Το πραγματικό κόστος του πελατειακού κράτους...

Του Δημήτρη Τρικεριώτη http://gnathion.blogspot.com/    Catch-22 Δυστυχώς δεν υπάρχει, μέχρι σήμερα, επίσημη πανεπιστημιακή ή άλλης προ...

Του Δημήτρη Τρικεριώτη
http://gnathion.blogspot.com/   

Catch-22

Δυστυχώς δεν υπάρχει, μέχρι σήμερα, επίσημη πανεπιστημιακή ή άλλης προέλευσης μελέτη για το πραγματικό κόστος του πελατειακού κράτους και του ποσοστού-του στο σημερινό δημόσιο χρέος. Ωστόσο, οι περισσότερες προσεγγίσεις, στηριζόμενες και στα δημοσιοποιημένα στοιχεία από το site του γενικού λογιστηρίου του κράτους, μπορούν να οδηγήσουν σε ένα πρώτο συμπέρασμα: ότι το ελληνικό κομματικοποιημένο κράτος, η ελληνική νομενκλατούρα, ανεξαρτήτως απόχρωσης, είναι η αιτία της γένεσης αλλά και της διατήρησης του γόρδιου δεσμού στο...

 σημερινό μας πρόβλημα.
Εάν σήμερα ο δημόσιος τομέας, στενός κι ευρύτερος, απασχολούσε τους μισούς από τους υπάρχοντες και οι υπόλοιποι είχαν εξαρχής δραστηριοποιηθεί στον ιδιωτικό παραγωγικό τομέα, ενισχυόμενοι, με σχέδιο, από τα κοινοτικά προγράμματα, αντί να προσλαμβάνονται για ψηφοθηρικούς λόγους, η Ελλάδα δεν θα έφτανε στο χείλος της καταστροφής. Αλλά τα ευρωπαϊκά κονδύλια εκλάπησαν από το πελατειακό πολιτικό σύστημα και ένα μεγάλο κομμάτι του παραγωγικού ελληνικού πληθυσμού ευνουχίστηκε σε σχέση με τις απαιτήσεις για ανταγωνιστικότητα που όντως, σήμερα, είναι και η μοναδική διέξοδος για αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία.
Υπέθεσα, καλοπροαίρετα, ότι η σημερινή πολιτική ηγεσία, παρότι συνεργός στο σύνολο της, σε επίπεδο ιδεολογίας και προσώπων, στα κατά συρροήν ατιμώρητα πολιτικά εγκλήματα των τελευταίων δεκαετιών, θα αναθεωρούσε στάσεις και συμπεριφορές, όντας άλλωστε υπερκορεσμένη από την ικανοποίηση των ιδιοτελών σκοπών. Και όταν καταρτίστηκε και ψηφίστηκε ο νόμος 3833 του 2010, εξέλαβα το σχετικό άρθρο 10 σαν έναν τρόπο πολιτικής αυτοκριτικής και ομολογίας των δεινών του ρουσφετολογικού κράτους. Αυτός ο νόμος με τίτλο «Προστασία της εθνικής οικονομίας − Επείγοντα μέτρα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης» προβλέπει, μεταξύ άλλων, στο άρθρο 10:
«Για το έτος 2010 αναστέλλονται οι προσλήψεις και οι διορισμοί. Εξαιρούνται οι τομείς: α) υγείας, προκειμένου για ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, β) παιδείας, προκειμένου για εκπαιδευτικό προσωπικό, γ) ασφάλειας, προκειμένου για ένστολο προσωπικό, καθώς και δ) ο υποχρεωτικός διορισμός των αποφοίτων της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης και της Σχολής Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Εξαιρούνται επιτυχόντες σε διαδικασίες επιλογής τακτικού προσωπικού του Α.Σ.Ε.Π. και των φορέων για τους οποίους έχουν εκδοθεί οριστικά αποτελέσματα μέχρι την 31.12.2009. Από την 1η Ιανουαρίου 2011 και μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2013, ο αριθμός των ετήσιων προσλήψεων και διορισμών του μόνιμου προσωπικού και του προσωπικού με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου στους φορείς της παρ. 1 του άρθρου 1 του ν. 3812/2009, δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος συνολικά από το λόγο ένα προς πέντε (μία πρόσληψη ανά πέντε αποχωρήσεις), στο σύνολο των φορέων.»
Αλλά με το γνωστό αμαρτωλό παρελθόν, ο κάθε υποψιασμένος καλοπροαίρετος έλληνας, θα περίμενε και την εφαρμογή του νόμου στην πράξη. Θα τον σεβόντουσαν άραγε αυτοί που τον κατάρτισαν και τον ψήφισαν; Είναι, εντέλει και πάνω από όλα, άνθρωποι υπεύθυνοι και αξιόπιστοι αυτοί που επαγγέλονται ότι διακπεραιώνουν την επαναφορά της αξιοπιστίας στη χώρα. Για τους πολίτες της και τους ξένους; Ή τελικά έχουν δίκηο αυτοί που τους αμφισβητούν και εντός και εκτός...
