H Eλλάδα της παραγωγής, της εργασίας...

...και του αγώνα δεν χρεοκοπεί! Tου ΛΕΥΤΕΡΗ ΤΖΙΟΛΑ πρώην Υφυπουργού του ΠΑΣΟΚ ‏ Η ελληνική κυβέρνηση ζητά από τους ευρωπαίους εταίρους πολιτ...

...και του αγώνα δεν χρεοκοπεί!

Tου ΛΕΥΤΕΡΗ ΤΖΙΟΛΑ

πρώην Υφυπουργού του ΠΑΣΟΚ ‏

Η ελληνική κυβέρνηση ζητά από τους ευρωπαίους εταίρους πολιτική στήριξη. Δηλαδή, δέσμευση αλληλεγγύης, σχετική ελευθερία κινήσεων και εύλογο χρόνο.
Μιά απόφαση πολιτικής στήριξης με οικονομικό αντίκρυσμα, νομίζω ότι, είναι η πραγματική, επείγουσα προτεραιότητα. Μια μορφή δανεισμού, με λογικούς όρους δανειοδότησης και κοινωνικής ισορροπίας, είναι το ζητούμενο (και το επιθυμούμενο στις κρίσιμες τωρινές συνθήκες). Θα έδινε τη δυνατότητα να ελεγχθεί το οξύ δημοσιονομικό πρόβλημα και να κινηθούν οι προτεραιότητες ανάκμψης για να φρεναρισθεί και να αντιμετωπισθεί η η ύφεση. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε και...

