Εβδομήντα χρόνια μετά την 28η Οκτωβρίου...

Oμιλία του αντιναυάρχου ε.α., Βασιλείου Μαρτζούκου Επιτίμου Διοικητού της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, στην Εστία Νέας Σμύρνης για την επέτειο ...

Oμιλία του αντιναυάρχου ε.α., Βασιλείου Μαρτζούκου Επιτίμου Διοικητού της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, στην Εστία Νέας Σμύρνης για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940

Κυρίες και Κύριοι
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι οι εθνικές επέτειοι, οι οποίες περιλαμβάνουν «ανούσιες» κοινωνικές συναθροίσεις, όπως η σημερινή, «ενοχλητικές» και «επικίνδυνες» ιστορικές αναμοχλεύσεις, «αντιεκπαιδευτικές» μαθητικές παρελάσεις και «δαπανηρές» στρατιωτικές παρελάσεις, αποπροσανατολίζουν τον λαό από τα πραγματικά του προβλήματα. Ουδέν ψευδέστερο του ισχυρισμού αυτού ο οποίος κατά την γνώμη μου, βασίζεται ή σε αφέλεια ή σε δόλο. Ο αποπροσανατολισμός, η ποδηγέτηση και η...
υποταγή των λαών πραγματοποιείται μόνο αφού έχει προηγουμένως επιτευχθεί η χαλάρωση της εθνολογικής και κοινωνικής συνοχής, καθώς και απώλεια της συλλογικής μνήμης του, βασικά στοιχεία της οποίας αποτελούν η ιστορία και η γλώσσα του. Τα έθνη είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι αποτελούν τα ζωντανά κύτταρα, ακόμη και του σημερινού διεθνούς περιβάλλοντος, της παγκοσμιοποιήσεως. Έχει εξ άλλου αποδειχθεί διαχρονικά ότι τα οικουμενικά οράματα και διακηρύξεις προέρχονται είτε από τις εκάστοτε κρατούσες Μεγάλες Δυνάμεις ή από ανερχόμενες Μεγάλες Δυνάμεις οι οποίες επιδιώκουν την γεωγραφική, οικονομική ή πολιτιστική τους επέκταση. Συνεπώς τις εθνικές επετείους τις διαφυλάσσουμε ως κόρη οφθαλμού και δεν τις χαρίζουμε σε κανένα.
Εβδομήντα έτη μετά τα ιστορικά γεγονότα του Οκτωβρίου του 1940, ευρισκόμεθα εδώ σήμερα για να θυμηθούμε, πως φθάσαμε στα τότε πολεμικά γεγονότα, για να τιμήσουμε την γενεά αυτή των πατέρων και των παπούδων μας, να εμπνευσθούμε και να παραδειγματισθούμε από τα κατορθώματά τους, να μάθουμε από τα λάθη τους, να συγκρίνουμε το τότε με το σήμερα και να χαράξουμε την βέλτιστη πορεία για το μέλλον των απογόνων μας.
Μετά την λήξη του Α’ Π.Π., οι πέντε Συνθήκες Ειρήνης (Βερσαλλιών, Αγ. Γερμανού, Νεϊγύ, Τριανόν, Σεβρών), οι οποίες υπεγράφησαν εντός των ετών 1919 – 1920, με κυριότερη αυτήν των Βερσαλλιών, εφύτευσαν τον σπόρο του Β’ Π.Π., αφού οι όροι τους υπήρξαν δυσβάστακτοι για τους ηττημένους, προέβλεπαν εδαφικούς διαμελισμούς στην Ευρώπη, δημιουργία νέων κρατών, πολλά των οποίων μη βιώσιμα ή με τεχνητά σύνορα. Στον επερχόμενο πόλεμο συνέβαλε επίσης η κόπωση, η μακαριότης και ο ρομαντισμός τα οποία διακατείχαν τους νικητές του Α’ Π.Π.. Η ουτοπική δημιουργία της Κ.Τ.Ε. απέτυχε εν τη γενέσει της. Τα πρώτα ανησυχητικά δείγματα όπως η άνοδος του φασισμού στην Ιταλία και του ναζισμού στην Γερμανία, η επεκτατική πολιτική Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας στην Ευρώπη, την Αφρική και την Άπω Ανατολή, αντιμετωπίσθηκαν παθητικά με όρους κατευνασμού παρά αποτροπής.
Η ταπεινωμένη Γερμανία βρήκε τον Αρχηγό της στο πρόσωπο του Χίτλερ ο οποίος το 1933, υποσχέθηκε να οδηγήσει τον γερμανικό λαό όχι μόνο στην ανάκτηση της αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας του αλλά και στην παγκόσμια κυριαρχία. Tο ιδεολογικό περίβλημα του Ναζισμού ανήκει στις λεγόμενες «Μεσσιανικές» κοσμοθεωρίες, κοινό γνωρισμα των οποίων είναι η άνευ ανοχών και ενοχών επιδίωξη επιβολής μίας νομοτελειακού χαρακτήρος διεθνούς τάξεως των πραγμάτων, η οποία ουδέποτε έχει υπάρξει επί γης και ευρίσκεται μόνο στα μυαλά των κατασκευαστών της. Οι κοσμοθεωρίες αυτές εξαλείφουν αδίστακτα κάθε αντίθετη άποψη διότι θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και συνεπώς η «ιερότης» του σκοπού, καθαγιάζει τα μέσα, όσο βίαια και αν είναι. Ο πλανήτης διαχρονικά έχει θυσιάσει εκατομμύρια ψυχές στον βωμό των κοσμοθεωριών αυτών που όλοι μας γνωρίζουμε.
