Αφιέρωμα στην αεροπορική τραγωδία της HELIOS...

Ή ΠΡΟΣΓΕΙΩΝΟΜΑΣΤΕ Ή ...ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ Γράφει η Πόπη Σουφλή http://attikanea.blogspot.com/ 14 Αυγούστου 2005. 14 Αυγούστου 2010! Έχουν περάσει π...

Ή ΠΡΟΣΓΕΙΩΝΟΜΑΣΤΕ Ή ...ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ

Γράφει η Πόπη Σουφλή

http://attikanea.blogspot.com/

14 Αυγούστου 2005. 14 Αυγούστου 2010!

Έχουν περάσει πέντε χρόνια,. Από την μοιραία εκείνη μέρα, που του … «ΗΛΙΟΥ σβήστηκε το φως», παρασέρνοντας μαζί του 121 αθώα θύματα.

Για ποιον να πρωτοκλάψεις; Άγνωστοι όλοι, μα και τόσο δικοί μας.

Τα παιδιά μας, οι γονείς μας, τα’ αδέλφια μας, οι συγγενείς μας.

Οι μέρες, κυλούν αργά και βασανιστικά.

Τις νύχτες, στοιχειώνουν οι εικόνες που...

 καταγράφτηκαν πια ανεξίτηλα στη μνήμη μας.

Τα λόγια φτωχά, αδύναμα να περιγράψουν την τραγωδία των αναπάντητων «ΓΙΑΤΙ».

Οι μαυροφορεμένες φιγούρες των συγγενών, τριγυρνούν εκεί πάνω στο Μαύρο Βουνό, κοιτάζουν ολόγυρα, σφίγγουν τα χείλη και τα χέρια, κι ο πόνος, φαίνεται μόνο στα χλωμά πρόσωπά τους.

Μάτια απλανή, κορμιά γυρτά, πρόσωπα γερασμένα σε μια βραδιά.

Παρηγοριά. Άγνωστη λέξη.

Τι να τους πείς; Πώς να τους μερέψεις την οργή;

Πώς να τους πείσεις πως ήταν… «θέλημα Θεού»;

Παραμονή της Παναγιάς…

Τραγική ειρωνεία, ή θεϊκό σημάδι;

Κι αν είναι το δεύτερο, για ποιους είναι;

Για τ’ αθώα θύματα, που πλήρωσαν με τις ζωές τους το κυνήγι του γρήγορου κέρδους και της ανομολόγητης εγκληματικής αδιαφορίας, ή γι αυτούς, που στον Θεό του κέρδους, θυσίασαν ανθρώπινες ζωές;

Πώς μπορούν όλοι αυτοί άραγε, να ζουν και να υπάρχουν ακόμη;

Τον ύπνο τους, δεν τον στοιχειώνουν οι 121 αδικοχαμένες ψυχές;

Οι Ερινύες, δεν τους αγγίζουν; Οι τύχες, είναι άγνωστες γι αυτούς;

Τίποτε δεν πρόκειται να επαναφέρει τα αθώα αυτά θύματα, πίσω στους δικούς του.

Ούτε οι καταδίκες των υπευθύνων, ούτε οι δημόσιες απολογίες, ούτε οι αγωγές, αλλά ούτε και οι αποζημιώσεις.

Μάταιη και άσκοπη η θυσία των συνανθρώπων μας, δεν φαίνεται να ταρακουνά την αδιαφορία και τον τρόπο σκέψης των ηθικών αυτουργών.
Οι χαροκαμένοι συγγενείς, με τον αβάσταχτο πόνο στην ψυχή, τα 121 ερωτηματικά, δεν φαίνεται να τους ακουμπάνε καθόλου όλους αυτούς τους ανευθυνουπεύθυνους.
Άραγε, η Κυπριακή και η Ελληνική Πολιτεία, στο ελάχιστο χρέος τους προς τους νεκρούς, θα αποδώσουν κυρώσεις στους ‘υπεύθυνους» χωρίς ελαφρυντικά;
Η εμπειρία, δυστυχώς, μας λέει, πως όχι…
Αν κάτι ανέδειξε αυτή η τραγωδία, ήταν οι ευαισθητοποιημένες και ανοιχτόκαρδες κοινωνίες του Γραμματικού και του Βαρνάβα.
Αν κάτι απέδειξε αυτή η τραγωδία, είναι ότι στις δύσκολες στιγμές, όπως αυτή που περνάμε, οι μικρότητες, οι σκοπιμότητες που διχάζουν στον λαό στην καθημερινότητά του, δεν έχουν χώρο να αναπτυχθούν.
Αν κάτι σφράγισε αυτή την τραγωδία, είναι η συνειδητοποίηση της μικρότητας της ζωής μας.
Στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, η ίδια η ζωή, δεν είναι τίποτε περισσότερο, από ένα πεφταστέρι που διαγράφει μια πορεία και μια στιγμή, αρκεί για να την κόψη τόσο βάναυσα.
Στην συντριβή του κυπριακού αεροσκάφους, ίσως δεν δοθούν ποτέ διάφανες εξηγήσεις.
Ο πόνος αυτών που έμειναν πίσω, δεν πρόκειται ποτέ να απαλύνει.
Η απουσία των αγαπημένων τους προσώπων, δεν θα γίνει ποτέ μικρότερη.
Ο «ΗΛΙΟΣ», λατρεύτηκε σαν Θεός.
Νικήθηκε όμως, από έναν άλλο Θεό.
Τον Θεό του ΚΕΡΔΟΥΣ…
Το τραγικό αυτό δυστύχημα, έσπασε βίαια, θρυμμάτισε τον καθρέπτη της ζωής μας, έτσι όπως εμείς θέλαμε να την βλέπουμε στο καθρέπτισμά μας.
Κι αυτός ο θρυμματισμός, μας έδειξε το πεπρωμένο μας, με τον πιο ωμό, τον πιο τελεσίδικο τρόπο.
Τα θρύψαλα του καθρέπτη, μας λάβωσαν ανεξίτηλα και διαπιστώσαμε με τον πιο τραγικό τρόπο, αυτό που ίσως γνωρίζαμε, αλλά δεν θέλαμε να παραδεχτούμε.
Το πεπρωμένο μας, που ερήμην μας οι «δυνατοί» υπεισήλθαν στη ζωή μας και την υποκατέστησαν με ανεξέλεγκτες μορφές αλλοτρίωσης.
Το Ύψος, το Ψύχος, η Ασφυξία, η Αποξένωση, η Υπνοβασία, σηματοδοτούν την πορεία του καθενός μας.
Το δίλημμα, ξεπροβάλλει πλέον αμείλικτο.
Ή ΠΡΟΣΓΕΙΩΝΟΜΑΣΤΕ, Ή … ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ!