Τα μέτρα, οι ευθύνες και οι υπεύθυνοι...

Aπό τον Μάκη Γιομπαζολιά http://www.giobazolias.gr Με δεδομένη την κυβερνητική επιλογή των σκληρών περιοριστικών μέτρων για όλους, η διαπίστ...

Aπό τον Μάκη Γιομπαζολιά
http://www.giobazolias.gr

Με δεδομένη την κυβερνητική επιλογή των σκληρών περιοριστικών μέτρων για όλους, η διαπίστωση είναι προφανής: Στα κυβερνητικά επιτελεία και δη στα οικονομικά, αντιπαρατέθηκαν τον τελευταίο καιρό δύο λογικές αντιμετώπισης της κρίσης. Η μια που έλεγε «μαλακά περιοριστικά μέτρα, συνδυασμένα με άλλα τόνωσης της αγοράς και αναπτυξιακής κίνησης, για να βγούμε σιγά σιγά από το τούνελ». Και η άλλη που έλεγε «σκληρά, άμεσα και αποδοτικά στο έλλειμμα μέτρα τώρα, μέτρα που μας επιβάλλουν, γιατί η χώρα έχει άμεση ανάγκη να δανεισθεί φθηνά για να επιβιώσει, αλλιώς θα χρεοκοπήσει. Και μετά να πάμε σε μέτρα ανάπτυξης». Είναι προφανές, ότι επικράτησε η δεύτερη επιλογή, που χρωμάτισε και τα σκληρά μέτρα και τους δραματικούς τόνους στην ομιλία του Γ. Παπανδρέου στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ.
Σε τέτοιες δύσκολες ώρες για την πατρίδα και τους πολίτες, ουδείς δικαιούται να μασάει τα λόγια του και να εξωραϊζει τα πράγματα.
Να πούμε λοιπόν πικρές αλήθειες:
Τα μέτρα της Κυβέρνησης βρίσκονται σε αναντιστοιχία με...