Κατά την δεκαετία του 1930, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. To 1933 o ναζισμός γίνεται καθεστώς στην Γερμανία. Το καλοκαίρι του 1934 δολοφονείται ο Αυστριακός καγκελλάριος Ένγκελμπερτ Ντόλφους από Αυστριακούς ναζί. Τον Μάρτιο του 1935 οι Γερμανοί παραβιάζουν την συμφωνία των Βρυξελλών και επαναφέρουν την υποχρεωτική θητεία που επιτρέπει την αύξηση των Ε.Δ. στις 550.000 άνδρες. Η εκκωφαντική παραβίαση της συνθήκης του Λοκάρνο του 1925, με την κατάληψη της Ρηνανίας από τα γερμανικά στρατεύματα τον Μάρτιο του 1936, έλαβε χώρα δίχως αντίδραση. Τον Οκτώβριο του 1935, οι Ιταλοί επιτίθενται στην Αβησσυνία και την καταλαμβάνουν σε επτά μήνες. Την 1η Νοεμβρίου 1936 κηρύσσεται ο άξονας Βερολίνου – Ρώμης. Τον Ιούλιο του 1936 αρχίζει ο αιματηρός εμφύλιος στην Ισπανία, ο οποίος διήρκεσε έως το 1939 με νίκη του στρατηγού Φράνκο ο οποίος έλαβε βοήθεια από την Γερμανία, την Ιταλία και την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Τον Μάρτιο του 1937 τα Γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αυστρία. Η συμφωνία του Μονάχου τον Σεπτέμβριο του 1938, παραχωρεί στην Γερμανία ολόκληρη την περιφέρεια των Σουδητών της Τσεχοσλοβακίας. Ο Χίτλερ εν τούτοις, καταλαμβάνει ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία, έξι μήνες αργότερα. Παράλληλα η Ιαπωνία αποσύρεται από την Κ.Τ.Ε. και συνεχίζει να επεκτείνεται στην χερσαία Άπω Ανατολή. Τον Απρίλιο του 1939 οι Ιταλοί εισβάλουν στην Αλβανία και την καταλαμβάνουν χωρίς αντίσταση. Τον Αύγουστο του 1939, έκπληκτη η κοινή γνώμη πληροφορείται την υπογραφή συμφώνου μη επιθέσεως μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ενώσεως, το οποίο περιείχε μυστικούς όρους που αφορούσαν την Πολωνία, την Φινλανδία και τα Βαλτικά κράτη. Την 1η Σεπτεμβρίου 1939 τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Πολωνία και προσαρτούν το Δάντσιχ. Ο Β’ Π.Π. άρχιζε.
Το καλοκαίρι του 1940, βρήκε τον άξονα να επικρατεί παντού. Εκτός από τα κράτη που προαναφέρθηκαν η Γερμανία είχε καταλάβει την Νορβηγία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο και την Γαλλία, τρέποντας τους Άγγλους σε φυγή στην Δουγκέρκη. Τον Ιούνιο 1940, ο Μουσολίνι φοβούμενος την ταχεία λήξη του πολέμου, κηρύσσει τον πόλεμο στην Αγγλία και την καταρρέουσα Γαλλία. Στην Αφρική οι Ιταλοί πίεζαν τους Βρετανούς, η Βρετανική Σομαλία είχε καταληφθεί και στα σύνορα Αβησσυνίας και Αγγλοαιγυπτιακού Σουδάν οι Ιταλοί είχαν σημαντικές επιτυχίες. Οι Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ. ήταν ακόμη ουδέτερες.
Ο Μουσολίνι οραματιζόταν μία ισχυρή Ιταλία, εμπνέουσα δέος και σεβασμό, με ρυθμιστικό ρόλο στην Ευρώπη και με επέκταση των κτήσεών της στην Αφρική, τα Βαλκάνια και την Α. Μεσόγειο. Δείγματα των βλέψεων αυτών κατά τα προηγούμενα έτη υπήρξαν, η κατάληψη της Δωδεκανήσου, η πολιτική διείσδυση στην Αλβανία, ο βομβαρδισμός της Κέρκυρας ως αντίποινα ενός εγκλήματος που είχαν διαπράξει οι ίδιοι οι Ιταλοί και η διεκδίκηση ακόμη και της Σμύρνης, δίχως να υπάρχει τέτοιο δικαίωμα. Μετά την έναρξη του Β’ Π.Π. και παρά τις δηλώσεις περί σεβασμού της ακεραιότητος της Ελλάδος, η Ιταλία προέβη σε σειρά προκλήσεων όπως τις κατηγορίες για δήθεν ελληνική συνδρομή στον αγγλικό στόλο, τις αεροπορικές επιθέσεις κατά μονάδων του Στόλου μας τον Ιούλιο του 1940, τις κατηγορίες περί δήθεν ελληνικής ευθύνης για την δολοφονία του Αλβανού Νταούτ Χότζα στις 11 Αυγούστου, μικροεπεισόδια στην παραμεθόριο και με αποκορύφωμα την άνανδρη και ιταμή βύθιση του Ευδρόμου «Έλλη», ευρισκομένου στην Τήνο, τον Δεκαπενταύγουστο, για απόδοση τιμών κατά την επέτειο κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η τορπιλλική αυτή επίθεση κατά του «Έλλη» από το ιταλικό Υ/Β «DELFINO», προεκάλεσε την απώλεια οκτώ ανδρών, τον τραυματισμό 26 και την οργή ολόκληρου του ελληνικού λαού.
Κατά την περίοδο αυτή η χώρα μας δεν ανέμενε ουσιαστική βοήθεια, αφού οι εγγυήσεις των Δυτικών συμμάχων δεν καθόριζαν συγκεκριμένα το είδος, την έκταση και το χρόνο της βοήθειας, ενώ τα σύμφωνα των ετών 1933 και 1938 με την Τουρκία, καθώς και το Βαλκανικό Σύμφωνο Συνεννοήσεως του 1934, δεν εκάλυπταν στρατιωτικά την περίπτωση ιταλικής επιθέσεως κατά της Ελλάδος. Κατά την προηγηθείσα 20ετία, η χώρα μας προσπαθούσε να οργανωθεί και να ανορθωθεί από τα ερείπια του Α’ Π.Π. και της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Άμεση επίλυση ζητούσαν τα μεγάλα προβλήματα ενσωματώσεως ενάμισι περίπου εκατομμυρίου ομογενών προσφύγων από την Ανατολική Θράκη και την Μ. Ασία, η ανασυγκρότηση των Ενόπλων Δυνάμεων, η βελτίωση της οικονομίας και η ομαλοποίηση της εσωτερικής πολιτικής καταστάσεως.
Κατά την τετραετία 1936 –1940, η κυβέρνηση Μεταξά έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο εξοπλιστικό πρόγραμμα της χώρας, διαθέτοντας πιστώσεις ύψους 15.7 δις δραχμών, δηλαδή ποσό υπέρ πενταπλάσιο των διατεθέντων κατά την δωδεκαετία 1923 – 1935, ύψους 3 δις δραχμών. Δόθηκε προτεραιότητα στην οχύρωση των συνόρων και ιδιαίτερα στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η περίφημη οχυρωματική «γραμμή Μεταξά», αποτελουμένη από 21 μεγάλα μόνιμα οχυρά, συνολικού μήκους 300 χλμ., που προκαλούν τον θαυμασμό ακόμη και σήμερα, συνετελέσθη σε σύντομο χρονικό διάστημα (1936 – 1939) και μεταξύ άλλων διέθετε εγκαταστάσεις ηλεκτρικής ενέργειας και συστημάτων εξαερισμού για χημικά αέρια. Παράλληλα ολοκληρώθηκε πλειάδα έργων εκστρατείας ενισχυμένων και με πολυβολεία από σκυρόδεμα, σε ολόκληρη την Α. Μακεδονία και την Θράκη. Υπήρξε επίσης μέριμνα τόσο για τον πλήρη εξοπλισμό των επιπλέον δυνάμεων επιστρατεύσεως οι οποίες θα ενίσχυαν τις 65.000 άνδρες περίπου του Σ.Ξ. της ειρηνικής περιόδου, όσο και για την εξασφάλιση επαρκών αποθεμάτων τροφίμων, υγρών καυσίμων και πυρομαχικών για ολόκληρο το στράτευμα. Αμέσως μετά την κατάληψη της Αλβανίας από την Ιταλία, συνεχίσθηκε με γοργό ρυθμό, από ελληνικής πλευράς, σειρά συμπληρωματικών προπαρασκευαστικών έργων εδάφους στην ελληνοαλβανική μεθόριο, ενισχύθηκαν τα στρατεύματα στην περιοχή αυτή και εξοπλίσθηκαν με αντιαεροπορικά και αντιαρματικά μέσα.
