Facebook...

Της Αλκμήνης Παπαδοπούλου Υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν καθημερινά και θεωρούνται ανεξάντλητες πηγές. Είμαι από αυτούς, που γράφουν μόνο...

Της Αλκμήνης Παπαδοπούλου

Υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν καθημερινά και θεωρούνται ανεξάντλητες πηγές. Είμαι από αυτούς, που γράφουν μόνο όταν έχουν κάτι συγκεκριμένο να πουν.
Με πειράζουν πολλά πράγματα. Δεν μιλώ για κανένα από αυτά. Δεν διεκδικώ καμία καλυτέρευση. Κάνω αυτό που κάνουν οι περισσότεροι, σιωπώ.
Ανέκαθεν ήμουν άνθρωπος παρατηρητικός. Αγαπούσα να κοιτώ και να περιεργάζομαι τους ανθρώπους, να ψάχνω στα πρόσωπά τους τα συναισθήματά τους. Μου άρεσε πάντα να ψάχνω να βρω την αλήθεια τους, μέσα από τις κινήσεις τους και τις πράξεις τους.
Η ηλικία μου δεν είναι τέτοια που να μου επιτρέπει χαρακτηριστικό σαν αυτό της εμπειρίας. Το μυαλό μου είναι...
 φρέσκο όμως. Δεν έχω το έμπειρο μάτι. Έχω όμως γρήγορη αντίληψη.
Πριν από δυόμισι περίπου χρόνια, επείσθην να δημιουργήσω τον προσωπικό μου λογαριασμό, στο ευρέως (ακόμη και τότε) διαδεδομένο facebook.
Μέσα σ’ αυτά τα δυόμισι χρόνια, που ασχολούμαι ώστε να ενδιαφέρομαι και να μαθαίνω γι’ αυτόν τον διαδικτυακό τρόπο προσέγγισης φίλων, αλλά και αγνώστων, είδα πολλά, άκουσα ακόμη περισσότερα.
Πληθώρα εκπομπών, που αναφέρονται στην λανθασμένη χρήση του συγκεκριμένου μέσου και στο πώς πολλά κορίτσια(κυρίως)έχουν παρασυρθεί. Φοβίες και προκατάληψη γονιών, άδικος και χαμένος χρόνος αυτός που καταναλώνεται στο facebook και πολλά πολλά ακόμη.
Εκατομμύρια χρήστες και πολλοί διαφορετικοί λόγοι που επέλεξαν να συνδεθούν σε αυτό το μέσο. Πολλοί, γιατί πιστεύουν ότι είναι το κατάλληλο μέσο να προσεγγίσεις ερωτικά τον άλλον. Άλλοι για να προωθήσουν την δουλειά τους(ότι κι αν αφορά αυτή), κάποιοι για να παρακολουθούν τον φίλο ή την φίλη τους, μερικοί άλλοι για να έρθουν σε επαφή με ξεχασμένους συμμαθητές, συμφοιτητές κλπ, εννοείται πώς πάντα υπάρχουν αυτοί που δεν ζουν στην πραγματικότητα και ζουν την πραγματικότητα μέσω ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή, τέλος πάντα υπάρχουν και αυτοί με αγνές προθέσεις που απλά θέλουν να επικοινωνήσουν διαδικτυακά με φίλους, αλλά και με αγνώστους που βρίσκουν σ’ αυτούς ενδιαφέρον.
Όταν είχα πρωτοδημιουργήσει τον λογαριασμό μου, εγώ που ήμουν ενάντια στο μέσο αυτό, είχα κολλήσει για αρκετά εικοσιτετράωρα. Λίγο μετά το ξεπέρασα. Υπάρχουν όμως ακόμη και σήμερα μέρες που αφιερώνω αρκετό χρόνο.
Τώρα… πώς σχετίζεται το facebook με την αγάπη που έχω στο να παρατηρώ ανθρώπους και καταστάσεις… Έχω πάρα πολλούς διαδικτυακούς φίλους και κάποιες φορές επειδή το έχω επιλέξει, κάποιες άλλες επειδή απλά τυχαίνει. Κάποιους τους γνωρίζω προσωπικά, κάποιους άλλους όχι.
Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση είναι ότι κανείς(..και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου), δεν είναι φυσικός, αυθεντικός, ειλικρινής 100%. Πάντα κάτι κρύβεται πίσω από τα όσα λέει, πίσω από ‘κεινες τις δηλώσεις στα status, πίσω από τα notes τα οποία γράφει, από τα likes και τα comments που κάνει. Ξεκινά από την προβολή του εαυτού του και του εγώ του, μέχρι το να προωθήσει έμμεσα τα συναισθήματα του στους ενδιαφερόμενους, να πικάρει κάποιον/κάποια/κάποιους/κάποιες συγκεκριμένα, να στεναχωρήσει, να πληγώσει, να προβληματίσει.