προεκλογικές δεσμεύσεις του κυβερνώντος κόμματος. Όχι τόσο για αυτά που είπε, όπως για παράδειγμα το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν». Αυτό θεωρώ ότι ήταν και είναι σωστό. Λεφτά υπάρχουν στην αχαλίνωτη φοροδιαφυγή των πολλών και στις αχόρταγες τσέπες των λίγων. Η αναντιστοιχία προεκλογικών δεσμεύσεων και κυβερνητικών έργων αφορά κυρίως αυτά τα δυσάρεστα, που το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά δεν είπε ότι θα κάνει και όμως τώρα τα κάνει. Βαριά φορολογία σε όλους με έμμεσους φόρους, μειώσεις αμοιβών, ουσιαστική κατάργηση του 14ου μισθού, αύξηση του ΦΠΑ. Καθαρά πράγματα λοιπόν. Αναντιστοιχία υπάρχει. Τα μέτρα είναι σκληρά. Και τα μεγαλύτερα προβλήματα, που έρχονται, είναι η περαιτέρω πτώση της αγοράς, η ύφεση της οικονομίας , το κλείσιμο επιχειρήσεων, η αδυναμία πληρωμών και κυρίως η αύξηση της ανεργίας. Με ελπίδα, ότι αυτά θα είναι προσωρινά και θα αναταχθούν αργότερα. Ίδωμεν…
Όλα αυτά όμως δεν οφείλονται στο ότι ο Παπανδρέου είναι πολιτικός απατεώνας ή πολιτικός μαζοχιστής. Αλλά στο ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Γιατί είναι προφανές, ότι βρέθηκε μπροστά σε κατάσταση που αλλιώς την περίμενε και αλλιώς του προέκυψε. Ήξερε, ότι το έλλειμμα ήταν μεγαλύτερο από το 6% που έλεγε προεκλογικά η Κυβέρνηση της ΝΔ αλλά δεν περίμενε ότι θα το βρει κοντά στο 13%. Ήξερε ότι η χώρα έχει μεγάλο δημόσιο χρέος αλλά βρέθηκε μπροστά σε πρόσθετα μεγάλα ποσά κρυφού χρέους. Ήξερε ότι οι περιβόητες αγορές των κερδοσκόπων, σε τέτοιες περιπτώσεις, πιέζουν για να κερδίσουν αλλά βρέθηκε μπροστά σε ένα διεθνές κερδοσκοπικό πάρτι, με επίκεντρο την Ελλάδα και απώτερο στόχο το ευρώ και την ισχύ της ευρωζώνης. Ήξερε ότι ο κεντρικός πυρήνας της ευρωζώνης θα πιέσει για ελληνικά περιοριστικά μέτρα αλλά βρέθηκε μπροστά σε στυγνό εκβιασμό «η παίρνετε μέτρα δημοσιονομικής ασφυξίας ή δανεισμός γιοκ, δηλαδή πτώχευση». Για όλους αυτούς και άλλους παράπλευρους λόγους, η Κυβέρνηση προτίμησε να φανεί αναντίστοιχη με προεκλογικές δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ παρά να οδηγήσει την χώρα στην καταστροφή, ούτως εχόντων των πραγμάτων.
Οι αιτίες της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει φτάσει η οικονομία της χώρας είναι πολλές και διαχρονικές, όπως αντίστοιχα και οι αίτιοι, τα πολιτικά και επιχειρηματικά-κερδοσκοπικά πρόσωπα. Με αποκορύφωμα βεβαίως την τελευταία εξαετή διακυβέρνηση από την ΝΔ του κ. Καραμανλή, που αντί να διορθώσει τα προβλήματα της χώρας, όπως υποσχέθηκε, τα διόγκωσε, τα χειροτέρεψε και τα έφτασε στο μη παρέκει. Αυτά στο εσωτερικό. Γιατί υπάρχουν τεράστιες ευθύνες ξένων δυνάμεων, που καταλήστευσαν την χώρα μας, επικουρούμενοι από την κουφότητα, την ανεπάρκεια, την δουλικότητα ή και την δολιότητα προσώπων και ομάδων της εξουσίας στην Ελλάδα.
Yπάρχουν λοιπόν πολιτικές ευθύνες, που αναλογικά μπορούν και πρέπει να καταλογισθούν. Και, αν προκύψουν και ποινικές, να καταλογισθούν και αυτές, όπου ανήκουν. Υπάρχουν όμως και οι μεγάλες και ασφυκτικά διογκωμένες τσέπες διαφόρων. Τσέπες τραπεζιτών, μεγαλοεπιχειρηματιών, τσέπες οφ σόρ και μεγαλοκομπιναδόρων. Που πρέπει να εντοπισθούν και να κληθούν να πληρώσουν αδρά.
Υπάρχουν βεβαίως και οι πολλές και μεγάλες κατηγορίες των συστηματικά και επι πολλά χρόνια φοροφυγάδων. Άλλοι από αυτούς από ανάγκη και άλλοι από άμετρη κερδοσκοπία, έκλεβαν και κλέβουν ΦΠΑ, άλλους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές από το κράτος αλλά και από όλους τους συνεπείς επαγγελματίες και φορολογούμενους. Εδώ η τσιμπίδα πρέπει να τους πιάσει όλους. Και να τους υποχρεώσει να πληρώνουν, ανάλογα μα τις δυνατότητες και τις υποχρεώσεις τους.
Όλα αυτά αποτελούν απαίτηση των πολιτών. Και προϋπόθεση, για να γίνουν – όσο γίνουν – ανεκτά τα σκληρά μέτρα από τους πολλούς.
Δημόσιοι υπάλληλοι. Είναι η κατηγορία των εργαζομένων με τις μεγαλύτερες ασφάλειες όπως η σίγουρη και μόνιμη δουλειά. Και την μεγαλύτερη ευκολία βελτίωσης αποδοχών, λόγω ισχυρού συνδικαλισμού και λόγω του ότι οι απεργίες τους ακυρώνουν την λειτουργία του κράτους. Ακόμη στο δημόσιο, κυρίως στις ΔΕΚΟ συναντώνται οι κραυγαλέα υψηλές και χαριστικές αμοιβές σε μερικές περιπτώσεις. Από την άλλη όμως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι και ο ευκολότερος σάκος του μπόξ για κάθε σκληρή κυβερνητική επιλογή, όπως είναι τα τωρινά μέτρα. Και ο λόγος είναι προφανής. Οι περικοπές στις όποιες αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων είναι σίγουρα και απόλυτα ποσά χρημάτων για τα δημόσια ταμεία, αφού απλά το κράτος-εργοδότης , όσα περικόπτει και δεν πληρώνει τόσα κερδίζει. Ενώ π.χ. στην φορολογία, η απόδοση είναι ερωτηματική και εξαρτάται από το πόσοι και πόσα θα πληρώσουν, πόσοι και πόσο θα φοροδιαφύγουν κ.λ.π. Λοιπόν, άλλο πράγμα να βλέπουμε τις εκτρωματικές καταστάσεις στο δημόσιο και άλλο να χτυπάμε συλλήβδην τους δημόσιους υπάλληλους και να δημιουργούμε συνθήκες ιδιότυπου κοινωνικού εμφύλιου.
Τώρα με δεδομένα όλα αυτά, είναι απόλυτη ανάγκη η Κυβέρνηση να κινήσει άμεσα διαδικασίες:
Για φροντίδα στους άνεργους, που θα γίνουν περισσότεροι
Για αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, ώστε το ταχύτερο να ανακουφισθεί και να δουλέψει η αγορά και η παραγωγική οικονομία.
Για διευκόλυνση των μικροεπαγγελματιών και των δανειοληπτών από τις τράπεζες, για να επιβιώσουν, να μη κλείσουν, να απασχολούν προσωπικό και να δίνουν φόρους.
Εάν τέτοιες πρωτοβουλίες δεν αναληφθούν το ταχύτερο, τότε είναι πολύ πιθανό να μην αποδώσουν τα σκληρά μέτρα, παρά μόνο καταστροφική κοινωνική έκκρηξη.