Αποτύπωση της πραγματικότητας χωρίς πολύ κριτική...

Από το http://ziouzitsou.blogspot.com/    Το τελευταίο εξάμηνο δεν έχει υπάρξει καμία δημοσίευσή του στο blog αυτό. Μέσα από μια σειρά από...

Από το http://ziouzitsou.blogspot.com/  

Το τελευταίο εξάμηνο δεν έχει υπάρξει καμία δημοσίευσή του στο blog αυτό. Μέσα από μια σειρά από καταστάσεις κατανόησα ότι ήταν καλύτερο να σιγήσει ο σχολιασμός, να μην υπάρξουν δηλαδή σχόλια επί καμιάς κυβερνητικής απόφασης, αλλά και επί καμίας απόφασης της αντιπολίτευσης.

Σήμερα θέλω να καταγράψω μόνον διαπιστώσεις τόσο από την πλευρά της κυβερνητικής πολιτικής όσο όμως και από την πλευρά των παλαιότερων κυβερνήσεων αλλά και της αντιπολίτευσης.

Σήμερα βλέπουμε ότι:

• μετά από την καταγραφή ενός τεράστιου χρέους,

• μετά από τον διασυρμό που είχε η χώρα μας στην Ε.Ε. αλλά και παγκόσμια,

• μετά από τις αλλεπάλληλες αρνητικές αντιδράσεις των...
οικονομιών όλων των κρατών απέναντι χώρα μας,

• και μετά ως την αρνητική στάση που είχαν τα μεγάλα κεφάλαια και οι τράπεζες

• ενώ τέλος υπενθυμίζουμε ότι η ΝΔ ήταν αυτή που το 2004, διατυμπάνιζε ότι θα φέρει μια νέα καλύτερη Ελλάδα.

Μέσα λοιπόν από όλες αυτές τις διαπιστώσεις και μέσα από άλλο ένα πολύ σημαντικό γεγονός, αυτό των ολυμπιακών αγώνων του 2004, που μας έκανε να αισθανθούμε όλοι περήφανοι, γιατί ανακαλύψαμε ότι,

• η Ελλάδα είχε δυνατότητες και προοπτικές,

• η Ελλάδα θα μπορούσε να διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στον πλούτο που δημιούργησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες, αλλά και τις προοπτικές που έδωσε τόσο στους Έλληνες όσο και γενικά στους κατοίκους αυτής της χώρας ο θεσμός των ολυμπιακών αγώνων.

Εν τούτοις δεν καταφέραμε να κεφαλαιοποιήσουμε τα κέρδη αλλά και τα απλά ωφελήματα από αυτή τη διοργάνωση. Βλέποντας λοιπόν την αποτυχημένη πολιτική περίπου μιας πενταετίας, ανθρώπων οι οποίοι δεν ήθελαν ουσιαστικά να διοικήσουν την Ελλάδα, ήθελαν όμως να λεηλατήσουν τον πλούτο της, τον πλούτο που παρήγαγε για αρκετές δεκαετίες,

• και το είδαμε αυτό μέσα αυτά ομόλογα,

• το είδαμε μέσα από το Βατοπεδί,

• το είδαμε μέσα από τις υποκλοπές,

• το είδαμε μέσα από μια σειρά από σκάνδαλα

κατανοούμε τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά εγκλήματα που έκανε μια Ν.Δ. που υπενθυμίζω ότι θέλει να φέρει πίσω την Ελλάδα που ξέραμε. Μέσα λοιπόν από αυτή την άσχημη συγκυρία που ανέλαβε η κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 2009 καταγράψαμε πλήθος ανισορροπιών τόσο στο επίπεδο της οικονομίας όσο και ίσως πολύ περισσότερο στο επίπεδο της κοινωνίας.

