Μοναδικός δρόμος σωτηρίας...

Tου Ανδρέα Ανδριανόπουλου http://www.andrianopoulos.gr/    Υπάρχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Οι πάντες είναι γαλουχ...

Tου Ανδρέα Ανδριανόπουλου
http://www.andrianopoulos.gr/  

Υπάρχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Οι πάντες είναι γαλουχημένοι ώστε σε κάθε δυσκολία να τα περιμένουν όλα από το κράτος. Ενώ την ίδια στιγμή αποστρέφονται την δημόσια διοίκηση επειδή σιχαίνονται την αποκρουστική ελληνική γραφειοκρατία και υποπτεύονται την αντικοινωνική τελική κατάληξη των φορολογικών εσόδων. Σχηματίζεται έτσι μιά παράδοξη όσο και αντιφατική τελική εικόνα. Αυτό ακριβώς που ο λαός αποστρέφεται αποτελεί στο μυαλό τελικά και το σωσίβιο για να τον απαλλάξει από την όποια σοβαρή αναποδιά της ζωής.
Μοιάζει με την περίπτωση του φονιά του πατροκτόνου που σφαδάζει γνήσια πάνω από τον τάφο του πατέρα του. Και με την προδομένη ερωμένη που χαρακώνει τον εραστή της και κλαίγοντας στη συνέχεια προσπαθεί να του...
 γιατρέψει τις πληγές. Η αντιφατικότητα που χαρακτηρίζει την κοινωνική μας ζωή αντανακλά έντονα και στις δημόσιες υποθέσεις της χώρας. Επηρεάζοντας πολιτικές και ιδεολογικές στάσεις κομμάτων. Με αποτέλεσμα την αδυναμία αποτύπωσης μιάς ουσιαστικής αποτελεσματικής τελικά πολιτικής που σε κρίσιμες στιγμές να οδηγεί τον τόπο μακριά από τα αδιέξοδα.
Από την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα ο τόπος επιβιώνει στις πλάτες ξένων φίλών η συμμάχων που συχνότατα με τον οβολό τους βοήθησαν την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της σαν κράτος και εθνική οντότητα. Παρ’ όλα αυτά, η συνηθέστερη επωδός του ελληνικού δημοσίου διαλόγου είναι οι καταγγελίες κατά της ξενοκρατίας και η εχθρότητα κατά των όποιων ξένων τυχαίνει να παίζουν ρόλο ζωτικό για την επιβίωσή μας σαν συντεταγμένη πολιτειακή μονάδα.
Η Ελλάδα τώρα βρίσκεται σε μιά ιδιαίτερα δύσκολη φάση της ιστορικής της πορείας. Φθάνοντας στα όρια της εθνικής χρεοκοπίας οφείλουμε να αναζητήσουμε τρόπους επιβίωσης στηριγμένοι αποκλειστικά και μόνο στον εαυτό μας. Ουδείς θα εμφανισθεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Αποτελεί αποκλειστικά και μόνο δική μας ευθύνη. Και αν κάποιοι αυτή την ώρα μας στηρίζουν αυτό γίνεται διότι κι εκείνοι ωφελούνται από την αποφυγή της δικής μας χρεοκοπίας (θα γλιτώσουν δηλ. τα δανεικά που μας έχουν δώσει οι δικές τους τράπεζες) και το κάνουν βέβαια με το αζημίωτο. Μας δανείζουν δηλ. με αρκετά υψηλά επιτόκια αλλά και με την δέσμευση την δική μας πως θα ακολουθήσουμε πολιτικές που θα εξασφαλίζουν την αποπληρωμή των σχετικών δανείων.
Κανένας δηλ. δεν μας υποχρεώνει να υπαχθούμε στους όρους του περίφημου μνημονίου. Παρά μοναχά οι δικές μας απερισκεψίες και η αδυναμία να βρούμε πόρους από άλλες πηγές. Και είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής αντιφατικότητας πως μόλις οι σχετικές χρηματοδοτήσεις εξασφαλίσθηκαν, ξιφούλκησαν όλοι κατά του σχήματος που τις έκανε δυνατές – δηλ. κατά της συμφωνίας με ΔΝΤ, ΕΕ και ΚΕΤ.
Για να επιβιώσουμε όμως είναι ανάγκη, αφού βέβαια συνειδητοποιήσουμε το ανεδαφικό των σχετικών αντιδράσεων, να ξεπεράσουμε την κρισιμότερη νεοελληνική αντιφατικότητα. Την σχέση λατρείας – μίσους δηλ. του έλληνα με το δημόσιο. Ενώ οι πάντες παραδέχονται πλέον πως στο χείλος του γκρεμού φτάσαμε λόγω του διογκωμένου κι αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα, κανένα κόμμα η και παράταξη δεν προτείνει το αυτονόητο. Πως η σωτηρία του τόπου εξαρτάται από την αποφασιστικότητά μας να περικόψουμε το κράτος. Να καταργήσουμε δηλ. άχρηστους ουσιαστικά δημόσιους φορείς (οργανισμούς, υπηρεσίες, ινστιτούτα, κέντρα, εταιρίες κλπ) και να περικόψουμε έτσι δραστικά τα έξοδα του κράτους. Απολύοντας βέβαια υπαλλήλους. Των οποίων οι μισθοί επιβαρύνουν δραματικά τα δημόσια οικονομικά του τόπου. Και οδηγούν τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά στην οικονομική εξαθλίωση.
Είναι ακατανόητο όλοι να ομολογούν πως η κρίση έχει οδηγήσει την ιδιωτική οικονομία κοντά στον θάνατο, προκαλώντας αθρόες πτωχεύσεις και συνακόλουθα αύξηση των ανέργων, και ουδείς να τολμά να μιλήσει για το προφανές. Πως μοναχά οι περικοπές προσωπικού στο δημόσιο μπορούν να μειώσουν τα δημόσια έξοδα και να μην χρειασθεί έτσι να μπούν νέοι φόροι, να περικοπούν συντάξεις και να αλωθεί έτσι κι άλλο το λαικό εισόδημα. Δίχως καταναλωτές δεν μπορεί να επιβιώσει η αγορά. Και αυτονόητα δεν μπορεί να υπάρξει και ανάπτυξη.
Ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την προοπτική των απολύσεων και της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα. Αντιλαμβανόμαστε όμως σαν ιερή αγελάδα την όποια σκέψη για αντίστοιχες κινήσεις στον χώρο του δημοσίου. Υπάρχουν δηλ. έλληνες δύο κατηγοριών; Κι όμως εκεί βρίσκεται η σωτηρία του τόπου. Ακόμα και στην σοσιαλιστική Κούβα του Κάστρο κατάλαβαν την αλήθεια αυτής της προοπτικής. Στην Ελλάδα για πόσο ακόμη θα εθελοτυφλούμε;