Αντώνης Σαμαράς …και ιός…

Aπό τον Βαγγέλη θεοδώρου Καθηγητή πληροφορικής Μέλος της Πασκ . Πριν λίγες μέρες είδα ένα σχόλιο σε τοπική εφημερίδα «…πριν κάποια χρόνια λέ...

Aπό τον Βαγγέλη θεοδώρου
Καθηγητή πληροφορικής
Μέλος της Πασκ
.
Πριν λίγες μέρες είδα ένα σχόλιο σε τοπική εφημερίδα «…πριν κάποια χρόνια λέει σε μια κοινωνική σύναξη ο Κώστας Καραμανλής απευθυνόμενος στην ομήγυρη είπε ότι αν δεν είχε βιαστεί ο Αντώνης τώρα δεν θα ήμουν εδώ …εννοώντας προφανώς ότι η επετηρίδα τότε έγερνε δικαιωματικά στον πρόσφατα εκλεγμένο Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και όχι στον ίδιο…» μπορεί να ήταν και έτσι….η ιστορία πάντως αποφάσισε διαφορετικά
Μετά από μια ενδιαφέρουσα διαδικασία με ικανοποιητική συμμετοχή στην ψηφοφορία, μας προέκυψε ο νέος Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν ξέρω πόσο...

μέτρησε σε ένα κουρασμένο αλλά και θυμωμένο εκλεκτορικό σώμα η ικανότητά του νέου Αρχηγού να αναστήσει την εκλογικά ταπεινωμένη παράταξη, είμαι όμως σίγουρος για το πόσο πολύ μέτρησαν οι μηχανισμοί και τα χρεωστούμενα, σ’ αυτή την εκλογή.
Είναι νωρίς ακόμη για να κριθεί η πορεία του νέου Προέδρου, μήπως όμως υποτιμάται η νοημοσύνη πρώτα όσων τον ψήφισαν και μετά όλων ημών όταν την επαύριον της εκλογής του ανακοινώνει «ολοκληρωμένο σχέδιο» για την οικονομία, αλλά και έτσι να είναι …αγαπητέ μου πρόεδρε … γιατί δεν το εκμυστηρεύτηκες στην κυβέρνησή σου, αλλά την άφησες να αρμενίζει το σκάφος της οικονομίας από ξέρα σε ξέρα; καλό είναι λοιπόν για κάθε νέο Αρχηγό να μην παρασύρεται από το επικοινωνιακό άγχος και ως εκ τούτου να συγχέει τα πολιτικά αντανακλαστικά με την λαϊκίστικη φαιδρότητα.
Αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν βρήκα κάτι πολύ ενδιαφέρον στην πολιτική ιστορία του Αντώνη Σαμαρά. Νέος αστικής καταγωγής με μια προδιαγεγραμμένη πορεία στο χώρο της πολιτικής και βεβαίως με τις αβάντες του μέντορά του αείμνηστου Ε Αβέρωφ, ιδεολογικά μου μοιάζει ένα νεφέλωμα φιλελεύθερου αστικού καθωσπρεπισμού με ψήγματα όμως από μια σύγχρονη εκδοχή του «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια».
Ώσπου το 1993 εισέβαλε ξαφνικά στην ζωή μου μέσα από μια ιδιότυπη διεργασία το φαινόμενο «Σαμαράς» και μιλάω όχι τόσο για την γνωστή περίοδο με τις «πολιτικές κωλοτούμπες» δηλαδή την ίδρυση της ΠΟ.ΛΑΝ. αλλά περισσότερο, όταν βρέθηκα σε μια προεκλογική συγκέντρωσή της νεοσύστατης τότε παράταξης, και αυτό όχι από περιέργεια, αλλά γιατί συνάντησα τυχαία εκεί μια παλαιά μου φίλη.
Εξάλλου ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία και όσο βέβαια θα μου επέτρεπαν οι αναδυόμενες αναμνήσεις μιας συνάντησης μετά από τόσα χρόνια να μυηθώ έστω και για λίγο στα πολιτικά χαρακτηριστικά της εν λόγω παράταξης,.
Η αλήθεια είναι ότι δυσκολευόμουν από τα λεγόμενα του νεαρού τότε πολιτικού αρχηγού να σκιαγραφήσω το προφίλ του, όταν με την άκρη του ματιού μου διακρίνω μια κυρία να βιώνει τα ίδια αυτά λόγια με ιδιαίτερο πάθος, είναι μια ξανθιά καλοντυμένη γυναίκα γύρω στα 40 με 45, η εικόνα της παθιασμένης μεσοαστής κυρίας με εξιτάρει « …τι είναι αυτό το συναρπαστικό που την έχει συνεπάρει…;»αναρωτήθηκα, «τι είνα που εγώ…και η κόρη της (πιθανολογώ από σχετική ομοιότητα)καθώς στέκεται δίπλα της δεν διακρίνουμε»;
