Εθνικό και πατριωτικό είναι ό,τι μας συμφέρει...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης    «Οι Ελληνες πήγαν μακριά γιατί δημιουργούσαν. Δεν αντέγραφαν» Στις 13 και 14 Σεπτεμβρίου του 2008, αναρ...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
  

«Οι Ελληνες πήγαν μακριά γιατί δημιουργούσαν. Δεν αντέγραφαν»

Στις 13 και 14 Σεπτεμβρίου του 2008, αναρτήθηκε στο Press.gr και στο Elliniko Kafeneio.gr ένα άρθρο μου για το ελληνικό και το φινλανδικό σχολείο με τίτλο: «Καλημέρα Σχολείο – Καλημέρα Θλίψη».
Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε σε δεκάδες μπλογκς και έγινε αναφορά στα Νέα και στην Καθημερινή για την απήχηση που είχε στο χώρο των εκπαιδευτικών.
Ηταν μια αφορμή να ασχοληθούν πολλοί με το φινλανδικό μοντέλο εκπαίδευσης και τρεις μήνες αργότερα να γίνει μια ειδική εκπομπή αφιέρωμα στο φινλανδικό σχολείο, από τον δημοσιογράφο του MEGA κο Τσίμα.
Πέντε μήνες αργότερα, ο Βουλευτής του ΛΑΟΣ και μέχρι τότε υπεύθυνος παιδείας του κόμματός του, δημοσιεύει άρθρο στην εφημερίδα «Ελευθερία» της Λάρισας με τίτλο: «Το σχολείο που θέλει ο ΛΑΟΣ». Το άρθρο του, ήταν κυριολεκτικώς μια αντιγραφή του δικού μου. Μετά από...
 καταγγελίες αναγνωστών της εφημερίδας «Ελευθερία» που είχαν διαβάσει το άρθρο μου, μου τηλεφώνησε ο Αρχισυντάκτης της κος Χατζηευθυμίου και με ρώτησε αν είχα δώσει άδεια γι αυτήν την κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας και αν ήμουν στο ΛΑΟΣ. Τον διαβεβαίωσα ότι δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Δεν είχα την πρόθεση να δώσω στη δημοσιότητα αυτήν την απαράδεκτη κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, αν τον τελευταίο καιρό δεν γινόμουν στόχος συστηματικών ανωνύμων επιθέσεων από σχολιαστές των μπλογκς που ανήκουν στο χώρο του ΛΑΟΣ. Δεν έστειλα επίσης αυτήν την ανάρτηση πριν τις εκλογές για να μην πουν κάποιοι ότι το έκανα σκόπιμα.
Ρωτάω λοιπόν τους ανώνυμους υβριστές μου. Όταν γράφω εγώ για την παιδεία είναι ανθελληνικές θέσεις αλλά όταν τα ίδια ακριβώς τα αντιγράφει ο υπεύθυνος παιδείας του κόμματός τους είναι εθνικές θέσεις; Ο κύριος Καρατζαφέρης είχε ζητήσει κάποτε στη Βουλή να μπει φραγμός στην ανωνυμία των αρθρογράφων και σχολιαστών των μπλογκς, κι εγώ ρωτάω: Για να μπορούν κάποιοι να αναδημοσιεύουν επώνυμα αναρτήσεις των μπλογκς σαν δικές τους;
Διαβάστε το άρθρο του κου Ροντούλη και το δικό μου και βγάλτε μόνοι τα συμπεράσματά σας.

