Νηφάλια και θυμωμένα...

Γράφει ο Θρασύβουλος Μαυρομμάτης Λέκτορας Ιατρικής Παν/μίου Πάτρας Πολιτικό στέλεχος Ν.Δ. Μετά από πολλές 10ετίες ζούμε στην πατρίδα μα...

Γράφει ο Θρασύβουλος Μαυρομμάτης
Λέκτορας Ιατρικής Παν/μίου Πάτρας
Πολιτικό στέλεχος Ν.Δ.

Μετά από πολλές 10ετίες ζούμε στην πατρίδα μας την πιο βαθειά και πιο άγρια οικονομική και κοινωνική κρίση του πολιτικού μας συστήματος . Και ενώ όλοι μας ανησυχούμε και αναρωτιόμαστε τι θα γίνει αύριο, γιατί φτάσαμε ως εδώ και τι φταίμε εμείς να πληρώνουμε το μάρμαρο, από την άλλη σχεδόν καθόλου δεν μας προβληματίζει που η αποχή στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές πέρασε το 50 και το 60%.

Αλήθεια, αυτές τις κρίσιμες ώρες που είναι ο λαός και η κοινωνία;

Που είναι οι ταγοί του και η πνευματική μας ηγεσία;
Γιατί σιωπούν όλοι και κλείνονται στο καβούκι τους και στις ανάγκες της φοβικής αυτοσυντήρησής τους;

Αλλά κι εγώ τώρα γιατί απορώ και γκρινιάζω;

Αυτός ο ίδιος λαός και οι ταγοί του δεν σιωπούσαν και δεν λούφαζαν στα 7 χρόνια της δικτατορίας, αλλά και...

 ζητωκραύγαζαν όταν χρειαζόταν;
Κι αν δεν ήταν το "Πολυτεχνείο", για να βρούμε κατόπιν εορτής κάποιο άλλοθι έστω και με τις εκφυλισμένες επετείους, δεν θα ξεχωρίζαμε ακόμη και σήμερα τη σχέση της ευθύνης και της ενοχής.
Γιατί όμως τα γράφω όλα αυτά σήμερα και θυμώνω και κακοκαρδίζω φίλους μου ίσως;
Γιατί απλούστατα δεν μπορώ πλέον να δώσω μια αποδεκτή εξήγηση για όλα αυτά τα περίεργα που συμβαίνουν γύρω μου.
Δεν μπορώ για παράδειγμα να εξηγήσω τι γίνεται πια στο κόμμα μου, τη Νέα Δημοκρατία, που έχει τον pater familias μιας οικογένειας επίτιμο πρόεδρο για να στηρίζει δημόσια τον Παπανδρέου και να απαξιώνει τον δημοκρατικό εκλεγμένο πρόεδρο Αντώνη Σαμαρά, που έχει την θυγατέρα του Ντόρα Μπακογιάννη που έστησε δικό της κόμμα επειδή δεν εκλέχτηκε αυτή πρόεδρος-λες και από Θεού ήταν υποχρεωτικό, που έχει το υιό του Κυριάκο να καιροφυλακτεί και να παραμένει ως τότε «πιστός» και αφοσιωμένος, που έχει ακόμα και το εγγόνι του τον Κωνσταντίνο, νεοεκλεγέντα με τις ψήφους της Ν.Δ δήμαρχο Καρπενησίου, να μας λέει πως εγώ θα ακολουθήσω την μητέρα μου.
Και από πάνω να έχει κι εμένα τον ανόητο να ψάχνω να βρω άκρη με τη δημοκρατική αξία του νεποτισμού και της οικογενειοκρατίας!!
Τελικά τι διάβολο, βασιλική οικογένεια είναι όλοι αυτοί και έχουν άλλα ανώτερα γονίδια από αυτά τα δικά μου που έφερε ο πατέρας μου το 1923 από την Ινέπολη του Πόντου;
Και εγώ τώρα και ο καθένας μας σαν λούμπεν πόπολο που μας θεωρούν, τους χρωστάμε τίποτα να τους σεβόμαστε και να τους τιμούμε ακόμα;
Και μια και έφτασε ως εδώ η κουβέντα, τώρα που ο λαός φτωχαίνει και εξαθλιώνεται και στην πατρίδα μας επικίνδυνα βραδιάζει, αυτά τα πολυδάπανα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών που μας έφτασαν ως εδώ και εμείς οι ηλίθιοι πληρώνουμε την δόξα τους, τι τα θέλουμε ακόμα στ αλήθεια;
Για να μας θυμίζουν μήπως τους υπεύθυνους της παρακμής μας αλλά και τις δικές μας σίγουρα ευθύνες, μήπως με την αυτομαστίγωση διορθωθούμε κάποτε.
Προς το τέλος όμως του θυμού και των σκόρπιων μου σκέψεων, αλλά και πιο νηφάλια, σκέφτομαι σήμερα κάποιους καλούς φίλους εδώ στην Πάτρα, που μέχρι χτες μαζί κατηγορούσαμε το ΠΑΣΟΚ, τον Παπανδρέου και το επαχθές μνημόνιό του, τώρα που προσχώρησαν σαν εργάτες.στον ελαιώνα της Ντόρας--που το υπερψήφισε αν θυμάμαι καλά, τι θα λένε τώρα;
Θα λένε ναι στα οδυνηρά και άδικα μέτρα και στην εξαθλίωση του λαού;
Η θα κάνουν λοβοτομή και με το πίσω μέρος του μυαλού τους θα προσδοκούν την κάποτε συμμετοχή της σε κάποια συγκυβέρνηση, για την δική τους φυσικά την άκρη;
Πολύ δύσκολα όμως αυτά τα κλάσματα και η εξίσωση δισεπίλυτη, αφού άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και του σημερινού «δεξιού» λιγάκι παραπάνω.
Πολύ πιο δύσκολα όμως και για κάποιους να καταλάβουν και να αποτρέψουν όσο είναι νωρίς την «γονιμότητα της απόγνωσης» μιας κοινωνίας που κάποτε θα σιχαθεί την απάθεια της.