Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες...

Από το http://koubanezos.blogs.sportnet.gr/ Οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν με λαμπρότητα τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα που εκτέλεσαν το 5...

Από το http://koubanezos.blogs.sportnet.gr/

Οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν με λαμπρότητα τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα που εκτέλεσαν το 514 π.Χ. τον τύραννο Ίππαρχο, γιο του Πεισίστρατου. Αναγορεύτηκαν ελευθερωτές των Αθηνών, ανδριάντες στήθηκαν προς τιμήν τους, τραγούδια εξύμνησαν την πράξη τους ενώ θάφτηκαν τιμητικά στον Κεραμικό.

Οι σύγχρονοι Έλληνες, ως επί το πλείστον λησμονήσαμε τους ελευθερωτές μας. Ο Αλέκος Παναγούλης, που αποπειράθηκε να απαλλάξει τη χώρα από τον τύραννο Γεώργιο Παπαδόπουλο, δεν έχει ακόμη τιμηθεί από την Βουλή των Ελλήνων και την Πολιτεία. Κι έχουν περάσει 42 χρόνια από εκείνη την απόπειρα (1968).

Ο Μπρεχτ είπε κάποτε «αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες». Δυστυχώς η εποχή μας φαίνεται να έχει πάλι ανάγκη από ήρωες. Γιατί στα σκοτάδια της κάθε εποχής μόνο οι ήρωες μπορούν να ρίξουν φως με...

 το να γίνονται οι ίδιοι ολοκαύτωμα. Ο Αλέκος Παναγούλης ήταν το πιο φωτεινό παράδειγμα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.

Ο άνθρωπος που πρώτος επιχείρησε να λυτρώσει τη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, βάζοντας τέλος στη ζωή του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, ο άνθρωπος που σήκωσε στους ώμους του, όσο κανένας άλλος, την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού. Όμως ο Παναγούλης έγινε ήρωας όχι με το θάνατο, αλλά με τη ζωή του. Ζούμε δυστυχώς σε μια εποχή λήθης, ακόμη και του πιο πρόσφατου παρελθόντος μας. Πολλοί υπέφεραν και θυσιάστηκαν για να έχουμε εμείς αυτά που έχουμε. Φοβάμαι ότι τους έχουμε ξεχάσει όλους.

Όσον αφορά τις συνθήκες του θανάτου του, τα ερωτηματικά εξακολουθούν να παραμένουν. Η ζωή του ήταν άλλωστε μια πρόβα θανάτου (όπως τιτλοφορήθηκε το εξαιρετικό βιογραφικό βιβλίο του Κώστα Μαρδά).
Το ελπιδοφόρο συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα των θεών του Ολύμπου και αρχαίων μύθων εξακολουθεί και σήμερα να γεννά Ήρωες. Ένας από αυτούς ήταν ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο παράφορα ερωτευμένος με την Ελευθερία.
Ο Παναγούλης; Σκοτώθηκε την Πρωτομαγιά του 1976 σε ηλικία 38 ετών κατόπιν τροχαίου ατυχήματος στην λεωφόρο Βουλιαγμένης (το αυτοκίνητό του πήγε και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου κάθετα στην πορεία), λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (φάκελος ΕΣΑ).
Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών (ακούστηκε για τον Ευάγγελο Αβέρωφ) που συνεργάστηκαν με τη χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του.
ΥΓ. Κάθε σχέση ή ομοιότητα με γεγονότα στην Ελλάδα του Ιουλίου του 2010 είναι συμπτωματική.
ΥΓ1. Στο απόσπασμα πρέπει να στηθεί αυτός που «παρήγγειλε» τη δολοφονία του Σωκράτη και όχι αυτοί που πάτησαν τη σκανδάλη. Να είναι ελαφρύ το χώμα…