10 Ιανουαρίου 2009 εφημερίδα «Ελευθερία» της Λάρισας
Συντάκτης ο κ Αστ. Ροντούλης, βουλευτής Λάρισας του ΛΑ.Ο.Σ.
Tίτλος του άρθρου: Το σχολείο που θέλει ο ΛΑ.Ο.Σ.
«Ο ρόλος της εκπαίδευσης στις νέες συνθήκες του παγκόσμιου ανταγωνισμού και των συνεχών ανακατατάξεων έχει γίνει τόσο σημαντικός, ώστε η ευημερία ή η περιθωριοποίηση μιας χώρας θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από το επίπεδο και την ποιότητα των παρεχόμενων γνώσεων στη νέα γενιά της.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι ανάγκη να σκιαγραφήσουμε τον τύπο του σχολείου που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής για την πατρίδα μας. Η προσπάθεια αυτή, βεβαίως, είναι επιβεβλημένη για όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς που επιζητούν ή θα επιζητήσουν την ψήφο του λαού, προκειμένου να πληροφορηθεί ο πολίτης τις βασικές αντιλήψεις των κομμάτων για τη συγκρότηση της σχολικής κοινότητας, έτσι ώστε να επιβραβεύσει ή να καταδικάσει πολιτικές θέσεις και συμπεριφορές κατά τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Ο ΛΑ.Ο.Σ., λοιπόν, οραματίζεται πρώτα απ’ όλα ένα σχολείο που θα αντιμάχεται εμπράκτως τον κοινωνικό ρατσισμό. Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θέλουμε να βρίσκουμε παιδιά με ή χωρίς ειδικές ανάγκες από 8 μηνών έως 17 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς να μπορούν να αφήνουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του. Θέλουμε να καταργηθούν τα ειδικά ιδρυματικά σχολεία και να συναντούμε στη μικρή σχολική κοινότητα την οργανωμένη συνύπαρξη μικρών, μεγαλυτέρων και αναπήρων παιδιών, για να καλλιεργήσουμε στη νέα γενιά το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης προς την ετερότητα και τη διαφορετικότητα.
Δεύτερον, ο ΛΑ.Ο.Σ. θέλει σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια, βιβλιοθήκες αμφιθέατρα, κλειστά γυμναστήρια, εστιατόρια για δωρεάν διανομή φαγητού και πισίνες. Με άλλα λόγια, επιθυμούμε τη δημιουργία σχολείων που θα είναι για τα παιδιά αντικείμενο αγάπης, σεβασμού και όχι άκρατου βανδαλισμού.
Τρίτον, ο ΛΑ.Ο.Σ. ονειρεύεται ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά θα μάθουν να παράγουν γνώση με τους φίλους-δασκάλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό για κάθε μάθημα. Σήμερα, οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν με συγκεκριμένα βιβλία, ακολουθώντας την παρωχημένη λογική της διδακτέας και αποστηθισμένης, βεβαίως, ύλης.
Όμως, οι παιδαγωγοί δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτούν από τα παιδιά να μάθουν απ’ έξω πράγματα, που μετά από μερικές ημέρες δεν θα θυμούνται. Αυτό που ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τα παιδιά πρέπει να αγαπήσουν τη μάθηση και το βιβλίο, για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους διά βίου. Με το ζόρι κανείς δεν μαθαίνει. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.
Επιπροσθέτως, μάλιστα, ένα τέτοιο σχολείο δεν μπορεί να είναι βαθμοθηρικό. Η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση. Έτσι, οι όποιες δοκιμασίες και τα διαγωνίσματα δεν θα γίνονται για τη βαθμολόγηση-τιμωρία των Ελληνοπαίδων, αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους, ώστε στη συνέχεια να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία.
Τέταρτον, ο ΛΑ.Ο.Σ. οραματίζεται ένα σχολείο που θα δώσει στο παιδί τη χαμένη σήμερα παιδικότητά του. Το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, όταν οι Έλληνες μαθητές θα γυρίζουν στο σπίτι τους, θα αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη μέρα θα τους ανήκει. Θα χαίρονται την παιδικότητά τους. Η λέξη φροντιστήριο δεν θα υπάρχει ούτε στο λεξικό τους.
Σήμερα, τα Ελληνόπουλα, τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δεν βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων. Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;
Τέλος, ο ΛΑ.Ο.Σ. θέλει να κτίσει ένα δημόσιο σχολείο στο οποίο θα συνυπάρχει ο γιος του Πρωθυπουργού με τον γιο του εργάτη, του αγρότη, του θυρωρού, του χασάπη της γειτονιάς. Γι’ αυτό και έχουμε κάθε λόγο να απαιτούμε να δαπανηθεί για την παιδεία μας το 7% του ΑΕΠ. Βάσει της εκπαίδευσης πρέπει να είναι η ισότητα όλων στο σχολείο.
Σήμερα, όμως, κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία, αφού, αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες.
Ευελπιστώ ότι ο αναγνώστης του παρόντος άρθρου έχει ήδη αντιληφθεί πως ο κόσμος του ΛΑ.Ο.Σ. αγαπά την πατρίδα, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Για μας πατρίδα είναι πάνω απ’ όλα ο λαός μας, οι άνθρωποί μας, τα παιδιά μας. Τα παιδιά όλων των Ελλήνων, που αξίζουν ένα υγιέστερο εκπαιδευτικό σύστημα, για να χτίσουν ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
Ίσως κάποιοι θεωρήσουν τα γραφόμενά μου ως καθαρή ουτοπία για την ελληνική πραγματικότητα. Δεν πειράζει. Αρκεί να συγκρατήσουν στο μυαλό τους πως οι ουτοπίες είναι το άλας της κοινωνίας μέχρι να γίνουν πραγματικότητες.

Kαλημέρα Σχολείο
Καλημέρα Θλίψη
Το σχολείο της χαμένης νιότης
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Ανοιξαν επιτέλους τα σχολεία. Για κάποιους ένα ευχάριστο και μοναδικό γεγονός. Για τους περισσότερους θλιβερό. Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ(οι δικοί μας τελευταίοι), γιορτάζουν τις μέρες αυτές.
Γιορτάζουν, γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους, στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους. Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία θα βρεις παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του, Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους, όπως στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα διαφορετικά.
Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: «να βγει όπως-όπως η ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα)αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση». Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας). Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.
Οταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι φινλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Ολη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση. Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων. Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;
Τα περισσότερα ελληνόπουλα θα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Οποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση. Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30% , ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή». Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία; Την απάντηση μας την έδωσε πριν λίγες ημέρες ο κος Βουλγαράκης: «υπάρχουν βουλευτές που τα δίδακτρα που πληρώνουν για τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι περισσότερα από τα εισοδήματα που δηλώνουν στο πόθεν έσχες»!!!
Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες! Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. «Βάση της εκπαίδευσής μας είναι η ισότητα όλων στο σχολείο», λέει η υπουργός τους. Οι φινλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Γι αυτούς πατρίδα είναι πάνω απ όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.