Σκέψου τη μέρα μετά την αρένα..

Τι θ' απογίνουμε την μέρα που θα ξεραθεί το αίμα; Μερικές σκέψεις ύστερα και από τις τελευταίες συνταρακτικές αποκαλύψεις... Του Αντών...

Τι θ' απογίνουμε την μέρα που θα ξεραθεί το αίμα; Μερικές σκέψεις ύστερα και από τις τελευταίες συνταρακτικές αποκαλύψεις...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Συνήθισες στο αίμα. Ανθρώπων αληθινό. Ομόαιμα. Πια το ζητάς μονάχος σου. Επιζητάς την ώρα και τη στιγμή που θα 'σαι εκεί στην όποια πλατεία, να φωνάζεις, να κραυγάζεις όταν θα τους κρεμούν και θα τους τιμωρούν για τα κρίματα. Αυτά που εσένα σ' έκαναν φτωχό, ζήτουλα ξανά.
Σήμερα, φθάσαν πιο κοντά. Στο κέντρο, στη πλατεία, στο Σύνταγμα. Εκεί κοντά στο Απόσπασμα, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Στο σπίτι του Άκη. Καιρό τώρα δεν ήθελα να μουν Άκης. Δεν θα μπορούσα εξάλλου και να...
 το ονειρευόμουν. (Με πιστεύεις;). Δεν θα 'θελα, αλήθεια, να μαι σοσιαλιστής από εκείνους που βάφτισε ο Ανδρέας πολιτικούς και τους έδωσε σπίτι και γκόμενες. Για να επιβιώσει ο ίδιος. Γι΄αυτούς τον στήσαν στο σκαμνί. Οι ίδιοι πήγαν να τον φάνε. Κάθισε όμως. Ο Αντρέας έκανε λάθη, αλλά είχε αρχίδια. Το ξέρεις. Το ξέρω κι εγώ κι ας μεγάλωσα μ' ένα πατέρα να τον λέει "λαοπλάνο" όταν τον έβλεπε στο γυαλί. (Μην σου γράψω πάλι γι' αυτό το γυαλί. Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερο τότε, αλλά πάντα να θυμάσαι ότι εσένα καθρεφτίζει. Ότι πλευρά από το νόμισμά σου του ρίξεις, αυτή θα παίξει σαν τζουκμπόξ). Μποξ τον είχαν κάνει θυμάμαι τον Αντρέα, το έζησε ο Τσοβόλας από κοντά και σήμερα σου είπε ότι όλοι πρέπει να στηθούν. Ν' ανακριθούν. Και εσύ μπορεί ξανά να τον λατρέψεις.
Πάντα αυτούς αγαπούσες, όσους κλήτευαν τα άγρια ένστικτά σου. Αυτά που οι άλλοι, όσοι ακολούθησαν μετά, προσπάθησαν να εκσυγχρονίσουν. Να τιθασεύσουν δια ίδιον όφελος. Καλμαλίνη να σου ρίξουν, στάχτη στα μάτια ευρωπαϊκή, χρυσόσκονη για να σε ημερέψουν. Θέλησαν να σε μοιάσουν με Ευρωπαίος για να σε πουλήσουν. Ωςνεωανατολίτης από τους απολίτιστους δεν έπιανες μία στο κασέ το ξένο. Έπρεπε να ντυθείς με τη γραβάτα, να σφιχτείς κι ας μην ήξερες ποτέ να την δένεις. Ούτε να την λύσεις μπορούσες στην αρχή. Ούτε κι εκείνοι που ανέλαβαν να σε οδηγήσουν στον τρίτο δρόμο, τον κακό, ήξεραν. Μη νομίζεις. Λιγδιαρέοι ήταν. Πήραν τον Θέμελη για κάλυμμα πολιτισμού (όπως πήρε κι ο ρηχός βασιλιάς μετά τον Σπανουδάκη να του γράψει ύμνους για το κόμμα) και κρύφτηκαν κι άλλοι, πολλοί, οι έρποντες ούλοι τη βρώμικη δουλειά να κάνουν. Αυτή που κι εσύ μπορούσες, αλλά δεν ήσουν στη στιγμή τη κατάλληλη κοντά τους.
Κι οι άλλοι όμως, η βιτρίνα, που μιλούσαν τα ελληνικά σε ρυθμό βαυαρικό, κοφτό, αποδείχτηκαν χειρότεροι. Οργανωμένοι. Έγκλημα μελετημένο. Κι εσύ κλαις πάλι για τα χαμένα λεφτά. Ξανά ετεροχρονισμένος είσαι και στο δάκρυ. Αλλά η πενία της παιδείας σου είναι πιο μεγάλη και πιο οδυνηρή. Αγιάτρευτη φαντάζει τώρα.
Και σήμερα λες πως έφθασε το τέλμα. Συνδύασαν ανικανότητα και αμαρτία κι εσύ τους ψήφισες, αφού πρώτα ταυτίστηκες μαζί τους. Μόνο που κάθε φορά υπάρχει ένα τέλος και γέμισες νεκρώσιμες ακολουθίες. Μην τον ξεχνάς τον κύκλο της ζωής και ακολούθησέ τον για να διδαχθείς. Μέτρα τις φορές που είπες πως έπιασες πάτο. Κι εσύ ατομικά και η κοινωνία σου ολάκερη. Κι εσύ που γράφεις παπαρογιώτη ή παπατζή ή όπως κι αν σε λένε, μπαίνεις αναγκαία στην φαυλότητα της ελληνικής κοινωνίας στον τρόπο σκέψης σου. Αλλά τώρα, είναι η ώρα ν' αναδείξουν οι εκάστοτε φωνές τους σωστούς.
Πάψε να μηρυκάζεις στους εσφαλμένους, που πάντα και παντού υπάρχουν. Στα μαύρα εσύ πρόβαλε το άσπρο.. Αυτό που βάζει ο κρίνος όταν βγαίνει από τη γλάστρα του. Σκέψου ότι αν συνεχίσεις με μαύρο, δεν θα δεις ψίχουλο άσπρης μέρας.
Μην ξεχνάς ότι αυτοί που με κόπο ονομάτισε ο Σαμαράς, αλλά κι άλλοι πολλοί, είναι ήδη τελειωμένοι στη συνείδηση του "λαουτζίκου". Μπορεί να κρίνει κι αυτός πια, μην τον αδικείς άλλο. Έπαθε, έμαθε αν και να, τώρα που οι νέες συνταρακτικές αποκαλύψεις σήμερα στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής εμπλέκουν και τον ίδιο.
Αν συνεχίσεις σ' αυτόν το κανιβαλικό ρυθμό, σ' αυτό το αιμοσταγές τέμπο, ο κίνδυνος να μην αναγνωρίζεις κανέναν πολιτικά και κοινωνικά άξιο είναι χειρότερος από το να 'χεις αρκετούς ανάξιους.
Σκέψου μόνο τούτο: οι Ρωμαίοι έβαζαν τους δούλους και τους αιχμαλώτους στην αρένα, δίχως να μπουν οι ίδιοι μέσα να παλέψουν. Εσύ που βάζεις τ' αδέλφια, που διχάζεσαι, τι θ' απογίνεις την μέρα που θα ξεραθεί το αίμα; Ποιός θα σου ρθει πιο σκλάβο να σε κάνει;