Οι πενιχροί οικονομικοί πόροι του κράτους και η προτεραιότητα που δόθηκε στην προετοιμασία των χερσαίων συνόρων, δεν επέτρεψαν σημαντική αύξηση των ναυτικών δυνάμεων. Εν τούτοις το 1936 ετέθη παραγγελία τεσσάρων Α/Τ στην Αγγλία, εκ των οποίων παρελήφθησαν τα δύο στις αρχές του 1939. Επρόκειτο για τα άριστα Αντιτορπιλικά, «Β. ΓΕΩΡΓΙΟΣ» και «Β. ΟΛΓΑ». Το 1938 παρελήφθησαν από την Βρετανία τέσσερα ναρκαλιευτικά/ ναρκοθετικά. Παράλληλα ανελήφθη εντατική μέριμνα για την οργάνωση, εκπαίδευση και άσκηση του Στόλου, ενώ εστράφη ιδιαίτερα η προσοχή στην οχύρωση ακτών και νήσων, και στην δημιουργία ασφαλών εσωτερικών θαλασσίων οδών και βάσεων, τόσο για τον ανεφοδιασμό της χώρας, όσο και για την αύξηση του ειδικού βάρους της Ελλάδος έναντι της συμμάχου Αγγλίας. Έμφαση δόθηκε στον πλήρη εξοπλισμό των μεγάλων παρακτίων οχυρών Β. και Ν. Αιγίνης, Φλεβών, Αράξου, Β. και Ν. Ευβοϊκού, Καραμπουρνού και Τούζλα (Θερμαϊκός).
Κατά την ίδια περίοδο 1936 – 1939 η κυβέρνηση Μεταξά ανέλαβε την βελτίωση της οικτρής καταστάσεως, από πλευράς υλικού, της Πολεμικής Αεροπορίας. Καταρτίσθηκε πενταετές πρόγραμμα που προέβλεπε την αγορά 275 πολεμικών αεροσκαφών, την κατασκευή των απαραιτήτων εγκαταστάσεων και την προμήθεια οπλισμού και πυρομαχικών. Μέχρι το τέλος του 1939 παρελήφθησαν 128 Α/Φ Διώξεως Βομβαρδισμού, Στρατιωτικής και Ναυτικής Συνεργασίας, καθώς και 75 εκπαιδευτικά. Σε εράνους στους οποίους προέβη η κυβέρνηση το 1935 και κυρίως το 1937, προς τον σκοπό αυτό, υπήρξε πάνδημη ανταπόκριση του ελληνικού λαού καθώς και της ελληνικής ομογένειας.
Παρά την ομολογουμένως σημαντική προσπάθεια ενισχύσεως των Ε.Δ., κατά την τετραετία 1936 – 1939, ως ήταν φυσικό, οι παραμονές της 28ης 1940 εύρισκαν τις Ιταλικές Ε.Δ. να υπερτερούν σημαντικά τόσο σε αριθμούς, όσο και σε ποιότητα υλικού. Στα αλβανικά σύνορα 35.000 έλληνες με 40 πυροβολαρχίες, θα αντιμετώπιζαν 135.000 Ιταλούς, με 135 πυροβολαρχίες, 150 άρματα μάχης, 18 ίλες ιππικού, 6 τάγματα όλμων και ένα τάγμα πολυβόλων. Ο ελληνικός Στόλος συνολικού εκτοπίσματος 14.600 τν. θα αντιπαρατίθετο με τον αντίστοιχο ιταλικό, συνολικού εκτοπίσματος 658.400 τν. Ένα παλαιό ελληνικό Θ/Κ, δέκα Α/Τ και έξι Υ/Β, έναντι 8 ιταλικών Θ/Κ, 8 βαρέων καταδρομικών 26 ελαφρών καταδρομικών, 61 Α/Τ και 119 Υ/Β και όλα καλύτερης τεχνολογίας από τα ελληνικά. Συνολικά 143 ελληνικά αεροσκάφη διώξεως, βομβαρδισμού και παρατηρήσεως, περιορισμένων δυνατοτήτων ετίθεντο απέναντι σε 400 ιταλικά Α/Φ πρώτης γραμμής. Η ιταλική αεροπορία διέθετε μεγάλο αριθμό εκπαιδευμένου προσωπικού για αναπλήρωση απωλειών που διέθετε πολεμική εμπειρία από τις επιχειρήσεις σε Αβησσυνία, Ισπανία και Β. Αφρική.
Την 15η Σεπτεμβρίου 1940, ο Ιταλός Πρέσβης εκόμισε γραπτή πρόταση πέντε σημείων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνετο και η ανανέωση του Ελληνοϊταλικού συμφώνου φιλίας που είχε υπογραφεί το 1928, μεταξύ Βενιζέλου και Μουσολίνι. Ο Μεταξάς λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις ενδεχόμενες αντιδράσεις Αγγλίας και Γαλλίας, εχειρίσθη το θέμα με διπλωματική δεξιοτεχνία, δεν ανανέωσε το σύμφωνο και τελικώς εξεδόθη συμβιβαστικό κοινό ανακοινωθέν περί αμοιβαίας αποσύρσεως των στρατευμάτων από τα αλβανικά σύνορα κατά 20 χλμ..
