Ο αιφνίδιος θάνατος της Μαρίας Τσάκου...

...ξυπνά μνήμες από τη τελευταία νύχτα της Χριστίνας Ωνάση Από το www.kourdistoportocali.com/ Tις μνήμες του θανάτου της Χριστίνας Ωνάσ...

...ξυπνά μνήμες από τη τελευταία νύχτα της Χριστίνας Ωνάση

Από το www.kourdistoportocali.com/

Tις μνήμες του θανάτου της Χριστίνας Ωνάση ξυπνά ο αιφνίδιος θάντος της Μαρίας Τσάκου, κόρης του καπετάν Παναγιώτη Τσάκου, του σπουδαίου Έλληνα εφοπλιστή.

Θρήνος και οδύνη επικρατεί στην οικογένεια Τσάκου έπειτα από τον απροσδόκητο θάνατο της Μαρίας, κόρης του καπετάν Παναγιώτη Τσάκου και της γιατρού Ειρήνης Σαρόγλου-Τσάκου και αδερφής του Νικόλα Τσάκου.

Η Μαρία Τσάκου βρέθηκε νεκρή τις πρώτες πρωινές ώρες σε δωμάτιο γνωστού ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, όπου βρισκόταν για δουλειές του Ομίλου. Ο θάνατός της 44χρονης φέρεται να προήλθε από πνευμονική εμβολή.

H Mαρία Τσάκου ήταν από τους πιο δραστήριους επιχειρηματίες της παγκόσμιας ναυτιλιακής βιομηχανίας, άξια διάδοχος μαζί με τον αδελφό της, του καπετάν Παναγιώτη. Με ζηλευτές σπουδές, εισήλθε στον Όμιλο Τσάκου και γρήγορα ανέλαβε μεγάλες ευθύνες στην διακυβέρνηση της ναυτικής αυτοκρατορίας.
Πάντοτε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έδωσε το παρών για τελευταία φορά πριν από δύο περίπου εβδομάδες στην ονοματοδοσίας του νεότευκτου φορτηγού πλοίου του Ομίλου, σε εκδήλωση που...
 πραγματοποιήθηκε στο λιμάνι του Πειραιά.
Αυστηρή όταν έπρεπε αλλά πάντα δίκαιη με τους συνεργάτες της, η Μαρία διακρινόταν για την εύστοχη κρίση της και το χιούμορ της.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΩΝΑΣΗ
19 Νοεμβρίου 1988. Σε μια μπανιέρα μια γυναίκα 37 ετών νεκρή. Ακόμη και αν δεν ήταν η πλουσιότερη γυναίκα του κόσμου, ακόμη και αν ο αδελφός της δεν είχε πεθάνει μυστηριωδώς λίγα χρόνια νωρίτερα, ακόμη και αν η ταυτότητά της δεν έγραφε «Χριστίνα Ωνάση», και πάλι ο θάνατός της θα ήταν μυστήριο, Θα γράψει το "ΒΗΜΑ'.
Πώς μια ευτυχισμένη γυναίκα πεθαίνει ­ ή αυτοκτονεί έτσι; Πώς γίνεται οι γιατροί να μην μπορούν να διαγνώσουν τίποτε άλλο πέρα από το σιβυλλικό «πνευμονικό οίδημα»; Και πώς είναι δυνατόν κανείς ­ ούτε καν αυτοί που την βρήκαν ­ να μην μπορούν να δώσουν μία ακριβή περιγραφή του τι είδαν μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο; Οσο συνδεδεμένη είναι η λέξη «Ωνάσης» με το «χρήμα», τόσο κοντινή είναι και η μοίρα αυτών που τη φέρουν ως επώνυμο με το μυστήριο ­ και η Χριστίνα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Αν η Χριστίνα προλάβαινε να γράψει τη βιογραφία της, το τελευταίο κεφάλαιο θα ξεκινούσε τον Ιανουάριο του 1985. Και το πρώτο του τμήμα θα είχε τίτλο «Χριστίνα Ωνάση ­ Γκαμπί Λαντάζ: βίοι παράλληλοι». Τότε, τον Ιανουάριο του 1985, η Χριστίνα φέρνει στον κόσμο την Αθηνά. Η Γκαμπί έχει ήδη συνάψει σχέση με τον άνδρα της, τον Τιερί Ρουσέλ. Εκείνος την ξέρει ήδη από τα 21 του, όταν εκείνη ήταν μοντέλο στο Παρίσι, και νοικιάζει μαζί της διαμέρισμα. Η Χριστίνα αφοσιώνεται στην Αθηνά, την κακομαθαίνει, υποκύπτει στα καπρίτσια της, της αγοράζει ρουχαλάκια απ' του Dior, τη φωνάζει «κούκλα». Η Γκαμπί γεννά τον «παράνομο» γιο του Ρουσέλ, τον Ερίκ. Και κάπου εκεί οι παράλληλοι βίοι ξαφνικά τέμνονται... και η αλήθεια πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία: η κόρη του Ωνάση μαθαίνει πως εκείνη και η ερωμένη του άνδρα της ήταν έγκυοι συγχρόνως!
