Τα μυστήρια της τηλεοπτικής αγοράς...

Aπό marketingweek.gr Υπάρχουν σήμερα 1.106 νόμιμες ραδιοτηλεοπτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα (131 τηλεοπτικοί σταθμοί και 975 ραδιόφωνα). ...

Aπό marketingweek.gr

Υπάρχουν σήμερα 1.106 νόμιμες ραδιοτηλεοπτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα (131 τηλεοπτικοί σταθμοί και 975 ραδιόφωνα). Σε ό,τι αφορά τους τηλεοπτικούς σταθμούς 8 είναι εθνικής εμβέλειας, 77 περιφερειακής και 46 τοπικής εμβέλειας.

Τα 3/4 της τεκμαρτής διαφημιστικής δαπάνης καταλήγουν, με βάση τα στοιχεία που είναι γνωστά, στα 8 εθνικά κανάλια και στα 100 ραδιόφωνα Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Αυτό σημαίνει ότι τα άλλα 123 κανάλια και 875 ραδιόφωνα ζουν με το ? της συνολικής διαφημιστικής δαπάνης; Ζουν δηλαδή με...
ένα ποσό της τάξεως των 10.000-15.000 ευρώ το μήνα (έσοδα που είναι πολύ μεγαλύτερα για τα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια και ακόμα πιο μικρά για τα τοπικά ραδιόφωνα). Η ραδιοτηλεοπτική αυτή πραγματικότητα της περιφέρειας αποτελεί ένα πραγματικό μυστήριο, αν την αντιμετωπίσει κανείς με τυπικά επιχειρηματικά κριτήρια. Ποιος θέλει να συντηρεί έναν σταθμό με τόσο πενιχρά έσοδα;
Η απάντηση η οποία πρέπει να δοθεί είναι -όπως συνήθως συμβαίνει στη χώρα μας- πολυσύνθετη. Πολλά από τα τοπικά ραδιόφωνα που έχουν αδειοδοτηθεί αποτελούν ουσιαστικά δορυφορικές δραστηριότητες που συνδέονται με τις τοπικές εφημερίδες, άλλα αποτελούν σφραγίδες που απλώς αναμεταδίδουν το πρόγραμμα των ραδιοφώνων της Αθήνας (και λιγότερο της Θεσσαλονίκης). Άλλα τέλος αποτελούν συνέχεια του κινήματος των ραδιοερασιτεχνών και ζουν κυριολεκτικά με ελάχιστα χρήματα, αλλά κυρίως με το πάθος των ανθρώπων που τα συντηρούν.
Επίσης σε περιοχές όπου υπάρχει εκτεταμένη φοροδιαφυγή και πολλές δυνατότητες για άτυπη διαφήμιση, αξιόλογα κονδύλια δεν αντιστοιχούν στους τιμοκαταλόγους, ούτε καταγράφονται στην τεκμαρτή διαφημιστική δαπάνη.
Τέλος, υπάρχει και το φαινόμενο της τοπικής διαπλοκής. Ορισμένα τοπικά και ραδιοφωνικά τηλεοπτικά κανάλια έχουν αποκτήσει σοβαρή τοπική πολιτική και οικονομική ισχύ και διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των τοπικών πραγμάτων, κάτι που ωθεί τους τοπικούς επιχειρηματίες και πολιτικούς να επιδιώκουν να έχουν καλές σχέσεις μαζί τους, είτε χρηματοδοτώντας ζημίες τους, είτε προσφέροντάς τους πρόσθετα χρήματα όταν υπάρχουν σοβαρές τοπικές εξελίξεις, είτε δίδοντάς τους μερίδιο σε άλλες επιχειρήσεις ή έργα τοπικής εμβέλειας, που τους επιτρέπουν να χρηματοδοτούν τη ραδιοτηλεοπτική τους δραστηριότητα.
Υπάρχουν τέλος και πάρα πολλοί σοβαροί σταθμοί που καταφέρνουν να ζουν πράγματι με λίγα -σχετικά- χρήματα, γιατί έχουν ελαχιστοποιήσει τα σχετικά κόστη. Αξιοποιούν δηλαδή τις χαμηλές τιμές και το χαμηλό κόστος προσωπικού, που υπάρχουν στην περιφέρεια, αλλά και την ελληνική δημιουργικότητα για να εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες.
Το παράδοξο σε όλα αυτά δεν βρίσκεται όμως μόνο στην επιβίωση του πλήθους αυτού σταθμών τοπικής εμβέλειας, όσο στην πολυδιάσπαση της τοπικής ακροαματικότητας. Τα στοιχεία δείχνουν ότι έχουμε περίπου 10 τηλεοπτικούς σταθμούς σε κάθε περιφέρεια και 16 ραδιοφωνικούς σταθμούς σε κάθε νομό. Επικρατεί δηλαδή και στη ραδιοτηλεοπτική αγορά η λογική της ελληνικής μικρομεσαίας επιχείρησης. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο εμπόριο και σε τόσους άλλους κλάδους της ελληνικής οικονομίας, οι δυνατότητες αξιοποίησης της συνεργασίας, της συνένωσης δυνάμεων και των οικονομιών κλίμακας, δεν προσελκύει καθόλου το ενδιαφέρον των τοπικών σταθμών. Καθρεφτίζεται συνεπώς και σ’ αυτήν την αγορά η βασική αδυναμία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Η μέχρι τελικής πτώσεως επιμονή στην ατομικότητα και στην προσωπική ανεξαρτησία.