Τα θύματα ενός ακήρυχτου πόλεμου...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου « Έτσι γίνεται Άννα σε κάθε χώρα μετά τον πόλεμο» έλεγε τις προάλλες μια βόσνια συνεργάτιδα της γυναίκας ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

«Έτσι γίνεται Άννα σε κάθε χώρα μετά τον πόλεμο» έλεγε τις προάλλες μια βόσνια συνεργάτιδα της γυναίκας μου. «Ξέρω εγώ από πόλεμο…στο τέλος οι άμαχοι την πληρώνουν», της είπε, με σεβασμό στην σύγχρονη περιπέτεια του ελληνικού λαού.

Είναι τρομερό να διαισθάνεται μία γυναίκα άσχετη, εν πολλοίς, με την πολιτική και την οικονομία, τι έγινε και τι γίνεται στην Ελλάδα και να μην το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι οι έλληνες. Τρομερό, αλλά απολύτως φυσιολογικό, αν το εξετάσει κανείς βαθύτερα. Έτσι συμβαίνει πάντα. Ποτέ στις κοινωνίες που αποτελούν θέατρο εχθροπραξιών δεν...
 αναπτύσσεται στην συγκυρία συνείδηση των πραγματικών σχέσεων που προκαλούν την συγκεκριμένη σύγκρουση και καταστροφή στον «άμαχο πληθυσμό»!
Με θέατρο την Ελλάδα διεξήχθη ένας τρομερός πόλεμος μεταξύ της κυρίαρχης οικονομικής ελίτ του κόσμου και των νέων ανερχόμενων οικονομικών τζακιών της Ευρώπης, που αναπτύχθηκαν μεταξύ Βερολίνου – Ζυρίχης και Παρισιού μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου.
Το καθεστώς στην Ελλάδα, εκπροσωπούμενο από τον Γιώργο Παπανδρέου, έσπευσε να εξυπηρετήσει την κυρίαρχη οικονομική ελίτ, καθώς δεν υπήρχε άλλος τρόπος να προστατεύσει τα συμφέροντά του. Η μάχη αυτή που ξεκίνησε με θέατρο την Αθήνα, θα έχει κι άλλα επεισόδια μέχρις ότου επιβληθεί μία νέα φεουδαρχικού τύπου οικονομική δομή στην Ευρώπη, η οποία σε συνεργασία με τις οικονομικές δυνάμεις που στηρίζουν σήμερα την ηγεμονία των ΗΠΑ στον κόσμο, θα καταστεί ικανή να υποστηρίξει μία νέα συμμαχία του δυτικού ημισφαιρίου εναντίον των δυνάμεων που αμφισβητούν την τρέχουσα μορφή των διεθνών σχέσεων και της διεθνούς οικονομικής πρακτικής. Οι δυνάμεις αυτές έχουν σήμερα ως κύριο φορέα την Κίνα.
Τα νέα ευρωπαϊκά τζάκια, αποτελούμενα κυρίως από «γερμανόφωνους», υπέστησαν μία σημαντική ήττα στην Αθήνα και δείχνουν προς το παρόν να υποχωρούν μπροστά στην πίεση των λεγόμενων «αγορών», οι οποίες τα … βομβάρδισαν πρώτα μέσω των τοξικών χρηματοπιστωτικών προϊόντων που παρήχθησαν στις ΗΠΑ και κατόπιν με το παιχνίδι που έγινε με τα ελληνικά ομόλογα.
Στη μάχη αυτή, ως παράπλευρη απώλεια θεωρείται η πτώχευση της ελληνικής κοινωνίας, την οποία όμως επέφεραν με πολιτικά μέσα οι έλληνες εκπρόσωποι της διεθνούς οικονομικής ελίτ, χρησιμοποιώντας, ασφαλώς, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Μέσα σ’ αυτό το ρεαλιστικό θέατρο εκτυλίσσεται κι ένα σουρεαλιστικό θεατράκι με τις λεκτικές αψιμαχίες πολιτικών και οικονομικών παραγόντων της Ελλάδας, που συγκροτούν από κοινού το δίπολο της διαπλοκής. Κανείς από αυτούς τους δύο παράγοντες στο δίπολο δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να εξηγήσει πώς πτωχεύσαμε ουσιαστικά, την στιγμή κατά την οποία χρειαζόμαστε για το τρέχον έτος γύρω στα 55 δισ. ευρώ από τις χρηματαγορές, ενώ το σύνολο της ευρωζώνης αντλεί 2.300 δισ. Ευρώ, με την Ιταλία να χρειάζεται 400 δισ., την Γαλλία 455 δις, και το μικρότερο οικονομικά από εμάς Βέλγιο, 90 δις!