Τις πρώτες πρωϊνές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα Εμμανουέλε Γκράτσι, επισκέπτεται τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος Ιωάννη Μεταξά στην οικία του και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο του ανακοινώνεται ότι εντός τριών ωρών τα ιταλικά στρατεύματα θα εισβάλουν στο ελληνικό έδαφος, καθιστώντας την χώρα μας υπεύθυνη για τις επιπτώσεις εάν αυτή προέβαλε αντίσταση. Το πρόσχημα ήταν η δήθεν ελληνική παραβίαση της ουδετερότητος την οποία τα ιταλικά στρατεύματα θα διεσφάλιζαν. Ο γενναίος Κυβερνήτης, απηχώντας πλήρως το λαϊκό αίσθημα, έδωσε αδίστακτα την απάντηση του ΟΧΙ, η οποία ερχόταν σαν συνέχεια της ιστορικής παρακαταθήκης του «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα, του «Ου φεισόμεθα της ζωής ημών» του Κ. Παλαιολόγου και του «Ελευθερία ή Θάνατος» του 1821. Ο πεπειραμένος Πρωθυπουργός με την βαθειά επιτελική του μόρφωση δεν αντέδρασε παρορμητικά ή συναισθηματικά ή υπό την πίεση κάποιων παραγόντων. Όπως αναφέρει η «Έκθεση επί της Δράσεως του Βασιλικού Ναυτικού κατά τον Πόλεμο 1940 – 1944», ο Μεταξάς είχε επιλέξει την πλευρά με την οποία θα συμμαχούσε η χώρα μας από το 1936, όταν σε σχετική ερώτηση του τότε Α/ΓΕΝ Αντιναυάρχου Οικονόμου, κατά την διάρκεια εμπιστευτικής συνεδριάσεως του Ανωτάτου Ναυτικού Συμβουλίου, αυτός διευκρίνησε ότι εφ’ όσον η Ελλάς εμπλακεί στην διαφαινομένη σύρραξη μεταξύ του Αγγλικού και Γερμανικού συγκροτήματος, η θέση της είναι στο πλευρό της Αγγλίας. Η ένταξη της Ελλάδος στο ίδιο στρατόπεδο με την εκάστοτε μεγαλυτέρα ναυτική δύναμη της Μεσογείου, αποτελούσε πάγια επιδίωξη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.
Η είδηση του πολέμου σηματοδότησε την αρχή του θαύματος του 1940. Ο ενθουσιασμός του κόσμου μετετράπη σε παραλήρημα και πάνδημη μέθη, αν και γνώριζε ότι, δίχως ουσιαστική εξωτερική βοήθεια, θα αναμετρηθεί με μία μεγάλη δύναμη. Η λαϊκή μανία της συμμετοχής στον πόλεμο αυτό, τον οποίο δεν προεκάλεσε η χώρα μας, είχε να κάνει με την τιμή και την αξιοπρέπεια ενός υπερήφανου έθνους. Ο λαός γνώριζε ότι η ειρήνη είναι σημαντικό αγαθό εφ’ όσον όμως δεν παραβιάζεται η ελευθερία και η ακεραιότητα της χώρας. Ο ατομικισμός και η γκρίνια έδωσαν την θέση τους στην υπέρβαση, το φιλότιμο, το πείσμα, την αδελφοσύνη και την λεβεντιά. Ο λαός δεν αρκέσθηκε στις ενθουσιώδεις διαδηλώσεις αλλά πρόθυμα οι άνδρες έτρεξαν στο μέτωπο, πρόθυμα οι ηπειρώτισες ανέβαιναν στα χιονισμένα βουνά, μεταφέροντας στις πλάτες τους πυρομαχικά και εφόδια για τον στρατό, πρόθυμα άλλες γυναίκες προσέφεραν εθελοντική εργασία και με πλήρη συνείδηση των ιστορικών εκείνων στιγμών ανταποκρίθηκε ο κόσμος της διανόησης, ο κόσμος της τέχνης καθώς και τα Μ.Μ.Ε..
Η ιταλική προέλαση σταματά στην στενή δίοδο μεταξύ Καλπακίου και Γραμπάλας. Το Γ.Ε.Σ. δεν περιμένει νίκες της 8ης Μεραρχίας και την προτρέπει να σώσει την τιμή των ελληνικών όπλων αλλά ο Μέραρχος Χαρ. Κατσιμήτρος διαβεβαιώνει με αυτοπεποίθηση τον Α/ΓΕΣ. ότι οι Ιταλοί δεν θα περάσουν. Και δεν πέρασαν. Όλες οι απανωτές γενικές επιθέσεις των Ιταλών, μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου, αποτυγχάνουν. Ο Μουσολίνι αναβάλει την απόβαση της Μεραρχίας «Μπάρι» στην Κέρκυρα και την μεταφέρει στην Αλβανία. Ο Συνταγματάρχης Δαβάκης επικεφαλής του αποσπάσματος της Πίνδου, με 2000 άνδρες, καθηλώνει τις 15000 άνδρες επιλέκτων της περίφημης Μεραρχίας Αλπινιστών «Τζούλια» και την 1η Νοεμβρίου, όταν λαμβάνει τις πρώτες ενισχύσεις, διενεργεί επιτυχή αντεπίθεση, η οποία συνεχίσθηκε παρά τον τραυματισμό του ιδίου και απετέλεσε την πρώτη νίκη κατά του Άξονα επί ευρωπαϊκού εδάφους. Από τις 18 Νοεμβρίου ο ελληνικός στρατός αντεπιτίθεται, εκδιώκει τους ιταλούς από το πάτριο έδαφος, με την ξιφολόγχη και την κραυγή «αέρα» και προελαύνει στην Β. Ήπειρο, απελευθερώνοντας την Κορυτσά, το Πόγραδετς, το Δέλβινο, τους Αγ. Σαράντα, το Αργυρόκαστρο και την Χιμάρα. Τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου ξεκινά η μεγάλη εαρινή ιταλική επίθεση η οποία προετοιμαζόταν από τον Ιανουάριο με πολλές και ξεκούραστες δυνάμεις, η οποία όμως σβήνει άδοξα στις 26 Μαρτίου. Μεταξύ πολλών πράξεων ηρωϊσμού, εκεί γράφεται, με άφθονο αίμα, ο θρύλος του υψώματος 731. Δέκα ημέρες αργότερα ο Χίτλερ θα ανελάμβανε δράση.
Εν τω μεταξύ στις 29 Ιανουαρίου πέθανε ο Ιωάννης Μεταξάς και τον διαδέχθηκε ο Αλέξανδρος Κορυζής. Η είσοδος των Γερμανών στην Βουλγαρία την 2α Μαρτίου του 1941, ωθεί την Αγγλία να αποστείλει μικρές δυνάμεις ενισχύσεως, με σκοπό την καθυστέρηση της επικείμενης γερμανικής εισβολής. Την 6η Απριλίου 1941 η Γερμανία επιτίθεται ταυτόχρονα σε Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα. Έχει προηγηθεί το δεύτερο περήφανο «ΟΧΙ» του νέου Πρωθυπουργού, το ξημέρωμα της ίδιας ημέρας. Επάνω από τα ελληνικά οχυρά 800 γερμανικά Α/Φ σκορπίζουν τον θάνατο, ενώ οι γερμανικές Μεραρχίες, με άρματα μάχης που εφορμούν για να καταλάβουν τα οχυρά καθηλώνονται. Τρία μερόνυκτα πολέμου ήταν αρκετά για να κατανοήσουν οι Γερμανοί, για ποιό λόγο νικήθηκαν οι Ιταλοί στην Αλβανία. Η λύση για τους Γερμανούς δόθηκε από την καταρρέουσα Γιουγκοσλαβία, από όπου η 2α μεραρχία Πάντσερ, πέρασε τα σύνορα και έφθασε στην Θεσσαλονίκη. Είναι γνωστές οι πρωτόγνωρες τιμές που απέδωσαν οι έκπληκτοι και εντυπωσιασμένοι Γερμανοί στους μαχητές των οχυρών οι οποίοι δεν νικήθηκαν αλλά απεχώρησαν. Ενώ το μέτωπο πλέον κατέρρεε, ο Πρωθυπουργός Α. Κορυζής αυτοκτονούσε και στις 27 Απριλίου οι Γερμανοί εισήρχοντο στην Αθήνα.
