Από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» στον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία...

Από το http://diktiospartakos.blogspot.com/    Πριν μερικές μέρες αποκαλύφθηκε από τηλεοπτική εκπομπή του Καναδά η ύπαρξη εδώ και 33 χρόνι...

Από το http://diktiospartakos.blogspot.com/  

Πριν μερικές μέρες αποκαλύφθηκε από τηλεοπτική εκπομπή του Καναδά η ύπαρξη εδώ και 33 χρόνια (1950-1983) προγράμματος παρακολούθησης κομμουνιστών που μέχρι τώρα ήταν άγνωστο. Η πρόσφατη αποκάλυψη του μηχανισμού παρακολούθησης PROFUNC στον Καναδά επαναφέρει την κουβέντα της καταστολής και παρακολούθησης πολιτικών φρονημάτων και κινηματικών πρακτικών. Αποτελεί ένα νήμα που μας οδηγεί στον λαβύρινθο των μηχανισμών καταστολής και παρακολούθησης ενώ ταυτόχρονα δίνει την αφορμή να δούμε την μετεξέλιξη των στόχων αυτών των μηχανισμών από τον «Κομμουνιστικό κίνδυνο» σε κάθε λογής ριζοσπαστική φωνή αντίδρασης τσουβαλιάζοντας τα όλα στον «πόλεμο» ενάντια στην τρομοκρατία. «Ο στρατηγός που κερδίζει μια μάχη, έχει κάνει πολλούς υπολογισμούς στο κεφάλι του πριν την διεξαγωγή της» Σουν Τζου - Η τέχνη του πολέμου, με αυτή την προτροπή πορεύεται το κεφάλαιο και...
 ιδιαίτερα στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης όπου οι πιθανές εστίες ταξικών συγκρούσεων, εξεγέρσεων και κοινωνικών κινημάτων πολλαπλασιάζονται. Σε αυτό τον αόρατο πόλεμο το κεφάλαιο προετοιμάζεται με κυρίαρχο δόγμα αυτό του «εσωτερικού εχθρού» και τις κυβερνήσεις «έκτακτης ανάγκης» ώστε να πετάξει ακόμα και το τελευταίο φύλλο συκής της αστικής πολιτικής - δημοκρατίας, τα εθνικά συντάγματα.
Αν θελήσουμε να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή της γιγάντωσης των κατασταλτικών μηχανισμών αυτού του είδους θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο 1930 όπου αρχίζουν να δημιουργούνται οι υπηρεσίες και οι μηχανισμοί που θα στηρίξουν και θα γεννήσουν τα «θεμέλια» για την κοινωνία του «Μεγάλου Αδελφού». Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να χαρακτηριστεί ως το στάδιο ωρίμανσης των εθνικών υπηρεσιών ασφαλείας ώστε να αναλάβουν τα νέα τους καθήκοντα σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ ειδικότερα στις ΗΠΑ και τον Καναδά η περίοδος αυτή σφραγίζεται με διώξεις και δημιουργία χώρων και υπηρεσιών (η δημιουργία της FEMA και των εγκαταστάσεών της, η ίδρυση της CIA για τις ΗΠΑ ενώ για τον Καναδά οι διώξεις των Ιαπώνων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εντός του). Το ότι αυτή η ανάπτυξη της καταστολής και της παρακολούθησης έρχεται πολύ κοντά στην κρίση του 1929 και την καταστροφή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είναι απλά επιβεβαίωση του ταξικού της χαρακτήρα. Το επόμενο βήμα πρέπει να αναζητηθεί στην ταραχώδη εικοσαετία των 60's και 70's που χρησιμοποιώντας την τεχνολογική ανάπτυξη οι υπηρεσίες πληροφοριών εγκαινίασαν νέες τακτικές και τεχνικές ώστε να φτάσουμε μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην πλήρη παγκοσμιοποίηση αυτού του δικτύου και την κατά ευφημισμό «αλλαγή» του εχθρού από τους «κόκκινους» στους «τρομοκράτες» εντός και εκτός συνόρων. Όμως και εδώ μπορούμε να δούμε ως ανάγκη αναβάθμισης της παρακολούθησης τον αναβρασμό της ταξικής πάλης σε αυτή την εικοσαετία και την ανάγκη «επαναπροσδιορισμού» του εχθρού όταν το λεγόμενο αντίπαλο δέος δεν υπήρχε πια. Έπρεπε λοιπόν ο εχθρός να προσδιοριστεί σαφέστερα, αναγκάζοντας το κεφάλαιο να πει ξεκάθαρα πως η μάχη είναι ταξική και ο αντίπαλος ταξικός, δηλαδή όποιος αμφισβητούσε την καπιταλιστική κυριαρχία, την ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης.
