Το ιδεολόγημα του ευρώ και οι ντερμπεντέρηδες του καθεστώτος…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Ενώ η ΕΕ διέρχεται την σοβαρότερη κρίση της, κάποιοι τυφλοπόντικες της ιστορίας επιχειρούν να διαμορφώσουν ν...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Ενώ η ΕΕ διέρχεται την σοβαρότερη κρίση της, κάποιοι τυφλοπόντικες της ιστορίας επιχειρούν να διαμορφώσουν νέες τεχνητές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ευρωσκεπτικιστών και ευρωπαϊστών με σημείο αναφοράς το ευρώ. Είναι σαν το ευρώ να μην είναι νόμισμα, αλλά ιδέα που συμβολίζει την ενότητα στην ήπειρό μας και την απόφαση για ολοκλήρωση της πολιτικής ένωσης στην Ευρώπη. Είναι σαν το ευρώ να είναι το ιδανικό και η σημαία του ευρωπαϊσμού και οι πολιτικές συνθήκες της ευρωπαϊκής ενοποίησης μια λεπτομέρεια μπροστά στο υπέρτατο αγαθό του νέου ευρωπαϊκού πολιτισμού που στα μάτια τους φαντάζει να είναι...
 το κοινό νόμισμα.
 Πρέπει όλοι μαζί να αγωνιστούμε για ενότητα κάτω από την σημαία του ευρώ εμφανίζονται να υποστηρίζουν κάτι απίθανες φονταμενταλιστικές υπάρξεις σαν τον κ. Γιάννη Πρετεντέρη, κατηγορώντας συλλήβδην όλους όσοι ασκούν κριτική στην πολιτική του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη ως ευρωκλάστες. Για τους πρετεντέρηδες αυτού του κόσμου, δηλαδή, η πολιτική αντιπαράθεση σήμερα στην ΕΕ φαντάζει να λαμβάνει χώρα μεταξύ ευρωλατρών και ευρωκλαστών. Δεν θα άξιζε να χαραμίσω ούτε μια αράδα, σχολιάζοντας αυτήν την απλοϊκότητα, αυτόν τον φαιδρό λαϊκισμό, αν δεν υπέκρυπτε μια αθλιότητα. Την επιχείρηση να τσουβαλιαστούν όλοι οι μη-νεοφιλελεύθεροι, στο πλαίσιο μιας τάχα εχθρότητας στο ευρώ που συμβολίζει την δήθεν εχθρότητά τους στο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Είναι σαν ο ενοποιητικός παράγοντας στην ΕΕ να είναι το κοινό νόμισμα και όχι η νέα ευρωπαϊκή συνείδηση (ως imagined community κατά Benedict Anderson) και οι κοινές πολιτικές, που κρίνονται – και πρέπει να ελέγχονται - ως προς την δημοκρατικότητά τους. Είναι σαν να έπαψε η δημοκρατική εξέλιξη της ΕΕ να είναι ο σκοπός και το κριτήριο της νέας ευρωπαϊκής ταυτότητας και τη θέση της να πήραν τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα πάνω στα οποία είναι χαραγμένη η λέξη «ευρώ»! Όχι, εχθροί της Ευρώπης είναι οι πρετεντέρηδες, δεν μπορεί κανείς να το ερμηνεύσει αλλιώς.
 Αυτοί που συνδέουν παραμορφωτικά και χυδαία την ευρωπαϊκή ταυτότητα με τις αποπληθωριστικές πολιτικές της νομισματικής ολοκλήρωσης στην ευρωζώνη, προφανώς δεν ενδιαφέρονται για να δομηθούν κοινά συμφέροντα μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών, αλλά αποκλειστικά μεταξύ των επιμέρους ελίτ που εκμεταλλεύονται τον πλούτο που παράγουν οι κοινωνίες σε κάθε ιδιαίτερη χώρα-μέλος της ΕΕ. Είναι εκείνοι που στην πραγματικότητα υπονομεύουν την ενότητα των ευρωπαϊκών λαών, υπερασπιζόμενοι την ανισότητα που θεμελιώνουν οι σύγχρονες πολιτικές της ευρωζώνης. Και είναι ετούτοι που ευαγγελίζονται την έκρηξη του εθνικισμού και του αριστερισμού για να δικαιολογήσουν τον καιροσκοπισμό τους και την νεοφιλελεύθερη, οικονομίστικη πρακτική του αντιπληθωρισμού που φτωχοποιεί λιγότερο αναπτυγμένες βιομηχανικά περιοχές της ΕΕ.