Τόσα χρόνια οι φατρίες, οι ομάδες, οι κλίκες, οι συντεχνίες, προωθούσαν για ίδιο όφελος τα συμφέροντά τους με αποτέλεσμα το κράτος να μην αποτελεί ασφαλιστική δικλίδα για την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας αλλά ουσιαστικό τροχονόμο των συμφερόντων, και βασικό γρανάζι της διαπλοκής και της διαφθοράς.

• Το κράτος δηλαδή είχε καταλυθεί.

• Το κράτος δεν υπήρχε.

• Το κράτος δεν λειτουργούσε.

Μέσα σε όλους τους οργανισμούς του δημοσίου αλλά και το ίδιο το βαθύ δημόσιο καταγράφαμε ότι υπήρχαν περισσότεροι προϊστάμενοι από υφισταμένους. Καταγράφαμε ότι υπήρχε πλήρης αναξιοκρατία, ευνοιοκρατία, και δυστυχώς ανόμοια. Ήταν τα χαρακτηριστικά εκείνα που δημιούργησαν και υπέθαλψαν, από το 2000 και μετά, τη γιγάντωση της διαφθοράς και τη διαπλοκή στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

Σε παλαιότερη δημοσίευση, που αφορούσε τη διοίκηση του Ελληνικού κράτους καταγράψαμε τα τρία βήματα με τα οποία θα υπήρχε δυνατότητα η Ελληνική οικονομία αλλά και το Ελληνικό κράτος και η Ελληνική κοινωνία να ξεφύγουν από την κρίση. Το Μάρτιο του 2010 είχαμε αναρτήσει μια δημοσίευση όπου αναφέραμε ότι η κρίση είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί ακολουθώντας τρεις πυλώνες διοικητικών και οικονομικών μέτρων.

Ο πρώτος πυλώνας αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική ή εισαγόμενη οικονομία για τη χώρα. Μέσα από τον πυλώνα αυτό έχουμε δει κίνησης τόσο του Υπουργείου Οικονομικών όσο και του Υπουργείου Εργασίας οι οποίες σκοπό και στόχο είχαν και έχουν στον εξ-ορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους αλλά και των δομών που εξυπηρετούν τον πολίτη. Μέσα λοιπόν από αυτό τον πυλώνα, έχει αναπτυχθεί ένα σύνολο μέτρων που στόχο και σκοπό έχουν την καλύτερη λειτουργία του κράτους. Τα μέτρα που περιλαμβάνονται σε αυτό τον πυλώνα είναι αντικοινωνικά και έχουν ως άμεση στόχευση την θεραπεία χρόνιων κοινωνικών φαινομένων. Πολλοί έχουν επικρίνει την παρούσα κυβέρνηση, διότι σε αυτόν τον πυλώνα έχουν αναπτυχθεί μέτρα τα οποία είναι ισοπεδωτικά, δεν εντοπίζουν, δεν καταγράφουν, δεν απομονώνουν, δίκαιο ή άδικο στην εφαρμογή τους, ενώ παράλληλα έχουν δημιουργήσει έντονες αντιδράσεις για την εφαρμογή τους.

Στο δεύτερο επίπεδο, στο οποίο μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει καμία κίνηση ή ελάχιστες κινήσεις έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι τώρα, έχουμε

• την αναδιάρθρωση της λειτουργίας του δημόσιου τομέα

• Την εξυγίανση του ιδιωτικού τομέα,

• αλλά και μέτρα που αφορούν στην απελευθέρωση της αγοράς και με αυτό τον τρόπο στη δημιουργία νέων αγορών που μπορούν να δημιουργήσουν ανάπτυξη και να φέρουν καινούργια έσοδα τόσο για τον δημόσιο όσο και για τον ιδιωτικό τομέα.