Η κατάληψη της Κρήτης ήταν επιβεβλημένη για τους Γερμανούς, λόγω της στρατηγικής σημασίας της. Για τον σκοπό αυτό διέθεσαν περί τις 23.000 άνδρες, από την αφρόκρεμα των Ε.Δ., 1370 αεροπλάνα και 70 πλοία, σε μία αεραποβατική επιχείρηση πρωτόγνωρη για τα παγκόσμια χρονικά. Την άμυνα της νήσου είχαν αναλάβει 31.000 Βρετανοί, 11.500 Έλληνες και ο γενναίος πληθυσμός της. Ο οπλισμός και τα εφόδια της νήσου ήταν ανεπαρκή. Οι επιχειρήσεις διήρκεσαν από την 20η έως την 29η Μαϊου και το αποτέλεσμα ήταν μία πύρρεια νίκη των Γερμανών, λόγω των τεραστίων απωλειών τους.
Καθ’ όλη την διάρκεια του πολέμου, ο ελληνικός στόλος κράτησε ανοικτές τις θαλάσσιες γραμμές επικοινωνίας, εξασφαλίζοντας τις μεταφορές. Επιτυγχάνοντας στο δυσχερές αλλά ουσιαστικό αυτό έργο, κατέστη δυνατή η έγκαιρη προώθηση στο μέτωπο ολόκληρου του αναγκαίου αριθμού στρατευμάτων, ζώων, πυρομαχικών και εφοδίων. Τα Α/Τ βομβάρδισαν εχθρικές θέσεις απέναντι της Κέρκυρας και διενήργησαν τρεις επιδρομές στην Αδριατική. Τα Υ/Β μας, προσέβαλαν επιτυχώς εχθρικά πλοία που μετέφεραν εφόδια στον ιταλικό στρατό στην Αλβανία.
Μετά την κατάληψη της χώρας μας, ο αγώνας δεν σταματά. Οργανώνονται ομάδες αντιστάσεως στο εσωτερικό της χώρας, ενώ Έλληνες του Στρατού Ξηράς και της Πολεμικής Αεροπορίας μάχονται στην Μ. Ανατολή. Η ελληνική σημαία εξακολουθεί να κυματίζει καθ’ όλη την διάρκεια του Β’ Π.Π., στους ιστούς των πλοίων του Στόλου. Με κύρια βάση την Αλεξάνδρεια, τα ελληνικά πολεμικά πλοία δρούν από τον Ινδικό και την Μεσόγειο, μέχρι τον Ατλαντικό, αναλαμβάνοντας αποστολές μαζί με τα συμμαχικά πλοία. Κύρια έργα του Στόλου μας, οι συνοδείες νηοπομπών, επιδρομικές ενέργειες, υποστήριξη επιχειρήσεων του Σ.Ξ. και επιθετικές περιπολίες Υ/Β. Ελληνικά Πολεμικά Πλοία έδρασαν στην μάχη του Ατλαντικού και έλαβαν μέρος στις αποβάσεις της Σικελίας, του Άντζιο και της Νορμανδίας. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το 1943, επί 41 συνολικά πολεμικών συμμαχικών πλοίων στην Μεσόγειο, τα 27 ήταν Αγγλικά, τα 11 ελληνικά και μόνο 3 γαλλικά. Θα χρειαζόταν ιδιαίτερη διάλεξη για να περιγραφούν οι άθλοι και οι θυσίες των ελληνικών πληρωμάτων, που ανύψωσαν το ηθικό του λαού μας και έτυχαν της αναγνωρίσεως φίλων και εχθρών. Η δράση πλοίων όπως των Α/Τ Β. ΟΛΓΑ, ΑΔΡΙΑΣ, των Υ/Β ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ, ΠΡΩΤΕΥΣ, ΓΛΑΥΚΟΣ, ΤΡΙΤΩΝ, ΝΗΡΕΥΣ και ΚΑΤΣΩΝΗΣ καθώς και πολλών άλλων πλοίων, προκαλεί συγκίνηση και παραδειγματίζει τις επερχόμενες γενεές. Μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας και συγκεκριμένα στις 16 Σεπτεμβρίου του 1943 συνετελέσθη παρουσία και του Έλληνα Αρχηγού Στόλου, η παράδοση του Ιταλικού Στόλου στον Συμμαχικό στην Αλεξάνδρεια. Βαρειές οι απώλειες και ο φόρος αίματος. Εχάθηκαν 14 πολεμικά πλοία, 9 επίτακτα και 706 άνδρες.
Μία παράμετρο ισχύος που ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε απετέλεσε το Εμπορικό Ναυτικό μας του οποίου η συμβολή στον συμμαχικό αγώνα και ιδιαίτερα κατά την μάχη του Ατλαντικού για την εξασφάλιση εφοδίων από Αμερική προς Ευρώπη, υπήρξε τεράστια. Συνολικά εχάθησαν 434 εμπορικά πλοία, δηλαδή το 10% των συνολικών συμμαχικών απωλειών.
Με την έναρξη του πολέμου οι Ιταλοί βομβάρδισαν μεγάλα αστικά κέντρα όπως ο Πειραιάς, η Πάτρα, η Θεσσαλονίκη, η Κέρκυρα, η Πρέβεζα κ.λ.π.., καθώς και σημεία στρατηγικού ενδιαφέροντος όπως η διώρυγα της Κορίνθου. Τα αποτελέσματα υπήρξαν πτωχά αλλά σημειώθηκαν μεγάλες απώλειες αμάχων. Η μικρή μας αεροπορία, αντιμετωπίζοντας πληθώρα λειτουργικών και τεχνικών προβλημάτων, ανταπέδωσε με επιτυχείς βομβαρδισμούς των αεροδρομίων της Κορυτσάς, του Αργυροκάστρου και του Αυλώνα, καθώς και με αποτελεσματικές επιθέσεις κατά ιταλικών στρατευμάτων. Αργότερα την προσπάθεια των ελλήνων πιλότων ενίσχυσε και η παρουσία περιορισμένου αριθμού Α/Φ της RAF. Οι αερομαχίες των πιλότων μας είναι αδιάκοπες, εκτελούνται με πείσμα και αυτοθυσία, ορισμένες δε εξ αυτών, όπως η περίπτωση του Υποσμηναγού Μαρίνου Μητραλέξη, φθάνουν στα όρια του θρύλου.