Ο Ρουσέλ το παραδέχεται και η Χριστίνα μη βρίσκοντας άλλη διέξοδο καταφεύγει στο χρήμα. Εκείνη, που έλεγε «θέλω κάποιον που απλά να αγαπάει εμένα», του προσφέρει λεφτά για να μη τη χωρίσει. Εκείνος συμφωνεί... Ως τον Μάιο του 1987 ­ τότε πια η Γκαμπί γεννά τη δεύτερη κόρη της, τη Σαντρίν, και η κατάσταση φθάνει στο απροχώρητο. Η Χριστίνα που τόσον καιρό πάλευε να ξαναμείνει έγκυος, για να μην είναι η Αθηνά μόνη της, πια απελπίζεται. Παίρνει διαζύγιο, μόνο που ακόμη δεν μπορεί να ξεχάσει τον Ρουσέλ. Οι φήμες λένε πως του προσφέρει 100.000 δολάρια για κάθε φορά που θα κοιμάται μαζί της. Τελικά η Χριστίνα αποδέχεται την αποτυχία του δεσμού της... και αντιδρά εντελώς απρόσμενα: καλεί την Γκαμπί και τα δύο παιδιά της να επισκεφθούν εκείνη και την Αθηνά. Για πρώτη φορά φωτογραφίες εκείνης με την Γκαμπί, τον Ερίκ και τη Σαντρίν βγαίνουν στον Τύπο. Η Χριστίνα Ωνάση έχει δώσει την άδειά της ­ πια, το πήρε απόφαση. Στις 12 Οκτωβρίου του 1988 συντάσσει και την ιδιόχειρη διαθήκη της. Αφήνει το σύνολο σχεδόν της περιουσίας της στην κόρη της Αθηνά.
Τέλη του 1988, και η Χριστίνα σε μια σουηδική κλινική κάνει λιποαναρόφηση. «Οποτε ήταν ερωτευμένη, έκανε προσπάθειες να αδυνατίσει γρήγορα», λέει ο κ. Στέλιος Παπαδημητρίου. «Οταν ήταν απογοητευμένη, έτρωγε σοκολατάκια και έπινε Κόκα - Κόλα». Τώρα η Χριστίνα είναι ερωτευμένη. Φεύγει για Μπουένος Αϊρες, να επισκεφθεί τους φίλους της, τη Μαρίνα και τον Αλβέρτο Ντιντερό. Πιο πολύ όμως πάει για να δει τον αδελφό της Μαρίνας, Γιώργο Τσομλεκτζόγλου. Εχει δεσμό μαζί του και σχεδιάζει να τον παντρευτεί. Σκέφτεται ακόμη και να πάρει την κόρη της να ζήσουν στην Αργεντινή. Τα τελευταία ίχνη από το παρελθόν τα σκουπίζει βιαστικά λίγο προτού φύγει. Θέλει να πληγώσει αυτήν που την πλήγωσε, και έτσι ουρλιάζει στην Γκαμπί: «Ολα σε εμένα τα χρωστάς, όλα τα χρωστάς στα χρήματά μου!». Και φεύγει για την Αργεντινή.
