Η διαλεκτική ταύτιση του Γιώργου με τον Κώστα...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Ο Γιώργος Παπανδρέου επιτέλους ανακάλυψε το αντίδοτο για την κρίση! Ως σύγχρονος πολιτικός αλχημιστής, ο πρωθυπ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Ο Γιώργος Παπανδρέου επιτέλους ανακάλυψε το αντίδοτο για την κρίση! Ως σύγχρονος πολιτικός αλχημιστής, ο πρωθυπουργός παραχώρησε συνέντευξη στο Foreign Policy, με την οποία εμφανίζεται να αναπτύσσει την ίδια ακριβώς διαλεκτική άσκησης κυβερνητικής εξουσίας με τον προκάτοχό του Κώστα Καραμανλή, παρότι ρίχνει αποκλειστικά σε αυτόν την ευθύνη για την δημοσιονομική κρίση.

Ο κ. Παπανδρέου λοιπόν, δηλώνει ότι το «αντίδοτο» για την κρίση είναι η «υπεύθυνη διακυβέρνηση». Στην ίδια συνέντευξη αποσαφηνίζει ότι «δεν πρέπει να λατρεύουμε τις αγορές σαν θεούς», εννοώντας προφανώς ότι...
πρέπει να τις υπηρετούμε με πάθος, καθώς, όπως υποστήριξε, «η χώρα θα αντιμετωπίσει την κρίση χρέους και θα αποπληρώσει τα δάνειά της».
Πάντα έτσι συμβαίνει. Εκεί που τελειώνει η πολιτική αρχίζει η ρητορεία περί υπευθυνότητας. Να δείτε, σε λίγο που η κυβέρνηση του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ θα υιοθετήσει και το άλλο σύνθημα του Καραμανλή περί σεμνότητας και ταπεινότητας. Ασφαλώς ο κ. Παπανδρέου δεν θα μπει στον κόπο να διευκρινίσει προς ποιους σκοπεύει να επιδείξει υπευθυνότητα. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Ο πρωθυπουργός μας αγωνίζεται καθημερινά για να παρουσιάσει στην διεθνή πολιτικοοικονομική ελίτ, την οποία εκπροσωπεί το γνωστό λόμπυ που ελέγχει το ΔΝΤ και την Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα, υπεύθυνο χαρακτήρα.
Άλλωστε το concept «υπεύθυνη διακυβέρνηση» είναι δικό τους δημιούργημα για να χρησιμοποιείται στις περιπτώσεις εκείνες, όπου η οικονομική κρίση κλονίζει νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Βεβαίως τον όρο αυτόν υιοθέτησε ακόμη και η κινεζική ηγεσία, για παρόμοιους λόγους στήριξης της κλονιζόμενης πολιτικής νομιμοποίησής της. Όπου, λοιπόν, η πολιτική ρητορεία και οι μηχανισμοί προπαγάνδας κυβερνήσεων αδυνατούν να προκαλέσουν κοινωνική υποστήριξη στις συγκεκριμένες πολιτικές που εφαρμόζονται, εμφανίζεται ως κορωνίδα του πολιτικού λόγου η «υπεύθυνη διακυβέρνηση». Είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασκεδαστεί η ευθύνη των κυβερνήσεων στην πρόκληση της κρίσης. Το ήξερε ο Κ. Καραμανλής, προετοιμάζοντας το έδαφος, τώρα, έστω και κάπως αργά, το ανακαλύπτει και ο Γ. Παπανδρέου.
Το φαιδρό είναι ότι οι αλλοδαποί επικοινωνιακοί του σύμβουλοι δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι ότι το «υπεύθυνη διακυβέρνηση» έχει … ξαναπαίξει πρόσφατα και καεί μαζί με τον πρώην πρωθυπουργό! Υπάρχει, φαίνεται, πρόβλημα αλληλοενημέρωσης ή το επιτελείο του πρωθυπουργού, απλώς, μετά από τις αμέτρητες αντιφάσεις και τα τραγελαφικά επικοινωνιακά ολισθήματα, έχει μπερδευτεί απολύτως και δεν προστατεύει καθόλου τον τυπικά τουλάχιστον προϊστάμενό του.
Η υπευθυνότητα στις δημοκρατίες – για να μην ξεχνιόμαστε – συνδέεται αποκλειστικά με την πολιτική εντιμότητα. Και ο κ. Παπανδρέου δεν θα μπορούσε ποτέ να ισχυρισθεί ότι είναι έντιμος, στον βαθμό που συνειδητά ξεγέλασε το εκλογικό σώμα πριν από λιγότερο ένα χρόνο. Άρα, ο όρος «υπεύθυνη διακυβέρνηση» καλό είναι να παραμείνει σε χρήση αποκλειστικά στις συνεντεύξεις του πρωθυπουργού προς το διεθνές κοινό και να μην χρησιμοποιηθεί στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση. Δεν γνωρίζω αν θα προκληθεί ο κ. Καραμανλής και ζητήσει δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, είμαι όμως βέβαιος ότι θα προκληθούν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.