Η Ελλάς είναι η μοναδική χώρα που αναγκάσθηκε να αντιμετωπίσει τους στρατούς τεσσάρων χωρών δηλ. της Ιταλίας, Αλβανίας, Γερμανίας και Βουλγαρίας. Εν τούτοις αντιστάθηκε επί 219 ημέρες προκαλώντας τον παγκόσμιο θαυμασμό, όταν η Γαλλία αντιστάθηκε 43 ημέρες, η Νορβηγία 61, η Πολωνία 30, το Βέλγιο 18, η Ολλανδία 4, η Γιουγκοσλαβία 3 και δίχως αντίσταση η Τσεχοσλοβακία, το Λουξεμβούργο και η Δανία. Κατά την διάρκεια της αντιστάσεως των 219 ημερών, οι νεκροί Έλληνες των Ε.Δ. ανήλθαν σε 13.676 και οι τραυματίες σε 62.700. Κατά την διάρκεια της τετραπλής κατοχής, οι αριθμοί των εκτελέσεων από τα κατοχικά στρατεύματα έχουν ως εξής:

• Οι Αλβανοί: 1.165
• Οι Ιταλοί: 8.000 
• Οι Βούλγαροι: 25.000 
• Οι Γερμανοί: 50.000

Οι συνολικές απώλειες σε ποσοστό επί του πληθυσμού (εκτελέσεις, κακουχίες, μάχες) ανήλθαν για τους Έλληνες στο 10% (750.000), όταν για την Ε.Σ.Σ.Δ. ήταν 2.8%, την Ολλανδία 2.2%, την Γαλλία 2%, την Πολωνία 1.8%, την Γιουγκοσλαβία 1.7% και το Βέλγιο 1.5%.
Για να μην νομισθεί ότι ο εθνικός ενθουσιασμός οδηγεί την κρίση μας σε υπερβολές, θα αναφερθώ ενδεικτικά σε μερικές από τις αμέτρητες δηλώσεις ξένων της εποχής εκείνης:
- Κάρολος Ντε Γκωλ από ομιλία του στο Γαλλικό κοινοβούλιο: «Αδυνατώ να δώσω το δέον εύρος της ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι για την ηρωϊκή αντίσταση του Λαού και των ηγετών της Ελλάδος».
- Στάλιν, από ομιλία του, μετά την νίκη στο Στάλινγκραντ, το 1943: Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν δια να ευγνωμονώ τον ελληνικό Λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε τον Β’ Π.Π.».
- Τσώρτσιλ ο οποίος πέραν του γνωστού «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», σε ομιλία του στο Αγγλικό κοινοβούλιο το 1941 αναφέρει: «Εάν δεν υπήρχε η ανδρεία των Ελλήνων και η γενναιοψυχία τους, η έκβαση του Β’ Π.Π., θα ήταν ακαθόριστη».
- Μουσολίνι, από λόγο που εξεφώνησε στις 10/5/1941: «Ο πόλεμος με την Ελλάδα απέδειξε ότι τίποτε δεν είναι ακλόνητο εις τα στρατιωτικά πράγματα και ότι πάντοτε μας περιμένουν εκπλήξεις»
- Χίτλερ από ομιλία του στο Ραϊχσταντ στις 4/5/1941: «Χάριν της ιστορικής αλήθειας, οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνο οι Έλληνες εξ’ όλων των αντιπάλων οι οποίοι με αντιμετώπισαν, επολέμησαν με παράτολμο θάρρος και υψίστη περιφρόνηση προς τον θάνατο».
- Βρετανός Στρατάρχης Σερ Χάρολδ Αλεξάντερ, από ομιλία του στο Βρετανικό κοινοβούλιο στις 28 Οκτωβρίου του 1941: «Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η Ελλάς ανέτρεψε το σύνολο των σχεδίων της Γερμανίας εξαναγκάσασα αυτήν να αναβάλει για έξι εβδομάδες την επίθεση κατά της Ρωσίας. Διερωτώμεθα ποιά θα ήταν η θέση της Σοβιετικής Ενώσεως χωρίς την Ελλάδα».
Είναι βέβαιο ότι η Ελλάς δεν έλαβε όσα εδικαιούτο αναλόγως της προσφοράς της, με την λήξη του πολέμου. Τα θλιβερά γεγονότα της στάσεως ορισμένων μονάδων στη Μ. Ανατολή και τα επακολουθήσαντα γεγονότα του εμφυλίου πολέμου, απετέλεσαν δικαιολογία για τους συμμάχους ώστε να παραχωρήσουν μόνο τα ελληνικά Δωδεκάνησα, ενώ οι αδελφοί μας στην Κύπρο και την Β. Ήπειρο δεν ενώθησαν με την μητέρα πατρίδα. Το νέο παγκόσμιο σκηνικό διαμορφώθηκε αναλόγως των συμφερόντων των Μ. Δυνάμεων.
Εβδομήντα χρόνια μετά η Ελλάδα βιώνει τις τρέχουσες σοβαρές και σύνθετες προκλήσεις, με διακύβευμα τα ζωτικά της συμφέροντα. Σε διεθνές επίπεδο, η σύγκρουση μεταξύ Μ. Δυνάμεων και ένας ενδεχόμενος Γ’ Π.Π. συγκεντρώνει ελάχιστες πιθανότητες για το ορατό μέλλον, με την αμοιβαία πυρηνική αποτροπή να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην πρόβλεψη αυτή. Εν τούτοις το Διεθνές Σύστημα, μετά την σύντομη περίοδο μονοπολικότητας υπό την πρωτοκαθεδρία των Η.Π.Α., διανύει μεταβατική περίοδο μετατρεπόμενο σταδιακά σε πολυπολικό. Σε μεταβατικές περιόδους όπως η σημερινή αυξάνεται η αστάθεια και οι περιφερειακές συγκρούσεις. Την σύγχιση για το μέλλον επιτείνουν η σε εξέλιξη παγκοσμιοποίηση με τις επιπτώσεις της, η δημογραφική έκρηξη σε υπανάπτυκτες ή υπό ανάπτυξη χώρες, η δραματική μείωση φυσικών πόρων, μεταξύ των οποίων και οι ενεργειακοί, η εκθετική αύξηση στην ζήτηση ενέργειας από ανερχόμενες μεγάλες δυνάμεις, η ανισομέρεια του παραγομένου πλούτου, η αύξηση των εξοπλισμών και η διασπορά Ο.Μ.Κ., η παγκόσμια οικονομική κρίση, οι περιφερειακές συγκρούσεις, η μαζική μετανάστευση, η τρομοκρατία και η με ταχείς ρυθμούς επιτελούμενη καταστροφή του περιβάλλοντος.
