Μια απάντηση στα άρθρα για την Εκκλησία...

Από τον Δρ. Νίκο Κρεμμύδα Παρακολουθώ τις επανειλημμένες αναρτήσεις του κ. Τζούμα, όπως και τα ...ανεξέλεγκτα, - πάντα εδώ, σχόλια των αναγ...

Από τον Δρ. Νίκο Κρεμμύδα

Παρακολουθώ τις επανειλημμένες αναρτήσεις του κ. Τζούμα, όπως και τα ...ανεξέλεγκτα, - πάντα εδώ, σχόλια των αναγνωστών πάνω σε αυτά. Οι μεγάλοι Άγιοι γέροντες των ημερών μας, Πατήρ Παίσιος και Πατήρ Πορφύριος, - κ. Τζούμα μου, ίσως και να τους έχετε συναντήσει, είχαν σχολιάσει τις αναρτήσεις σας, πέρα από πρόσωπα, συμφέροντα, κλίκες, υπονοούμενα τύπου ...κ. Νικόλ, κτλ, κτλ…
Ο γέροντας Πορφύριος, είχε γράψει το εξής σχόλιο πάνω στα κειμενά σας:
«“Για να διατηρήσουμε την Ενότητα μας, θα πρέπει να...

κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία, στους Επισκόπους της. Υπακούοντας στην Εκκλησία, υπακούουμε στον ίδιο τον Χριστό. Ο Χριστός θέλει να γίνουμε μία ποίμνη με ένα ποιμένα. Να πονάμε για την Εκκλησία. Να την αγαπάμε πολύ. Να μη δεχόμαστε να κατακρίνουν τους αντιπροσώπους της. Στο Αγιον Ορος , το πνευμα που έμαθα ήταν Ορθόδοξο, Βαθύ , άγιο, σιωπηλό, δίχως έριδες, δίχως καυγάδες και χωρίς κατακρίσεις. Να μην πιστευουμε τους Ιεροκατηγορους. Και με τα μάτια μας να δούμε κάτι αρνητικό να γίνεται απο κάποιον Ιερωμένο, να μην το πιστευουμε, ούτε να το σκεπτόμαστε, ούτε να το μεταφέρουμε. Το ίδιο ισχύει και για τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας και για κάθε άνθρωπο. Ολοι έιμαστε Εκκλησία. Οσοι κατηγορούν την Εκκλησία , για τα λάθη των εκπροσώπων της, με σκοπό δήθεν να βοηθήσουν για τη διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία. Ούτε, βέβαια, τον Χριστό.
Τότε αγαπάμε την Εκκλησία, όταν με προσευχή αγκαλιάζουμε κάθε μέλος της και κάνουμε ότι κάνει ο Χριστός. Θυσιαζόμαστε, αγρυπνούμε , κάνουμε το παν, όπως Εκείνος, ο οποίος, “λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει”.
[Πηγη Γεροντος Πορφυρίου, "Βιος και λόγοι", Ι.Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά 2003]
Κι ακόμα, ο Γέροντας Παίσιος στην ερώτηση:
- Γέροντα, γιατί κανένας δεν παίρνει μια θέση με τόσα σκάνδαλα που γίνονται στην Εκκλησία;
Είχε απαντήσει, πολύ παραστατικά, λές κι απευθυνόταν, ειδικά, στις αναρτήσεις σας:
- Στα εκκλησιαστικά θέματα όλες οι καταστάσεις δεν είναι να πάρεις θέση. Μπορεί να ανέχεται κανείς μια κατάσταση κάνοντας υπομονή, έως ότου ο Θεός δείξει τι πρέπει να κάνει. Άλλο είναι να ανέχεται κανείς μια κατάσταση και άλλο να την αποδέχεται, ενώ δεν πρέπει. Ύστερα, σε τέτοιες περιπτώσεις, ό,τι έχει να πει κανείς να το πει με σεβασμό, ανδρίκια· όχι να βρίζει, να δημοσιεύει. Να το πει ιδιαιτέρως στο ίδιο το πρόσωπο στο οποίο αφορά το θέμα με πόνο, από αγάπη, για να προσέξει μερικά πράγματα. Δεν είναι ειλικρινής και ευθύς εκείνος που λέει κατά πρόσωπο την αλήθεια ούτε εκείνος που την δημοσιεύει, αλλά εκείνος που έχει αγάπη και αληθινή ζωή και μιλάει με διάκριση, όταν πρέπει, και λέει εκείνα που πρέπει στην πρέπουσα ώρα. Εκείνοι που ελέγχουν με αδιακρισία έχουν πνευματική σκότιση και κακία και βλέπουν τους ανθρώπους δυστυχώς σαν κούτσουρα. Και ενώ τους πελεκάνε αλύπητα και υποφέρουν οι άνθρωποι, αυτοί χαίρονται για το τετραγώνισμα που τους κάνουν, για «τον κυβισμό»! Μόνο σε άνθρωπο που έχει δαιμόνιο αρχικό δικαιολογείται να θεατρίζει τους ανθρώπους μπροστά στον κόσμο, για να κλονίζει αδύνατες ψυχές. Το ακάθαρτο πνεύμα, φυσικά, δεν βγάζει στην φόρα τις αρετές των ανθρώπων αλλά τις αδυναμίες τους. Οι ελευθερωμένοι όμως άνθρωποι από τα πάθη τους, επειδή δεν έχουν κακία, το κακό το διορθώνουν με καλοσύνη. Αν δουν καμιά φορά κάπου λίγη ακαθαρσία που δεν καθαρίζεται, την σκεπάζουν με καμιά πλάκα, για να μην αηδιάσει και ο άλλος που θα την δη. Ενώ εκείνοι που ξεσκαλίζουν σκουπίδια μοιάζουν με τις κότες.
[Από το βιβλίο: «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Α΄», έκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου « Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος » Σουρωτή Θεσσαλονίκης]
Τα λοιπά σχόλια περιττεύουν…