αποφασιστικό φραγμό στα κερδοσκοπικά funds, αφού θα αφαιρούσε έδαφος από την κερδοσκοπική τους βουλιμία παρέχοντας στην Ελλάδα δάνειο με λογικούς όρους. Οι αγορές δεν κατευνάζονται με σκληρά μέτρα. Κριτήριο τους δεν είναι η προοπτική μιας εύρρωστης ελληνικής οικονομίας, αλλά το μεγαλύτερο κέρδος και μάλιστα άμεσα.
Ο έλεγχος της κερδοσκοπίας στον διεθνή χρηματο-οικονομικό χώρο απαιτεί άλλα μέτρα (θεσμικού και διεθνοποιημένου χαρακτήρα, που δειλά συζητούνταν στη φάση του ξεσπάσματος της κρίσης, το φθινόπωρο 2008, για να γίνουν, όμως, στην πράξη τα αντίθετα). Και, βέβαια, την κερδοσκοπία δεν θα την αντιμετωπίσει μόνη της η ελληνική οικονομία.... Αλλιώς, -αν τίποτα απ΄ αυτά δεν κατορθωθεί- οι επενδύσεις σε ελληνικά ομόλογα, έχοντας ρίσκο (για μεγάλο χρονικό διάστημα), θα γίνονται με αυξημένα επιτόκια. Κι αυτό δεν λύνεται με κάποια μέτρα. Τα ελληνικά ομόλογα όσο θα είναι επισφαλή δεν μπορούν παρά να έχουν υψηλά ασφάλιστρα (spred).
Εξ άλλου, τα μέτρα τα ζητά η Ε.Επιτροπή και η Ε.Κ.Τράπεζα αποτελούν συνέπεια προς το σύμφωνο σταθερότητας (Μάαστριχτ).
Εκτός των παραπάνω, ως άμεσες-επείγουσες επιλογές, είναι απολύτως αναγκαίο να συνειδητοποιηθεί η αναγκαιότητα της ταχύρρυθμης εφαρμογής μιας συγκροτημένης και ιεραρχημένης πολιτικής εξόδου από την κρίση. Τρείς είναι οι άξονες ενός τέτοιου σχεδίου επείγουσας υλοποίησης:
(1). η δημοσιονομική προσαρμογή (με σταθμισμένα, κοινωνικά δίκαια μέτρα άμεσου αποτελέσματος, αλλά και επιλογές μεσοπρόθεσμης εξυγίανσης/διόρθωσης) ,
(2). η αναπτυξιακή ανάκαμψη (με στήριξη των παραδοσιακών ισχυρών κλάδων της οικονομίας -κατασκευαστικός τομέας, τουριστικός κλάδος σ΄όλες του τις μορφές και ναυτιλιακός χώρος-, αλλά και τη δημιουργία νέων πεδίων δυναμικής ανάπτυξης -νέα αγροτική/μεταποιητική οικονομία, ενεργειακός τομέας, οικονομία της γνώσης), και, (3). το κράτος (με την έννοια του παραγωγικού υποστηρικτικού μηχανισμού και με τη διάσταση του ''κοινωνικού κράτους'' και του ''κράτους δικαίου'', δηλαδή, ενός μετασχηματισμένου/ενεργητι
κού κράτους).
Πρέπει να είναι σαφές ότι αν η δραστική αναπροσαρμογή δεν γίνει με όρους πραγματικής εξυγίανσης και κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά την ωμή συνταγή των αγορών, -και μάλιστα στην ελληνική καπιταλιστική ιδιοτυπία της κλεπτοκρατίας-, τότε, απλώς, θα διαιωνισθεί το χρεοκοπημένο αντικοινωνικό και αντιπαραγωγικό μοντέλο και μάλιστα με χειρότερους όρους (μέσα και μετά από την ύφεση).
Αν είναι να πληρώσουν το κόστος της δημοσιονομικής εξυγίανσης οι ίδιες κοινωνικές κατηγορίες, που ήδη έχουν πληρώσει (φορολογούμενες, εισφέρουσες σε κάθε κανονική αλλά και έκτακτη περίοδο και πολλαπλά επιβαρυνθείσες), αφήνοντας την ‘’γκρίζα’’ και ‘’μαύρη’’ περιοχή της οικονομίας, ουσιαστικά ανέγγιχτη, τότε η βύθιση θα είναι βέβαια και η ανάκαμψη αδύνατη.
Σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να υποβαθμίσουμε στις προτεραιότητες μας τον δεύτερο και τρίτο άξονα (ανάκαμψη, κράτος), που παραπάνω αναφέρθηκαν, και αποτελούν το πραγματικό όχημα βιώσιμης οικονομικής προοπτικής. Την αναπτυξιακή ανάκαμψη (με δέσμη ενεργητικών πολιτικών, γρήγορη υλοποίηση του Π.Δ.Ε. και πλήρες ξεδίπλωμα του ΕΣΠΑ) και το μετασχηματισμένο κράτος (αντιγραφειοκρατικό, παραγωγικό, αποδοτικό, ενεργητικό).
Είναι αναγκαίο κλείνοντας να τονίσουμε ότι πρέπει να σταματήσει, εδώ και τώρα, η αυτολύπηση και το αυτομαστίγωμα. Καμία άλλη χώρα δεν έκανε τόση και τέτοια αυτοκριτική, δεν διασύρθηκε σε τέτοιο βαθμό από πολιτικούς και δημοσιογράφους της. Η περίοδος, πλέον, ζητά εργώδη προσπάθεια, πράξεις, αποτελέσματα, οργανωμένη αντεπίθεση. Όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες δεν είναι ένα τσούρμο φοροκλεπτών, διαπλεκόμενων, βολεμένων, απατεώνων, που τρώνε στα ξενυχτάδικα τα λεφτά των Γερμανών... Δεν είναι όλοι οι Έλληνες λαμόγια.
Αρκετά !...Υπάρχει και η Ελλάδα της παραγωγής, των επιστημών, των καλλιεργιών, της εργασίας, του πολιτισμού, της γνώσης, του μόχθου, του αγώνα. Αυτή την Ελλάδα, πρέπει να ενώσουμε, να εκφράσουμε, να κινητοποιήσουμε , να εκπροσωπήσουμε ! Να αντιμετωπισθούν,επί τέλους, -φτάνει, πιά, οι περιγρφές!-, συστηματικά και οργανωμένα τα φαινόμενα και τους παράγοντες κλοπής, αρπαγής και κατασπατάλησης του δημόσιου και κοινωνικού αποθέματος της χώρας. Αλλά, παράλληλα, σε προτεραιότητα, άμεσα, να συνεγερθεί και να συγκροτηθεί η νέα μεγάλη παραγωγική, δυναμική κοινωνική συμμαχία στα πλαίσια ενός προγράμματος ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της πατρίδας. Κοινωνική συμμαχία ενός νέου πατριωτισμού και μιας νέας επίμοχθης, αλλά ανορθωτικής, αναπτυξιακής δυναμικής.
Μιά πανεθνική κινητοποίηση των ζωντανών, πατριωτικών, παραγωγικών, δημιουργικών δυνάμεων των Ελλήνων παντού, στη χώρα και σ΄όλο τον κόσμο.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει ,–οφείλει-, να αποτελέσει το πολιτικό όχημα αυτής της κοινωνικής συμμαχίας. Η σχέση αυτή ΠΑΣΟΚ – νέας κοινωνικής συμμαχίας θα καθορίσει το μέλλον του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως πολιτικού οργανισμού (κι όχι ως γραφειοκρατικού, φατριαστικού μηχανισμού). Οι στόχοι και τα αποτελέσματα της κοινωνικής συμμαχίας θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας. Η ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της εθνικής κοινωνικής συμμαχίας θα γράψει το νέο κεφάλαιο της ιστορίας (ο δρόμος της επιτυχίας δεν είναι ο μόνος, ούτε δεδομένος, αλλά, είναι το ζωτικό καθήκον, καθήκον ζωής ή θανάτου).
Η θρυλούμενη νέα μεταπολίτευση είναι τώρα, εδώ.
Το 1974, η μεταπολίτευση ήταν πολιτική (στον πυρήνα της πολιτειακή): από τη δικτατορία στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τώρα, η ‘’μεταπολίτευση’’ έχει οικονομικό υπόβαθρο -και μπορεί να αποκτήσει στον μετασχηματισμό της- νέο οικονομικό περιεχόμενο: από την χρεοκοπία στη νέα αναπτυξιακή διάρθρωση και παραγωγική δομή, στη νέα ανταγωνιστική Ελλάδα με κύρος και ανάστημα.