Μα, τι θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση την στιγμή κατά την οποία τα Spreads είχαν εκτιναχθεί σε δραματικό ύψος; Πώς να δανειστούμε με απόκλιση 8,5 μονάδων; Ας σοβαρευτούμε. Το 1992, τα Spreads είχαν φτάσει στις 18 μονάδες και το 1995 στις 9.5. Όμως, κανείς τότε δεν μίλαγε για κερδοσκόπους, για πτώχευση, για ναυάγια, παγόβουνα και για …αβύσσους. Γιατί η Κυβέρνηση δεν φρόντισε να δανειστεί για να καλύψει τις ανάγκες για μεγάλη χρονική περίοδο εντός του έτους, πριν ξεσπάσει για τα καλά η κρίση στα ελληνικά ομόλογα; Δεν μπορούσε να υποθέσει που πάει η κατάσταση; Μπορούσε και γνώριζε, αλλά είχε ήδη επιλέξει τον ρόλο της και τους συμμάχους της.
«Που τον κρύβετε τον κ. Καραμανλή...να βγει να μας μιλήσει. Που είναι;», ρωτούσε τους βουλευτές της ΝΔ τις προάλλες στη Βουλή ο κ. Παπανδρέου, κοροϊδεύοντας τον κόσμο. Ο κ. Παπανδρέου ρωτούσε εκ του ασφαλούς γνωρίζοντας ότι ο κ. Καραμανλής, όσο και ο ίδιος, είχαν ενημερωθεί για τον πόλεμο που προετοιμαζόταν και ότι ο πρώτος επέλεξε να παραδώσει στον δεύτερο την εξουσία λίγο πριν ξεσπάσουν οι εχθροπραξίες. Ρωτά, ενώ ξέρει πολύ καλά ότι ο πρώην καταλληλότερος του καθεστώτος δεν μπορεί να ανοίξει το στόμα του, εκτός αν αποφασίσει να «αυτοκτονήσει». Αν τολμούσε ο Καραμανλής να μιλήσει και να αποκαλύψει για παράδειγμα τον ρόλο των Standard and Poor’s, Goldman Sacshs, παραγόντων του ΔΝΤ, της Fed και άλλων λιγότερο σημαντικών οικονομικών παικτών, αλλά πολύ κρίσιμων στην διαμόρφωση του παράγοντα «εμπιστοσύνη» στις οικονομικές σχέσεις, θα διαλυόταν την ίδια στιγμή το πολιτικό σύστημα, ενώ θα υπήρχε μεγάλη κίνηση στο αεροδρόμιο από παράγοντες που θα ήθελαν να εγκαταλείψουν αμέσως την χώρα. Θα τιναζόταν στον αέρα ολόκληρο το πλαίσιο νομιμοποίησης του καθεστώτος και πλέον η διαπλοκή θα εμφανιζόταν ως ολοκληρωμένη εικόνα, αντί να αντιμετωπίζεται, όπως γίνεται σήμερα, ως επεισόδια σκανδάλων.
Μια, λοιπόν κι ο κ. Καραμανλής δεν μπορεί να μιλήσει κι ο κ. Παπανδρέου επέλεξε να παριστάνει το αθώο θύμα που, όμως, δεν διστάζει να γίνει θύτης της ελληνικής κοινωνίας, ας μιλήσουν για να επιβεβαιώσουν όλα αυτά που ισχυρίζομαι, άλλοι παράγοντες, που επίσης γνωρίζουν πολύ καλά τι έγινε. Ας μιλήσει, για παράδειγμα, ο κ. Θεόδωρος Αγγελόπουλος. Επιτέλους ας αντιληφθούν πολιτικοί και επιχειρηματίες ότι τα θύματα του ακήρυχτου οικονομικού πολέμου, αν μη τι άλλο, δικαιούνται να γνωρίζουν τα αίτια της θυματοποίησής τους. Όσο για τους θύτες τους, νομίζω ότι σιγά-σιγά τους … αναγνωρίζουν.