Καταιγισμός σκληρών και αρνητικών χαρακτηρισμών για τη “γαλανόλευκη”...

*Η απόδοση του εθνικού μας συγκροτήματος στη Νότια Αφρική Του Ανδρέα Παπαγεωργόπουλου http://ellinas-xoris-ellada.blogspot.com/ Θυμήθηκα ...

*Η απόδοση του εθνικού μας συγκροτήματος στη Νότια Αφρική

Του Ανδρέα Παπαγεωργόπουλου

http://ellinas-xoris-ellada.blogspot.com/

Θυμήθηκα την καθιερωμένη ρήση του Σεφέρη “΄Οπου και να πας η Ελλάδα σε πληγώνει”. Αν αναρωτηθείτε γιατί, θα σας απαντήσω “ Όποια ξένη εφημερίδα και να διαβάσω η Ελλάδα με πληγώνει”. Στις πολιτικές εφημερίδες προστέθηκαν και οι αθλητικές. Δεν έφτανε το οικονομικό μας χάλι, ήρθε η ώρα να αναδειχτεί το πόσο λίγοι είμαστε στο να κλοτσάμε σωστά και τη μπάλα. Ομοβροντία σκληρών και αρνητικών χαρακτηρισμών οι κριτικές των ξένων αθλητικογράφων για την...

 εμφάνιση του εθνικού ποδοσφαιρικού μας συγκροτήματος στην Νότια Αφρική. Αν και δεν συμφωνώ στην τόσο έντονη κριτική τους, σε γενικές γραμμές έχουν δίκιο.

Άφησα να περάσουν τρία 24ωρα, για να έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα αυτών που μας καταμαρτυρούν με αντικειμενική επιχειρηματολογία, βασισμένη στην απόδοση της “γαλανόλευκης”. Θα σας αναφέρω μόνο 2-3 αράδες απ΄ αυτά που μας σούρει την επομένη του αγώνα με την Αργεντινή η γνωστή ισπανική αθλητική εφημερίδα “Marca”. Ο Juan Castro, στη σελίδα 24 γράφει: “Να με συγχωρεί αν κάποιος ΄Ελληνας με διαβάζει, αλλά το καλύτερο του χθεσινού παιχνιδιού στην κρύα βραδιά ήταν ότι δεν πρόκειται να ξαναδούμε την Ελλάδα να αγωνίζεται. Δεν θα μας λείψει καθόλου. Τι βαρετή ομάδα!”
Με το “Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, από το να μη γυρίσετε ξανά, αγαπητοί φίλοι ΄Ελληνες”, αρχίζει η κριτική μιας άλλης εφημερίδας, ενώ το γενικότερο ρεζουμέ θα μπορούσε να είναι “Είμαστε τελείως ανίκανοι να κάνουμε κάτι άλλο από το να καταστρέφουμε το παιχνίδι ξανά και ξανά, να γελοιοποιηθούμε για μια ακόμα φορά”. Την άλλη όψη του νομίσματος την διαβάσετε, την ακούσατε, την είδατε από τα δικά μας ΜΜΕ. Πέσαμε μαχόμενοι με ψηλά το κεφάλι, ήταν το γενικό ρεφρέν (κι εγώ μαζί, αλλά σε σύγκριση με το 1994, ε!), με τα γνωστά κλισέ περί ονείρων, για ελπίδες που πεθαίνουν τελευταίες και χαμόγελων που σβήνουν.
΄Οταν συνέλθουν από τις βουβουζέλες και το “τζετ λάγκ”, οι δικοί μας ανευθυνο- υπεύθυνοι θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι χωρίς θέαμα, που σημαίνει ποιότητα και συνεπώς νίκες, θα ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Να μάθουμε να παίζουμε και λίγη σωστή μπάλα, ρε γαμώτο! Το πάθημα της Γαλλίας, αυτή η πρωτοφανής ξεφτίλα, κάτι λέει μαζί με την μη πρόκριση της κυπελλούχου Ιταλίας. Στη μαγεία της μπάλας δεν αρκούν μόνο οι διαφορετικές περιστάσεις που μπορούν να σε στέψουν θριαμβευτή, όπως αποδείχτηκε περίτρανα στην Πορτογαλία πριν 6 χρόνια, με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου. Θα μου πείτε: αλλά κι εκεί, μήπως δεν ακούσαμε τα εξ αμάξης για την ποιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου;
*Και βέβαια μπορείτε να στείλετε τη γνώμη σας στο σχόλιο του συντάκτη της “Marca”, με ένα μηνυματάκι στην διεύθυνση