Η Ε.Ε., μέλος της οποίας αποτελεί η χώρα μας, παρά το σημαντικό εμπορικό και τεχνολογικό ειδικό βάρος της, δεν διαδραματίζει ανάλογο ρόλο στα διεθνή δρώμενα, δεδομένου ότι στερείται ουσιαστικά κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, ενώ η ευρωπαϊκή διακρατική αλληλεγγύη είναι υποτυπώδης. Η διεύρυνση της Ευρώπης συνεχίζεται χωρίς προκαθορισμένα γεωγραφικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά κριτήρια, ενώ η εξάρτησή της σε φυσικούς πόρους περιορίζει τις στρατηγικές επιλογές της. Παράλληλα αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, ιδιαίτερα στον τομέα της ανάπτυξης αλλά και κοινωνικά λόγω του γηράσκοντος πληθυσμού της. Ενώ η είσοδος μεταναστών στην Ευρώπη επιβάλλεται από την ανάγκη διατηρήσεως σταθερού αριθμού εργαζομένου προσωπικού, οι εισερχόμενοι μετανάστες, λόγω της διαφορετικής θρησκευτικής και πολιτιστικής κουλτούρας τους δεν ενσωματώνονται στην Ευρωπαϊκή κοινωνία, δεν υιοθετούν τις αξίες και τον πολιτισμό των χωρών που τους φιλοξενούν ενώ παράλληλα αυξάνονται σε ρυθμούς πολλαπλάσιους από αυτούς των γηγενών ευρωπαίων.
Η ευρύτερη περιοχή της χώρας μας είναι από τις πλέον ασταθείς του πλανήτη. Στο ιδιαίτερα ρευστό περιβάλλον των Δυτικών Βαλκανίων, οι Η.Π.Α. προσπαθούν να δημιουργήσουν κράτη δορυφόρους, όπως τα Σκόπια, το Κόσσοβο, η Αλβανία και η Βοσνία, ενώ δεν πρέπει να παραβλέπονται τα συμφέροντα και άλλων Δυτικών χωρών, καθώς και της Ρωσίας στην περιοχή. Στην ρευστότητα αυτή έχουν προστεθεί και άλλες ασταθείς παράμετροι, όπως οι ενεργειακοί πόροι, ενεργειακοί και οδικοί άξονες, η χρήση διασυνοριακών υδάτων κ.λ.π.. Παρά τις Δυτικές διαβεβαιώσεις, η αποκοπή της Σερβίας από την θάλασσα και η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την Μ. Θάλασσα, εκλαμβάνεται από την Ρωσία ως απειλή και οι αντιδράσεις της θα εντείνονται σε αναλογία με το διαρκώς αυξανόμενο γεωπολιτικό της βάρος.
Η Ρωσία διατηρεί ιδιότυπη σχέση με την Τουρκία η οποία χαρακτηρίζεται από μεγάλη ενίσχυση των οικονομικών, εμπορικών αμοιβαίων δεσμών καθώς και ενεργειακή εξάρτηση της Τουρκίας από την Ρωσία, ενώ ταυτόχρονα τα όρια της σχέσεως αυτής θέτουν ιστορικοί και γεωγραφικοί λόγοι, ο Ρωσικός εθνικισμός και το αντιισλαμικό του πνεύμα, καθώς και ο ενεργειακός πόλεμος των αγωγών. Η διαχρονικά τεράστια στρατηγική σημασία της Ανατολικής Μεσογείου, που συμπεριλαμβάνει τα Δαρδανέλλια, το Αιγαίο, το Σουέζ, την Κύπρο και την Κρήτη, αυξάνεται ακόμη περισσότερο στις μέρες μας για ενεργειακούς και γεωπολιτικούς λόγους. Η ευρύτερη περιοχή της Α. Μεσογείου παραμένει ζώνη ποικιλίας αντιπαραθέσεων, κρίσεων και συγκρούσεων.
Οι ανωτέρω εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής επηρεάζουν την χώρα μας που ευρίσκεται μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής. Ενώ δεν υπάρχει άμεση στρατιωτική απειλή από Βορρά, υπάρχουν φανερές αλλά και υποβόσκουσες αλυτρωτικές βλέψεις, οι οποίες μάλιστα ενθαρρύνονται από εξωτερικές δυνάμεις. Η μόνη στρατιωτική απειλή προέρχεται από την Τουρκία, η οποία υλοποιεί τις δεδομένες επεκτατικές βλέψεις της, εφαρμόζοντας στρατηγική πειθαναγκασμού, μέσω ελεγχομένων κρίσεων και συνδυασμού πολιτικών και στρατιωτικών ενεργειών. Η Τουρκία πληρεί επ’ ακριβώς τον ορισμό της απειλής, δεδομένου ότι οι περιφερειακές επεκτατικές φιλοδοξίες της συμπεριλαμβάνουν κυριαρχικούς μας χώρους, τους οποίους διεκδικεί με απερίφραστες πολιτικές δηλώσεις καθώς και με προκλητικές στρατιωτικές ενέργειες. Πέρα από την βούληση, η χώρα αυτή διαθέτει και την προοπτική πραγματοποιήσεως των απειλών της, δεδομένων των στρατιωτικών, οικονομικών, δημογραφικών, τεχνολογικών δυνατοτήτων της. Η Τουρκία τέλος διαθέτει σημαντικά γεωπολιτικά ερείσματα, τα οποία υποχρεωτικά λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τόσο οι Μ. Δυνάμεις όσο και οι Διεθνείς Οργανισμοί.
