Υποκρισία και συνειδητά μονόπλευρες πολιτικές στην εποχή της κρίσης...

Του Νίκου Κοτζιά http://epirusgate.blogspot.com/    Τρόικα, κυβέρνηση, δημόσια και ιδιωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, επιτήθονται με μα...

Του Νίκου Κοτζιά
http://epirusgate.blogspot.com/
  
Τρόικα, κυβέρνηση, δημόσια και ιδιωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, επιτήθονται με μανία σε πραγματικές αδυναμίες του δημοσίου. Στην πραγματικότητα, όμως, μιλάνε για τις αδυναμίες, ενώ στοχεύουν στη λεηλασία των καλύτερων πλευρών του. Ιδεολογικά και προπαγανδιστικά προετοιμάζεται, όπως έχω γράψει από πέρσι, η επίθεση στο δημόσιο, η καταλήστεψη της δημόσιας περιουσίας, με ταυτόχρονη διανομή συχωροχαρτιών σε απατεώνες, φοροκλέπτοντες, φοροδιαφεύγοντες.
Περί ΔΕΚΟ και δημοσίου τομέα
Τις τελευταίες εβδομάδες λέγονται πολλά για τα χρέη των ΔΕΚΟ, τους «υψηλούς μισθούς» που λαμβάνονται από κατηγορίες εργαζομένων σε αυτές, από τη δυσλειτουργία και αναποτελεσματικότητά τους. Η επίθεση αυτή έχει πολλαπλές μεθοδεύσεις.
Πρώτον, η αναφορά γίνεται συστηματικά σε ελλειμματικές ΔΕΚΟ, αλλά συνειδητά αποκρύβεται ότι υπάρχουν κερδοφόρες ΔΕΚΟ. Στην πραγματικότητα το κύριο ενδιαφέρον όσων έχουν εξαπολύσει τις δημόσιες επιθέσεις ενάντια στις ΔΕΚΟ δεν είναι η μία ή άλλη πράγματι άχρηστη ή δυσλειτουργική ΔΕΚΟ, αλλά οι...
 κερδοφόρες που αποτελούν τον πυρήνα των ΔΕΚΟ και οι οποίες με τα κέρδη τους μπορούν να συμβάλλουν στη μείωση των δημόσιων ελλειμμάτων. Τα μεγάλα συμφέροντα ενδιαφέρονται για τον ΟΠΑΠ, τη ΔΕΗ, τον υπόλοιπο ΟΤΕ και άλλες ανάλογες επιχειρήσεις.
Δεύτερον αποκρύβεται το γεγονός ότι η ΔΕΚΟ παράγουν κατά κανόνα δημόσια αγαθά και η πολιτική οφείλει να τις αντιμετωπίζει με βάση το δημόσιο συμφέρον και όχι τα κριτήρια των αγορών. Με την επίθεση γίνεται προσπάθεια να πειστεί η κοινή γνώμη, ενάντια στα συμφέροντά της, να αποδέχεται ότι το πρωτεύον είναι η κερδοφορία αυτών των επιχειρήσεων (όπως, επί παραδείγματι, στις δημόσιες συγκοινωνίες) και όχι η εξασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος. Εδώ, όμως, αυτόματα προκύπτει το ερώτημα: για πιο ακριβός λόγο πληρώνουν οι Έλληνες φόρους αν όχι για το δημόσιο συμφέρον και τα δημόσια αγαθά; Αν όχι για καλή παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες, εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια; Η απάντηση είναι απλή: οι κυβερνώντες ξέχασαν και οι διαπλεκόμενοι δεν θέλουν να αναγνωρίσουν την ύπαρξη δημόσιων αγαθών. Στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουν τους φόρους ως το λάφυρο για την τοκογλυφία, την λεηλασία του δημοσίου και την πληρωμή του εξωτερικού χρέους. Κατά συνέπεια το που και προς τι οι φόροι και οι δράσεις του δημοσίου αποτελούν ένα θεμελιακό ζήτημα κοινωνικής πάλης.
