον αυταρχισμό. Επέλεξε τις αποφάσεις στα παρασκήνια. Επέλεξε να διαπραγματεύεται με τους μεγαλοεργοδότες και την διαπλοκή, παρά με τον κόσμο της εργασίας και τα συνδικάτα. Έφτιαξε ειδική κατασκευή ώστε ο υπουργός οικονομικών να κάνει ότι θέλει. Αντί τα ουσιαστικά ζητήματα να συζητούνται δημόσια και στη βουλή συζητούνται στις παρακάμερες της πολιτικής. Αντί να αποτελούν αντικείμενο συλλογικής απόφασης γίνονται νεοφιλελεύθερες ενοράσεις.Τέλος, οι κυβερνητικοί και κρατικοί παράγοντες λειτουργούν ως να είναι ιδιοκτήτες της δημόσιας ζωής και της δημόσιας περιουσίας. Προκλητικά πρόεδρος δημόσιας επιχείρησης ομιλεί με το «εγώ προτιμώ να πουλήσω παρά να νοικιάσω δημόσια περιουσία», λες και ομιλεί για τα μαχαιροπήρουνα της μάνας του και την προίκα της γυναίκας του. Οι έννοιες του δημόσιου συμφέροντος και των δημόσιων αγαθών έχουν εξαφανιστεί και σταλεί στην έρημο της εξορίας. Η χώρα γίνεται προσπάθεια να πειστεί ότι δεν πληρώνει φόρους για να διασφαλίσει τα δημόσια αγαθά, αλλά προκειμένου να ικανοποιήσει τους διεθνείς τοκογλύφους. Και οι τελευταίοι αφού διασφάλισαν τα κέρδη τους από την τοκογλυφία, τώρα χαϊδολογούν τους πολιτικούς εγγυητές των κερδών τους που καμαρώνουν σαν τα παγώνια για κάθε καλό λόγο και βραβείο των τοκογλύφων.