Το μυθιστόρημα του «Αντι – Μνημονίου»...

Του Ορέστη Π. Κύρτση Υπ. Περιφερειακού Συμβούλου Βόρειου Τομέα Αττικής με το συνδυασμό του Γ. Σγουρού «Αττική – Με Έργο, Πάμε Μπροστά»   ...

Του Ορέστη Π. Κύρτση
Υπ. Περιφερειακού Συμβούλου Βόρειου Τομέα Αττικής
με το συνδυασμό του Γ. Σγουρού «Αττική – Με Έργο, Πάμε Μπροστά»
  
Δεν έχω καμμία πρόθεση να αναλύσω ξανά το κατά πόσον το λεγόμενο μνημόνιο είναι ή δεν είναι απαραίτητο, αν υπάρχει άλλος δρόμος και τα λοιπά. Άλλωστε πιθανότατα το κάνουν άλλοι πιο πετυχημένα από εμένα. Το ενδιαφέρον, ούτως ή άλλως, δεν είναι πια εκεί. Το ενδιαφέρον είναι στο πώς ολόκληρη σχεδόν η αντιπολίτευση, σε μια σπάνια αριστεροδεξιά σύμπνοια, αποφάσισε να πετάξει στα σκουπίδια οποιοδήποτε σχεδιασμό για τη νέα εποχή της αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα και να ασχοληθεί με μία καταφανώς κενή συνθηματολογία.
Μπορεί κανείς να διαφωνεί με επιμέρους στοιχεία, αλλά κάθε καλόπιστος άνθρωπος οφείλει να...
 ομολογήσει ότι ο «Καλλικράτης» αποτελεί μια τολμηρή τομή στην αυτοδιοίκηση και στον τύπο διακυβέρνησης. Ο κύριος λόγος είναι ότι η αποκέντρωση των εξουσιών στους δήμους και τις περιφέρειες φέρνει την εκάστοτε αρχή πιο κοντά στον πολίτη, μειώνει τη γραφειοκρατία και σπατάλη του κεντρικού κράτους και φαίνεται να αντιμετωπίζει επιτέλους τη διαφθορά, καθώς ο έλεγχος και η λογοδοσία διασφαλίζονται και θεσμικά. Σε κάθε περίπτωση αλλάζει άρδην το μοντέλο διακυβέρνησης και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός.
Θα ανέμενε κανείς τις πολιτικές δυνάμεις να σχεδιάσουν βάσει του νέου νόμου, να προτείνουν τις ιδέες τους για την αυτοδιοίκηση. Αντ’ αυτού παρακολουθούμε μία συνθηματολογία, που πάντως σίγουρα δεν αφορά τους δήμους και τις περιφέρειες, τη στιγμή που – υπενθυμίζω – το Νοέμβρη έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές. Είμαι υπέρ των εναλλακτικών προτάσεων, αλλά αδυνατώ να κατανοήσω τι είδους εναλλακτική πρόταση αποτελεί η παρακίνηση των πολιτών να αντισταθούν με την ψήφο τους σε ένα μνημόνιο, το οποίο ακόμη κι αν δεν εκλεγεί ούτε ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στις προσεχείς εκλογές, θα εξακολουθήσει απαρέγκλιτα να εφαρμόζεται. Η άλλη πλευρά θα συμφωνήσει με αυτή την παραδοχή, αλλά θα προσθέσει ότι με αυτή την πρακτική θα τιμωρήσει τάχα την κυβέρνηση. Υπάρχει, αλήθεια, κανείς σοβαρός άνθρωπος που να παραδέχεται ότι ψηφίζει δήμαρχο ή περιφερειάρχη, όχι για να βελτιώσει και να αλλάξει την πόλη του ή την περιφέρειά του, αλλά για να τιμωρήσει την όποια κυβέρνηση; Δεν παραγνωρίζω ότι η τάση αυτή θα υπάρξει, αλλά ομολογουμένως απέχει από τη λογική ως καθαρά συναισθηματική και, πάντως, δε μπορεί να την επικαλούνται κόμματα τα οποία αξιώνουν να τα θεωρούμε αξιόπιστα.
Ώστε είναι πια προφανές ότι αυτές οι «αντιμνημονιακές» κραυγές δεν αποσκοπούν σε τίποτε περισσότερο από την κάλυψη της ένδειας προτάσεων αφ’ ενός και την ανάπτυξη της παραδοσιακής μικροκομματικής στρατηγικής αφ’ ετέρου. Πρόκειται, δηλαδή, για μια ακραία μορφή λαϊκισμού που μας βοηθά να βγάλουμε ρητά συμπεράσματα για την πολιτική ποιότητα αυτών των κομμάτων ή προσώπων.
Κάποια στιγμή πρέπει να αξιοποιήσουμε τη δημοκρατία προς όφελός μας. Με όποιο κριτήριο κι αν ψηφίζουμε, αύριο θα ανακύψουν καινούργια ζητήματα που θα αφορούν την ποιότητα της ζωής και το περιβάλλον μας. Καλό θα ήταν να μην ανακαλύψουμε εκ των υστέρων ότι δεν πήραμε θέση γι’ αυτά.