Στο δεύτερο αυτό επίπεδο και στον τομέα της αναδιάρθρωσης του δημόσιου τομέα ελάχιστα έχουν πραγματοποιηθεί στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας. Όμως έχει λειτουργήσει με απίστευτα ταχείες αριθμούς η αναδιοργάνωση του κράτους σε θεσμικό επίπεδο. Στο επίπεδο λοιπόν των θεσμών βλέπουμε την πλήρη αναδιοργάνωση του μεγαλύτερου μέρους του κράτους που αφορά περιφέρειες, νομαρχίες και δήμους (Καλλικράτης). Μέσα από αυτήν την διοικητική μεταρρύθμιση, γίνεται σοβαρή προσπάθεια για τον εξ-ορθολογισμό στη λειτουργία του δημόσιου μηχανισμού. Γίνεται δηλαδή προσπάθεια:

• στην περικοπή των δαπανών του δημοσίου,

• στον εξορθολογισμό της λειτουργίας του δημόσιου δηλαδή το δημόσιο να λειτουργεί με στόχο την προσφορά ποιοτικής και ποσοτικά άσος της υπηρεσίας στον πολίτη, και τέλος να

• γίνεται προσπάθεια στον εξορθολογισμό του αριθμού των διοικητικών στελεχών που θα διοικούν συγκεκριμένα κομμάτια της μηχανής του κράτους.

Στο δεύτερο αυτό κομμάτι όμως, δεν έχουν γίνει πολλά για την στελέχωση της μηχανής αυτής, του μηχανισμού δηλαδή που θα λειτουργεί το κράτος είτε υπό τη μορφή περιφερειών, είτε υπό τη μορφή δήμων. Επιπλέον, ελάχιστα έχουν γίνει για το βαθύ κράτος δηλαδή τα υπουργεία και τους δημόσιους οργανισμούς. Σε αυτό το επίπεδο αν και είναι αναγνωρισμένο το διοικητικό μπάχαλο του επικρατεί, δεν έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα, δεν έχει γίνει καμία διερεύνηση, ενώ λαμβάνονται μέτρα ισοπεδωτικά για ομάδες εργαζομένων, οι οποίες κάτω από ορθολογική διοίκηση θα μπορούσαν να αποδίδουν πολλαπλά ή και να δημιουργήσουν προοπτικές ανάπτυξης μέσα από τους φορείς που αυτή τη στιγμή εργάζονται.

Από τα μέχρι τώρα δεδομένα που είναι και διαθέσιμα τόσο στον τύπο όσο και στο διαδίκτυο, γίνεται κατανοητό ότι δεν έχει γίνει μεγάλη προετοιμασία ώστε το πρόβλημα αυτό να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα. Δεν έχουν γίνει δηλαδή οι ανάλογες μελέτες και οι αντίστοιχες ενέργειες οι οποίες θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για την αξιολόγηση του προσωπικού, και παράλληλα την χρησιμοποίησή του σε θέσεις που και καλύτερα θα αποδίδουν και αποτελέσματα καλύτερα θα καταγράψει το δημόσιο.