Στο σήμερα της κρίσης η ανάγκη τέτοιων μηχανισμών και σχεδίων έκτακτης ανάγκης για το κεφάλαιο είναι ζωτικής σημασίας. Κυρίαρχα για την δημιουργία ενός κοινωνικού δέους και σοκ που θα αποκαρδιώνει και θα τρομοκρατεί όποιον σκεφτεί να αντιδράσει στην αντεργατική λαίλαπα, και στην χειρότερη για το κεφάλαιο περίσταση την καταστολή μιας «εκτός ελέγχου» κατάστασης. Η αλήθεια βρίσκεται όμως στην δύναμη της εργατικής τάξης να ανατρέψει τον κοινωνικό μεσαίωνα που ζει, όχι λόγω αριθμητικής ή στρατιωτικής υπεροχής αλλά κυρίως για την ίδια της την φύση να είναι «δημιουργός» και αυτός που κινεί τα «γρανάζια» του κόσμου. Για αυτό και η συζήτηση, η δράση και η πάλη ενάντια σε αυτούς τους μηχανισμούς έχει ανάγκη να ξεφύγει από στρατιωτικά σχέδια και σενάρια συνομωσίας, έχει ανάγκη να γίνει βαθιά κουβέντα και δράση στο τι πλούτος παράγεται σήμερα, την δημιουργία και ενίσχυση αυτό-οργανωμένων δομών κοινωνικής αλληλεγγύης - δράσης από τους εργαζόμενους και την νεολαία για τους ίδιους και τους αγώνες τους και εν τέλει να γίνει συνείδηση πως η μόνη απάντηση είναι η μαζική, με συνολικούς όρους ταξική σύγκρουση με το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό.
Το πρόγραμμα PROFUNC
Το 1945 στον Καναδά ξεσπά η υπόθεση Gouzenko. Ο Igor Gouzenko υπερασπιζόταν πως είχε υποκλέψει μυστικά έγγραφα από την τότε ΕΣΣΔ που αποδείκνυαν την ύπαρξη σχεδίου εισβολής και επίθεσης στην καπιταλιστική Δύση. Με αυτή την «ιστοριούλα» γυρνούσε τις τηλεοπτικές εκπομπές με κουκούλα ώστε να εξομολογεί δημόσια τις ανακαλύψεις του. Είμαστε όμως στην εποχή που οι διωγμοί κομμουνιστών έχουν αρχίσει να κορυφώνονται ενώ στις ΗΠΑ και τον Καναδά οι ομιλίες του Ιωσήφ Μακάρθυ κατακλύζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ακόμα και τις αίθουσες των σχολείων. Ο πόλεμος στην Κορέα αποτελεί την καταλληλότερη αφορμή ώστε να συγκροτηθεί στρατιωτικό σενάριο Κομμουνιστικής εισβολής και πρόκλησης ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου μεταξύ της δύσης και τις δυνάμεις του σιδηρούν παραπετάσματος, ζούμε με λίγα λόγια την γένεση και την γιγάντωση του δόγματος του Ψυχρού Πολέμου.