Δύο εβδομάδες αργότερα, πρωί Παρασκευής, παίρνει τον κ. Παύλο Ιωαννίδη τηλέφωνο από το Μπουένος Αϊρες. Στην Ελλάδα είναι βράδυ. «Να βοηθήσουμε την κοινότητα εδώ», του λέει. Μιλάει σαν να έχει σχέδια για το μέλλον. Σαν να είναι ευτυχισμένη, για πρώτη φορά. Ολοι όσοι την έχουν ακούσει ή δει το βεβαιώνουν άνευ δισταγμού: οι δικηγόροι που είχε πλησιάσει για το θέμα του γάμου, ο Μητροπολίτης Αργεντινής, οι στενοί φίλοι της, όλοι μιλούν για μια Χριστίνα ενθουσιασμένη. Πρώτη φορά όλοι την έβλεπαν να είναι τόσο καλά. Μετά από θυσίες ετών, είχε πια αποκτήσει το παιδί που τόσο ήθελε και για πρώτη φορά είχε ένα σκοπό στη ζωή της. Χώρισε με τον Τιερί Ρουσέλ, πήγε στην Αργεντινή να βρει τον Γ. Τσομλεκτζόγλου, να ξαναφτιάξει τη ζωή της. «Μου μιλούσε στο τηλέφωνο και μου έλεγε πως θέλει να βοηθήσει την ομογένεια εκεί, να κάνουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε. Ηταν γεμάτη ζωή». Αυτό ήταν το πρώτο τηλεφώνημα.
Το δεύτερο κάποιες ώρες αργότερα. Το τηλέφωνο χτύπησε γύρω στη 1.00 τα ξημερώματα στο σπίτι του κ. Ιωαννίδη. Η Ελένη Σύρου στην άλλη άκρη της γραμμής, σχεδόν είχε χάσει τα λόγια της. «Μα... πριν από 15 ώρες της μιλούσα...», η μόνη απάντηση. Η Χριστίνα Ωνάση είχε βρεθεί στο μπάνιο του σπιτιού της Μαρίνας Ντιντερό νεκρή. Τη θέση των λέξεων είχαν πάρει τα ερωτηματικά. 19 Νοεμβρίου 1988. Η πρώτη πράξη έχει τελειώσει.
Στην αρχή όλοι φαντάστηκαν καρδιακό επεισόδιο. Μόνο που ο δρ Ζαν Μισέλ Ουγκουρλιάν, ο γιατρός της, είπε στον κ. Παπαδημητρίου ότι προτού φύγει για την Αργεντινή την εξέτασε. Η καρδιά της ήταν γερή σαν καρδιά ταύρου. «Δεν ξέρουμε αν ο θάνατός της είχε τίποτε να κάνει με καρδιά. Οι αργεντινοί γιατροί μίλησαν για πνευμονικό οίδημα. Μα, τα χάπια δεν μπορούν να κάνουν τέτοιο πράγμα. Στο μυαλό μου δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω τι της συνέβη». Κανείς δεν μπορούσε. Πολλώ μάλλον όσοι την είχαν ζήσει τις τελευταίες της ημέρες, και ήξεραν πόσο καλά ένιωθε. «Με Κόκα - Κόλα και σοκολατάκια δεν πεθαίνει κανείς. Με βάλιουμ δεν πεθαίνεις, ούτε με καταπραϋντικά χαπάκια. Κοιμάσαι μονάχα». Ο κ. Παπαδημητρίου ούτε μετά από τόσα χρόνια δεν μπορεί να το χωνέψει.
