Μια πρόταση για την μερική αποφυγή της αποχής...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη Δεν χρειάζεται να είσαι ο Κάλχας ή η Λίτσα Πατέρα για να προβλέψεις ότι στις επικείμενες εκλογές του Νοεμβρίο...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Δεν χρειάζεται να είσαι ο Κάλχας ή η Λίτσα Πατέρα για να προβλέψεις ότι στις επικείμενες εκλογές του Νοεμβρίου, η αποχή θα κυμανθεί σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα.
Τα αίτια γνωστά και εκφρασμένα συνολικά στην αποστροφή του κόσμου έναντι των...
 πολιτικών προσώπων που συνεχίζουν να συναποτελούν ένα παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα μιας κάποιας κακοποιημένης δημοκρατίας. Καταγράφονται σε φύλλα και φυλλάδες, σε και portals ακόμη στενών... συνεργατών του κ. Αβραμόπουλου (βλ.π. statesmen.gr).
Από τον ανεξάρτητο κρητικό, μέχρι τον ξεχασμένο μακεδόνα και από τον απογοητευμένο αγρότη μέχρι τον αποκαμωμένο ψαρά ο τόπος είναι κοινός. "Δεν ψηφίζουμε κανέναν, είναι όλοι ίδιοι και άχρηστοι". Ένας ολοκληρωτικός μηδενισμός που δεν συναντάται τελευταία, αλλά έχει τις ρίζες του μετά την εμφάνιση της οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα. Η κυκλωτική επανάληψη ονομάτων/φερόμενων σωτήρων όπλιζε τον έλληνα πολίτη με μια εγκληματική ανοσία. Μια αδιαφορία που απλά διακόπτονταν την ημέρα των εκλογών, όπου ψηφίζονταν ο λιγότερο κακός από τους τυχερούς απόγονους. Τώρα, πια αυτή η ανοσία μετετράπη σε πλήρη αποστροφή. Σε ξενέρωμα δίχως μεταστροφή.
Το αποτέλεσμα της κάλπης όμως θα είναι αναπόφευκτα το ίδιο (δικομματικό), αλλά με μειωμένα ποσοστά. Και μπρος σ' αυτή τη διαφαινόμενη χαμηλή προσέλευση, τα επιτελεία των κομμάτων αγωνιούν και προσπαθούν να βρουν εκείνα τα άφθαρτα πρόσωπα ευρύτερης αποδοχής που θα προσελκύσουν αδιάφορους ψηφοφόρους. Μια αναζήτηση που προφανώς είναι κι αυτή προς την λάθος κατεύθυνση και μάλλον θα έχει ως αποτέλεσμα τη φθορά των όποιων εναπομεινάντων προσωπικοτήτων στο χώρο της πολιτικής. Εξού και καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία. Επιλογές στο όνομα της επικοινωνίας και για χάριν εντυπωσιασμού ή παραπλάνησης που αναμένουν τις τελειωτικές αποφάσεις του Πρωθυπουργού για τις σημαίνουσες υποψηφιότητες. Αναρωτιέμαι όμως πόσο αλλιώτικο αντίκτυπο θα είχε στο κοινό αίσθημα, αν τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και ο κ. Σαμαράς (αλλά και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί) ζητούσαν πρώτα τις παραιτήσεις από το βουλευτικό αξίωμα όλων όσων ζητούν να υπερασπιστούν την τιμή των κομμάτων; Mία μόνο τέτοια κίνηση δεν θα ήταν αρκετή για να αντιστραφεί το κλίμα καχυποψίας και να αρχίσει ξανά να χτίζεται μια σχέση εμπιστοσύνης από μηδενική, αλλά ειλικρινή βάση; Aναρωτιέμαι...