Με βάση τα παραπάνω το 1950 η Καναδική κυβέρνηση πραγματοποιεί συνάντηση με την εθνική υπηρεσία πληροφοριών του Καναδά (Royal Canadian Mounted Police ή RCMP) με στόχο την αντιμετώπιση των κομμουνιστών και των υποστηρικτών τους. Τότε δημιουργείται τοPROFUNC (PROminent FUNCtionaries of the communistic party) ως ένα πρόγραμμα παρακολούθησης και καταγραφής των κομμουνιστών και των υποστηρικτών τους αλλά και τις αντιμετώπισής τους σε περίπτωση εθνικής κρίσης ή κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Το πρόγραμμα PROFUNCτερματίστηκε κατά λάθος το 1983 όταν συνεχίζονταν να υπάρχουν προβλήματα στην διέλευση αναγνωρισμένων κομμουνιστών στα σύνορα ΗΠΑ - Καναδά και τότε η Καναδική κυβέρνηση ζήτησε την παύση τέτοιων κυρώσεων στους κομμουνιστές βάζοντας άθελα της το πρόγραμμαPROFUNC στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μετά από 33 χρόνια λειτουργίας. Η αποκάλυψη ύπαρξης προγράμματος παρακολούθησης κομμουνιστών στον Καναδά έγινε γνωστό στις 24 Ιανουαρίου του 2000 αλλά χωρίς επαρκή στοιχεία δεν κατάφερε να αποδειχτεί αδιάψευστα η ύπαρξή του. Όμως τον Οκτώβρη του 2010 μια τηλεοπτική εκπομπή του Καναδά έφερε στο φως στοιχεία και λίστες που όχι μόνο πιστοποιούσαν την ύπαρξη και τους τρόπους λειτουργίας του προγράμματος αλλά και μερικές από τις λίστες παρακολουθήσεων. Στις λίστες υπήρχαν εκτός των άλλων ονόματα ακόμα και παρελθόντων κυβερνητικών στελεχών και συγκεκριμένα του ιδρυτή του εθνικού καναδικού συστήματος υγείαςTommy Douglas, αναμενόμενη ίσως εξέλιξη καθώς το PROFUNC από την δημιουργία του απαγορευόταν να ελέγχεται δικαστικά ή από την κυβέρνηση και ήταν υπό την πλήρη εποπτεία της RCMP.
Αξίζει όμως να παρουσιάσουμε συνοπτικά τις αρχές και τις λειτουργίες του προγράμματος όχι μόνο για να αποκαλύψουμε την αποκρουστικότητα του καπιταλισμού και των μηχανισμών καταστολής τους αλλά να φανταστούμε τις φρικαλεότητες του σήμερα ώστε να κατανοήσουμε πως όπου ακούμε την λέξη ασφάλεια μυρίζει αίμα. Τον Αύγουστο του 1950 ο επικεφαλής της RCMP Stuart Taylor Wood είχε λίστα του PROFUNC που περιείχε ονόματα 16.000 κομμουνιστών και 50.000 υποστηρικτών. Για να μπει κάποιος στις λίστες του PROFUNC εκτός από κομμουνιστής μπορεί να ήταν απλά συγγενείς με κάποιον κομουνιστή, να έλεγε πως γοητευόταν από την αντίληψη του Μαρξ, να είχε οποιουδήποτε συναλλαγές με κομμουνιστές ή να είχε ενεργό δράση στο εργατικό κίνημα και τις διαδηλώσεις. Ολόκληρες οικογένειες και ανήλικα παιδιά γραφόντουσαν εν αγνοία τους στις λίστες και ζούσαν κάτω από στενή παρακολούθηση που έφτανε μέχρι και άνδρες της ασφάλειας όχι απλά να τρυπώνουν στις γραμμές των οργανώσεων και του ΚΚ του Καναδά αλλά να προσπαθούν να δημιουργούν φιλικές σχέσεις ετών με τους «εγγεγραμμένους» στις λίστες ώστε να μεγαλώνει ο αριθμός των υπόπτων. Όλα αυτά βέβαια σαν σχέδιο προετοιμασίας για όταν θα προέκυπτε ζήτημα εθνικής ασφάλειας και η χώρα θα εισερχόταν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τότε θα έμπαινε σε εφαρμογή η ημέρα κινητοποίησης του PROFUNC η γνωστή και ως M-day.
Την λεγόμενη M-day θα στελνόταν σήμα σε όλες τις τοπικές αστυνομικές αρχές να ανοιχτούν συγκεκριμένοι σφραγισμένοι φάκελοι που είχαν στοιχεία λειτουργίας του PROFUNC καθώς και τις τελευταίες ανανεωμένες λίστες του. Όποιος καταγραφόταν στην λίστα με την ένδειξη ή την ύπαρξη του ειδικού εγγράφου C-125 ήταν αποφασισμένο να συλληφθεί και να μεταφερθεί σε επιλεγμένα σημεία συγκέντρωσης - φυλακές ειδικά διαμορφωμένα από την RCMP. Υπήρχε ειδική ομάδα ένστολών που κατέφθανε στα σπίτια των στόχων και τους συλλάμβανε για να τους μεταφέρει στα άτυπα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτό ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση καθώς οι φάκελοι και οι περιγραφές του PROFUNC ήταν ιδιαιτέρως γλαφυρές περιλαμβάνοντας μεταξύ των άλλων προσωπικών στοιχείων και φωτογραφιών και πληροφορίες για τις ενδεχόμενες προσπάθειες και εξόδους διαφυγής κατά την σύλληψη από τα σπίτια των υπόπτων. Εκεί στις φυλακές της RCMP οι ύποπτοι ήταν υπό στρατιωτικό έλεγχο, χωρίζονταν μεταξύ χωρίς να μπορούν αν επικοινωνήσουν( ακόμα και οι οικογένειες μεταξύ τους) ενώ τις 3 πρώτες μέρες κράτησης πέρα από τα βασανιστήρια και τον ψυχολογικό πόλεμο πριν και μετά τις ανακρίσεις, προβλεπόταν πλουσιοπάροχη τροφή, ψωμί και νερό μόνο.
Τον Οκτώβρη του 1970 στο Quebec ξεσπά η λεγόμενη κρίση του Οκτώβρη, μετά από τις απαγωγές δύο κυβερνητικών αξιωματούχων. Η καναδική κυβέρνηση κηρύσσει στρατιωτικό νόμο και οι δυνάμεις του στρατού πεζικό και τεθωρακισμένα παρελαύνουν στην πολιτεία τουQuebec και στην πόλη της Ottawa. Σε αυτό το καθεστώς ενεργοποιείται με δραστικό τρόπο το πρόγραμμα PROFUNC με αποτέλεσμα οι τοπικές αστυνομικές αρχές να προβούν σε 500 συλλήψεις χωρίς αναστολή και χωρίς στοιχεία εκτός από αυτά του προγράμματος. Από αυτούς μόνο οι 62 αφήνονται τελικά ελεύθεροι ενώ οι υπόλοιποι κατά την διάρκεια του στρατιωτικού νόμου βασανίζονται και φυλακίζονται. Η κρίση όμως του Οκτώβρη σηματοδοτεί την αναβάθμιση του εύρους του PROFUNC σε παρακολούθηση οποιασδήποτε ριζοσπαστικής φωνής. Σήμερα 17 χρόνια μετά τον τυχαίο τερματισμό του PROFUNC η παρακολούθηση συνεχίζεται, μόνο που αντί του PROFUNC χρησιμοποιείται ένα δίκτυο περίπου 20 υπηρεσιών που φαινομενικά είναι ακίνδυνες όμως περιέχουν πακτωλό πληροφορίας ώστε να αποτελούν τις ιδανικές τράπεζες πληροφοριών για τις εθνικές υπηρεσίες ασφάλειας. Τελευταίο κρούσμα παρακολουθήσεων είναι οι επισκέψεις σε σπίτια κοινωνικών αγωνιστών από πράκτορες της RCMP, αποδεικνύοντας πως τίποτε δεν τελείωσε με τον τερματισμό του PROFUNC.