Θα μπορούσε να ήταν το μπλακ άουτ του οργανισμού της ­ απλά κατέρρευσε. Θα μπορούσε να ήταν ένας θάνατος φυσιολογικός ­ μόνο που κανείς δεν μπόρεσε να δεχθεί αυτή την εκδοχή. Ηταν ένας ακόμη θάνατος - μυστήριο στο ιστορικό της οικογένειας Ωνάση. Και έτσι όλο και περισσότερα ερωτηματικά αναφύονταν. Γιατί ποτέ δεν ανακοινώθηκαν αποτελέσματα νεκροψίας; Γιατί η γυναίκα που την είχε χρόνια σαν παιδί της, η Ελένη Σύρου, δεν κοιμόταν εκείνο το βράδυ μαζί με τη Χριστίνα, όπως όλα τα άλλα βράδια; Και τι σήμαινε το «πνευμονικό οίδημα» που ανακοίνωσαν οι γιατροί μετά την εξέταση;
Ο Τύπος έγραφε τότε πως κανονικά η Ελένη Σύρου, ο πιο κοντινός της άνθρωπος, θα έπρεπε να κοιμάται μαζί της και εκείνο το βράδυ. Επαιξε όμως εκείνη πράγματι καθοριστικό ρόλο στο μυστήριο του θανάτου; «Αν παρουσία της Χριστίνας κάποιος άλλος έλεγε στην Ελένη να φύγει και να τους αφήσει μόνους, εκείνη θα κοιτούσε στα μάτια τη Χριστίνα. Αν εκείνη της έλεγε "άφησέ μας", τότε ναι, θα έφευγε. Αλλιώς θα καθόταν δίπλα της όλη νύχτα. Η Ελένη ήταν σαν πιστό σκυλί. Μόνο η Χριστίνα μπορούσε να τη διώξει», λέει ο κ. Παπαδημητρίου. Αρα η Χριστίνα ήταν εκείνη που την έδιωξε. Και η Ελένη Σύρου εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε σε άλλο οίκημα. Απλά πήγε σε άλλο δωμάτιο, δέκα μέτρα απόσταση από εκείνο της Χριστίνας. Ηταν πάντα διακριτική. Αφού εκείνη την έδιωξε και αφού ήξερε πως ο Γ. Τσομλεκτζόγλου έμενε σε κάποιο άλλο δωμάτιο εκεί κοντά, ποτέ δεν θα χτυπούσε την πόρτα του δωματίου της Χριστίνας για να μπει μέσα.
Ηταν μια μέρα αργότερα, βράδυ Κυριακής, όταν ο Παύλος Ιωαννίδης έφθασε στο Μπουένος Αϊρες, με την πτήση της Σουισέρ, να παραλάβει τη σορό της Χριστίνας. Στο αεροπλάνο και ο Τιερί Ρουσέλ ­ έχει μπει από τη Γενεύη. «Εδειχνε ταλαιπωρημένος», λέει ο κ. Ιωαννίδης. «Αλλά μπορεί να ήταν και από το ταξίδι». Ο ίδιος δήλωσε αργότερα πως όταν έμαθε για τον θάνατο της Χριστίνας έμεινε κατάπληκτος. Πάντως στο ταξίδι το βλέμμα όλων ήταν γεμάτο ερωτηματικά. Ποιος να συζητήσει, και τι; Ολοι περίμεναν να βρουν τις απαντήσεις τους στην Αργεντινή.
Με το που φθάνει ο κ. Ιωαννίδης στο Μπουένος Αϊρες, ο πρώτος άνθρωπος που βλέπει είναι ο Γ. Τσομλεκτζόγλου. Είναι αγνώριστος, συντετριμμένος. Προσπαθεί να ξεφύγει από τον κλοιό των δημοσιογράφων, όπως όλοι. Δεν ξέρει τι να κάνει. Και ποιος ξέρει; «Ολα ήταν τόσο ρευστά, σαν κατάσταση κρίσης, σαν να είχε χαθεί ξαφνικά ο έλεγχος». Ο κ. Ιωαννίδης μιλά αργά. Η μνήμη τον φορτίζει. «Δεν ξέραμε καν ποιος θα κάνει τη νεκροψία. Αν θα είναι το τάδε νοσοκομείο ή η δείνα αρχή». Χαρτί νεκροψίας στους εκπροσώπους του Ιδρύματος δε δόθηκε ποτέ. Και για το αν έγινε νεκροψία, για το αν δόθηκε κάποιο χαρτί στον Τιερί Ρουσέλ, εκείνοι διατηρούν τις επιφυλάξεις τους. «Εμείς, από την πλευρά μας, δεν νομιμοποιούμασταν να το ζητήσουμε. Αυτό ήταν αρμοδιότητα του Τιερί Ρουσέλ, ως κηδεμόνα της μοναδικής κόρης της Χριστίνας. Αφού η διαθήκη δεν είχε ανοιχθεί, δεν είχαμε καν αναλάβει τη διαχείριση της περιουσίας», λέει ο κ. Παπαδημητρίου. Και έτσι κάπως η υπόθεση «νεκροψία» ξεχάστηκε ­ έμειναν μόνο δύο θολές λέξεις να προσδιορίζουν έναν ανεξήγητο θάνατο: «πνευμονικό οίδημα». Αυτό που έγραφε η διάγνωση των γιατρών. «Πνευμονικό οίδημα», που θα μπορούσε να έχει προκληθεί από οποιαδήποτε ασθένεια της καρδιάς ή των πνευμόνων. Από τη στιγμή που θα κατέληγε σε πνευμονικό οίδημα, κατά 95% η ασθενής θα πέθαινε. Αλλά το οίδημα είναι σύμπτωμα, όχι αιτία θανάτου. Και ως σήμερα, ουδείς γνωρίζει τι προκάλεσε το πνευμονικό οίδημα, τι σκότωσε τελικώς τη Χριστίνα Ωνάση.