Πρώτος στόχος του παρόντος εγγράφου είναι να δημιουργήσει εκείνα τα σημεία τα οποία «θεωρητικά» φαίνεται ότι η κυβέρνηση σήμερα δεν τα έχει λάβει υπόψη της. Πρέπει λοιπόν να καταγράψουμε ότι θα δεν έχει γίνει στοχοθεσία και δεν έχει προδιαγραφή η κρίσιμη διαδρομή για την επίτευξη των σκοπών που έχει η παρούσα κυβέρνηση. Επιπλέον πρέπει να καταγράψουμε ότι πραγματικά πρέπει να αλλάξει αυτό το μπάχαλο που κυριαρχεί στον δημόσιο τομέα με προοπτική να βελτιωθεί η προσφερόμενη υπηρεσία στον πολίτη να μειωθεί το κόστος λειτουργίας του δημοσίου και να γίνει αποτελεσματικότερο το δημόσιο και οι οργανισμοί του. Μέσα λοιπόν από αυτές τις προσπάθειες θα πρέπει να πούμε ότι, οι στόχοι οι οποίοι θα τεθούν να είναι συγκεκριμένη. Κάτι τέτοιο μέχρι τώρα δεν το έχουμε καταγράψει ούτε από δηλώσεις υπουργών ή και των επιτελείων των υπουργών αυτών ούτε και από την κεντρική κυβέρνηση από τα άτομα δηλαδή τα οποία ασκούν διοικητικό έργο στον δημόσιο τομέα. Επιπλέον οι στόχοι θα πρέπει να είναι μετρήσιμη. Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει καμία καταγραφή για να βρούμε ποιοι είναι οι στόχοι που θα πρέπει να μετράμε, με ποιον τρόπο θα τους μετράμε, και βέβαια να γίνει συμφωνία και αποδοχή αυτών των δεικτών μέτρησης των στόχων. Οι στόχοι βέβαια πρέπει να είναι επιτεύξιμη. Δεν είναι δυνατόν να αναπτύσσονται στόχοι, να καταγράφονται στόχοι, οι οποίοι δεν θα έχουν επιτεύξιμα αποτελέσματα. Εδώ λοιπόν η κριτική προς την κυβέρνηση είναι δριμεία. Οι περισσότερες στόχοι που καταγράφονται είναι πολιτική. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να είναι ομιχλώδεις (οι στόχοι) και βέβαια όχι σαφής. Αυτό σημαίνει ότι αρκετές φορές η επίτευξή τους αποτελεί πολιτική διαπραγμάτευση και όχι ουσιαστική πραγματοποίηση. Μέσα λοιπόν από την επίτευξη των στόχων θα φανεί και η διάθεση της κυβέρνησης να αλλάξει τα κακώς κείμενα του δημοσίου. Οι στόχοι θα πρέπει να έχουν σχετικότητα με το αντικείμενο το οποίο προσφέρει το δημόσιο. Έχουμε δει αρκετές περιπτώσεις όπου τίθενται στόχοι από δημόσιους φορείς και οργανισμούς οι οποίοι είτε δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν, είτε η επίτευξή τους αλλοιώνει τον ανταγωνισμό. Έτσι λοιπόν οι στόχοι οι οποίοι θα πρέπει να θέσει το δημόσιο πρέπει να είναι σχετική και πρέπει να αποδεικνύουν την εργασία που έχει γίνει για την ανάπτυξη αυτών των στόχων. Τέλος οι στόχοι πρέπει να είμαι χρονικά προσδιορισμένη. Η προσπάθεια επίτευξης των στόχων δεν μπορεί να συνεχίζεται στο διηνεκές. Πρέπει λοιπόν οι στόχοι αυτοί να προσδιορίζονται χρονικά και να μετρώνται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Τέλος θα πρέπει οι στόχοι να αναπροσαρμόζονται ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και συγκυρίες.

Παράλληλα η εξυγίανση του ιδιωτικού τομέα φαίνεται να καταγράφει σημαντικές υστερήσεις. Η εξυγίανση αυτή φάνηκε ότι στόχο είχε να μειώσει το κόστος λειτουργίας των ιδιωτικών επιχειρήσεων, κυρίως μέσα από τους μισθούς. Αυτής της νοοτροπίας ήταν και οι προτάσεις οι οποίες έθεσε η τρόικα της στην Ελληνική κυβέρνηση. Όμως μια τέτοια λύση θα δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα, αφού μέσα από αυτή τη μείωση θα μειωνόταν, έτη περαιτέρω, η αγοραστική - καταναλωτική δύναμη του Έλληνα με αποτέλεσμα την περαιτέρω μείωση του χρήματος που κυκλοφορεί στην αγορά. Μέχρι σήμερα έχουμε δει ότι ο ιδιωτικός τομέας, ουσιαστικά έχει καταρρεύσει. Είναι λοιπόν καθαρή εικόνα ότι ο ιδιωτικός τομέας μέχρι σήμερα στην Ελλάδα λειτουργούσε ως δεκανίκι του δημόσιου τομέα. Αυτό το αποτέλεσμα βγαίνει από τον αριθμό των λουκέτων που βλέπουμε στην παρούσα φάση στην αγορά. Η ουσία είναι ότι τα λουκέτα δεν είναι μόνο στην αγορά του εμπορίου. Λουκέτα έχουμε και στις υπηρεσίες, αλλά και σε βιοτεχνίες ή βιομηχανίες οι οποίες εξυπηρετούν και κρατικές προμήθειες.

