1821: Οι «άτακτοι» ήρωες και ο ατιμασμός μιας φυλής‏...

Του Ηλία Σιαμέλα http://www.resaltomag.gr/forum « Ακόμη τούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι ραγιάδες – ραγιάδες…». Κλέφτικο Τραγούδι Δε σκοπ...

Του Ηλία Σιαμέλα
http://www.resaltomag.gr/forum

« Ακόμη τούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι
ραγιάδες – ραγιάδες…».
Κλέφτικο Τραγούδι

Δε σκοπεύω να κάνω κάποια ανάλατη ανάλυση ή μελέτη, γύρω από το νόημα του 21, για να γίνω σκαλιστής ή θηρευτής μιας κάποιας δημοσιότητας.
Ούτε θα προσπαθήσω να εισχωρήσω στη «σκέψη» εκείνων που έχουν βαλθεί να αποδομήσουν ό,τι ιερό γέννησε η ελληνική ψυχή. Επιθυμία μου είναι να μείνω ένας «αγροίκος» και «άξεστος» χωριάτης, όπου τα πρωτόγονα λόγια μου θα βγαίνουν σαν οξύληκτες σπάθες από μέσα μου. Θέλω οι λέξεις μου να χτίσουν αφρόστεφα ποτάμια, που θα παρασέρνουν άκριτα τα σκουπίδια όλων εκείνων, που είτε «ιστοριογραφούν» ξεδιάντροπα, είτε χλιμιντρίζουν αδιάλειπτα στα κανάλια της τηλεόρασης, προβάλλοντας κάποια «επιχειρήματα» που λάμπουν απατηλά, όπως λάμπουν τα φωσφορούχα εσώρουχα μιας φτηνής χορεύτριας της ανατολής, όταν εστιάζουν πάνω τους οι εκτυφλωτικοί προβολείς του καμπαρέ.
Είναι πάγκοινα γνωστό, ότι...