Τα ευρήματα της έρευνας στο δωμάτιό της δεν ανακοινώθηκαν ποτέ. Λέγεται πως βρέθηκε ένα άδειο μπουκάλι από χαπάκια ­ αλλά τίποτε δεν είναι σίγουρο. Το μόνο βέβαιο πως η πόρτα της δεν είχε παραβιαστεί και η Χριστίνα εξωτερικές αμυχές από επίθεση δεν έφερε. Ηταν απλώς νεκρή μέσα στην μπανιέρα της.
Τα βασικά πρόσωπα του δράματος κρατούν το στόμα τους κλειστό. Ο Γ. Τσομλεκτζόγλου ζει κάπου στην Αμερική. Οι επιχειρήσεις του έπεσαν έξω, οι δημοσιογράφοι τον αναζητούν και εκείνος κρύβεται. Η Ελένη Σύρου δεν εμφανίζεται. Πού βρίσκεται, ουδείς γνωρίζει. Φοβάται τους δημοσιογράφους, τις ερωτήσεις, τις αναμνήσεις της... Οποιος δημοσιογράφος τη βρει θα ξεσχίσει ό,τι έμεινε μέσα της από τη Χριστίνα. Εκείνη το ξέρει, και έτσι κρύβεται. «Ανεξιχνίαστη υπόθεση»
ΣΥΜΦΩΝΑ με δημοσίευμα της εφημερίδας «Τα Νέα», η πιθανότητα να πέθανε η Χριστίνα Ωνάση εξαιτίας της λήψης υπνωτικών χαπιών ή φαρμάκων διαίτης αποκλείεται. Η τοξικολογική εξέταση που πραγματοποιήθηκε δεν εντόπισε κανενός είδους ουσίες, σύμφωνα τουλάχιστον με το πρώτο από τα δύο έγγραφα που παρουσιάζουν «Τα Νέα». Οσο για τις συνθήκες θανάτου της, στο πρώτο έγγραφο (21.12.1989) οι αργεντινοί δικαστές μιλούν για «λυπηρό συμβάν, στερημένο από κάθε εγκληματικότητα» ενώ στο δεύτερο (8.5.1990) αναφέρουν ότι «δεν υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις που θα μας έδιναν μια απόλυτη σιγουριά για να απορρίψουμε την εγκληματική ενέργεια».
Στο δεύτερο έγγραφο αναφέρεται ότι «παρά τη γνωμάτευση των γιατρών, το σώμα της μεταφέρθηκε στην κλινική του "Ηλιου" με πρωτοβουλία των οικείων της, με την ελπίδα μιας ανάνηψης. Αυτή η ενέργειά τους ήταν η αιτία για να επιληφθεί η Εθνική Δικαιοσύνη» ­ εξ ου και δημιουργήθηκε σύγχυση σε σχέση με το ποια αρχή νομιμοποιείται τελικώς να πραγματοποιήσει νεκροψία στο σώμα της Χριστίνας. Τα δεδομένα παρουσιάζονται τόσο αντικρουόμενα όσο σιβυλλική είναι και η εκδοχή που προκύπτει, κατά το δημοσίευμα των «Νέων», από την αυτοψία (19 11.1988). Η αστυνομία αναφέρει «ανεξιχνίαστος θάνατος».