Όνειρα στο σφυρί και όνειρα για την τσέπη...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Όλοι οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας , άλλος λίγο κι άλλος περισσότερο, πορεύτηκαν μέσα στο ψέμα. Όλοι ανεξαιρέτως π...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Όλοι οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας, άλλος λίγο κι άλλος περισσότερο, πορεύτηκαν μέσα στο ψέμα. Όλοι ανεξαιρέτως πολιτεύτηκαν στο πλαίσιο μιας εικονικής πραγματικότητας. Κάποιοι όμως το παράκαναν. Ένας από αυτούς είναι κι ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Και το παρακάνει κανείς σ’ αυτήν την περίπτωση όταν έχει υιοθετήσει ένα πολιτικό στιλ που βασίζεται στην εξαπάτηση του αποδέκτη του μηνύματός του. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει από τον Μάρτιο, αλλά ο πρωθυπουργός συνεχίζει απτόητος το γνωστό «παραμύθι», κάθε φορά που απευθύνεται σε τμήματα του εκλογικού σώματος. «Η χρεοκοπία της χώρας θα ήταν χρεοκοπία των ονείρων σας», είπε πάλι σήμερα απευθυνόμενος στους νέους, προκαλώντας μάλλον την θυμηδία της πρώην γενιάς των 700 ευρώ και νυν των 580.

Είναι πρόκληση, όπως και να το δεις, να απευθύνεσαι στους σημερινούς ανέργους ή σ’ εκείνους που ήδη ζουν μέσα στην αγωνία για το εάν αύριο θα έχουν δουλειά, αναφερόμενος σε όνειρα που χρεοκοπούν κάθε μέρα, ακολουθώντας την πορεία χρεοκοπίας της χώρας. Όταν ακούς μέσα σ’ αυτήν την δραματική κρίση για όνειρα από εκείνους που δήλωσαν αδυναμία δανεισμού στην ΕΕ, δηλαδή πτώχευση, ώστε να...
 ενεργοποιηθεί ένας πρόχειρα στημένος μηχανισμός σωτηρίας του ευρώ, τότε είναι η πολιτική που βρικολάκιασε. «Ελπίζουμε ότι ο μηχανισμός θα καθησυχάσει όλους τους κατόχους των ελληνικών ομολόγων», δήλωσε ο Χέρμαν Βαν Ρομπέι μετά την σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου. Την διάσωση του ευρώ χρησιμοποίησε ως αιτία της προσφυγής μας στον μηχανισμό που επέβαλε την τρόικα και το μνημόνιο, ο κ. Παπανδρέου, σε εκείνο το απολύτως θεατρινίστικο διάγγελμά του από το Καστελόριζο, εννοώντας προφανώς πως οι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων και η ευρωζώνη θα μπορούν να μείνουν ήσυχοι ότι η ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας με την τεχνογνωσία του ΔΝΤ που αποκτήθηκε στην Ουρουγουάη, δεν πρόκειται να τους θίξει.
Και πράγματι έτσι έγινε. Ο κ. Παπανδρέου, ως εκπρόσωπος της παγκόσμιας πολιτικοοικονομικής ελίτ, που τον συγχαίρει και τον βραβεύει, έσπευσε να ικανοποιήσει τα όνειρα των διεθνών τοκογλύφων και τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς έκτοτε αποκόμισαν τεράστια κέρδη. Και τούτο διότι όλοι οι λεγόμενοι διεθνείς θεσμικοί επενδυτές μαζί με διάφορα παρατρεχάμενα λαμόγια, επένδυσαν ακριβώς στην μακρόσυρτη χρεοκοπία της χώρας. Τα όνειρά τους, δηλαδή, συνδέθηκαν με την προοπτική να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο αυτή η μεταβατική κατάσταση, ώστε να κερδίσουν τα μέγιστα από τα αυξημένα spread-επιτόκια, από τις επισφάλειες των ελληνικών ομολόγων, από τα κάθε είδους παράγωγα χρέους, από τα πιθανά swap, αλλά και μέσω «συμφωνιών κυρίων» μεταξύ μεγάλων χαρτοφυλακίων, τα οποία έχουν το προνόμιο να συνεργάζονται με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ.
