Σύγχρονοι Βάτραχοι…

Γράφει ο Πάνος Μπόζος Μαθηματικός Δημ. Σύμβουλος Κηφισιάς   Το φετινό καλοκαίρι είχαμε τη τύχη και τη χαρά να παρακολουθήσουμε όλα σχεδό...

Γράφει ο Πάνος Μπόζος
Μαθηματικός
Δημ. Σύμβουλος Κηφισιάς  

Το φετινό καλοκαίρι είχαμε τη τύχη και τη χαρά να παρακολουθήσουμε όλα σχεδόν τα έργα του Αριστοφάνη εκτός από ένα.
Το πλέον πολιτικό, το πλέον επίκαιρο, «οι Βάτραχοι» δεν ανέβηκε από κανέναν θίασο και έτσι ο λόγος του μεγάλου ποιητή δεν έφτασε σε εκείνους που σε 2 μήνες θα αποφασίσουν!
Θα αποφασίσουν για το μέλλον το δικό τους, των παιδιών τους με τι άραγε κριτήρια;
Πως ήταν άραγε η Αθήνα εκείνα τα χρόνια; Ο Χρυσός αιώνας έχει τελειώσει.
Η Πόλη βρίσκεται σε πτώση, σε παρακμή. Οι Πολιτικοί ηγέτες είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Οι άνθρωποι του πνεύματος δεν έχουν τίποτα να πουν.
Ο Αριστοφάνης προσπαθεί να ανακόψει τον...
 κατήφορο με το μοναδικό όπλο που έχει στα χέρια του, το λόγο. Γράφει τους «Βατράχους» με την ελπίδα ότι οι Αθηναίοι θα ξυπνήσουν. Δεν παίζει, δεν τους χαϊδεύει τ’ αυτιά, τους μαστιγώνει κανονικά για τις επιλογές τους.
Ας θυμηθούμε τι τους λέει :
Χορός: «... Όποιους από τους πολίτες γνωρίζουμε ότι είναι ευγενείς, συνετοί, δίκαιοι , καλοί και ενάρετοι, μεγαλωμένοι στις παλαίστρες, γαλουχημένοι με μουσική και χορό τους βρίζουμε και τους χλευάζουμε.
Τους «τενεκέδες όμως τους ξεγάνωτους», τους παράλογους, τους δούλους των παθών τους, τους ξενόφερτους, τους πονηρούς και τα καθάρματα που η Πόλη παλαιότερα δεν θα χρησιμοποιούσε ούτε για χαμάληδες τους ψηφίζουμε σε όλα τα πόστα.
Αλλά και τώρα ακόμα ανόητοι ξυπνήστε και βάλτε μπροστά τους άξιους. Αν αυτοί πετύχουν, έπαινο εσείς θα πάρετε.
Αν σας κρεμάσουν, χαλάλι θα πουν οι γνωστικοί : σε ακριβή κρεμάλα κρεμαστήκατε …»
Ο Αριστοφάνης τα λέει στους Αθηναίους 2.500 χρόνια πριν και «ανεβάζει» από τον Άδη τον Αισχύλο …
Σήμερα την εποχή των κουμπάρων, των Μαντέληδων, των Μαντούβαλων, των Ψωμιάδηδων, των Βατοπεδινών, σήμερα που η λογική της αρπαχτής έχει γίνει δόγμα, σήμερα που η γενιά των 700 € ψάχνεται και ψάχνει γκρεμίζοντας ότι την πνίγει, που η ανασφάλεια και η ηττοπάθεια κυριαρχούν, σήμερα που ο λόγος του Αριστοφάνη είναι επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε, υπάρχει άραγε ελπίδα;