Διαφωνούν με την ιδεολογική πασιφανές ότι ο δημόσιος τομέας αποτελεί κύριο στόχο αναδιάρθρωσης και όχι απλά μια πολιτική. Είναι ακόμα πιο εμφανής η αναγκαιότητα αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα σήμερα από ό,τι είναι εμφανής και αναγκαία η αναδιάρθρωση του δημοσίου. Μέσα από την ελληνική οικονομική πραγματικότητα βλέπουμε τις αδυναμίες αλλά και τις αγκυλώσεις που έχει ο ιδιωτικός τομέας. Κύρια μειονεκτήματα που όπως αναφέραμε παραπάνω αντιμετωπίζουμε και καταγράφουμε στον ιδιωτικό τομέα είναι και η σχέση του με το δημόσιο η οποία τον έχει καταστήσει, δημόσιων στη θέση του δημοσίου. Ο ιδιωτικός τομέας λοιπόν είναι και αυτός ο ‘μεγάλος ασθενής’ που μου με κυβερνητικές πολιτικές θα πρέπει να δοθεί η θεραπεία. Στον δημόσιο τομέα τα πράγματα είναι αρκετά πιο εύκολα. Στο δημόσιο τομέα με παρεμβατική πολιτικές ή με πολιτικές διαχείρισης προσωπικού, διοικητικές παρεμβάσεις μείωσης κόστους, βελτίωση των διαδικασιών ελέγχου, αύξηση της παραγωγικότητας, είναι δυνατόν να υπεισέλθει η ισορροπία στη λειτουργία του. Στον ιδιωτικό τομέα οι πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν είναι δύσκολες ως προς την εφαρμογή τους, αφού για να επηρεαστεί ο ιδιώτης θα πρέπει να εφαρμοστούν μέτρα τα οποία να επηρεάζουν την βιομηχανική παραγωγή και την ιδιωτική κατανάλωση. Μέσα από τις κυβερνητικές πολιτικές φαίνετε ότι κάτι τέτοιο έχει αρχίσει να γίνεται. Δηλαδή μια, ενήμεροι όμως, πολιτική αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού τομέα έχει ξεκινήσει. Θεωρητικά δεν είναι αρκετή. Η αναδιάρθρωση του ιδιωτικού τομέα πρέπει να αφορά σε νέες επενδύσεις, και βέβαια νέους κλάδους οικονομικής δραστηριότητας. Λέγοντας ‘νέοι’, θα πρέπει να αναδείξουμε μη την αξία που έχουν, οι νέοι πραγματικά κλάδοι στην οικονομική δραστηριότητα, οι οποίοι όμως βασίζονται σε παραδοσιακούς κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας στους οποίους η Ελλάδα κατέγραφε συγκριτικά πλεονεκτήματα. Μέσα λοιπόν από ενδελεχή μελέτη για την αναδιάρθρωση του ιδιωτικού τομέα, η οποία στόχο θα πρέπει να έχει την πλήρη εξυγίανση και τον απογαλακτισμό του από το δημόσιο, θα πρέπει να περιμένουμε την ανάπτυξη στην Ελλάδα και την αύξηση τόσο του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος όσο και δίνει τον κοινωνικής ευημερίας.