Τρίτον, αρκετές ΔΕΚΟ ασφαλώς και δεν χρειάζεται να ανήκουν ή να πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο. Από την άλλη, όμως, πολλές αποτελούν επιχειρήσεις κλειδιά για το μέλλον του τόπου. Δρουν και αναπτύσσονται σε τομείς στρατηγικής σημασίας για τη χώρα. Όταν η Ελλάδα ετοιμάζεται να ξεπουλήσει τη ΔΕΗ, τον ΟΠΑΠ, τις δημόσιες τράπεζες, ελληνικούς δρομους (όπως η Εγνατία), η Γερμανία που παίζει αποφασιστικό ρόλο στις απαιτήσεις που διατυπώνονται μέσο της Τρόικας και στις οποίες ανταποκρίνεται το οικονομικό επιτελείο της ελληνικής κυβέρνησης πράττει τα εντελώς αντίθετα. Θα αναφέρω μόνο μερικά παραδείγματα για να πιστοποιήσω τη θέση μου:
α) Η Γερμανία έχει καθιερώσει την χρυσή μετοχή προκειμένου να ελέγχει όλες τις δημόσιες γερμανικές εταιρείες στρατηγικής σημασίας, όσες μετοχές τους και αν πουληθούν, αν πουληθούν.
β) Η Κυβέρνηση της Μέρκελ έχει ψηφίσει νόμο με τον οποίο οποιαδήποτε εξαγορά δημόσιας επιχείρησης υπόκειται της έγκρισης των αρμόδιων εκλεγμένων αρχών της Γερμανίας, κύρια την κυβέρνηση και τη βουλή.
γ) Η κυβέρνηση της Γερμανίας δίνει τον νυν υπέρ πάντων αγώνων προκειμένου η εταιρεία Hochtief, κατασκευαστική εταιρεία να μην περάσει στα χέρια της ισπανικής κατασκευαστικής εταιρείας ACS, η οποία κατέχει το 29,8% των μετοχών της Hochtief. Προκειμένου να αποτραπεί η κυριαρχία των Ισπανών «σε μια γερμανική εταιρεία» πουλήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα το 9,6% των μετοχών της στο Κατάρ, χωρίς ως όφειλαν οι Γερμανοί να ενημερώσουν την ACS.
δ) Το κρατίδιο της Βάδης Βυδεμβέργης εξαγόρασε πριν από 10 ημέρες από τη Γαλλική Edf το πακέτο μετοχών που κατείχε η τελευταία στον τομέα της ενέργειας του κρατιδίου (ήτοι το 45% της EnBW) έναντι 5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό του κρατιδίου, Στέφαν Μάππους, ο τομέας ενέργειας είναι στρατηγικής σημασίας (λέγεμε ΔΕΗ) και δεν μπορεί «να εγκαταληφθεί σε τρίτους». Σε συνέντευξη του (στις 7.12.2010), ο Σ.Μάππους, μάλιστα, δήλωσε, «ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αποδεκτό, να πωληθεί η πλειοψηφία των μετοχών μιας τέτοιας στρατηγικής εταιρείας σε αλλοδαπούς επενδυτές»! Στις 8.12.2010 η μεγάλη συντηρητική εφημερίδα της Γερμανίας τιτλοφόρησε το ρεπορτάζ της με την φράση «Γερμανική εταιρείας ενέργειας επιστρέφει στα χέρια του κράτους».
Με άλλα λόγια οι Γερμανοί δια της πρακτικής τους διαψεύδουν τους κυβερνητικούς μονόδρομους των Αθηνών και αποδεικνύουν ότι οι λεγόμενες μεγάλες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές της ελληνική κυβέρνησης κάθε άλλο παρά πρόκειται για ευρωπαϊκού τύπου εκσυγχρονισμό. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση πουλά στον ελληνικό λαό «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» προκειμένου να πείσει ότι η πρακτική της είναι μονόδρομος!
Περί σκανδάλων και ιδιωτικής επιχειρηματικότητας
Πριν λίγες εβδομάδες είχα καταγγείλλει τον μη βιομήχανο πρόεδρο του ΣΕΒ ο οποίος ζητούσε μέτρα επιστροφής στο Μεσαίωνα. Είχα αναλύσει τις μεγάλες ευθύνες εκείνων των Ελλήνων επιχειρηματιών που ούτε επενδύουν στην έρευνα, ούτε παράγουν νέα προϊόντα. Επιχειρηματιών που ζούσαν και ζούνε με την αρπαχτή, με τη λεηλασία του κράτους (τους ονομάζω κρατοφάγοτους) αλλά και της δικής τους επιχείρησης. Όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν στην περίπτωση του κ.Π.Ψωμιάδη και της τράπεζας Aspis. Σε έναν εξαιρετικά ενδιαφέρον ρεπορτάζ της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (19.12.2010) αποκαλύψθηκαν τα εξής εκπληκτικά:
Α) Ότι ο Π.Ψωμιάδης, πέρναγε τις εισπράξεις των εταιρειών του σε προσωπικούς λογαριασμούς, επιβεβαιώνοντας την εκτίμησή μου ότι υπάρχουν Έλληνες επιχειρηματίες οι οποίοι επιλέγουν να πλουτίζουν όχι μόνο σε βάρος του δημοσίου και των μισθωτών στις επιχειρήσεις τους, αλλά και σε βάρος ακόμα και των επιχειρήσεών τους! Το γεγονός αυτό μιλά από μόνο του για την κύρια ευθύνη που έχουν οι επιχειρηματίες για το που έφτασε η χώρα και για το πόσο άδικη είναι η κυβέρνηση που κάνει «μόκο» γύρω από αυτές.
