Πουλήστε τα όπλα, αγοράστε λουλούδια!..

Του Γιάννη Πήλιουρα Ο παραπάνω τίτλος θα μπορούσε, ίσως με ακραίο τρόπο, να θεωρηθεί ως η προμετωπίδα ορισμένων κύκλων, οι οποίοι θεωρούν το...

Του Γιάννη Πήλιουρα

Ο παραπάνω τίτλος θα μπορούσε, ίσως με ακραίο τρόπο, να θεωρηθεί ως η προμετωπίδα ορισμένων κύκλων, οι οποίοι θεωρούν τον στρατιωτικό εξοπλισμό της Ελλάδας ως μη αναγκαίο και ζητούν άμεσα τη μείωσή του προκειμένου να αναπτυχθούν άλλοι τομείς όπως η παιδεία, η υγεία κ.α. Η μικρή αυτή ανάλυση θα περιστραφεί γύρω από δύο τομείς: Γιατί οι εξοπλισμοί όχι μόνο δεν πρέπει να μειωθούν αλλά να αυξηθούν αλλά και οι λόγοι που οδηγούν ορισμένους σε λάθος συμπεράσματα.
Η άποψη πως οι εξοπλισμοί είναι μη αναγκαίοι, κάθε άλλο παρά ορθολογική είναι. Οι συνεχόμενες παραβιάσεις της εθνικής μας κυριαρχίας καθώς και οι πρόσφατες κρίσεις χαμηλής έντασης που βιώσαμε, μόνο αμελητέες δεν μπορούν να εκληφθούν. Εκτός κι αν αποσυνδέσουμε τις κρίσεις χαμηλής έντασης με τον κίνδυνο γενικευμένου πολέμου, θεωρώντας ως δεδομένη τη συνθηκολόγηση της χώρας μας ή την εμφάνιση κάποιου από μηχανής θεού για την σωτηρία μας.
Την ίδια ώρα, η συμμετοχή της Ελλάδας σε ειρηνευτικές αποστολές μέσω του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και του Ο.Η.Ε., επιβάλλει την αναβάθμιση και...

ενίοτε την αύξηση της ισχύος των ενόπλων δυνάμεων σε έμψυχο και τεχνικό δυναμικό. Κάτι τέτοιο δεν είναι διόλου ασήμαντο αν σκεφτούμε τον ρόλο της χώρας μας ως σταθεροποιητικού παράγοντα τόσο στη γειτονιά του (βλέπε Βαλκάνια) όσο και στην ευρύτερη περιοχή (Μέση Ανατολή, Αφρική).
Αντίθετα, οι κύκλοι αυτοί θεωρούν πως η ανάπτυξη άλλων μορφών αποτροπής όπως η πολυμερής διπλωματία και η άσκηση πιέσεων σε υπερεθνικά όργανα όπως ο Ο.Η.Ε., θα μπορέσουν να καταστήσουν την Ελλάδα ασφαλή, χωρίς να έχει ανάγκη τα πολυδάπανα εξοπλιστικά προγράμματα. Κάτι τέτοιο θα ήταν το ιδεατό, εάν το πίστευαν όλοι σίγουρα θα ωφελούσε. Όμως η σκληρή πραγματικότητα μας επαναφέρει στον πλανήτη Γη, όπου κανένας διεθνής οργανισμός και κανένα συμμαχικό μπλοκ δεν μπορεί να εγγυηθεί την αποτροπή του αναπόφευκτου. Παραδείγματα στη σύγχρονη ιστορία πολλά. Η εισβολή στο Ιράκ, η εισβολή στην Κύπρο ή ο πόλεμος στη Γεωργία αποδεικνύουν το αυτονόητο: «Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα».
Κατά συνέπεια οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι «όπλο» το οποίο αν όχι είναι αντίστοιχο, συμπληρώνει το όπλο της διπλωματίας. Όσο αποφασισμένη και ικανή κι αν είναι η εκάστοτε ηγεσία, αν δεν πείθει ότι μπορεί τα επιχειρήματά της να τα πάει στο επόμενο επίπεδο αντιπαράθεσης (δηλ. ακόμα και σε πόλεμο) απλά δεν θα πείθει καθώς θα έχει δώσει στον αντίπαλό της ένα μεγάλο ατού: Θα γνωρίζει τα όρια της. Άρα ο αντίπαλος θα γνωρίζει μέχρι πόσο θα μπορεί να μας πιέσει προκειμένου είτε να μας φέρει σε στάδιο υποχώρησης είτε να μας υπερνικήσει στο πεδίο της μάχης βρίσκοντας μια αφορμή.
Εάν λοιπόν δεν βρισκόμαστε στο μέγιστο πεδίο αποτροπής που χρειάζεται, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ασφάλεια στην περιοχή μας. Κάτι τέτοιο έχει φυσικά παρελκόμενα όπως δημιουργία ανασφάλειας στους πολίτες αλλά και στους οικονομικούς κύκλους της χώρας καθώς δεν μπορεί κανείς να εξασφαλίσει την ακεραιότητα της περιοχής από ενδεχόμενες εξωτερικές ή εσωτερικές κρίσεις. Ο ρόλος της Ελλάδας έτσι μπορεί άνετα να υποβαθμιστεί σε έναν ρόλο δορυφόρου μιας ισχυρότερης γειτονικά δύναμης, στην προκειμένη περίπτωση της Τουρκίας, όπου με δουλικότητα θα προσφέρουμε γη και ύδωρ στις εκάστοτε ορέξεις της. Γιατί στις διεθνείς σχέσεις δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκιο ή άδικο αλλά το πώς μπορεί να το διεκδικήσει και να το επιβάλλει με τον τρόπο του.
Ο λόγος που πρέπει να μείνουν πίσω τα εξοπλιστικά προγράμματα δεν είναι άλλος από την οικονομική δυσπραγία της χώρας μας. Αυτό βέβαια δεν απαντάει στο ερώτημα γιατί θα πρέπει να μειώσουμε τα εξοπλιστικά προγράμματα κι όχι τις δημόσιες δαπάνες που σε μεγάλο βαθμό αποτελούν σπατάλες. Η λαϊκίστικη αυτή άποψη περί μείωσης των εξοπλισμών πέφτει στο κενό αν αναλογιστούμε πως χώρες όπως η Σουηδία ή η Νορβηγία όχι μόνο διατηρούν αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις, χωρίς να υφίστανται κάποιον εξωτερικό κίνδυνο, αλλά έχουν αναπτύξει και την βιομηχανική παραγωγή στρατιωτικού υλικού, με αποτέλεσμα να τίθενται στις πρώτες χώρες παραγωγής. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι που θα βρούμε τα χρήματα για να δικαιολογήσουμε τα πολιτικά πυροτεχνήματα ορισμένων (15% του ΑΕΠ για την Παιδεία) αλλά να βρεθεί η φόρμουλα εξορθολογισμού των δημοσίων δαπανών στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και η περαιτέρω ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής και έρευνας προκειμένου η πατρίδα μας να αποκτήσει πολλαπλά οφέλη.
Συμπερασματικά, με κανένα τρόπο δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την ισορροπία και την αποτροπή της χώρας μας πολιτικοί ταχυδακτυλουργισμοί και ξυλοπόδαρες εκτιμήσεις. Δυστυχώς δεν βρισκόμαστε ούτε στο Λουξεμβούργο ούτε στην Ισλανδία. Είμαστε στη δίνη γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων που μόνο με στοχευμένη αποτροπή μπορείς να αποφύγεις.