Το ερώτημα βασανιστικό αφήνω…διακριτικά την φίλη μου στην φλύαρη περιπλάνησή της…και ρίχνομαι στην μάχη για μια πιο εμπεριστατωμένη παρατήρηση του «φαινόμενου», ο ομιλητής φτάνει στο τέλος, αποχαιρετά το πλήθος η κυρία ενώ παραληρεί στρέφει ξαφνικά το βλέμμα προς την μάλλον αδιάφορη κόρη της και σχεδόν της λέει «…ένα τέτοιο να μου φέρεις όχι με αυτούς που πας μπλέκεις με τα λιγδωμένα μαλλιά και τα σκουλαρίκια…», η τελευταία εικόνα μοιάζει λυτρωτική για μένα, αλλά και για την άποψη μου ότι η εξήγηση ανάγεται στην σφαίρα του αφροδισιακού, επιβεβαιώνοντας για μια φορά ακόμη το μικροαστικό κοινωνιολογικό πρότυπο…νέος, ωραίος και ευθυτενής με μοντέρνα γυαλιά, ενσαρκώνει το εμφανισιακό πρότυπο «γαμπρού» και όχι μόνο μιας μεσοαστικής οικογένειας…τώρα αν είναι και πετυχημένος ακόμη καλύτερα.
Συγχωρήστε μου την φροϋδική ακροβασία, αλλά τι σημασία έχει πλέον τα χρόνια πέρασαν, η κόρη το πιθανότερο να μην υπέκυψε στις παραινέσεις της μαμάς, αλλά σε εκείνες της καρδιάς της, ο Αντώνης Σαμαράς πενηντάρισε, ο χρόνος αμείλικτος έφερε κάποιες ρυτίδες βοήθησε σ’ αυτό και ο ανηλεής δωδεκαετής Μητσοτακικός αποκλεισμός, τα γυαλιά του μοιάζουν πλέον παλιομοδίτικα (ίσως και το ιδεολογικό του μανιφέστο) άντεξε όμως και ανταμείφθηκε, όσο για το αφροδισιακό πρότυπο εξουσίας μετατοπίστηκε…λίγο πιο αριστερά.
Και ενώ αυτά συμβαίνουν στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, και της προσωπικής μου μυθιστορηματογραφίας η κυβέρνηση ψάχνει τον βηματισμό της χαμένη…κάπου…στον Δαίδαλο των βιογραφικών και των ιών του διαδικτύου. Τι τα ήθελες αυτά Πρόεδρέ μου εμάς δεν μας σκέφτηκες; μέχρι να ξεπεράσουμε την ψυχρολουσία από την ανατροπή των μέχρι τώρα ειωθότων (θέση μετά από αλισβερίσι σε βουλευτικά γραφεία ή την «διπλωματική μέθοδο» ο γνωστός του γνωστού) μπλέξαμε αναζητώντας...την στα πεδία της πολύπλοκης αυτής ιντερνετικής εφαρμογής, αφού χρειάστηκε πρώτα να ξεπεράσουμε τον ψηφιακό μας αναλφαβητισμό, αλλά και εσύ έμπλεξες…αφού σε αντίθεση με τους άλλους ιούς που αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά με ένα ισχυρό AntiVirus άντε και με κάποιο firewall για τον ιό των «κουτούπηδων» δεν έχει βρεθεί ακόμη αντίδοτο, και το χειρότερο βρήκαν άλλοθι στο πάθημά σου αυτοί που δεν είδαν με καλό μάτι την όλη διαδικασία.
Είναι θέμα χρόνου όμως να βρουν όλα το δρόμο τους, εξάλλου στο μέτωπο του ιού της γρίπης παρά τον μεγάλο θόρυβο τα πράγματα δείχνουν καλύτερα. Αλλά και όπου αυτό δεν συμβαίνει αναλαμβάνουν δράση τα αντανακλαστικά των τοπικών αρχόντων, όπως στην περίπτωση του νομού μας, που αποφάσισαν να κλείσουν τα σχολεία για μια βδομάδα, …με την ελπίδα ότι την Πέμπτη που θα ξανανοίξουν ο ιός αν δε έχει εξαφανιστεί τουλάχιστον να έχει μεταναστεύσει σε γειτονικό Νομό.
Άμοιρα παιδιά από τον ιό της γρίπης θα γλυτώσετε, ίσως με λίγες μέρες πυρετό, από τη «ελαφρότητα» των θεσμών της πολιτείας και γενικότερα της κοινωνίας δεν ξέρω πότε και πώς θα γλυτώσετε.
ΥΓ. Άτυχε Αλέξη κάθε χρόνο τέτοια μέρα δύσκολα θα αφήσουν να αναπαυθεί η ψυχή σου οι κάθε είδους «άναρχοι» ή «οργανωμένοι» τιμητές της μνήμης σου, με τους μεν πρώτους να προκαλούν περισσότερο με τις πράξεις τους παρά να αφοπλίζουν το δολοφονικό χέρι της εξουσίας, τους δε δεύτερους με δυσδιάκριτα τα όρια της ειλικρινούς αλληλεγγύης από την «ύποπτη» μιας ακόμη αγωνιστικής ή κομματικής καταγραφής.