Στο δεύτερο λοιπόν περίοδο όπου ζητάμε διακαώς πλέον την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα αλλά και την εξυγίανση του ιδιωτικού τομέα, φαίνεται ότι ελάχιστα έχουν γίνει. Αυτό το δεύτερο επίπεδο είναι το επίπεδο ή ο πυλώνας πάνω στον οποίον θα γίνουμε συζητήσεις, θα αναπτυχθεί επιχειρηματολογίας και τελικά δράσης και για την εξυγίανση τόσο το δημόσιο τομέα όσο και του ιδιωτικού. Πρέπει τα δύο αυτά δημόσιο και ιδιωτικό τομέα θα τα βλέπουμε μαζί. Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για απολύσεις στον δημόσιο τομέα χωρίς μετράμε τις επιπτώσεις αυτών των απολύσεων στον Ιδιωτικό τομέα. Πρέπει λοιπόν να ληφθεί μέριμνα τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τους κοινωνικούς εταίρους για ‘μελέτη των επιπτώσεων’ επί πολιτικών που θα έχουν ως κύριο στόχο την μείωση του εργατικού δυναμικού που απασχολεί το δημόσιο, στην ιδιωτική οικονομία. Στη συνέχεια θα πρέπει η κυβέρνηση να δει ποιοι κλάδοι ιδιωτικής δραστηριότητας έχουν αναπτυξιακή μορφή και ποιοι κλάδοι είναι από τη φύση τους παραδοσιακά χρηματοδότες και κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Μέσα από αυτές τις δύο απλές κινήσεις είναι δυνατόν να βρεθεί η λύση για την διοικητική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα η οποία, δεν πρέπει να αφορά μόνο το δημόσιο, αλλά πρέπει να συμμετάσχει ενεργά και ο ιδιωτικός τομέας.

Στο τρίτο επίπεδο καταγράφουμε την αναπτυξιακή διάσταση και τις αναπτυξιακές πολιτικές που στόχο έχουν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Σε αυτό το επίπεδο έχουν γίνει ελάχιστα. Επίσης καταγράφουμε ότι είναι το επίπεδο το οποίο έπρεπε να προετοιμασθεί από την κυβέρνηση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ώστε να αντιμετωπίσει τα όποια προβλήματα δημιουργήθηκαν από το εντατικοποιημένο πρόγραμμα λιτότητας που επέβαλε η τρόικα. Αυτό λοιπόν το τρίτο επίπεδο φαίνεται ότι βρίσκεται σε έντονη διαδικασία προετοιμασίας, και αυτό επιβεβαιώνεται από την ανάρτηση στο διαδίκτυο του αναπτυξιακού νόμου. Εδώ πρέπει να πούμε ότι το τρίτο επίπεδο, δηλαδή η αναπτυξιακή διάσταση των πολιτικών που θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας για να εξέλθει από τη κρίση, έχει τρία επίπεδα.

Το πρώτο επίπεδο είναι το θεσμικό. Στο αυτό επίπεδο αναπτύσσονται όλα τα θεσμικά χαρακτηριστικά για την υγιή λειτουργία νέων επενδύσεων ή την χρηματοδότηση παλαιών στη χώρα μας.

Στο δεύτερο επίπεδο του αναπτυξιακού νόμου αναπτύσσονται τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία δημιουργούν τις προϋποθέσεις για υποβολή αλλά και έλεγχο των προτάσεων.

Στο τρίτο επίπεδο καταγράφουμε τις διαδικασίες μέσω των οποίων τα προγράμματα αυτά θα είναι επιλέξιμα αλλά και έναν οργανισμό, ο οποίος ανάλογα με την στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης, θα αλλάζει και θα κατευθύνει τις επενδύσεις σε συγκεκριμένους κλάδους επενδυτικής δραστηριότητας. Το τρίτο επίπεδο είναι και το πλέον σημαντικό, διότι βλέπουμε ότι ο επενδυτικός νόμος ξεπερνάει τους παλιούς επενδυτικούς νόμους οι οποίοι ήταν στραμμένη σε μία μόνο επενδυτική πολιτική. Δίνει τη δυνατότητα στοχευμένων ενεργειών από την πλευρά της πολιτείας για επενδύσεις σε τομείς ή κλάδους δραστηριότητας. Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχει μια καινοτομία σε αυτό το επίπεδο, η οποία δημιουργεί σοβαρά σοβαρές προϋποθέσεις για την εξέλιξη μιας καλύτερης αναπτυξιακής πολιτικής.