Αυτοί, λοιπόν, οι ντερμπεντέρηδες δια του κ. Πρετεντέρη, υποστηρίζουν δίχως να αισχύνονται ότι το ευρώ είναι εκείνο που συμβολίζει την δημοκρατία, το κράτος δικαίου, την υπερεθνική συνεννόηση, την ανοχή, τα ανθρώπινα δικαιώµατα και την «κοινωνική οικονοµία της αγοράς». Δεν αποτελεί απλώς φτήνια διανοητική, είναι η επιτομή της έκπτωσης των αξιών σε όλα τα επίπεδα. Είναι ο τυχοδιωκτισμός μιας ομάδας καιροσκόπων που αντιλαμβάνεται το ευρώ ως σημαία ευκαιρίας για να εξευτελιστούν όλα αυτά που δήθεν τούτο εκφράζει, όπως διατείνονται. Ενώ στην πραγματικότητα, όπως γίνεται αντιληπτό από όλους, είναι η οικονομική πολιτική και η γενικότερη πολιτική κουλτούρα, που παραμορφωτικά συνδέονται με το ευρώ από το καθεστώς, η οποία υπονομεύει τον εκδημοκρατισμό των θεσμών στην ΕΕ. Και μακάρι οι πρετεντέρηδες να σταματούσαν εδώ!
 Με απίστευτη χυδαιότητα επιχειρούν να ταυτίσουν πολιτικά και ιδεολογικά την αριστερά με τον αριστερισμό και τους νεο-φασίστες: την Παπαρήγα, τον Τσίπρα, τον Λαφαζάνη και εμένα προφανώς, που δεν είμαι μέλλος κόμματος, με την κόρη του διαδόχου του Ζαν-Μαρί Λεπέν στη νέα ηγερία της γαλλικής ακροδεξιάς, Μαρίν Λεπέν, όπως «θαυμάσια» κάνει ο κ. Πρετεντέρης στα σημερινά «Τα Νέα»!! Ο άνδρας αυτός μάλιστα προβοκάρει σαν κοινός αλητήριος ρωτώντας: «Επί της ουσίας όµως, υπάρχει ένα θεµελιώδες ερώτηµα: θα µετατραπεί αυτή η κρίση σε αφορµή για να ανατρέψουµε τα κεκτηµένα της ανοιχτής και δηµοκρατικής κοινωνίας που µε κόπο και αίµα έχουµε οικοδοµήσει; Σε αυτό το ερώτηµα θέλω να ελπίζω ότι η απάντηση είναι κατηγορηµατικά αρνητική. Και στη Λεπέν και στην Παπαρήγα. Και στους γερµανούς νεο-Ναζί και στον Λαφαζάνη. Κι ότι αν ψάχνουν να εκδικηθούν την ήττα τους θα πρέπει να ψάξουν αλλού για κορόιδα».
 Για την ήττα ή την δήθεν ήττα του Λαφαζάνη, της Παπαρήγα και των γερμανών νεο-Ναζί μιλάμε αυτή την περίοδο ή για την ήττα του νεοφιλελευθερισμού; Ποιός κοροϊδεύει ποιόν, αλήθεια; Ο κομουνισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός ενοχοποιούνται για την κρίση ή η φούσκα των χρηματαγορών που δυναμιτίζει την δημοσιονομική σταθερότητα στην Ευρώπη; Μήπως «η Ευρώπη που βγήκε νικήτρια στις αναµετρήσεις της µε τους δύο µεγάλους ολοκληρωτισµούς του προηγούµενου αιώνα, τον φασιστικό - ναζιστικό και τον σοβιετικό - κοµµουνιστικό», ήρθε η ώρα να αναμετρηθεί και με τον τρίτο ολοκληρωτισμό που την απειλεί, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον φονταμενταλισμό των αγορών και των «αγοραίων», τον οποίο ο Γιάννης Πρετεντέρης υπερασπίζεται; Δεν ευελπιστώ ότι ο κ. Πρετεντέρης θα αντιληφθεί τι διαπράττει. Δεν έχει μάλλον τα εφόδια. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι τόσο ανέντιμος και ανήθικος! Το ζήτημα είναι ότι ο προοδευτικός κόσμος και όσοι οραματίστηκαν την ενωμένη Ευρώπη και δούλεψαν για την ανάπτυξη του ευρωπαϊσμού, του ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού, που ανέδειξε την αξία της ενότητας μέσω του σεβασμού της διαφορετικότητας, δεν πρέπει να παρασυρθούν σε αυτή την παγίδα που στήνει το καθεστώς και οι αγχωμένες ελίτ σε διάφορες χώρες της ΕΕ.
 Ας αφήσουν μόνους τούς απολογητές του νεοφιλελευθερισμού στην ήπειρό μας να ονειροφαντάζονται και να διαλαλούν σχίσματα του τύπου: ευρωλάτρες εναντίον ευρωκλαστών. Μέχρι εκεί φτάνει η «κατάρτισή» τους και αυτό υπαγορεύει η «παιδεία» τους. Τόσα χρόνια μιλούν για δημοκρατική πολιτική, αλλά η τελευταία πέρασε και δεν τους ακούμπησε, ούτε καν ως ιδέα, καθώς ο καθεστωτικός λαϊκισμός και ο πολιτικαντισμός, υπό την σκέπη των νταβάδων, είχαν σχηματίσει μια ασπίδα γύρω τους που προστάτευε το πέπλο άγνοιας της ιδιοτέλειά τους. Θέλει αρετή και τόλμη η άτιμη η ελευθερία και η δημοκρατία, δεν βολεύεται στα χέρια των ευρω-φονταμενταλιστών ντερμπεντέρηδων!