Επιτέλους «το λαός» εξεγέρθηκε!...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Ήταν λογικό και αναμενόμενο κάποια στιγμή «το λαός», κάτω από την πίεση των αποτελεσμάτων της οικονομικής κρίσ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Ήταν λογικό και αναμενόμενο κάποια στιγμή «το λαός», κάτω από την πίεση των αποτελεσμάτων της οικονομικής κρίσης που μετεξελίσσεται ταχύτατα σε σοβαρή κοινωνική κρίση, να εξεγερθεί!! Ξεσηκώθηκε λοιπόν και πήραν σβάρνα τα blogs, και όχι ασφαλώς τους δρόμους, οι φασίζουσες υπάρξεις, χυδαιολογώντας ασύστολα εναντίον όσων ασκούν κριτική στο καθεστώς. Αυτοί φταίνε, για τον εξευτελισμό των Ελλήνων. Αυτοί και για τον εξανδραποδισμό των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων, μας λένε οι υπερπατριώτες του ΔΝΤ. Στην πυρά, λοιπόν, διότι έτσι προστάζει «το λαός». Δηλαδή, η κάθε αρρωστημένη ύπαρξη που υποδύεται τον λαό, εμφανιζόμενη ως η φωνή του λαουτζίκου: των ανθρώπων του μόχθου, των πατριωτών του ελληνορθόδοξου πολιτισμού, των αγωνιστών για την καθαρότητα της ελληνικής φυλής.

Οι φασίζουσες αυτές προσωπικότητες, άδραξαν την ευκαιρία που προκαλεί η κρίση και διαβλέποντας την περεταίρω απορύθμιση των θεσμών που...
 συνδέονται με την πολιτισμική, πολιτική και ιδεολογική συγκρότηση επιμέρους στρωμάτων του ελληνικού πληθυσμού, ξεσάλωσαν κυριολεχτικά, μιμούμενοι τις χειρότερες στιγμές προπαγάνδας του Jörg Haider και του Jean-Marie Le Pen, βάζοντας παράλληλα κι ένα χεράκι για να ξεπεράσει τις δυσκολίες του ο επίσημος εκπρόσωπος του ακροδεξιού λαϊκισμού στα μέρη μας, Γ. Καρατζαφέρης.
Και αυτοί σαν και εκείνον επιχειρούν εναγωνίως να αλλάξουν την πολιτική ατζέντα και να αντιμεταθέσουν τον προβληματισμό από τα απτά αίτια της κρίσης και τους αυτουργούς του σύγχρονου ελληνικού δράματος, σε μια μορφή προπαγάνδας που υψώνει τείχη ανάμεσα στον λαό και σε όλους αυτούς που εκείνοι θεωρούν ότι δεν ανήκουν στον ελληνικό λαό: αυτοί, κατά την άποψη τους, είναι, εκτός φυσικά από όλους συλλήβδην τους μετανάστες, όλοι επίσης οι προοδευτικοί, δημοκρατικοί πολίτες στη χώρα μας. Κατά βάθος θέλουν να διασκεδάσουν την επιλογή του ΛΑΟΣ να στηρίξει το Μνημόνιο (Μνημόνια) και τον κατασκευασμένο μονόδρομο του ΔΝΤ. Θέλουν να κάνουν τον κόσμο να ξεχάσει ποιοι είναι πράγματι πολιτικά και έτσι την ώρα που μετακομίζουν από την μια πολυκατοικία στην άλλη, ανάλογα ποιος είναι κάθε φορά στη κυβέρνηση, φωνάζουν ότι η πατρίδα κινδυνεύει από αυτούς που δεν σέβονται τις παραδοσιακές αξίες του λαού, τις οποίες προφανώς συνδέουν με εκείνες του ΛΑΟΣ.
Αυτός που διαχωρίζει την ελληνική κοινωνία σε «εμείς», ο λαός και οι «άλλοι», οι οποίοι δεν είναι λαός - καθώς είναι δημοκράτες και δεν θεωρούν τον λαό, μάζα – είναι φασίστας. Τούτος και οι όμοιοί του δεν είναι απλώς «φασίζοντες», αλλά κανονικοί φασίστες. Ακολουθούν απαράλλακτα την γνωστή ρητορική στρατηγική του φασισμού, η οποία τα τελευταία 20 χρόνια άρχισε να βρίσκει ξανά έδαφος στην Ευρώπη. Αναθάρρησαν οι φασίστες και στον τόπο μας, βλέποντας ότι θα μπορούσαν να συγκροτήσουν τον αντίλογο στην παγκοσμιοποίηση, εξ ονόματος του ελληνικού έθνους. Και μάχονται να απομακρύνουν ταυτόχρονα από την αρένα όσους ασκούν κριτική στην παγκοσμιοποίηση με πολιτικούς όρους.
Η στρατηγική αυτή, τούτων των σύγχρονων πολιτικών απατεώνων, βασίζεται στον αποκλεισμό, κυρίως των αριστερών πολιτών, από την προσπάθεια για εθνική ανασυγκρότηση στη βάση λαϊκών διεκδικήσεων που θα ενισχύσουν την κοινωνική συνείδηση και την πεποίθηση ότι απαιτείται ενωτική προσπάθεια για την ανατροπή του καθεστώτος. Πρόκειται για την φασιστική στρατηγική «Aufgrenzung», στην οποία διέπρεψαν οι ναζί, και η οποία αποσκοπεί στη δημιουργία μιας υγειονομικής ζώνης καραντίνας από την δημοκρατική πολιτική έκφραση και ασφαλώς την διανόηση.
Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, όλα είναι θεμιτά: και ο κιτρινισμός και η συκοφαντία και η σκόπιμη διαστρέβλωση και οι ύβρεις και η μισανθρωπία και ο μισογυνισμός και ο ρατσισμός και η ανηθικότητα σε όλες τις μορφές της. Ότι μπορούν κάνουν για να διαβάλουν και να διασύρουν, αυτό και αυτούς που αποκαλύπτει/ουν τον ελεεινό λαϊκισμό τους και την υποκριτική, ύπουλη κουλτούρα τους. Βασική τακτική τους είναι η πρόκληση και η προστριβή με τον «άλλον», ώστε να αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει προσβλητικό τρόπο για να απαντήσει στις χυδαιότητες που ρέουν από τον ακαλλιέργητο και αστοιχείωτο εσωτερικό τους κόσμο, πλημμυρίζοντας το διαδίκτυο. Πράγματι, προκαλώντας-προκαλώντας κάποια στιγμή είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρουν να φέρουν τον «άλλο» στο επίπεδό τους και τότε θριαμβολογώντας ανακοινώνουν ότι ο εχθρός…κατερρίφθη.
Στο σημείο αυτό τον λόγο έχουν οι ψυχίατροι, αλλά μάλλον κινδυνεύουν και αυτοί από…κατάρριψη. Ο φασίστας δεν παλεύεται με τον λόγο, διότι για να υπάρξει διάλογος θα πρέπει να καταρχήν να υφίσταται πλαίσιο διαλόγου. Παραποιώντας διαρκώς τις έννοιες που θεμελιώνει, ορίζει, αναπτύσσει ή υποστηρίζει ο άλλος, δημιουργείς απλώς θόρυβο, όπως διδάσκει και η επικοινωνία. Πέραν αυτού, κανείς διάλογος δεν καρποφόρησε ποτέ όταν δομείται στο «εμείς» και οι «άλλοι». Διαπραγμάτευση επί κάποιου συγκεκριμένου ζητήματος ίσως, διάλογος όμως ποτέ.
Μα θα μου πεις ίσως, αφού ο φασίστας εμφανίζεται ως ο λαός αυτοπροσώπως, τι διάλογο να κάνει; Οι λαοί κάνουν πιθανώς διάλογο με άλλους λαούς, όχι με αυτούς που απορρίπτουν από το σώμα του έθνους! Αυτοί είναι εθνικοί προδότες, διότι αρνούνται να λαϊκίσουν ομογενοποιώντας κατά το δοκούν έναν λαό, ο οποίος διακρίνεται σε κοινωνικά στρώματα και τάξεις με διαφορετική ταυτότητα, συμφέροντα και συγκυριακές επιδιώξεις. Ο ελληνικός λαός είναι ένα σώμα με πολλές κοινωνικές υποδιαιρέσεις που τις διακρίνει και τις συνδέει η πολιτική σε όλες της τις εκφάνσεις. Ακόμα και η εθνική ταυτότητα πολιτικό φαινόμενο είναι και όχι μεταφυσικό και θεόπνευστο, όπως διατείνεται η ακροδεξιά ρητορεία.
Αυτά είναι μάλλον ευρύτερα γνωστά, αλλά για το «αυγό του φιδιού» είναι και θα παραμείνουν άγνωστα. Όχι γιατί εμπνέονται από πατριωτισμό, αλλά διότι ο πατριωτισμός που εκφράζεται ως εθνικοφροσύνη, είναι ο μοναδικός τρόπος για να δομήσουν «πολιτική» ταυτότητα και να εκφράσουν τα συμφέροντά τους, τα οποία για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση αποδεικνύεται εμπράκτως ότι ταυτίζονται με αυτά του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό άλλωστε έδειξε και η υπερψήφιση του Μνημονίου από το ΠΑΣΟΚ του τετάρτου δρόμου, το ΛΑΟΣ της ακροδεξιάς οδού και της κυρίας Μπακογιάννη της παρακαμπτηρίου οδού – της γνωστής οικογενείας.
Αυτοί, λοιπόν, που σήμερα εκμεταλλευόμενοι την κρίση στην ελληνική κοινωνία, ξεσαλώνουν βρωμίζοντας με το μίσος τους και την χυδαιότητά τους το ελληνικό διαδίκτυο πουλώντας πατριωτισμό, αποτελούν έναν άλλο σοβαρό παράγοντα που δυσχεραίνει την συνειδητοποίηση των Ελλήνων ότι ενωτικά πρέπει να κινηθούν εναντίον του καθεστώτος της μεταπολίτευσης που μας έφερε σήμερα σε αυτό το εξευτελιστικό επίπεδο.
Είναι και αυτοί μέρος του καθεστώτος που υποκριτικά υποδύεται ότι αντιμάχεται τις μεθοδεύσεις του που οδηγούν στην ολοένα και μεγαλύτερη υποβάθμιση των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων στον τόπο μας. Είναι το μαύρο κομμάτι του καθεστώτος, το οποίο φροντίζουν να προσέχουν σαν τα μάτια τους οι καναλάρχες. Είναι αυτοί που μπορούν, δίχως να παρεξηγούνται, να εξαπολύουν τις χυδαιότερες επιθέσεις εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Μόνον που αυτό το είδος των ακροδεξιών λαϊκιστών μπορεί να παρασύρει μεγάλο μέρος απελπισμένων πολιτών σε ένα απολιτικό μονοπάτι που θα επιτείνει το εμφανιζόμενο από το καθεστώς, αδιέξοδο. Μπορούμε να αδιαφορήσουμε ίσως για την τακτική τους στο διαδίκτυο. Δεν μπορούμε, όμως, να αγνοήσουμε τις συνέπειες της στρατηγικής τους.