ΗΠΑ ο πρώτος διδάξας
Δεν αποτελεί έκπληξη μεγατόνων η αποκάλυψη του PROFUNC καθώς ο γείτονας του Καναδά αποτελεί τον πρωτοπόρο σε αυτά τα προγράμματα και μάλιστα με πολύ σκληρότερες τακτικές και τεχνικές. Συγκεκριμένα την περίοδο 1956 - 1971 με πρωτοβουλία του FBIσυστάθηκε το πρόγραμμα COINTELPRO (COunter INTELligence PROgram) με στόχο την παρακολούθηση, την εισχώρηση στις γραμμές τους και την απορύθμιση των λειτουργιών των τοπικών πολιτικών οργανώσεων. Οι στόχοι αυτοί δεν είναι προϊόν πολιτικής ανάλυσης αλλά είναι αυτολεξεί η ανάλυση στόχων του προγράμματος κατά τα έγραφα του FBI. Οι δράσεις του COINTELPRO έγιναν ευρέως γνωστές μετά την διάρρηξη ενός γραφείου του FBI στην Pennsylvania από ομάδα ριζοσπαστών αριστερών το 1971. Αυτό ήταν η αρχή του τέλους του COINTELPRO, ο τότε διευθυντής του FBI Hoover διατάζει την παύση του COINTELPRO και την στροφή της υπηρεσίας σε τακτική ειδική ανά περίπτωση. Η πλήρης όμως αποκάλυψη του COINTELPRO έρχεται με την λεγόμενη «Εκκλησιαστική επιτροπή» (Church committee) που ανέλαβε να εξιχνιάσει τις δράσεις του COINTELPRO. Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει δώσει αρκετές διαλέξεις για το πρόγραμμα αναπαριστώντας γλαφυρά όλη του την φρικαλεότητα και την καθαρή πολιτική και ταξική του στοχοθεσία. Σίγουρα όπως πολλοί αξιωματούχοι αφήνουν να εννοηθεί οι πρακτικές και οι δομές του COINTELPRO χρησιμοποιούνται με παραλλαγές για την «αντιτρομοκρατική σταυροφορία». Η τακτική του COINTELPRO αναλύεται σε τέσσερα επίπεδα. Το πρώτο επίπεδο ήταν η εισχώρηση στις γραμμές των οργανώσεων που ερχόταν μαζί με έκδοση πλαστών προκηρύξεων, προπαγάνδιση αντιπαραθετικών διαδηλώσεων, χαφιεδισμό και ότι μπορεί να απορυθμίσει την λειτουργία μιας οργάνωσης από τα μέσα και να τρομοκρατεί και να απογοητεύει μέλη και υποστηρικτές. Το δεύτερο επίπεδο ήταν αυτό του ψυχολογικού πολέμου όπου με ψευδείς δηλώσεις, φυλλάδια, άρθρα προσπαθούσαν να διαβάλλουν οργανώσεις και άτομα ενώ ακόμα είναι γνωστές οι ανώνυμες επιστολές ή τα ανώνυμα τηλέφωνα (όπως είδαμε πχ στην δίκη για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου). Μαζί με αυτό η ψυχολογική πίεση αυξάνονταν με την συμμετοχή καθηγητών, εργοδοτών, νοικάρηδων και ότι άλλο μπορούσε να κάνει την ζωή δύσκολη στους στόχους. Το τρίτο στάδιο ήταν οι παρενοχλήσεις μέσω του δικαστικού συστήματος ώστε οι στόχοι να φαίνονται εγκληματίες, να δικάζονται ή να κατηγορούνται με σκηνοθετημένες μαρτυρίες αστυνομικών ακόμα και η χωρίς έλεος επιβολή φορολογικών ρυθμίσεων ως πρόσχημα είτε παρακολούθησης είτε φυλάκισης. Το τέταρτο και πιο σκληρό επίπεδο δράσης του COINTELPRO ήταν αυτό της βίας. Μιλάμε για