Φωνάζει ο κλέφτης και λουφάζει ο νοικοκύρης...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Ζούμε απίθανες στιγμές στη χώρα όπου δεν ευδοκίμησε η πολιτική, αλλά αποκλειστικά η παραπολιτική και τα κυκλώ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Ζούμε απίθανες στιγμές στη χώρα όπου δεν ευδοκίμησε η πολιτική, αλλά αποκλειστικά η παραπολιτική και τα κυκλώματα της παραεξουσίας. Σήμερα, για άλλη μια φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους, φωνάζει ο κλέφτης, ενώ λουφάζει ο νοικοκύρης. Είναι σαν ο δεύτερος να μην πίστεψε ποτέ ότι είναι κύριος σε μια δυτικού τύπου κοινωνία. Είναι σαν να θεωρεί ότι ζούσε λάθρα τόσα χρόνια και τώρα που τον… πιάσανε στα πράσα, πρέπει να λουφάξει και να δει πώς θα ξεγλιστρήσει από την φάκα των μέτρων της κυβέρνησης του ΔΝΤ.
Άσχημη εικόνα …αποκρουστική! Μόνον που αν το καλοσκεφτείς, η αντίδραση αυτή της αποχαυνωμένης ελληνικής κοινωνίας είναι τόσο μα...
 τόσο φυσιολογική. Καταμαρτυρεί τη στάση μιας κοινωνίας που καλλιέργησε την υποκρισία σε όλα τα επίπεδα, μην πιστεύοντας σχεδόν ποτέ στον εαυτό της, παρά μονάχα στα θαύματα. Είναι σαν μεγάλες κοινωνικές ομάδες να πίστεψαν ότι η χώρα είναι ευλογημένη από μια θεότητα, η οποία… καθαρίζει για την πάρτη μας! Η θεότητα είχε άλλοτε την μορφή κόμματος, άλλοτε την μορφή κάποιου πολιτευτή, άλλοτε κάποιων συμμάχων ή στρατηγικών εταίρων και τα τελευταία χρόνια την μορφή της ΕΕ. Τώρα όλο και περισσότεροι διαισθάνονται ότι οι θεοί είτε δεν μπορούν να κάνουν πλέον θαύματα, είτε ότι δεν αισθάνονται την ανάγκη να εκπληρώσουν στη συγκυρία το… χρέος τους προς τους Έλληνες. Μια και εμείς και μόνον εμείς, οι Έλληνες, είμαστε η πηγή φωτός για κάθε σύγχρονη θεότητα! Έπαψαν δηλαδή με άλλα λόγια να λειτουργούν σαν από μηχανής θεοί.
Τώρα που οι θεοί-προστάτες μας δείχνουν να μην είναι στο πλευρό μας,  αποσυντονιστήκαμε και αρχίσαμε τις κατάρες! Πλάκα έχουμε…αλλά κουλτούρα Δυτικού Πολίτη δεν έχουμε! Είμαστε ένα μείγμα ευρωλιγούρηδων βαλκάνιων, οι οποίοι είχαν την τύχη πολύ νωρίς να ενταχτούν στο δυτικό σύστημα και την ατυχία όλα αυτά τα χρόνια να τρέφονται με μεγάλες ιδέες, καταναλωτικές ιδέες, αισχρό λαϊκισμό, δάνεια και …προγράμματα σύγκλησης, δίχως ποτέ να πατήσουμε γερά στο έδαφος μας και να κολυμπήσουμε με αυτοπεποίθηση στα νερά μας. Όλα …δήθεν, όλα …θεατρικά και συμπλεγματικά! Όλα …δίχως αγάπη για τον τόπο, για τον δίπλα για το χώμα , τα βράχια και την κούκλα θάλασσα που μας αγκαλιάζει! Είμαστε χαμένα υποκείμενα που προσεύχονται σε θεότητες ή διεκδικούν από θεότητες, δίχως ποτέ να σκεφτούμε ότι ο καλύτερος θεός είναι εκείνος που κατασκευάζεται με κοινωνικά υλικά και όχι με προκατασκευασμένα ιδεολογήματα, δοξασίες, εκσυγχρονιστικές φούσκες ή αυθαίρετα. Είμαστε το χειρότερο δείγμα μικροαστισμού στην παλαιά Ευρώπη και πλέον το ξέρει όχι μόνον ο Γιώργος, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος.