όλοι αυτοί οι επιλεγμένοι γιοι του Σαλμονέα,* με τις γραικύλικες χαλκοτρομπέτες τους και με τον ετερόφωτο πυρσό της «γνώσης» τους , θέλουν να ξεριζώσουν ή να κάψουν και το τελευταίο τριαντάφυλλο ανδρείας που φύτρωσε ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο.
Είναι όλοι τους όψιμα παιδιά της Νέας Τάξης, που πασχίζουν να μετατρέψουν τον άνθρωπο σε μια «πολύχρωμη» πεταλούδα των πόλεων, που θα διαγράφει ανόητους κύκλους πάνω από τα σύγχρονα άοσμα άνθη της καταναλωτικής κοινωνίας. Είναι αυτοί που επιδιώκουν να πλάσουν έναν άνθρωπο άθεο και άθρησκο, που θα μιμείται τους ξένους, που θα υποτιμά ή και θα ντρέπεται για την καταγωγή του, για την ιστορία του, για τη μουσική του, για τα δημοτικά τραγούδια του. Ένα ανθρωπάριο που θα σέρνεται μπουσουλώντας στα γκέτο των μεγάλων πόλεων, σε μια χωροχαβούζα πολυπολιτισμική, όπου θα την κυβερνάνε ξενέρωτοι μιγάδες και άλλα ξενόφερτα χτήνη.
Ζω στον κατακαημένο Μοριά, κοντά σε μια άγρια φύση, χέρση, παντέρημη και υπέργηρη, που όπως έλεγε ο γάλλος διανοητής Εντγκάρ Κινέ, «δεν υπάρχει καθόλου στις ζωντανές περιγραφές του αττικισμού των ιστορικών ή των ποιητών, αλλά και που δεν τη βρίσκουμε καθόλου στον ελληνικό πολιτισμό. Πρέπει να ψάξουμε για τα ίχνη της μόνο στο άγριο πνεύμα των πρωτόγονων μυθολογιών, και σε μιαν άλλη εποχή, στα σύγχρονα δημοτικά τραγούδια, που τους μοιάζουν τουλάχιστον στη δριμύτητα».
Εκεί λοιπόν ανήκω! Σ’ αυτή την πρωτόγονη φύση προσεύχομαι. Σ’ αυτό το «απολίτιστο» αλλά περήφανο περιβάλλον έχω ενταχτεί! Σ’ αυτές τις βουνοράχες των αγριοκάτσικων ακροπατώ. Κάλλιο άγριος, απολίτιστος κι άξεστος, παρά «πολιτισμένος» δημοπίθηκος, φτωχοϋπάλληλος στο πριονιστήρι της Νέας Τάξης.
Εδώ λοιπόν στέκω και λέω, ότι είμαι περήφανος για την ιστορία του τόπου μου!
Ξέρω καλά ότι αν δεν υπήρχαν τα άτακτα σώματα του Μοριά, θα είμαστε ακόμη υπόδουλοι στους τούρκους. Ξέρω και μένω στα λόγια του Φωτάκου, ότι στις αρχές του 21 «οι περισσότεροι κλέφτες, ήσαν χωρίς άρματα και άλλοι είχαν μαχαίρας, άλλοι σουγγλιά, και αι σημαίαι των περισσότερων ήσαν τσεμπέραις των γυναικών των».! Αυτό είναι το «Ηρωικό Σύμπαν» της επανάστασης και κανένας φτωχοδιάβολος μεταμοντέρνος αστός «ιστορικός» δε μπορεί να το διαγράψει!
Αυτοί ήταν οι «άτακτοι» ήρωες, που με τα «σουγγλιά», τις μαχαίρες και τις γκλίτσες τους εξευτέλισαν μια αυτοκρατορία.
Όμως αν και αυτοί οι ξυπόλητοι αετοί των βουνών άνοιξαν με την ψυχή τους και το αίμα τους διάπλατα την Πύλη της Ελευθερίας, δυστυχώς τα εξουσιαστικά θεριά την έκλεισαν για πάντα!
Σήμερα δεν έχουμε την άμεση σκλαβιά των τούρκων, έχουμε κάτι χειρότερο!
Έχουμε περάσει σ’ ένα «ανώτερο» στάδιο δουλείας. Έχουμε μια εικονική «ελευθερία», περιφραγμένη με νόμους και διατάγματα κομμένα στα μέτρα μιας αδίσταχτης ολιγαρχίας. Οι όποιες αποφάσεις, παίρνονται πάνω και πέρα από τα κεφάλια μας. Έχουμε μια ύπουλη ξενόφερτη διείσδυση, που με τη βοήθεια της ντόπιας άρχουσας τάξης, πολτοποιεί ό,τι ευγενικό υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Έχουμε μια κατευθυνόμενη συνειδησιακή λεηλασία, που μας περιθωριοποιεί και μας κατεβάζει στο επίπεδο του ζώου.
