Η Μενεγάκη, τα καψούρια και ο μαρκήσιος De Sade...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης O διευθυντής της Monde Diplomatique , Ignacio Ramonet, έγραφε πριν χρόνια «οι εταιρείες που κυριαρχούν στο χώ...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

O διευθυντής της Monde Diplomatique, Ignacio Ramonet, έγραφε πριν χρόνια «οι εταιρείες που κυριαρχούν στο χώρο των ΜΜΕ, «επιβάλλουν σκόπιμα ένα σύντομο, απλοϊκό και συναισθηματικό λόγο χωρίς ουσία, για να κρατούν τους πελάτες-καταναλωτές σε μία διαρκή παιδικότητα». Mε τα παιδιά, τουλάχιστον μέχρι να ωριμάσουν, κάνεις ότι θέλεις. Δεν υπάρχει κανείς σήμερα που να αμφισβητεί τη δύναμη της τηλεόρασης σε ότι αφορά αξίες, στάσεις και συμπεριφορές, όπου ο απλοϊκός και δίχως εμβάθυνση λόγος, οδηγεί αναπόφευκτα στην αφέλεια και στην αποπολιτικοποίηση.
Αποπολιτικοποίηση της πολιτικής, σημαίνει, δημιουργία συλλογικής συνείδησης πολιτών, οι οποίοι δεν γνωρίζουν πώς να προσδιορίσουν οι ίδιοι τις ανάγκες τους και το χειρότερο, δεν γνωρίζουν πως αυτές προσδιορίζονται από άλλους και συγκεκριμένα από τα ΜΜΕ. Αποπολιτικοποίηση της πολιτικής σημαίνει, καθιέρωση τέτοιων πρακτικών παρουσίασης των ειδήσεων, οι οποίες κάνουν αόρατη την επίδραση της ιδεολογίας εκείνων που προωθούν. τα δικά τους συμφέροντα με τέτοιο τρόπο, ώστε παράλληλα να κρύβουν τις πολιτικές αλληλεξαρτήσεις, τα πραγματικά συμφέροντα και τις ιδεολογικές αφετηρίες αυτής της δύναμής τους. ‘
Κομπλεξικοί και ημιμαθείς «δημοσιογράφοι», που δίχως τον...

μπαμπά δεν θα έβρισκαν δουλειά ούτε σαν «κοράκια», χρησιμοποιούν δημόσιες συχνότητες, μπαίνουν απρόσκλητοι μέχρι και στα υπνοδωμάτιά μας για να μας ευνουχίσουν πνευματικά και ψυχικά, διαλαλώντας ευθαρσώς σε φορέα εκπροσώπησης εργαζομένων « δεν σας δείχνουμε γιατί έτσι γουστάρουμε». Μεγαλωμένοι με την αντίληψη ότι «ο λαουτζίκος πρέπει να καταλάβει ότι ο ίδιος είναι η κύρια αιτία της δυστυχίας του και πως οι φτωχοί είναι από το μυαλό τους φτωχοί», κάνουν το παν για να υιοθετηθεί αυτή η αντίληψη ακόμη και από τον ίδιο τον λεγόμενο λαουτζίκο.
Πιστοί στο δόγμα ότι, «είδηση είναι ότι συμφέρει τα αφεντικά μου», κάνουν πρώτη είδηση το διαζύγιο της Μενεγάκη ή δίνουν τον λόγο σε «ειδήμονες», οπαδούς του Φιλελεύθερου Οικονομολόγου του 19ου αιώνα, του Molinari και της αδερφής ψυχής, του Μαρκήσιου ντε Σαντ.
Ο πρώτος έγραφε: «Από οικονομική άποψη, οι εργάτες πρέπει να θεωρούνται σαν πραγματικές μηχανές, που προσφέρουν μια ορισμένη ποσότητα παραγωγικών δυνάμεων κι απαιτούν, σαν αντάλλαγμα, ορισμένα έξοδα συντήρησης (όπως το αυτοκίνητο λάδια), για να μπορούν να λειτουργούν με κανονικό και συνεχή ρυθμό».
Ο δεύτερος, ο Ντε Σαντ, πιο προχωρημένος, έγραφε: «Το θηρίο που λέγεται λαός χρειάζεται σιδερένια καθοδήγηση. Θα χαθείτε αν το αφήσετε να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του. Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η αναρχία είναι η έκδοση πιο αυστηρών νόμων, η αποφυγή της διαφώτισης του λαού και η αυστηρή χειραφέτηση του τύπου… Όταν λέω λαό εννοώ την ευτελή και διεφθαρμένη τάξη που , εγκατεσπαρμένη στη γη όπως η ακαθαρσία της φύσης, δεν είναι σε θέση να ζήσει παρά μόνον με τον ιδρώτα του προσώπου της…».
Η μόνη διαφορά κάποιων τέτοιων κυριών δημοσιογράφων από τους Molinari και Sade, είναι η έλλειψη θάρρους. Δεν έχουν το θάρρος να πουν ανοιχτά αυτά που πιστεύουν αλλά τα αφήνουν να διαχέονται μέσα από τα κόπρανα άλλων. Τούτες τις μέρες της κρίσης και όσο αυτή θα οξύνεται, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι οι κρουνοί των οχετών τους θα ανοίγονται ολοένα και περισσότερο. Το πιο τρομαχτικό απ΄ όλα όμως είναι το γεγονός ότι έχουν βρει πολλούς οπαδούς των θέσεών τους ακόμη και μέσα στους ανέργους, γι αυτό και τους πληρώνουμε άλλωστε! Το λεγόμενο Λούμπεν προλεταριάτο, είναι έτσι κι αλλιώς με το μέρος τους και το γνωρίζουν. Είναι οι εφεδρείες τους, που σε μια επικείμενη κοινωνική αναταραχή, θα πρέπει να καθαρίσουν τη γη από τις «ακαθαρσίες της φύσης, που ζουν μόνον με τον ιδρώτα του προσώπου τους, όπως η Κούνεβα».