Μας πήραν, φίλοι, είδηση και μας δουλεύουν κανονικά, όσοι δεν μας λυπούνται για τα χάλια μας. Όλοι περίμεναν ότι οι Έλληνες θα αντιδρούσαν σοβαρά στα μέτρα του ΔΝΤ. Όλοι περίμεναν ότι οι Έλληνες θα υπερασπιστούμε, αν όχι την πατρίδα μας, τουλάχιστον τα νοικοκυριά μας, καθώς πολλοί πίστευαν ότι ο ελληνικός μικροαστισμός είναι απόλυτα συνδεδεμένος με την τρέχουσα έννοια του νοικοκυριού. Έκαναν λάθος. Έκανα κι εγώ λάθος. Είχαν δίκιο τόσοι και τόσοι φίλοι που μου έλεγαν ότι οι ιδέες και προσδοκίες μου ήταν ρομαντικές και ότι του σύγχρονου Έλληνα ο τράχηλος αντέχει τα πάντα, καθώς εδώ και κάμποσα χρόνια έπαψε να λειτουργεί ως τράχηλος. Έχουν τα ασπόνδυλα τράχηλο;
Η κουλτούρα του πελατειακού καθεστώτος διασύρει σήμερα την ελληνική κοινωνία και δικαιώνει όσους πριν από χρόνια είδαμε το αδιέξοδο και εγκαταλείψαμε την προσπάθεια στη χώρα μας. Λέτε κάποιοι που φύγαμε να μην γνωρίζαμε πού οδηγεί η κατάσταση; Αν μέναμε μπορούσαμε να βοηθήσουμε; Μην μου πείτε πως ναι, διότι και εγώ αυτό πίστευα μέχρι χθες και είχα μάλιστα ενοχές, αλλά τώρα πια είμαι σίγουρος ότι δεν υπήρχε απολύτως καμία ελπίδα η ελληνική κοινωνία να εκσυγχρονιστεί και να αναπτυχθεί στο πλαίσιο ενός φιλελεύθερου και δημοκρατικού μοντέλου, ικανού να παράγει μια «μοναδικότητα» στο ανταγωνιστικά διαρθρωμένο, παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Το πελατειακό καθεστώς σε συνάρτηση με την ηγεμονία των νταβάδων το μόνο που θα μπορούσε να παράγει ήταν ανασφαλή, συμπλεγματικά υποκείμενα, χαμένα μέσα σε ένα υπερφίαλο ευδαιμονισμό που ενίσχυε τον τυχοδιωκτισμό σε όλα τα επίπεδα.
Αγόρια που υιοθετούσαν θηλυπρεπείς συμπεριφορές για να είναι in και κορίτσια που προπονούνταν, ενίοτε σκληρά, για να μεταβληθούν σε Τζούλιες ήταν και δυστυχώς είναι ο κανόνας. Δίπλα σε αυτά, άλλα παιδιά προσπαθούσαν να κλείσουν τα μάτια και τα αυτιά τους για να μελετήσουν, να δουλέψουν να δημιουργήσουν. Ήταν τα παιδιά που είχαν διαισθανθεί ότι τα must ήταν αυτοκαταστροφικά και βάρβαρα, απολίτιστα και χυδαία. Ή τέλος πάντων είχαν άλλα ιδανικά. Αυτά τα παιδιά πλήρωσαν και πληρώνουν σήμερα το μεγαλύτερο τίμημα της κρίσης. Δεν φτάνει που τόσα χρόνια ο αυθάδης μικροαστισμός τους έβγαζε τη γλώσσα, τώρα έρχεται ο Γιώργος ο Αναμορφωτής και ζητεί να κατανοήσουν ότι η αξία των προσόντων τους είναι αντίστοιχη με την οικονομική κατάσταση της χώρας και ότι οι σπουδές τους έχουν την ίδια αξία με αυτούς που έκαναν ότι σπουδάζουν ή εξαγόραζαν τα πτυχία τους από εμπορικά καταστήματα. Η κοινωνία που αντί να ανταμείβει τους νικητές και τους δημιουργούς αυτής της ζωής, τιμωρεί την ικανότητα και την επιτυχία, διαφημίζοντας το εύκολο κέρδος, τους εύκολους, τις εύκολες, τους επιτήδειους και τις παστρικές, είναι άξια της τύχης της! Μόνον που πίσω από αυτήν τη κοινωνία υπάρχει η αντίστοιχη πολιτική που δομεί αυτές τις κοινωνικές στάσεις. Αυτήν την πολιτική που προκαλεί την διάλυση αγωνίζονται να διασκεδάσουν οι κυβερνήσεις.