Έχουμε μια ιθύνουσα τάξη πολιτικών με τα ίδια χαρακτηριστικά του Πασά, με μια άκρατη ροπή και θαυμασμό προς το κεμαλικό στρατοκρατικό καθεστώς της Άγκυρας, τους ευρωπαίους «εταίρους» και τους πέρα από τον Ατλαντικό δυνάστες των λαών. Είναι όλοι αυτοί οι Ναι=ναι=κοι του σχεδίου Ανάν, οι μίσθαρνοι «αριστεροί» ιδεολόγοι, οι ντενεκέδες του συστήματος, που θέλουν να εξατμίσουν οτιδήποτε ελληνικό, να μαγαρίσουν την ιστορία, να γκρεμίσουν θρύλους, να ισοπεδώσουν την εκκλησία, να μικρύνουν αγωνιστές. (Σ’ αυτή τη λογική εντάσσεται και το στήσιμο του ανδριάντα του Κολοκοτρώνη σ’ ένα ασήμαντο δρομάκι του Πειραιά).
Δυστυχώς η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε ποτέ! Από την κυριαρχία των αγάδων, πέσαμε στην κυριαρχία των βαυαρών και των βασιλιάδων, περάσαμε στις δικτατορίες, στην κατοχή, στους γερμανούς, στους άγγλους, στους κουκουλοφόρους, στους ταγματασφαλίτες.
Κι εκεί που πήγε ν’ ανθίσει το ΕΑΜ και πήγε να περπατήσει η Εθνική Απελευθέρωση, ήρθε η προδοσία, η ταπείνωση κι ο εμφύλιος. Μετά πέσαμε στα συρματοπλέγματα των αμερικανών και της δεξιάς, πιαστήκαμε στη μέγγενη της δικτατορίας και ύστερα της μεταπολίτευσης.
Έτσι περάσαμε στα «ήρεμα νερά» των μονοπωλίων, στην Ευρωπαϊκή ένωση, στις πολυεθνικές, στους παγκοσμιοποιητές της Νέας Τάξης, στους μετανάστες, στους Ουτσεκάδες, στους «αντιρατσιστές», στους μεταλλαγμένους «αριστερούς», στο κάψιμο της σημαίας, στους νταβατζήδες των ΜΜΕ, στις κλεψιές, στις μίζες, στη μεγάλη λεηλασία των ολυμπιακών αγώνων, στη φτώχεια, στο φορο-κυνηγητό, στην κακομοιριά, στο κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων, στην ανεργία, στην υπογεννητικότητα και σε λίγο στη συρρίκνωση και στον αφανισμό!
Το μεγάλο ερώτημα που μπαίνει στις μέρες μας είναι, πόσοι από μας μπορούμε να κρατήσουμε την ατομική μας αξιοπρέπεια, να πάρουμε μια θέση απέναντι στην ύβρη και το σοδομισμό, να διατηρήσουμε τουλάχιστον κάποια ψήγματα απ’ το ανυπόταχτο πνεύμα των κλεφτών, να γίνουμε όπως λέει κι ο ποιητής, «Άναρχοι Άνεμοι, για να μην εγκλωβιστούμε στην εκμηδενίζουσα ησυχία συνόλων, στη λογική της υποταγής…».**
Εδώ στην ομορφιά της άγριας φύσης, στη Δημητσάνα, σ’ αυτό το ακροκέραμο της ιστορίας μας, όπου φαίνεται να αναδεύεται ακόμη ο μπαρουτόζωστος άνεμος της επανάστασης, υπάρχει μια βιβλιοθήκη. Ας πάμε να «σπάσουμε» τις κλειδαριές της! Τον καιρό του 21, από την ίδια βιβλιοθήκη πήραν οι ατίθασοι κλέφτες του Μοριά τα βιβλία της και τα έκαναν φυσεκλίκια. Ας κάνουμε νοερά κι εμείς κάτι παρόμοιο. Ας «κλέψουμε» τα βιβλία της κι ας κάτσουμε κάτω απ’ του «Τσαλδή»*** τον έλατο, να τα διαβάσουμε και να μορφωθούμε. Να δούμε πως πολέμησαν οι άτακτοι αγρότες και τσοπαναραίοι του Μοριά, μήπως και παραδειγματιστούμε. Μήπως και τινάξουμε από πάνω μας την ύβρη των ημερών και την ευτέλεια της ύπαρξής μας.
Αυτό είναι το δικό μου μήνυμα!
* Σαλμονέας : Αδελφός του Σίσυφου. Είχε φτιάξει μπρούτζινη γέφυρα και έτρεχε πάνω της με μπρούτζινο άρμα , εκσφενδονίζοντας πυρσούς, κι έκανε κρότους σαν της βροντής. Στο τέλος τον κατακεραύνωσε ο Δίας.
** Δημήτρης Παρασκευόπουλος : «Άναρχος Άνεμος». (Ο Δ. Π. ζει και συγγράφει στην Αρκαδία).
*** Από το κλέφτικο τραγούδι: «Μωρ’ περδικούλα του Μοριά κοσμοπερπατημένη/ μην είδες κλέφτες στα βουνά, τους Κολοκοτρωναίους/ Εψές, προψές, τους είδαμε, ψηλά στα Κανελλάκια/ Μες του Τσαλδή τον Έλατο και τη Γραμμένη Πλάκα.».
(Δυστυχώς του «Τσαλδή» ο έλατος ξυλεύτηκε και η «Γραμμένη Πλάκα» έγινε χίλια κομμάτια από ένα φουρνέλο, για να περάσει ο δρόμος! Στην Πλάκα αυτή είχαν χαράξει οι Κλέφτες του 21 τα ονόματά τους). Πρώτα καταστρέφουν τα ίχνη και μετά αποδομούν την ιστορία...