Περνώ στους αναγνωρίσιμους (δεν θα πω διάσημους..ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη, ποτέ δεν θα την υπερασπιστώ, ποτέ δεν θα συμφωνήσω και ακόμη κι αν κάποια στιγμή βρεθώ να εργάζομαι μπροστά από τις κάμερες και όχι πίσω από αυτές, δεν θα αυτοχαρακτηριστώ έτσι), οι οποίοι, έχουν επί το πλείστον «ανοιχτά» προφίλ. Δέχονται δηλαδή τους περισσοτέρους για διαδικτυακούς τους φίλους. Το μακελειό εκεί γίνεται. Άπαξ και αυτοί «καρφιτσώσουν» κάτι στον «τοίχο» τους, είτε αυτό είναι status, είτε είναι note, είτε απλά μας ενημερώνουν για κάποια παράσταση, για την τηλεοπτική ή κινηματογραφική δουλειά τους, για το καινούριο τους τραγούδι, για το που εμφανίζονται και πολλά ακόμη, τότε ξεκινάει πόλεμος. 8745 likes και καμιά 100αριά σχόλια. Από μη αναγνωρίσιμους fans, από παιδιά που φιλοδοξούν ότι μέσω αυτού του τρόπου θα τους προσεγγίσουν. Ότι αν ποτέ τους συναντήσουν από κοντά, θα μπορέσουν να τους πουν ότι «είμαστε φίλοι στο facebook, είμαι η Μαρία, δεν με θυμάσαι;;; Εκείνη που σε όλα όσα αναρτάς στον «τοίχο» σου, βάζω τουλάχιστον ένα like και πολλές φορές σχολιάζω κιόλας». Εκεί έρχεται και η απογοήτευση, διότι οι Μαρίες είναι πολλές, διότι ποτέ δεν πρόσεξαν την συγκεκριμένη και γιατί δεν πρόκειται ποτέ να την προσέξουν. Γιατί αυτή η Μαρία και η κάθε Μαρία δεν καταλαβαίνει, τον λόγο για τον οποίο έχει φτιάξει την σελίδα του ο όποιος αναγνωρίσιμος. Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν θα πτοήσει την Μαρία, ακόμη και μετά απ’ αυτόν τον διάλογο, που ενδεχομένως να τύχει να έχει… Θα συνεχίσει να δρα όπως και πριν.
Υπάρχουν, βέβαια και κάποιοι(κυρίως άντρες), οι οποίοι εκμεταλλεύονται την αναγνωρισιμότητα αυτή. Κολακεύονται από όλα εκείνα τα κοριτσάκια, που εκδηλώνουν απερίφραστα τον θαυμασμό τους και εκμεταλλεύονται ότι είναι εφικτό να εκμεταλλευτεί.
Μετά, είναι η σειρά των γνωστών «διπλωματών», αυτών που δεν βάζουν likes σε αναρτήσεις αναγνωρίσιμων ανθρώπων. Περιορίζονται στις φιλοφρονήσεις σε όσους ξέρουν μόνο. Μου έχει τύχει να γράψω κείμενο, να μου δηλώσει κάποιος την αρέσκειά του και μετά να δω ότι όσους κατηγορώ στο κείμενό μου, τους «συμπαραστέκεται» στους δικό τους προφίλ.
Τελευταία άφησα όλα εκείνα, τα σχόλια που αφορούν κυρίως φωτογραφίες. «Είσαι θεός», «Είσαι θεά», «Απίστευτα sexy», «Έχεις τα πιο υπέροχα μάτια που έχω δει», «Τι κορμάρα είσαι εσύ» και άλλα τέτοια τα οποία γράφονται και από άντρες, αλλά και από γυναίκες (..και ναι, αυτό μου δημιουργεί ακόμη χειρότερη εντύπωση), μιας και από τους άντρες τόσα χρόνια πια το έχω συνηθίσει. Αποτελεί μόνιμη τακτική, η οποία μάλιστα και αποδίδει. Αλλά από γυναίκες;;; Που πήγαν οι ρόλοι; Δεν είμαι πουριτανή. Δεν ζω σε άλλη εποχή. Είμαι(νομίζω) ανοιχτόμυαλη, αλλά είμαι της άποψης ότι κάποια πράγματα δεν πρέπει να αλλάζουν. Είναι αυτές οι λεγόμενες σταθερές, που πάνω σ’ αυτές πατάμε και χτίζουμε. Μια εξ αυτών είναι ότι η φύση μας επιβάλλει να μας κυνηγούν οι άντρες, όχι να τους κυνηγάμε εμείς. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, εννοείται ότι μια γυναίκα μπορεί να διεκδικήσει έναν άντρα, αλλά με άλλα μέσα, όχι με σχόλια όπως τα παραπάνω, που δείχνει μια λύσσα, η οποία μεταξύ μας κιόλας, δεν πρόκειται ποτέ να καλυφθεί, με τέτοιον λανθασμένο χειρισμό.
Με αποσυντονίζει, να ζούμε περισσότερο μέσω της οθόνης του υπολογιστή μας, να ψάχνουμε να τα βρούμε όλα διαδικτυακά. Με νευριάζει(..μου έχει συμβεί), φίλοι μου κολλητοί, να μου αρνούνται να βγούμε, επειδή πρέπει να ασχοληθούν με τον υπολογιστή τους…
Ξεκολλήστε… σπανίως, θα βρείτε αυτό που ψάχνετε μέσω αυτού του… μέσου..!

Ψάξτε την ζωή, σε άλλα μονοπάτια…