Είναι πολιτικά τα αίτια της κατάρρευσης και με πολιτικό τρόπο αντιμετωπίζονται. Όταν μάλιστα τα πράγματα φτάνουν σε κοινωνικό αδιέξοδο, τότε μόνον ριζοσπαστικές πολιτικές μπορούν να προσφέρουν λύση. Μα είμαστε τώρα για «επανάσταση», ίσως αναρωτηθείς. Είμαστε ικανοί για ότι νομίζεις ότι είμαστε ικανοί. Μόνον που αυτό που νομίζεις δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από την αντίληψη του δικού σου συμφέροντος, το οποίο είναι συναρτημένο απόλυτα με την κοινωνική σου ταυτότητα. Αν θεωρείς ότι ο Γιώργος έχει δίκιο και ότι όλοι πρέπει πληρώσουμε ποικιλοτρόπως για την αποτυχία των πολιτικών και πολιτικών της μεταπολίτευσης, καθώς και για το φαινόμενο της διαπλοκής και των νταβάδων, τότε η κοινωνική σου ταυτότητα προφανώς συνδέεται με το πελατειακό καθεστώς και το συμφέρον σου είναι να λες ότι πονάς και ότι αυτός ο πόνος θα μετατραπεί σε ανακούφιση στο μέλλον όταν ολόκληρη η ελληνική κοινωνία θα έχει υποβαθμιστεί.
Αν όμως η ταυτότητα σου δεν συνδέεται με το καθεστώς πατρωνίας τότε το συμφέρον σου σε οδηγεί αναπόδραστα στην εξέγερση.
Άρα και σήμερα οι «επαναστάτες δίχως αιτία», έχουν ένα βαθύτερο κίνητρο εξέγερσης: την προσβολή της ταυτότητάς τους. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα κάνει τραγικό λάθος να θεωρεί ολόκληρη την ελληνική κοινωνία προϊόν της κομματικής αγοράς που δημιούργησε. Οι πελάτες θα λουφάξουν αρχικά , αλλά όταν και αυτοί μετά από καιρό διαισθανθούν ότι δεν έχουν θέση στην αγορά διότι δεν θα υπάρχει πλέον αγορά που θα μπορεί να εξυπηρετήσει την αναφερόμενη ταυτότητα τους, θα ενωθούν με τους σημερινούς «επαναστάτες δίχως αιτία», τους άλλους από το ΠΑΜΕ και μερικούς ακόμη που εθίστηκαν στα δακρυγόνα και δεν αντέχουν χωρίς αυτά και τότε τα …ξαναλέμε!
Για να μην φτάσουμε μέχρι εκεί το καθεστώς έχει μπόλικες λύσεις για να διασκεδάσει τα πράγματα. Κάθε μια από αυτές τις λύσεις αντιστοιχεί και σε μια νέα εθνική κρίση. Δηλαδή για να παραμείνουν οι πολίτες σε κατάσταση πολιτικής αφασίας, λουφάζοντας στο καναπέ τους, θα πρέπει να φοβηθούν πάρα πολύ και να ενεργοποιηθεί ο πατριωτισμός τους – με τηλεοπτικούς όρους, ασφαλώς. Όχι και να σκοτωθούμε κιόλας! Σε κάθε περίπτωση πάντως θα πρέπει να τρομάξουν και να πειστούν ότι κάθε κίνηση ανατροπής του καθεστώτος θα ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή. Δεν είναι δύσκολο να διαμορφωθεί μια τέτοια ατμόσφαιρα τους δύο επόμενους μήνες. Τι λέτε; Βέβαια, αυτό ίσως απαιτήσει και κάποιες μικροαλλαγές για να καλυφθεί το επίπεδο της χαμηλής πολιτικής νομιμοποίησης. Τι θα λέγατε λοιπόν για μια κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας»; Μια χαρά ακούγεται! Έτσι ο κλέφτης, αντί να φωνάζει για να φοβηθεί ο νοικοκύρης, θα προφασίζεται ότι ο ίδιος είναι ο νοικοκύρης. Νοικοκυρεμένες δουλειές δηλαδή από αυτούς που μας …νοικοκύρεψαν!