Ώρα για πανευρωπαϊκή διάσωση τραπεζών...

Από το http://www.banksnews.gr/ Πέντε μήνες μετά τις… τυμπανοκρουσίες των ευρωπαϊκών τεστ αντοχής, που έβγαλαν «καθαρές» τις δύο μεγαλύτ...

Από το http://www.banksnews.gr/

Πέντε μήνες μετά τις… τυμπανοκρουσίες των ευρωπαϊκών τεστ αντοχής, που έβγαλαν «καθαρές» τις δύο μεγαλύτερες ιρλανδικές τράπεζες, οι χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ υποχρεώνονται να διαθέσουν ένα «πακέτο» που μπορεί να φθάσει και τα 100 δις. ευρώ για τη διάσωση της Ιρλανδίας. Και ήδη ακούγονται στο διεθνές στερέωμα σοβαρές φωνές, που υποστηρίζουν με σοβαρά επιχειρήματα το αδιανόητο: οι διασώσεις κρατών είναι ασπιρίνες στον καρκίνο, η Ευρωζώνη χρειάζεται ένα πακέτο διάσωσης όλων των τραπεζών, με «κούρεμα» μετόχων και πιστωτών!
Οι πανηγυρισμοί στις αγορές για τη διάσωση της Ιρλανδίας, με την «πικρή» συνταγή της τρόικας, δεν...
 κράτησαν παρά μόνο λίγες ώρες στις αγορές. Σύντομα, το ευρώ επανήλθε σε πτωτική τροχιά, μαζί με τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια (με τη μεγάλη ένταση πιέσεων να κατευθύνεται στις τραπεζικές μετοχές), ενώ το κόστος δανεισμού της Πορτογαλίας, που θεωρείται η επόμενη υποψήφια χώρα για διάσωση, ήδη από χθες ενισχύθηκε, αντί να υποχωρήσει.
Στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, δεν κυριαρχεί πλέον μόνο η εντύπωση, ότι στην πραγματικότητα οι τράπεζες της Ευρωζώνης είναι πιο «άρρωστες» και από τα πιο υπερχρεωμένα κράτη, αλλά και η εδραιωμένη πεποίθηση, ότι οι ευρωπαϊκές αρχές έχουν χάσει πλήρως τον έλεγχο της κατάστασης. Μόλις τον Ιούλιο, τα ευρωπαϊκά στρες τεστ είχαν δείξει, ότι η Bank of Ireland και η Allied Irish Banks, οι δύο κυρίαρχες ιρλανδικές τράπεζες, με μερίδιο αγοράς 53%, είχαν «θωρακισμένη» κεφαλαιακή επάρκεια για κάθε σενάριο εξέλιξης της κρίσης.
Από τον Σεπτέμβριο, άρχισε να διαπιστώνεται η πραγματική, άθλια οικονομική τους κατάσταση, τον Οκτώβριο οι μεγάλοι καταθέτες άρχισαν να τις εγκαταλείπουν και την Κυριακή ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξη ενεργοποιήθηκε για την Ιρλανδία, πριν οι «τρύπες» στο τραπεζικό της σύστημα βυθίσουν στη χρεοκοπία και την κυβέρνηση του Δουβλίνου, στην απέλπιδα προσπάθειά της να τις σώσει.
Το παράδειγμα της Ιρλανδίας είναι αρκετό για να κρατά σε κατάσταση συναγερμού τις αγορές και το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης: μόλις επτά τράπεζες (με μία, μόλις, ελληνική ανάμεσά τους, την ΑΤΕ) βρέθηκαν στα ευρωπαϊκά τεστ αντοχής με ανεπαρκή κεφαλαιακή θωράκιση, αλλά πλέον η ιρλανδική τραγωδία πείθει και τον πιο φανατικό υποστηρικτή της επάρκειας των ευρωπαϊκών αρχών, ότι στην πραγματικότητα οι έλεγχοι ήταν μια καλοστημένη φάρσα δημοσίων σχέσεων και είναι πολύ πιθανό να κρύβονται αρκετά ακόμη «ζόμπι», πίσω από τις γυαλιστερές ταμπέλες των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Σε αυτές τις συνθήκες, σοβαροί αναλυτές αρχίζουν να υποστηρίζουν, ότι στην πραγματικότητα το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι τα υπερχρεωμένα κράτη, αλλά τα επιμελώς κρυμμένα «τοξικά» στοιχεία ενεργητικού των τραπεζών, που ανά πάσα στιγμή μπορούν να τινάξουν στον αέρα το οικοδόμημα της Ευρωζώνης. Οι τράπεζες της Ευρωζώνης στις εποχές της ευφορίας έκαναν τα πιο απίθανα ανοίγματα, ανέλαβαν τεράστια ρίσκα, «φόρτωσαν» τα χαρτοφυλάκιά τους με τα πιο επικίνδυνα, εξωτικά προϊόντας, χρηματοδότησαν τις πιο παράλογες «φούσκες» και τώρα αποτελούν το βασικό εμπόδιο στην έξοδο από την κρίση, μεγαλύτερο και από τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς των περισσότερων μελών της Ευρωζώνης.