ξυλοδαρμούς, βανδαλισμούς σε χώρους, παράνομες διαρρήξεις σπιτιών μέχρι και δολοφονίες στόχων. Η πιο περιβόητη δολοφονία που έγινε με βάση το πρόγραμμα COINTELPRO από την αστυνομική δύναμη του Chicago ήταν αυτή του μέλους των Μαύρων Πανθήρων Fred Hampton στις 4 Δεκέμβρη του 1969. Παρ' όλη την λεγόμενη παύση του προγράμματος COINTELPRO πολλοί είναι αυτοί που μιλούν για συνέχισή του με άλλο όνομα και ίδιες ίσως και αναβαθμισμένες πρακτικές.
Κατάσταση έκτακτης ανάγκης ή αλλιώς οι γυμνές φωτογραφίες της αστικής δημοκρατίας.
Όλα αυτά τα προγράμματα ήταν άμεσα συνδεδεμένα με την πολιτική της έκτακτης ανάγκης ή πολύ γνωστής ως κατάσταση εθνικής ανάγκης. Το ουσιώδες σε αυτές τις καταστάσεις είναι και ταυτόχρονα η λεπτή γραμμή που επιτρέπει την παράκαμψη του εθνικού συντάγματος και την ισχύ του στρατιωτικού νόμου. Τέτοια σχέδια έχουμε δει και στην Ελλάδα με πιο πρόσφατο την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 όπου τα στρατόπεδα είχαν τεθεί σε κίτρινο συναγερμό και ήταν έτοιμα με την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου να επέμβουν για την καταστολή της εξέγερσης. Η μεγάλη όμως αντίδραση μέσα από στον στρατό, η πρωτοβουλία της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων μαζί με το Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος βοήθησαν ώστε η φωνή των φαντάρων να ακουστεί τόσο δυνατά και να εγκαταλειφθεί άρον-άρον το σχέδιο παρέμβασης του στρατού. Στην Ε.Ε. ένα από τους πρωτεύοντες ρόλους του Ευρωστρατού είναι και η καταστολή εξεγέρσεων σε χώρες μέλη που κηρύσσονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μαζί με αυτά δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε το αντίστοιχο νομικό πλαίσιο και τις δυνάμεις και δομές που έχει δημιουργήσει η ΕΕ. Τέτοιες δεν είναι και τα πρόσφατα μνημόνια ενάντια στον κομμουνισμό και τις εξτρεμιστικές πολιτικές που πλέον ποινικοποιούν ουσιαστικά την πολιτική δράση της εργατικής τάξης και κάνουν περιπτώσεις όπως η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής νεολαίας της Τσεχίας να μοιάζουν με κανόνα. Αυτά τα μνημόνια συμπυκνώνονται στο Ευρωσύνταγμα και τον ενσωματωμένο σε αυτόν ευρωτρομονόμο. Συγκεκριμένα ο τελευταίος αναφέρει στο άρθρο 13 ως τρομοκρατική πράξη κάθε πράξη «όταν στρέφονται κατά μιας ή περισσοτέρων χωρών, των θεσμών τους ή των πληθυσμών τους, με σκοπό τον εκφοβισμό τους και τη σοβαρή μετατροπή ή καταστροφή των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δομών μιας χώρας». Ενώ τα τελευταία σενάρια πολέμου του ευρωστρατού μιλούν για επεμβάσεις στις χώρες μέλη όπου λόγω κρίσης ξεσπούν κοινωνικές αναταραχές ικανές να μεταδοθούν σε όλη την ένωση.