Από τον πίνακα 1 γίνεται κατανοητό ότι στο πρώτο επίπεδο είχαμε ενέργειες όπως η ένταξη της χώρας σε ένα εντατικοποιημένο πρόγραμμα λιτότητας με την βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ε.Ε.. Τα αποτελέσματα τα οποία έχουν ήδη καταγραφεί από αυτό το πρόγραμμα έχουν να κάνουν με μία σημαντική μείωση δαπανών, η οποία μάλιστα έχει δημιουργήσει και μεγάλη αισιοδοξία. Δυστυχώς στο κομμάτι των αποτελεσμάτων πρέπει να καταγράψουμε ένα σημαντικό πρόβλημα στα έσοδα. Αυτό ίσως είναι και το μοναδικό ακανθώδες κομμάτι που θα πρέπει να μελετήσει διεξοδικά και να ξεπεραστεί. Πρέπει λοιπόν να γίνει εντατικός έλεγχος για τον τρόπο με τον οποίο το κράτος θα εισπράττει έσοδα. Πρέπει επίσης να γίνει μελέτη για τα προβλήματα που δημιουργεί το πρόγραμμα μείωσης των δημοσίων δαπανών στην ιδιωτική κατανάλωση. Οι διορθώσεις οι οποίες προτείνονται έχουν να κάνουν με την διαμόρφωση προϋπολογισμών οι οποίοι να προβλέπουν μεθόδους μέτρησης αποτελέσματος (επίτευξη στόχων). Το δημόσιο δεν ακολουθεί τέτοιου τύπου προϋπολογισμούς (δηλ. Performance Base Budgets) τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι το γενικό λογιστήριο του κράτους το 2007 για τον προϋπολογισμό του 2008 το 2008 για τον προϋπολογισμό του 2009 αλλά και το 2009 για τον προϋπολογισμό του 2010 ακολούθησε μεθόδους οι οποίοι δημιουργούσαν έναν προϋπολογισμό που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Είναι λοιπόν επιβεβλημένη η αλλαγή του τρόπου διαμόρφωσης του προϋπολογισμού, όπως επίσης και η χρήση σύγχρονων μεθόδων οι οποίες θα οδηγήσουν τον προϋπολογισμό του κράτους σε επιτεύξιμες λύσης, δηλαδή πραγματοποιήσιμους προϋπολογισμός. Μέσα στο πρόγραμμα των διορθώσεων το οποίο θα πρέπει η κυβέρνηση να λάβει σοβαρά υπόψη της είναι και ένα δεύτερο επίπεδο πακέτων το οποίο όμως δεν θα έρθει πριν από τη έλευση και εφαρμογή του αναπτυξιακού νόμου. Δηλαδή θα πρέπει η οικονομία της Ελλάδας να περάσει από μια στρατηγική διαδρομή διαχείρισης της κρίσης όπου θα απλώνουμε την οικονομία (αναπτυξιακά μέτρα) και στη συνέχεια θα την περιορίζουμε (μέτρα ελέγχου) με στόχο την ανάπτυξη της σε διαφορετικά επίπεδα.