Ο Τζέραλντ Χόλτχαμ, επικεφαλής εταίρος της εταιρείας διαχείρισης κεφαλαίων Cadwyn Capital LLP και επισκέπτης καθηγητής του Cardiff Business School, γνωρίζει τις αγορές και ως «παίκτης», αλλά και με ακαδημαϊκή ιδιότητα. Σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο του στην ηλεκτρονική έκδοση των “Financial Times” υποστηρίζει μια άποψη που κερδίζει έδαφος διεθνώς, παρότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως «εξτρεμιστική» από τους σταθερούς υποστηρικτές του δόγματος «τα κέρδη στους επενδυτές, οι ζημιές στους φορολογούμενους».
Ο Χόλτχαμ υποστηρίζει την εξής λύση για μια γρήγορη έξοδο της Ευρωζώνης από την κρίση: αντί να επιχειρούνται πανάκριβες διασώσεις κρατών, που θυμίζουν ασπιρίνες στον καρκίνο (ο ίδιος κάνει λόγο για «πανάκριβα τσιρότα σε μεγάλες πληγές»), η καλύτερη στρατηγική θα ήταν να τεθεί σε εφαρμογή ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης των προβληματικών τραπεζών της Ευρωζώνης, που αποτελούν στην πραγματικότητα τον πυρήνα της κρίσης.
Όμως, το μοντέλο διάσωσης που προτείνει ο Χόλτχαμ δεν είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελαν οι τραπεζίτες, οι οποίοι προτιμούν να κρύβουν προσεκτικά τις ζημιές τους και, όταν τα πράγματα φθάνουν στο απροχώρητο, να τις μεταφέρουν στους προϋπολογισμούς των κρατών. Προτείνει, ειδικότερα, να διεξαχθούν το συντομότερο εξαντλητικά τεστ αντοχής (πραγματικά τεστ, όχι ασκήσεις δημοσίων σχέσεων) και, ακολούθως, ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης να καλύψει ένα μέρος της «τρύπας», όχι δωρεάν, αλλά με έκδοση νέων μετοχών, που θα αποτελέσουν μια μορφή τιμωρίας των επενδυτών, αραιώνοντας τα μερίδια συμμετοχής τους. Οι υπόλοιπες ζημιές προτείνει να καλυφθούν με «κούρεμα» των κατόχων ομολόγων των προβληματικών τραπεζών, οι οποίοι ανέλαβαν τεράστια ρίσκα και είχαν αντίστοιχα υψηλές αποδόσεις στις καλές εποχές. Όταν η Ευρωζώνη ξεπεράσει την κρίση, ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης θα πουλήσει τις μετοχές, πιθανόν εξασφαλίζοντας και ένα ικανοποιητικό κέρδος για τους φορολογούμενους.
Δυστυχώς, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι απίθανο να υιοθετήσουν αυτή την πρόταση, που ίσως να σταθεροποιούσε πολύ ταχύτερα την Ευρωζώνη από τις σημερινές προσπάθειες διάσωσης κρατών, με τεράστιο κόστος για τις οικονομίες και τους πληθυσμούς. Προς το παρόν, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, που σε πολλές περιπτώσεις έχει διαφανεί ότι διατηρούν επικίνδυνα στενές σχέσεις με τους τραπεζίτες, προτιμούν να αποφεύγουν «πικρές» λύσεις για μετόχους και πιστωτές, φορτώνοντας συνεχώς νέα βάρη στους φορολογούμενους. Και οδηγώντας το «σκάφος» του ευρώ από θύελλα σε θύελλα…