Εκλογές, Νοέμβριος 2010: Πολίτες όχι οπαδοί...

Tης Νατάσας Ράγιου Αυτές οι εκλογές δεν είναι διακύβευμα για την πολιτική και τους πολιτικούς . Είναι δικές σας. Αποκλειστικά των ψηφοφόρω...

Tης Νατάσας Ράγιου

Αυτές οι εκλογές δεν είναι διακύβευμα για την πολιτική και τους πολιτικούς. Είναι δικές σας. Αποκλειστικά των ψηφοφόρων. Είναι οι εκλογές της κοινωνίας που καλείται να αποδείξει αν θέλει να την κυβερνούν, στα χωριά, και στις πόλεις, άξιοι άνθρωποι ή σάπια πολιτικά συστήματα με κληρονομικά δικαιώματα και απομεινάρια ενός ξεθωριασμένου πολιτικού κόσμου.
Σκέψου… πρέπει οι καθαροί άνθρωποι να βγουν μπροστά? Κι αν βγουν, μπορούν να ενταχθούν σ ένα πολιτικό σύστημα φτιαγμένο από παλιά, με ειδικούς κανόνες, στα μέτρα εκείνων που έχουν κάνει την πολιτική επάγγελμα; Εσείς...
αποφασίζετε. Τα πάντα είναι στο χέρι των ψηφοφόρων κι όλα αυτά τα τετριμμένα περί «κρίσης στο πολιτικό σύστημα» κλπ, είναι κούφια λόγια . Γι’ αυτό και η, όποιας μορφής, αντίδραση της κοινωνίας (τα αντανακλαστικά της οποίας είναι άμεσα σε όλες τις άλλες περιπτώσεις) αν δεν να γίνει τώρα, στην κάλπη του Νοέμβριου, τζάμπα μάγκες θα είμαστε όλοι.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται λοβοτομή για να αλλάξει το σύστημα. Και ποιο είναι τελικά αυτό το σύστημα?
Διότι όπως κι εσείς, έτσι κι εγώ βαρέθηκα να ακούω τα ίδια αναμασήματα «δεν πάει άλλο , φταίνε οι πολιτικοί και το σύστημα». Λες και μιλάνε για αέρα κοπανιστό. Η κοινωνία που κατηγορεί το πολιτικό σύστημα… Μα, η ίδια εκείνη δεν είναι μέρος του συστήματος ? Αυτή δεν ανεβάζει ή κατεβάζει τους πολιτικούς και τις πολιτικές κι αμέσως μετά τα βαφτίζει όλα σάπια? Το έχω πει χίλιες φορές. Δεν σε πηγαίνει κανείς με το πιστόλι στον κρόταφο να ψηφίσεις. Άρα η κοινωνία, γενικά κι αόριστα, δεν είναι αθώα και δεν έχει το δικαίωμα να κατακρίνει όλους τους άλλους εκτός απ τον εαυτό της. Εκείνη ψηφίζει άρα εκείνη αποφασίζει.
Να μάθει λοιπόν η κοινωνία, να μάθουμε όλοι μας να ξεχωρίζουμε την ήρα απ το στάρι. Αυτή η καραμέλα «όλοι είναι ίδιοι», να τελειώνει πια. Να ξέρουμε με ποια κριτήρια επιλέγουμε , το δήμαρχο, τον περιφερειάρχη, τον σύμβουλο, το βουλευτή, τα πρόσωπα που θα ασχοληθούν με τη ζωή μας. Ας καθίσει ο καθένας να σκεφτεί σοβαρά με ποιο σκεπτικό ψηφίζει πρόσωπα: «Τον βλέπω συνέχεια παντού, με θυμήθηκε στη γιορτή μου , «καθάρισε» για μια υπόθεση μου στην εφορία, ήξερα τον παππού του, με πήρε ο ίδιος τηλέφωνο, τον έχω δει στο πανηγύρι, ήρθε στο μνημόσυνο της κουνιάδας μου…» Έλεος !
Η υποκρισία είναι δική μας, ας μην τη φορτώνουμε στους άλλους.
Όσο για το ..ηχηρό μήνυμα της αποχής, είναι ολέθρια «λύση». Αντιλαμβάνομαι την οργή κάποιου που λέει «δεν θέλω κανέναν- δεν πάω να ψηφίσω», ας σκεφτεί όμως καλά πριν ξανανοίξει το στόμα του να κάνει κριτική. Δεν ψηφίζω σημαίνει εκχωρώ, χάνω το δικαίωμα μου να συμμετέχω και να είμαι μέλος μιας κοινωνίας.
Με τον Καλλικράτη, αναγκαστικά, τα περιθώρια στένεψαν και τα ψέματα πρέπει κάποτε να τελειώσουν. Αυτό το κάποτε, ας είναι τώρα.
Πολύ φοβάμαι ότι ο Καλλικράτης δύσκολα θα είναι η χρυσή ευκαιρία που όλοι περιμένουν για να ορθοποδήσει η Περιφέρεια και να λυθούν τα χρόνια προβλήματα της . Από τη στιγμή που δεν υπάρχει συγκεκριμένο και σαφές σχέδιο, τεχνογνωσία και προετοιμασία υπάρχει ο κίνδυνος να είναι ο Τιτανικός που θα μας τραβήξει στο βυθό.
Στις κρίσιμες εκλογές που είναι μπροστά μας, στα (ακόμα πιο) δύσκολα που έρχονται, ας εμπιστευτούμε σε ικανά χέρια τα τιμόνια. Γιατί αν και τώρα δεν ξεσκαρτάρει η κατάσταση, το κρίμα στο λαιμό μας-σας-όλων!
Αντί άλλου επιλόγου σας παραθέτω αυτούσιο ένα συγκλονιστικό e mail που έλαβα πριν λίγες μέρες:
«Αγαπητή Νατάσα, η μητέρα μου είναι Νέα Δημοκρατία μέχρι το κόκαλο είναι σίγουρα η πιο φανατική αλλά και η υπόλοιπη οικογένεια μου, εγώ δεν είμαι. Ξέρω ότι ο Καραμανλής ήθελε να μπορούσε να βοηθήσει, δεν ακούω ειδήσεις ούτε σχολιαστές, βλέπω πρόσωπα όμως, δεν είχε συμμάχους φυσικά, είχε την τύχη του Σαρκοζί και του Μπερλουσκόνι που δεν χτυπιούνται γι αυτά που κάνουν αλλά για αυτά που δεν εκτελούν, είχε ευθύνες και δεν ήταν αθώος αλλά νομίζω δεν ήταν άτιμος, δεν ήταν ούτε είναι όμως και ήρωας και η Ελλάδα χρειάζεται ήρωες και ο μεγαλύτερος ήρωας είναι αυτός που ξεπερνά τον εαυτό του, τους φόβους τα πάθη τα συμφέροντα αυτός που λέει την αλήθεια, κάποιος πρέπει να την πει ρε Νατάσα, συγγνώμη που τρώω το χρόνο σου νιώθω τύψεις γιατί θα θελα να έκανα κάτι αλλά μένω απαθής κι εγώ όπως κι άλλοι.. Λένε πως το φέρετρο είναι το κρεβάτι του θανάτου πιστεύω πως το κρεβάτι κι ο καναπές είναι το φέρετρο της ζωής μας..
Δυστυχώς, δεν φταίνε οι πολιτικοί αλλά εμείς θα έπρεπε να ήμασταν πολίτες κι όχι οπαδοί..»