Της Θεοδώρας Ρασσιά Ξέρω ότι μετά το χτεσινό πρώτο μου άρθρο περιμένετε ένα πιο " δυνατό ", πιο ξε-αγχωτικό, πιο " happy ...
Μία πρόσφατη όμως συνομιλία με πολύ καλό μου φίλο, μετά από τόσους μήνες που έχω να ακούσω νέα του, μιάς και ώς γνωστόν με...
έχει "φάει" και με έχει απορροφήσει για τα καλά η δουλειά, όπως και όλους μας βέβαια, με ενημέρωσε ότι ένα πρόσωπο της οικογένειας του είναι στο νοσοκομείο για ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας...πραγματικά με καθήλωσε σαν γεγονός και με έκανε να σκεφτώ ότι έχω παραμελήσει σε σημαντικό βαθμό τους ανθρώπους που αγαπώ πιο πολύ σε αυτήν μου τη ζωή, μιας και το πρόσωπο αυτό το οποίο είναι στο νοσοκομείο έχω τεράστια αδυναμία και έχω να επικοινωνήσω μαζί του πολύ καιρό, λόγω δικής μου καθαρά αμέλειας...
Φαντάζομαι αρκετοί από εσάς θα συμπάσχετε μαζί μου μιάς και οι υπεραρκετές υποχρεώσεις μας έχουν οδηγήσει σε έναν φαύλο κύκλο, όπου και οι δικοί μας άνθρωποι δεν εμφανίζονται πουθενά στις καθημερινές παραστάσεις που εκλαμβάνουμε ως καθημερινότητα...όχι, όχι... τα 5λεπτα που βλέπετε την μάνα σας προτού κοιμηθεί το βράδυ όταν εσείς γυρνάτε εξουθενωμένοι από την δουλειά δεν είναι οικογενειακές στιγμές...τα τηλέφωνα που σας παίρνει μέρα-νύχτα για να δει αν ζείτε και αν είστε καλά, δεν είναι απλά ένα οικογενειακό ενδιαφέρον, που συμπεριλαμβάνεται στην καθημερινή τους ρουτίνα με τις άπειρες υποχρεώσεις...είναι το ενδιαφέρον των δύο ανθρώπων-των γονέων σας- που σας έφεραν στη ζωή και εσείς είστε υποχρεωμένοι να τους τιμάτε κάθε λεπτό, σε καθε ευκαιρία, να είστε εκεί μαζί τους σε ότι και όποτε σας χρειαστούν...
Οι φίλοι είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μας, είναι οι άνθρωποι που μαζί τους αποκτάμε τόσες εμπειρίες και μας διαμορφώνουν σαν χαρακτήρες απο την στιγμή που εντασσόμαστε στην κοινωνία... από τις αρχές μπαίνοντας στο νηπιαγωγείο...μέχρι το λύκειο με το άγχος των πανελληνίων...και μετά στο πανεπιστήμιο με τρελά πάρτυ και εξετάσεις όλο άγχος....στα ενήλικα χρόνια του "κυνηγιού" της απόλυτης καριέρας με φίλαράκια να μας ξεμπλοκάρουν από το άγχος σε μπαράκια της περιοχής κατεβάζοντας τα σφηνάκια σαν νερό... στίς πρώτες γέννες των παιδών μας να είναι πάντα εκεί μαζί μας...και τα τελευταία μας χρόνια σε κάποιο γηροκομείο παίζοντας μαζί τους χαρτιά, είτε όλες μαζί ηλικιωμένες γειτόνισσες κουτσομπολεύντας σε κάποια βεράντα με την ανάλογη θέα στην γειτονιά για να "κόβουνε" κίνηση....
Κάπου εκεί μέσα σε όλα αυτά βρίσκονται οι άνθρωποι που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε, που μας στηρίζουν και τους στηρίζουμε, που μας έχουν πάντα από κοντα και με το "άγρυπνο μάτι τους" όταν πάει να συμβεί το κακό και μας σηκώνουν και μας "σώνουν από βέβαιο θάνατο", στους όποιους κινδύνους αντιμετωπίσουμε...μαζί στις χαρές, μαζί και στις λύπες, μαζί στα καλά, μαζί και στα άσχημα....
Δεν έχει σημασία ποσους φίλους έχουμε...σημασία δεν έχει η ποσότητα, μα η ποιότητα των σχέσεων που αναπτύσσουμε μαζί τους....Γι αυτό να τους λέτε σε καθε αφορμή και όποτε το νιώθετε το
Σ' ΑΓΑΠΑΩ...αφήστε τους εγωισμούς και ανοίξτε την καρδιά σας σε κάθε ευκαιρία...και μην χάνεστε απο ολους αυτούς που αγαπάτε και σας αγαπούν....σταθείτε τους εκεί σε κάθε ευκαιρία!Συμπεριφερθείτε όπως ορίζει το είδος μας..ανθρώπινα!!!
Πραγματικά, αυτό το άρθρο είναι σαν βάλσαμο την εποχή που ζούμε. Είναι το ΄΄κάτι΄΄ που σε βάζει σε σκέψεις!!
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