Επίσκεψη στο χωριό...

Toυ Αθανάσιου Βαμβίνη Μικρός σαν ήμουν , θυμάμαι, τα ατέλειωτα παιχνίδια στην αυλή με τον παππού. Θυμάμαι τον παππού και τη γιαγιά να σκαλί...

Toυ Αθανάσιου Βαμβίνη

Μικρός σαν ήμουν, θυμάμαι, τα ατέλειωτα παιχνίδια στην αυλή με τον παππού. Θυμάμαι τον παππού και τη γιαγιά να σκαλίζουν με αγάπη τον κήπο, να φροντίζουν τα λουλούδια, να διαλέγουν τα λαχανικά και τα φρούτα από το θερμοκήπιο και τα δέντρα. Θυμάμαι να τρέχω με το ποδήλατο σε όλο το χωριό, να εξερευνώ κάθε γωνιά του, να παίζω με τα...
 άλλα παιδιά τα ομαδικά παιχνίδια μες στη μέση του δρόμου.
Φόβο για τα αυτοκίνητα δεν είχαμε, μήτε μας ένοιαζε ο θόρυβος από τα τρακτέρ, που λασπωμένα από τα χωράφια τους μας λέρωναν το μικρό μας χώρο. Ήταν η άγνοια του φόβου, η αθωότητα; Μήπως οι άνθρωποι ήταν πιο ελεύθεροι και όχι τόσο υπόδουλοι του χρόνου και της ταχύτητας, και σταματούσαν χωρίς να βιάζονται να περάσουν; Δεν ξέρω...Αισθανόμουν ασφάλεια σ'εκείνους τους δρόμους του χωριού. Ίσως να πίστευα, ότι η παρουσία του παππού μου, του παπά του χωριού, ήταν εγγύηση για όλα. Αισθανόμουν ασφαλής στο χωριό του παπά.
Ακόμη θυμάμαι, τα όμορφα δειλινά, όταν αποκαμωμένος από το πολύ παιχνίδι και τις φωνές, καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μας και η γιαγιά, μου ετοίμαζε με αγάπη το βραδινό. Ιεροτελεστία γι'αυτήν, άγνοια για μένα. Πόση φροντίδα για ένα μικρό, ανίδεο παιδί...
Θυμάμαι, ακόμη, με νοσταλγία τον ήχο της καμπάνας της εκκλησιάς να απλώνεται μελωδικά και απαλά σε όλο το χωριό. Ένα ξυπνητήρι των ψυχών, μία μουσική αρμονική, που καλούσε σε όρθρο και εσπερινό τους χωριανούς. Ήταν η καμπάνα του παππού μου, του παπά. Πρωί-πρωί και νωρίς το απόγευμα θα έκανε τον όρθρο και τον εσπερινό. Απαράβατο το πρόγραμμα σ'όλη του τη ζωή. Ακόμη και όταν η υγεία του κλονίστηκε, την καμπάνα δεν σταμάτησε να την χτυπά. Η δοξολογία στο Θεό ήταν πράξη μπολιασμένη βαθιά μέσα του, ριζωμένη η παράδοση στη καρδιά του.
Θυμάμαι πολλά...
Θυμάμαι η μάντρα του σπιτιού να είναι για μένα ένα σύνορο, αλλά και μια αφετηρία. Ένα τέλος και μια αρχή. Ασφάλεια, φροντίδα κι αγάπη μέσα, ανεξερεύνητα μέρη και νέα πρόσωπα έξω. Ζωή μέσα αληθινή, ζωή κοινωνίας έξω.
Αυτή η μάντρα...Τι όμορφη εικόνα τώρα που τη βλέπω και πάλι στο δειλινό...Να στέκεται εκεί και να φυλά...Να φυλά, όμως, ένα σπίτι κενό...Χωρίς τον παππού...και τη γιαγιά μισή, από την απώλεια αγαπημένων...
Ήταν όμορφα μέσα από τη μάντρα εκείνη τη λευκή.
Αισθανόμουν ασφάλεια στο χωριό του παππού.
Εκεί έκανα τα πρώτα μου όνειρα, για να πετάξω μακριά.
Εκεί...Πίσω από εκείνη, τη μάντρα τη λευκή.