Ο κ. Παπανδρέου, όπως προηγουμένως ο κ. Καραμανλής, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως ηγείται μιας υπεύθυνης κυβέρνησης, διασκεδάζει το συνταγματικό διακύβευμα μιας δημοκρατικής κυβέρνησης και διαστρέφει το πολιτικό υποκείμενο μιλώντας για διακυβέρνηση. Όχι, δηλαδή, government, αλλά governance. Αυτή η διολίσθηση υποκρύπτει, όχι μόνον εξαφάνιση της πολιτικότητας των μέτρων που επιχειρεί να επιβάλλει η κυβέρνηση στο όνομα μιας αντικειμενικής ανάγκης, αλλά ακόμη περισσότερο, τάση για μεταβολή των οριζουσών της πολιτειακής συγκρότησης της χώρας και λειτουργίας των θεσμών. Η «παγκόσμια διακυβέρνηση» εμπνέει την ελληνική κυβέρνηση, η οποία βιάζεται να μετατρέψει την χώρα σε χώρο πολιτικού και ίσως θεσμικού πειραματισμού, σύμφωνα με την φιλοσοφία αυτών που επαγγέλθηκαν το Τέλος της Ιστορίας (τέλος της ιδεολογίας, τέλος των εθνικών κρατών κλπ).
Αν έχει απομείνει ίχνος αξιοπρέπειας στους πολιτειολόγους και πολιτικούς επιστήμονες που υποστηρίζουν σήμερα την κυβέρνηση, θα πρέπει, ή να επισημάνουν στον πρωθυπουργό τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτή η προσέγγιση, ή να δηλώσουν ευθαρσώς ότι έχουν μετανιώσει για όσα έλεγαν και δίδασκαν τόσα χρόνια και ότι σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός, και ό,τι αυτός συνεπάγεται για την χώρα στην διεθνή πολιτική, αποτελεί τον μονόδρομο για το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ. Αυτό θα αποτελούσε πράγματι υπεύθυνη στάση.
Έτσι, θα μπορούσαμε να δεχθούμε ότι η χώρα δεν κυβερνάται από μία μονοκομματική κυβέρνηση, αλλά διακυβερνάται από μια «υπεύθυνη ομάδα» η οποία «υπερβαίνοντας» το πολιτικό κόστος και κάθε έννοια πολιτικής σχέσης με το εκλογικό σώμα, χρησιμοποιεί την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αποκλειστικά για να αντλεί κοινοβουλευτική νομιμότητα. Ας γνωρίζουν όμως και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ότι σ’ αυτήν την μορφή των «διακυβερνήσεων» το πολιτικό κόστος μετακυλύεται από τον πρωθυπουργό στους ιδίους στο ακέραιο, ως σύνολο και στον καθένα ξεχωριστά. Η διακυβέρνηση δεν απαλλάσσει το κόμμα που ασκεί την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία από τις κυβερνητικές και νομοθετικές ευθύνες του. Η επίγνωση του γεγονότος αυτού λογικά θα ενίσχυε την κοινοβουλευτική υπευθυνότητα, εκτός κι αν ήδη έχουν αποκρυσταλλωθεί άλλες … (διακυβερνητικές) λογικές τις οποίες περιμένουμε να δούμε να εκφράζονται το φθινόπωρο.
Ο Καραμανλής επεδίωξε την συναίνεση σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας για να επιβιώσει έστω και συγκυριακά η «διακυβέρνησή» του. Δεν την πέτυχε, διότι ο Παπανδρέου είχε…καλύτερο σχέδιο διακυβέρνησης – αυτό που βιώνουμε! Δεν μένει να δούμε με ποιό τρόπο ο σημερινός πρωθυπουργός θα επιδιώξει κάτι ανάλογο το φθινόπωρο. Να ξέρετε, όπου οι κυβερνήσεις, για διαφορετικούς λόγους, είναι ασθενείς, ανθεί η ρητορεία των διακυβερνήσεων. Η φιλολογία όμως της διακυβέρνησης, στη συνέχεια, εξασθενεί ακόμη περισσότερο την κυβέρνηση που πολιτεύεται μέσω αυτής της διαλεκτικής πρακτικής. Με τον όρο διακυβέρνηση οι πονηροί κυβερνώντες προσπαθούν να ουδετεροποιήσουν την πολιτική πρακτική τους. Στο τέλος, όμως, έτσι ουδετεροποιούν την ύπαρξή τους και εξαφανίζονται πολιτικά. Στην πολιτική δεν υπάρχουν ουδέτερα. «Κακό» είναι, λοιπόν, αυτό που πράττουν οι κυβερνώντες στη χώρα μας και για τον εαυτό τους …εκτός εάν σκοπεύουν αλλιώς να κάνουν το κουμάντο τους στο μέλλον, προσωπικά ο καθένας!