Ατυχής παραλληλισμός...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη Ο δημοσιογράφος του ALTER, κ. Κωνσταντάτος, σχολιάζοντας στο κεντρικό δελτίο του σταθμού το τραγικό γεγονός της ...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Ο δημοσιογράφος του ALTER, κ. Κωνσταντάτος, σχολιάζοντας στο κεντρικό δελτίο του σταθμού το τραγικό γεγονός της τρομοκρατικής επίθεσης είπε ότι δεν "βλέπω την ίδια ευαισθησία τώρα που το θύμα είναι μετανάστης. Δεν βλέπω κανέναν να κατεβαίνει στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, όπως έκανε πέρυσι το Δεκέμβρη". Πραγματικά, δεν βρίσκω την αναλογία και την σχετικότητα των δύο περιστατικών. Βοήθησέ με, με σχόλιο σου, μπας και ξεπεραστεί παράλληλα ο οχετός που συνηθίζεται κάτωθι και μήπως και νοήσω ό,τι εδηλώθη. Το ένα παιδί σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού όπλου, ενώ το άλλο έχασε τη ζωή του από έκρηξη βομβιστικού μηχανισμού στα χέρια του. Εκτός αν ο κ. Κωνσταντάτος επιθυμεί...

νέα Απριλιανά, εν όψει Πάσχα, για χάριν επαγγελματικής διαστροφής. Μ΄ αρέσει που δεν φοβάται την στέρηση των διακοπών του στην όμορφη Κεφαλλονιά μπρος στο ενδεχόμενο να καεί η Αθήνα. Τον τιμά. Αλλά πραγματικά, αδυνατώ να συλλάβω το συλλογισμό της λαϊκίστικης σύγκρισης. Αναντίρρητα, κοινά έχουν οι δύο περιπτώσεις. Τον άδικο θάνατο. Την άνιση μοίρα. Το ανθρώπινο λάθος. Μόνο που τα κοινά τους, δεν είναι λόγος διαμαρτυρίας, αλλά θλίψης. Δεν είναι λόγος κινητοποίησης, αλλά προσωπικής περισυλλογής. Για τον Αλέξη, όντως μπορούσες να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις στους κρατούντες. Τώρα, πώς να διαμαρτυρηθείς στην παγκόσμια φτώχεια; Πόση δύναμη να έχεις για να κατηγορήσεις το Πρόσωπο που την καθρεφτίζει σε παγκόσμια διάσταση, όταν είσαι κι εσύ φτωχός; Και αν μπορείς, δεν δίδεται αφορμή με τέτοιους ατυχείς παραλληλισμούς. Ειδικά, όταν δεν παρέχεις το παράδειγμα. Όταν δεν φοράς, για παράδειγμα, ένα μαύρο πένθος. Όταν απλά περιορίζεσαι στην περιγραφή του τί βλέπεις ή του τι δεν βλέπεις. Ενώ, ποτέ δεν απάντησες στην υποκρισία που εμφανίζεται δίπλα σου...