Αυτό που με ανησύχησε για την έκβαση της αξιοπιστίας ήταν ένα «παραθυράκι» που άφηνε ο ίδιος ο νόμος, παρακάτω στο ίδιο άρθρο: «Εγκρίσεις πρόσληψης προσωπικού με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου και συμβάσεις μίσθωσης έργου για το έτος 2010 περιορίζονται κατά τριάντα τοις εκατό (30%), σε σχέση με τις αντίστοιχες εγκρίσεις του έτους 2009. Ο περιορισμός αυτός δεν ισχύει για προσλήψεις προσωπικού ορισμένου χρόνου που γίνονται για κάλυψη απρόβλεπτων και επειγουσών αναγκών.» Μα γιατί, σκέφτηκα, η σημερινή πολιτική ηγεσία να μην προτάσσει ένα δικό της αδιάφθορο και αποφασιστικό πρόσωπο, ένα πραγματικό «σκανδιναβικό» μοντέλο στη διοίκηση αλλά αντίθετα μπροστά στο φόβο των δημοσιογραφικών αποκαλύψεων να διαμορφώνει ένα νομικό πλαίσιο για «λιγότερη διαφθορά», «διαφθορά υπό ειδικούς όρους» και άλλα φαιδρά παρόμοια, αντί να προβάλλει μιαν αδιαπραγμάτευτη και ξεκάθαρη πολιτική βούληση. Και θεσμικά.
Μετά ήρθαν, τον Απρίλιο, οι μαζικές προσλήψεις υπαλλήλων στη Βουλή, μια πρόσκαιρη κατακραυγή και τέλος η εδραίωση της σταδιακής επαναφοράς στις γνωστές συμπεριφορές διαφθοράς που δυστυχώς έχουν γίνει δεύτερη φύση και δεν μπορούν να αποβληθούν. Το πρόβλημα είναι ότι μαζί με αυτήν την ατομική ανθρώπινη ανικανότητα αξιοπιστίας απομακρύνεται και η κοινωνική πιθανότητα να ξεπεράσουμε τη σημερινή κρίση. Γιατί χωρίς δικαιοσύνη, αξιοπιστία και κοινωνική ευαισθησία τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει.
Αυτές τις μέρες ήρθε στη δημοσιότητα το θέμα των συμβούλων / ειδικών συνεργατών που προσλαμβάνει η πολιτική ηγεσία για την κάλυψη των αδυναμιών της. Αυτό όμως γίνεται σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού, δηλ. με χρήματα του ελληνικού λαού, ο οποίος εξακολουθεί να μην ερωτείται για τις επιλογές της ηγεσίας αλλά μόνο να πληρώνει για αυτές. Όμως πέρα από την τέτοια πρόσληψη ικανών ή απλά φίλων (ελεύθερα ή καταναγκαστικά επιλεγμένων) που χρήζονται σύμβουλοι και ειδικοί συνεργάτες, εξακολουθούν παράλληλα και οι προσλήψεις μετακλητών «ημέτερων» υπάλλήλων τόσο στη βουλή αλλά και στα πολιτικά γραφεία.
Είναι φανερό ότι οι πολιτικοί μας δεν σέβονται τον λαό. Δεν σέβονται τη δοκιμασία που αυτός σήμερα περνά με δική τους κύρια ευθύνη. Είναι επιεικώς ανάλγητοι και όλη αυτή η ανίατη νοοτροπία αυτοκαταστροφής θα κτυπήσει ό,τι απομένει όρθιο ακόμη στη χώρα.
Παραθέτω δυο Πίνακες που προέκυψαν από μία πρόχειρη προσωπική έρευνα σε ΦΕΚ του τελευταίου μήνα. Στον πρώτο πίνακα (Πίνακας 1) αναφέρονται 8 περιπτώσεις νέων διορισμών μετακλητών υπαλλήλων στη Βουλή και σε διάφορα πολιτικά γραφεία υπουργών, υφυπουργών αλλά και αυτού του ίδιου του...πρωθυπουργού! Στο δεύτερο πίνακα (Πίνακας 2) αναφέρονται άλλες 5 ανάλογες περιπτώσεις συμβούλων/ειδικών συνεργατών (δεν περιλαμβάνονται οι γνωστές περιπτώσεις που ήδη έχουν δεί το φώς της δημοσιότητας, από όσο τουλάχιστον έχω πληροφορηθεί : T.P.S, Χ.Α και Τ.Ν). Εξάλλου, σημασία για τον πολίτη δεν έχει το πλήθος των περιπτώσεων αλλά η ουσία δηλ. η έλλειψη αξιοπιστίας του κράτους και η περιφρόνηση στην αιματηρή προσπάθεια του λαού.
Πίνακας 1

Πίνακας 2

Η εικόνα είναι θλιβερή, είμαστε πολύ μακριά από το ζητούμενο και χρειάζεται πολύς αγώνας για να αρχίσει κάτι πραγματικά να αλλάζει μέσα σε αυτήν την κατάσταση της γενικευμένης σηπτικής αδράνειας που έχει διηθήσει το σώμα μας ως άτομα και ως κοινωνία. Πώς, για παράδειγμα, θα ήταν δυνατό να δημιουργηθούν συνθήκες παραίτησης για έναν Υπουργό, ο οποίος είτε παραβαίνει το νόμο είτε αξιοποιεί «παράθυρα» για να τον αποδυναμώνει, πώς θα ήταν δυνατό αυτός/η να υποβάλλουν την παραίτηση τους σε έναν Πρωθυπουργό, ο οποίος πράττει ακριβώς το ίδιο;... Μά τόση παράνοια, τόσο Ιονέσκο, τόσο catch-22!!!
(για αναζήτηση των σχετικών ΦΕΚ ( 252, 255, 258, 263, 264, 270, 272), εδώ!)