Εάν η Ελλάδα είχε πτωχεύσει μια κι έξω, κάνοντας μάλιστα στάση πληρωμών κι όχι μερική στάση πληρωμών στο εσωτερικό, όπως σήμερα, το πολιτικό σύστημα θα είχε καταρρεύσει αμέσως και τα όνειρα του πολιτικού προσωπικού καθώς και των προστατών τους, θα είχαν καταρρεύσει επίσης. Αυτό το στιλ πτώχευσης που επελέγη, δημιουργήθηκε ακριβώς για να εξυπηρετήσει, εκτός από τους εξωτερικούς παράγοντες και τα όνειρα της μεταπολιτευτικής γενιάς της πολιτικής τάξης της χώρας. Αυτά, όμως τα όνειρα, δεν νομίζω ότι έχουν καμία σχέση με τα δικά μας όνειρα, των παιδιών που μεγάλωσαν μέσα στην χούντα κι ονειρεύτηκαν να δημιουργήσουν μία σύγχρονη, δημοκρατική και φιλελεύθερη χώρα με την τυπική αποκατάσταση της δημοκρατικής τάξης, ούτε με τα όνειρα των νέων ανθρώπων που αναζητούν χώρο δημιουργίας και συνθήκες ισότητας κι αξιοπρέπειας για το μέλλον τους.
Είναι προφανές ότι ο κ. Παπανδρέου έχει μπερδέψει τα όνειρα και ότι βρίσκεται σε πραγματική σύγχυση, εγκλωβισμένος στον απατηλό λόγο και στο δήθεν ουδέτερο στιλ της πολιτικής πρακτικής του. Η κυβέρνηση ανέλαβε μία υπό πτώχευση οικονομία, έχοντας όμως αρκετές δυνατότητες να χειριστεί την υπόθεση, έτσι ώστε να μην βρεθεί η χώρα στο φάσμα της χρόνιας απορρύθμισης, το οποίο ουσιαστικά επιφέρει η πολιτική του ΔΝΤ. Μπορούσε να αποφύγει το ΔΝΤ. Μπορούσε να μην προκαλέσει τις αγορές. Μπορούσε να αντιμετωπίσει την υπόθεση του σοβαρού δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας αποκλειστικά σε συνεννόηση με την Μέρκελ και τον Σαρκοζί. Και μπορούσε ασφαλώς, αν ενδιαφερόταν για τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας, να απαιτήσει αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, ως όρο για την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό. Όλα αυτά μάλιστα δίχως ιδιαίτερη δυσκολία, καθώς θα αποτελούσαν εύλογες πολιτικές κινήσεις, συντηρητικού μάλλον χαρακτήρα. Στην περίπτωση της Ελλάδας υπήρχαν δύο ακραίες στρατηγικές. Η μία ήταν αυτή που ακολούθησε η ελληνική κυβέρνηση και η δεύτερη είναι η άρνηση του χρέους της χώρας. Στην δεύτερη περίπτωση μάλιστα, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν στα σοβαρά κι όχι εικονικά, τα δημιουργικά όνειρα της νέας γενιάς. Στην πρώτη περίπτωση όμως, πολιτικού εξτρεμισμού, που επέλεξε το καθεστώς στην Ελλάδα, τα μόνα όνειρα που μπορούν να καλλιεργηθούν είναι αυτά των συμφερόντων που δομήθηκαν στο πλαίσιο της πατρωνίας και της διαπλοκής του ελληνικού κράτους εδώ και τόσα χρόνια – και των κατόχων του ελληνικού χρέους, ασφαλώς.
Είναι προφανές ότι ο κ. Παπανδρέου έχει μπερδευτεί απολύτως και δεν μπορεί να διακρίνει σε ποιους απευθύνεται κάθε φορά. Ίσως γι’ αυτό να φταίει ο ταραγμένος ύπνος του: «Ορισμένες νύχτες, ξυπνώ ξαφνικά και σκέπτομαι τις λύσεις που θα πρέπει να υιοθετηθούν. Είναι η σωστή στιγμή για να το κάνει κανείς, διότι τη νύχτα έχει περισσότερη ησυχία. Αλλά καταλαβαίνω ότι πρέπει να επιβάλλω στον εαυτό μου να κοιμηθεί, για να έχω τη δύναμη, την επομένη, να κυβερνήσω, με τον καλύτερο τρόπο, τη χώρα μου», δήλωσε ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στο Panorama. Ίσως σε αυτόν το ταραγμένο ύπνο του να οφείλεται και η σύγχυση που αφορά στα όνειρα των άλλων. Εύχομαι μετά την Κυριακή ο πρωθυπουργός μας να έχει έναν ποιοτικότερο ύπνο και όνειρα γλυκά.