Συγκεκριμένα στην Ελλάδα οι διατάξεις του ευρωσυντάγματος ενσωματώθηκαν απευθείας από την βουλή χωρίς διενέργεια δημοψηφίσματος όπως έγινες σε Γαλλία, Ολλανδία και Ιρλανδία. Αυτό ώστε να εξασφαλίσει την καλύτερη διαπλοκή εθνικού - διεθνικού δικαίου για την ευημερία και προστασία του τοπικού κεφαλαίου.
Έχοντας όλα τα παραδείγματα που αναφέραμε στις ΗΠΑ θα κάνουμε μια αναφορά στην δομή της έκτακτης ανάγκης των ΗΠΑ γνωρίζοντας πως οι ομοιότητες είναι πάρα πολλές ενώ δεν ήταν λίγες φορές που η ΕΕ πρόφτασε ή και ξεπέρασε τις προσδοκίες ή τις δυνατότητες του αντίστοιχου αμερικανικού σχεδίου.
Ένα από τα πρώτα σχέδια παράκαμψης του αμερικανικού συντάγματος και κήρυξης στρατιωτικού νόμου συγκροτήθηκε την δεκαετία του 1970 με το όνομα REX 84 (REadiness EXercise 1984) και αποτελεί κομμάτι του προγράμματος Garden Plot για το οποίο θα πούμε παρακάτω. Ουσιαστικά το REX 84 αποτελεί ειδική ρύθμιση του Posse Comitatus Act που αποτελεί μέρος του Ομοσπονδιακού Συντάγματος των ΗΠΑ και ρυθμίζει το πώς και σε ποιες περιπτώσεις εφαρμόζεται ο στρατιωτικός νόμος πάνω από το σύνταγμα. Το REX 84 αποκαλύφθηκε το 1987. Με τέτοιες διατάξεις όπως αυτές που μιλούν για συνδρομή του στρατού σε κατασταλτικό ρόλο στο εσωτερικό των χωρών έπρεπε να υπάρξουν και τα αντίστοιχα στρατιωτικά δόγματα. Στις αρχές του 1990 εμφανίστηκε το πρόγραμμα Urban Warrior (Μαχητής των Πόλεων).
Το πρόγραμμα αυτό ήταν μια μελέτη του τμήματος των Πεζοναυτών που ήταν σε εξέλιξη από το 1990 αλλά επισπεύσθηκε μετά από την μάχη του Mogadishu στην Σομαλία το 1993. Ο πυρήνας της λογικής του προγράμματος ήταν πως η εξέλιξη του πολιτισμού και του πολέμου αλλάζει άρδην το πεδίο της μάχης και το φέρνει όλο και πλησιέστερα αλλά και κυρίως εντός κατοικημένων περιοχών και πόλεων. Επιπρόσθετα το πρόγραμμα αναγνωρίζει και κοινωνικούς λόγους για τον πόλεμο που θα διεξάγεται μέσα στις πόλεις. Οι πρώτες ασκήσεις του προγράμματοςUrban Warrior πραγματοποιήθηκαν τον Μάιο του 1998 στο Chicago και τον Μάρτη του 1999 στην Ανατολική Ακτή του San Francisco. Όλα αυτά όμως ήταν ασκήσεις, το πρόγραμμα βρήκε πλήρη εφαρμογή από το 2003 για τον πόλεμο και την κατοχή του Ιράκ, η Φαλούτζα αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα χρήσης του προγράμματος Urban Warrior. Το πρόγραμμα Urban Warrior είναι και αυτό κομμάτι του GardenPlot, ενώ τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ υπάρχει προσπάθεια όλο και περισσότερα σώματα ασφαλείας να ενταχθούν στην άσκηση του στρατιωτικού νόμου με τελευταία ένταξη την Εθνική Ακτοφυλακή.
