Πότε θα ιδιωτικοποιήσουν και τη Βουλή να τελειώνουμε;...

Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη Ακόμα κι ένας πατέρας , που η δικαιοδοσία του αγγίζει τα όρια «φυσικού δικαίου», αφού δεν τον επέλεξαν τα παιδ...

Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη

Ακόμα κι ένας πατέρας, που η δικαιοδοσία του αγγίζει τα όρια «φυσικού δικαίου», αφού δεν τον επέλεξαν τα παιδιά του, πριν αποφασίσει να πουλήσει μέρος της οικογενειακής περιουσίας συνήθως ρωτάει τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Πόσο μάλλον μια κυβέρνηση, που την επιλέξαμε να διαχειριστεί το μέλλον μας και την κοινή περιουσία μας.

Δεν οφείλει να μας πει τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει, με ποιους κανόνες και που είναι επιτέλους τα όρια των ιδιωτικοποιήσεων, ή εκμεταλλευόμενη το εχθρικό κλίμα που έχει καλλιεργηθεί εδώ και χρόνια κατά του δημοσίου, βρήκε την...

 ευκαιρία να ξεπουλήσει ότι απέμεινε από την κοινή περιουσία μας;

Εδώ και καιρό έχει αρχίσει από τα ιδιωτικά ΜΜΕ μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα απαξίωσης κάθε δραστηριότητας του δημοσίου, με κάθε μέσο και τρόπο. Η προπαγάνδα αυτή έχει πάρει τη μορφή πολέμου. Εχει κορυφωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε ακούς ακόμα και δημοσίους υπαλλήλους να καταφέρονται κατά του δημοσίου και υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, ενώ πουθενά δε γίνεται λόγος για βελτίωση των υπηρεσιών του δημοσίου τομέα, όπως συμβαίνει σε χώρες του βορά με μεγαλύτερο ποσοστό δημόσιας περιουσίας.
Σε μια έκθεση με τίτλο «Τα όρια των ιδιωτικοποιήσεων», η « Λέσχη της Ρώμης», προσπάθησε να απαντήσει στο συγκεκριμένο πρόβλημα και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως η ερευνητική ομάδα της είναι κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Ο πρώην αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και νομπελίστας της οικονομίας, Ιωσήφ Στίνγκλιτζ, χαιρέτησε την έκθεση «σαν μια καλά τεκμηριωμένη επιστημονική εργασία».
Η έκθεση διαπιστώνει ότι «με αφορμή την παγκοσμιοποίηση, όλες οι κυβερνήσεις άρχισαν τις ιδιωτικοποιήσεις, όχι μόνο στους τομείς της ενέργειας, της ύδρευσης και των μεταφορών αλλά και στην υγεία, την παιδεία και ακόμη στην ασφάλεια και την άμυνα». Η έκθεση κάνει μια ιστορική αναδρομή προς τα πίσω και διαπιστώνει ότι «ήδη μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, που ελέγχονται βεβαίως από τις ΗΠΑ αλλά και η ΕΕ, προσπαθούσαν με κάθε μέσο να προωθήσουν πολιτικές υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων». Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και η πρόσφατη οικονομική κρίση δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τη μεγάλη «μπίζνα». Η έκθεση θέτει ερωτήματα όπως: «Ποια είναι τα αποτελέσματα»; « Τα ιδιωτικά κεφάλαια και το ιδιωτικό μάνατζμεντ δημιούργησαν μεγαλύτερες αξίες; Βελτίωσαν την ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών; Συνέβαλαν, μέσω του ανταγωνισμού, στο να βελτιωθούν και οι αντίστοιχες δημόσιες υπηρεσίες ή λειτούργησαν ανασταλτικά, εξασθενίζοντας το κράτος και περιορίζοντας τις δημοκρατικές ελευθερίες της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών;» Σε 50 μελέτες περιπτώσεων από όλο τον κόσμο, η έκθεση διαπιστώνει ότι υπάρχουν κάποιες επιτυχημένες αλλά πολύ περισσότερες αποτυχημένες ιδιωτικοποιήσεις, που δημιούργησαν περισσότερα προβλήματα από αυτά που σκόπευαν να επιλύσουν.
Η χρεοκοπία της Αργεντινής, που τήρησε πιστά τις οδηγίες των διεθνών χρηματοδοτικών οργανισμών για ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να γίνει μάθημα σε όλους. Που είναι τελικώς τα όρια; Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για Κράτος Α.Ε., όπου το κοινοβούλιο θα είναι ο τελευταίος τομέας ιδιωτικοποίησης; Μήπως η ιδιωτικοποίηση της βουλής έχει αρχίσει εδώ και χρόνια αλλά οι έλληνες ψηφοφόροι είμαστε οι τελευταίοι που θα το μάθουμε; Η παραδοχή του πρώην Υπουργού κου Μαντέλη ότι πήρε χρήματα από εταιρείες και πως δεν είναι ο μόνος, αφήνοντας υπονοούμενα ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ όλοι σχεδόν οι υπουργοί τα παίρνουν από εταιρείες, δείχνει ότι η ιδιωτικοποίηση της βουλής είχε αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια και αυτό έχει τη λογική εξήγησή του. Οι σωστές ιδιωτικοποιήσεις αρχίζουν από ψηλά. Δίχως υπουργούς-ιδιώτες, υπαλλήλους εταιρειών δεν επιτυγχάνεται η σωστή ιδιωτικοποίηση, το ξεπούλημα δηλαδή του κοινού δημόσιου πλούτου μας. Δεν θα παραξενευτώ αν μετά από μερικά χρόνια δω πολλούς σημερινούς πολιτικούς να είναι μέτοχοι σε πολλές ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις μονοπωλιακού χαρακτήρα, συνεχίζοντας νόμιμα πλέον αυτό που ήξεραν πάντα. Να λυμαίνονται τον τόπο σαν ξένα σώματα κατακτητών.