Στο δεύτερο επίπεδο όπου επιχειρείται η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα βλέπουμε ότι έχουν γίνει σοβαρές ενέργειες για τον Καλλικράτη καθώς επίσης ότι αναπτύσσεται το ενιαίο μισθολόγιο. Δεν έχουμε ακόμα μετρήσει αποτελέσματα για τις συγκεκριμένες ενέργειες. Βλέπουμε λοιπόν ότι οι ενέργειες δεν έχουν ακόμα μετρηθεί, ίσως γιατί περιμένουμε να μετρηθούν από τις εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων θα επηρεάσει και την λειτουργία του νέου νομοθετήματος. Επιπλέον βλέπουμε ότι το ενιαίο μισθολόγιο έχει καθυστερήσει χαρακτηριστικά. Ενώ ήταν αναμενόμενο ένα νέο ενιαίο μισθολόγιο για το σύνολο του δημόσιου τομέα, παρατηρούμε ότι αυτό το μισθολόγιο όχι απλά δεν έχει μπει σε διαδικασία εφαρμογής, αλλά δημιουργεί και σοβαρά προβλήματα στην εξέλιξη της εξυγίανσης του δημόσιου τομέα. Οι διορθώσεις δεν είναι δυνατόν να καταγραφούν αφού σε πρώτο χρόνο δεν υπάρχουν ενέργειας. Έτσι λοιπόν σε δεύτερο χρόνο θα αποτυπωθούν τυχόν διόρθωσης των προβλημάτων που θα δημιουργήσει Καλλικράτης και το ενιαίο μισθολόγιο. Βλέπουμε επίσης ότι στο δεύτερο επίπεδο αναφέρεται η αναδιάρθρωση του ιδιωτικού τομέα. Σε αυτό το επίπεδο δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Πρέπει να πούμε εδώ ότι κάποιοι θεωρούν ότι αυτή η εξυγίανση του ιδιωτικού τομέα έχει ως κύριο πυλώνα της την αναπτυξιακή πολιτική και τον επενδυτικό νομό. Όμως εδώ πρέπει να πούμε ότι η εξυγίανση του ιδιωτικού τομέα δεν βασίζεται μόνο σε αναπτυξιακά κριτήρια αλλά και σε διαχειριστικά, διοικητικά μέτρα. Να πούμε εδώ ότι σε αυτό το επίπεδο δεν έχουν αναληφθεί πρωτοβουλίες ούτε από την κυβέρνηση, ούτε και από τα συνδικαλιστικά όργανα του ιδιωτικού τομέα. Έτσι λοιπόν γίνεται φανερό ότι ο ιδιωτικός τομέας παραμένει ο κρατικοδίαιτος.

Στο τρίτο επίπεδο, αυτό της αναπτυξιακής διάστασης, των αναπτυξιακών πολιτικών, βλέπουμε ότι οι ενέργειες οι οποίες έχουν γίνει αφορούν κυρίως τον επενδυτικό νομό. Ο αναπτυξιακός νόμος, όπως είπαμε και παραπάνω έχει τρεις βασικές κατευθυντήριες γραμμές.

• Η πρώτη γραμμή αφορά το κομμάτι εκείνο το οποίο μιλάει για το θεσμικό πλαίσιο των επενδύσεων,

• τη δεύτερη βλέπουμε τις διαδικασίες για τις επενδύσεις αυτές, και

• στη τρίτη καταγράφονται οι διαδικασίες και οι ενέργειες θα πρέπει να γίνουν ώστε να κριθεί μια επένδυση ως προτεινόμενη.

Ούτε και σε αυτό το επίπεδο έχουν μελετηθεί αποτελέσματα, αφού και σε αυτό το επίπεδο βρισκόμαστε σε διαδικασία εξέλιξης.

Από τα παραπάνω κατανοούμε ότι ο φετινός χειμώνας θα είναι ιδιαίτερα δύσκολος αλλά και πολύ σημαντικός για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Είναι ο χειμώνας ο οποίος θα προδιαγράψει όχι την επόμενη τριετία, αλλά την επόμενη δεκαπενταετία. Μέσα σε αυτό τον χειμώνα, μέσα σε αυτή την περίοδο θα στηθούν όχι μόνο τα θεσμικά εργαλεία, αλλά οι διαδικασίες οι οποίες θα δώσουν τη δυνατότητα της επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας. Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον χειμώνα θα γίνει πράξη, θα λειτουργήσουν δηλαδή, οι οικονομικές εκείνες δυνάμεις οι οποίες στόχο θα έχουν την ανάταξη και την επαναδραστηριοποίηση της ελληνικής οικονομίας.
ΕΡΜΗΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