Β) Ότι ο Π.Ψωμιάδης είχε «τις πλάτες» μεγάλου τμήματος του Ελληνικού κατεστημένου. Τραπεζίτες, βιομήχανοι, άλλοι επιχειρηματίες τον κάλυπταν. Δείχνοντας ότι η περίπτωσή του μόνο εξαίρεση δεν ήταν. Το γεγονός δε αυτό επιβεβαιώνει όσα έγραφα σε παλαιότερο άρθρο στην Αξία, ότι η κυβέρνηση μαζί με κυρίαρχες ομάδες στην Ελλάδα, είναι εύκολη στους αδύναμους, ενώ όλο «το σκέφτεται» ως προς τους ισχυρούς.
Γ) Ότι ενώ οι εταιρείες της Ασπίς όδευαν προς την πτώχευση (και εξαιτίας της συμπεριφοράς των ιδιοκτητών της), τα μεγάλα στελέχη της, λάμβαναν αποζημιώσεις και μπόνους ύψους σχεδόν δέκα εκατομμυρίων ευρώ (ναι! Ύψους 10.000.000 ευρώ!). Ας συγκρίνει κανείς το τι είπε η κυβέρνηση και τα φερέφωνα της διαπλοκής για αυτά τα εκατομμύρια που δόθηκαν από μια υπό κατάρρευση επιχείρηση και το πόσο σκούζει και παριστάνει την μαύρη χείρα για μεικτούς μισθούς 3.000 ή 4.000 ευρώ στις ΔΕΚΟ. Αν αυτό δεν είναι «μονόπλευρή» υποκρισία τι είναι;
Δ) Ότι οι εποπτεύουσες αρχές του δημοσίου, ούτε είδαν, ούτε άκουσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα για το έγκλημα απάτης που γινόταν στο συγκρότημα της Ασπίς. Η Τράπεζα Ελλάδας, λαλίστατη για την ανάγκη να κλείσουν τα ΚΑΠΗ των φτωχών, δεν αντελήφθηκε επί χρόνια ως όφειλε, καθότι εκ του νόμου εποπτεύουσα αρχή, οτιδήποτε που να αφορά τις παρανομίες της τράπεζας Ασπίς. Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς που επόπτευε τις επενδύσεις της Ασπίς, που πήγαιναν σε τσέπες ιδιωτών, έκανε ως να μην τις έβλεπε. Τα ίδια ισχύουν για παλαιότερα για το αρμόδιο Υπουργείο. Η πλήρη παράδοση δημόσιων υπηρεσιών, αλλά και της επιτροπής ανταγωνισμού, στα συμφέροντα ολίγων προκειμένου αυτοί να παρανομούν ανενόχλητοι βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις επιθέσεις που εδώ και μήνες δέχονται δημόσιες υπηρεσίες, ΔΕΚΟ και δημόσιοι υπάλληλοι. Πρόκειται για την υποκρισία του αιώνα. Και μάλιστα, γιατί δεν μιλάνε όλα αυτοί που υβρίζουν τους μισθωτούς για τα σκάνδαλα των ιδιωτών και για τις επιλογές συγκεκριμένων δημόσιων υπηρεσιών που στηρίζουν τους ιδιώτες (ενεργητικά ή παθητικά δεν έχει σημασία) σε τέτοιες ενέργειες;
Από τα πιο πάνω παραδείγματα και επισημάνσεις, γίνεται φανερό, ότι η μονόπλευρη λιτότητα και επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, η συνεχής αναφορά στις αδυναμίες του δημοσίου, από συγκεκριμένη σκοπιά, γίνεται με τρόπο υποκριτικό που εξυπηρετεί εκείνους που πράγματι μας έφεραν μέχρι εδώ. Ότι αυτή η υποκρισία καλύπτει μεγάλα προβλήματα και υπεύθυνους που οδήγησαν τη χώρα εδώ που την έφεραν και ετοιμάζουν στο όνομα πραγματικών αδυναμιών του δημόσιου τομέα, επίθεση φτηνής εξαγοράς των καλύτερων τμημάτων του.