Όλα τα παραπάνω είναι κομμάτι του σχεδίου Garden Plot το οποίο δημιουργήθηκε το 1960 για την αντιμετώπιση μαζικών κοινωνικών αναταραχών όπως αναφέρει και το ίδιο. Σε αυτές συγκαταλέγονται οι εξεγέρσεις, πράξεις βίας, διαδηλώσεις, παράνομες απεργίες ή συναθροίσεις ή άλλες διαταραχές στον νόμο και την τάξη. Υπάρχει εκτενές παρουσίαση του ποιος κάνει τι καθώς και το τι δικαιοδοσίες έχει πλέον η εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία σε συνεργασία με το στρατό, όλα αυτά μαζί με μονάδες ελέγχου και καταστολής. Κρατώντας την ουσία του πράγματος και θέλοντας να παρακάμψουμε μια εκτενή τεχνική ανάλυση του σχεδίου θα παραθέσουμε μόνο κάποια στοιχεία του στο χρόνο. Όπως είπαμε και πριν το σχέδιο γεννήθηκε και αυτό στην ταραχή του 1960 και έκτοτε χρησιμοποιήθηκε αρκετές φορές ειδικά από το 1960 μέχρι και τα τέλη του 1970 πολλοί είναι αυτοί που λένε πως δεν σταμάτησε να λειτουργεί ενεργά. Μπορούμε να δούμε δράσεις του σε πολλές εξεγέρσεις εντός πόλεων όπως αυτή του Los Angeles το 1965 ή του Detroit το 1967. Ενώ ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι το τι προετοιμασίες περιελάμβανε το σχέδιο μέχρι το 1970. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία που ήρθαν στο φως μέχρι το 1970 είχαν εκπαιδευτεί σε στρατιωτικές βάσεις για επιχειρήσεις καταστολής πλήθους και διαδηλώσεων 375.000 εθνικοί φρουροί και 14.000 έφεδροι. Ενώ μεγαλύτερος συναγερμός για το σχέδιο Garden Plot είχε σημάνει μέσα στο 1970 με το σενάριο για μια τεράστια εξέγερση των μαύρων της χώρας, λόγω και του ανόδου του κινήματος αλλά και της δράσης των Μαύρων Πανθήρων, που προέβλεπε την σύλληψη και συγκέντρωση στις εγκαταστάσεις τηςFEMA ενός εκατομμυρίου στοχοποιημένων μαύρων από τις λίστες του COINTELPRO.
Οι πιο πρόσφατες εφαρμογές του σχεδίου ήταν στην εξέγερση του Los Angeles το 1992 και στην 11 Σεπτέμβρη του 2001 αφότου κηρύχθηκε η χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Από τότε, από τις 14/11 του 2001 και μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ανανεώνεται κάθε χρόνο με τελευταία αυτή που έγινε από τον πρόεδρο Ομπάμα στις 10/11/10 με την αιτιολόγηση πως ο τρομοκρατικός κίνδυνος που ανάγκασε την κήρυξη της χώρα σε έκτακτη ανάγκη 9 χρόνια πριν δεν έχει παρέλθει.
Το σίγουρο είναι πως η καπιταλιστική κρίση έχει γίνει αφορμή και αιτία για την αυταρχικότερη θωράκιση προς οποιονδήποτε ορατό ή μη κίνδυνο για την καπιταλιστική κερδοφορία και κυριαρχία. Ο φόβος γενικευμένων αντιδράσεων είτε στην καρδιά του τέρατος είτε κάπου σε μια γωνιά του κόσμου οδηγεί τις αστικές τάξεις να προσπαθούν να προλαμβάνουν αυτό που διάβαζαν από τον Μαρξ σχεδόν 200 χρόνια πριν, δηλαδή να μην αρχίσουν οι νεκροθάφτες τους το φτυάρισμα.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