Η ανωτέρω περιγραφείσα επικίνδυνη κατάσταση ευρίσκει την σαστισμένη χώρα μας να εφαρμόζει κατευναστική πολιτική προς κάθε κατεύθυνση. Στο πλαίσιο αυτό βοηθούμε τους βορείους γείτονές μας πολλαπλώς και αντ’ αυτού όχι μόνο δεν αποκομίζουμε οφέλη αλλά ενισχύουμε την αδιαλλαξία τους. Έχουμε αποσυρθεί οικειοθελώς από την Α. Μεσόγειο η οποία για πολλαπλούς λόγους αποτελεί τον φυσικό μας χώρο και το κενό καταλαμβάνει η Τουρκία με ότι αυτό συνεπάγεται για το γεωπολιτικό ειδικό μας βάρος, την Κύπρο, την ενέργεια, την εμπορική μας ναυτιλία και την Αποκλειστική Οικονομική μας Ζώνη. Η Θράκη διαβρώνεται ανεξέλεγκτα από την Τουρκία. Το Αιγαίο από φυσικό κέντρο του ελληνισμού, έχει μετατραπεί σε φθίνουσα παραμεθόριο περιοχή, εντός της οποίας έχουμε αποδεχθεί ενυπογράφως την ύπαρξη ζωτικών τουρκικών εθνικών συμφερόντων. Τελευταία ορισμένοι στρατευμένοι κονδυλοφόροι οι οποίοι στο παρελθόν υπερθεμάτιζαν υπέρ του σχεδίου «Ανάν», προλιαίνουν το έδαφος για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, ανακαλύπτοντας θετικές πλευρές. Η εφαρμογή Διεθνών Συνθηκών στο Αιγαίο αποτελεί αιτία πολέμου, ενώ οι πτήσεις τουρκικών Α/Φ υπεράνω ακόμη και κατοικημένων νήσων, αντιμετωπίζεται με χλιαρά διαβήματα, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία. Σε ανταπόδωση της τουρκικής αυτής συμπεριφοράς, η χώρα μας σπεύδει να πείση τους ιδιαίτερα σκεπτικούς Ευρωπαίους για την αναγκαιότητα εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε., παρά το γεγονός ότι ουδέν από τα κόμματα εξουσίας απαντά πειστικά σε εύλογες ανησυχίες, όπως επί παραδείγματι ποιά θα είναι η θέση της Ελλάδος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του οποίου η μεγαλύτερη αντιπροσωπεία ευρωβουλευτών θα είναι Τούρκοι ή ποιός θα εμποδίσει μία τουρκική πληθυσμιακή και οικονομική διείσδυση στις νήσους του Ανατολικού Αιγαίου και την Θράκη, στα πλαίσια της Ε.Ε., με ότι αυτό συνεπάγεται. Η ζοφερή αυτή θέση και στάση της χώρας μας οφείλεται κυρίως στους εξής λόγους:

• Έλλειψη μακροπρόθεσμης και διακομματικής Εθνικής Στρατηγικής, που έχει οδηγήσει την χώρα σε παλινοδίες και εσφαλμένες στρατηγικές επιλογές.
• Δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας μας, που υποθηκεύει την ευημερία και των επερχομένων γενεών και η οποία δεν χρήζει περαιτέρω αναλύσεως, αφού όλοι μας υφιστάμεθα καθημερινά τις επιπτώσεις της. 
• Διευκόλυνση της τουρκικής στρατηγικής του πειθαναγκασμού, με μείωση της ισχύος των Ε.Δ. της χώρας μας, σε μία συγκυρία κατά την οποία η ήδη στρατιωτικά ισχυρή Τουρκία καθίσταται ισχυρότερη, επιτυγχάνοντας έτσι σταδιακά τους στόχους της, επ’ απειλή πολέμου. 
• Η υφιστάμενη κρίση ηθών, αξιών και προτύπων, συνέπεια των οποίων αποτελεί η εκτεταμένη διαφθορά που διαπερνά ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα, με ευθύνη των εκάστοτε κυβερνώντων και με ολέθριες επιπτώσεις σε κάθε τομέα. 
• Η δοκιμαζόμενη κοινωνική συνοχή, λόγω των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσεως, στην οποία προστίθεται το πρόβλημα των μεταναστών. Η κυβερνητική ολιγωρία στον τομέα της μεταναστεύσεως, πρόκειται να επιφέρει στο μέλλον σημαντικές δυσμενείς επιπτώσεις, εθνικής, οικονομικής και πολιτιστικής φύσεως.

Το θαύμα του 1940 δεν ήταν θαύμα. Η τότε παγκόσμια κρίση και οι απειλές κατά της χώρας μας βρήκαν τον ελληνικό λαό με υψηλό φρόνημα, έτοιμο να ανταποκριθεί και να θυσιασθεί. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τότε το ύψιστο αγαθό δεν ήταν η ειρήνη, αν και επιθυμητή αλλά το εθνικό συμφέρον, η κοινή γνώμη προετοιμάζετο συστηματικά από το κράτος, το σχολείο και την οικογένεια και ήταν κοινωνός των απειλών, οι νέοι εδιδάσκοντο την ιστορία τους δίχως στρογγυλεύματα, τα τότε Μ.Μ.Ε. με αίσθημα ευθύνης, έθεταν το εθνικό συμφέρον υπεράνω της ακροαματικότητος και οι ένοπλες δυνάμεις, παρά και τα τότε οικονομικά προβλήματα, είχαν προετοιμασθεί ποσοτικά και ποιοτικά κατά τον βέλτιστο τρόπο, στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων. Όταν δε ήχησε ο παιάν, πρώτοι οι ταγοί του κράτους (πολιτικοί, διανοούμενοι, μεγαλοεπιχειρηματίες, δημοσιογράφοι και οι γόνοι τους), από όπου και εάν ευρίσκοντο έσπευσαν να καταταγούν και να προωθηθούν στο μέτωπο, δεικνύοντας δια του παραδείγματος τον δρόμο της τιμής.
Κυρίες και Κύριοι
Η μακρόχρονη εμπειρία μου σε διοικητικές θέσεις και ο διαρκής χειρισμός ανθρωπίνου δυναμικού επί 35 έτη, μου επιτρέπει να είμαι αισιόδοξος αφού σε σύγκριση με το παρελθόν και παρά τις δυσμενείς επιπτώσεις των εκάστοτε κυβερνητικών πειραματισμών και παραλείψεων, η νεολαία μας είναι αξιόλογη και τολμώ να πω καλύτερη από την δική μας γενεά. Φαίνεται ότι τα χρωματοσώματα του Έλληνα, σε πείσμα πολλών, αντέχουν τις κακουχίες. Οι καιροί όμως οι ευκαιρίες και οι κίνδυνοι δεν περιμένουν. Εκείνο που χρειάζεται είναι η πίστη στις ικανότητές μας, η ενεργοποίηση του ελληνισμού όπου γης, η ψήφιση με εθνικά και όχι με ιδιοτελή κριτήρια και προώθηση των πλέον καταλλήλων στο ελληνικό κοινοβούλιο, η κομματική υπέρβαση και η χάραξη Εθνικής Στρατηγικής τηρουμένης επακριβώς ανεξαρτήτως κυβερνητικών εναλλαγών. Η ουσιαστική εκμάθηση της γλώσσας μας και η επισταμένη μελέτη της ιστορίας θα μας επιτρέψει να ανακαλύψουμε ποιοί πραγματικά είμαστε και θα μας οπλίσει με την απαιτουμένη αυτοπεποίθηση και το οφειλόμενο αίσθημα ευθύνης έναντι των απογόνων μας.
Ζήτω η εθνική επέτειος του 1940.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τους νεκρούς του 1940.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010