H μαύρη οικονομία της ελληνικής Favelas...

Γράφει ο Απόστολος Τσοράκης . Έχουν περάσει 35 ημέρες από τις εκλογές και στη διάρκεια αυτή η νέα Ελληνική κυβέρνηση έχει «φάει» απανωτές «π...

Γράφει ο Απόστολος Τσοράκης
.
Έχουν περάσει 35 ημέρες από τις εκλογές και στη διάρκεια αυτή η νέα Ελληνική κυβέρνηση έχει «φάει» απανωτές «προσβολές» από την ΕΕ και τους οικονομικούς κλειδοκράτορες της, στην προσπάθεια της να διαμορφώσει και να παρουσιάσει την οικονομική πρόταση διακυβέρνησης της Favela Ελλάδα.
Η πολιτική πίσω από την πρόταση αυτή βέβαια είναι προφανής, να κατευνάσουμε τα πάθη, να καλοπιάσουμε τους ψηφοφόρους (κοινωνική πολιτική) και να εμπεδώσουμε την επιρροή μας ως οι καλοί μπαμπάδες που προστατεύουν τα κακομαθημένα τους. Και ακριβώς αυτό είναι το κεντρικό σημείο το οποίο πλέον η ΕΕ έχει βάλει στο στόχαστρο της (ε! ρε γλέντια).
Αυτό όμως ήταν το μήνυμα των εκλογών; Να διαιωνίσουμε το πρόβλημα και...

να αναθρέψουμε ακόμα μια γενιά κακομαθημένων πολιτών που θα εχθρεύονται τον πλούσιο θείο;
Όλοι συμφωνούν ότι η χώρα έχει τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα κι' αντιμετωπίζει την εφιαλτική προοπτική της χρεοκοπίας. Ο όρος αυτός «χρεοκοπία» αντικατοπτρίζει το προφανές: δεν υπάρχει χρήμα. Δεν υπάρχουν δηλαδή λεφτά που να εξυπηρετήσουν τα χρέη της χώρας και ακόμα χειρότερα δεν υπάρχει πενηνταράκι στην άκρη για να γίνουν και οι στοιχειώδεις πληρωμές. Για φανταστείτε να μην έχετε στο τέλος του μήνα να πληρώσετε το ενοίκιο σας, την ΔΕΗ, το πετρέλαιο… θα μείνετε απλά στο δρόμο, μέσα στο κρύο και στο σκοτάδι.
Η κυβέρνηση, στην δική της αντιστοιχία χρεών εν τούτοις, αποφασίζει να κάνει παροχές που προφανώς είναι δίκαιες (στη λογική του κακομαθημένου). Το πρόβλημα όμως είναι ότι υπόσχεται τις παροχές αυτές με χρήματα που δεν υπάρχουν. Και για να καλύψει την νέα τρύπα, αντί να βάλει το χέρι στην δική της τσέπη (μειώνοντας δηλ. δραστικά τις δημόσιες δαπάνες) βάζει νέους φόρους.
Σαν να λέμε δηλαδή ότι παρότι δεν έχω να πληρώσω το νοίκι μου και θα μείνω στο δρόμο, αντί να μειώσω τα έξοδα μου για να συγκεντρώσω το ποσό ή να παράγω περισσότερα για να προσφέρω συνολική βελτίωση του οικονομικού περιβάλλοντος, αγοράζω καινούργια φανταχτερά και ακριβά ρούχα για να μην δημιουργήσω την εικόνα το φτωχού. Και αυτό το πετυχαίνω αντλώντας έσοδα από τον πλούσιο γείτονα μου αυξάνοντας παράλογα το κόστος της δικής του διαβίωσης με τις υπηρεσίες που του προσφέρω. Νομιμοποιεί δηλαδή το κράτος την παράλογη αλλαγή των κανόνων χωρίς έννοια αντικειμενικής δικαιοσύνης.
Βάζει έτσι το χέρι στις τσέπες ορισμένων κατηγοριών πολιτών (τους πλούσιους γείτονες) τους οποίους διαχωρίζει ταξικά από τους άλλους που θέλει να κακομάθει. Φορολογεί ταυτόχρονα τα μεγάλα κέρδη επιχειρήσεων και, όπως πάντα, την ιδιοκτησία. Βέβαια στην λογική του ελληνικού φέουδου φορολογείται μόνο η νόμιμη ιδιοκτησία και όχι η αυθαίρετη. Μια ταξική διαφοροποίηση και καλόπιασμα των κακομαθημένων παιδιών (πολιτών, ψηφοφόρων) που η νέα κυβέρνηση θέλει εκ νέου να στρατολογήσει στους οπαδούς της.
Με την ίδια ακριβώς λογική του ταξικού (ψηφοθηρικού) διαχωρισμού, σχεδιάζει τις παροχές χωρίς κανένα έλεγχο αν ανάμεσα στους αποδέκτες βρίσκονται και στυγνοί φοροφυγάδες, ισχυροποιώντας έτσι τον πολλαπλασιασμό τους. Φαύλος κύκλος δηλαδή.
Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα είναι απλά, υπάρχει ταξικός διαχωρισμός όχι μόνο μεταξύ των πολιτών αλλά και μεταξύ του νόμιμου και του παράνομου ΑΕΠ. Κάτι σαν ένας νέος "εμφύλιος", οι ταξικά χαρακτηρισμένοι έχοντες και κατέχοντες, που η κυβέρνηση περιθωριοποίησε στους άνω των 30.000 ευρώ το χρόνο που συμμετέχουν - παράγουν και νέμονται το νόμιμο ΑΕΠ, και οι άλλοι που για να επιβιώσουν (αφού το ποσό των 30.000 ευρώ είναι το όριο) ζουν σε αυθαίρετες ιδιοκτησίες, και διακινούν το παράνομο ΑΕΠ που ονομάζουμε και μαύρο χρήμα.
Ο νέος "εμφύλιος" όμως έχει ένα οξύμωρο στην κοινωνική του διαστρωμάτωση και την λειτουργία του, το παράνομο ΑΕΠ της Favela Ελλάδα είναι, στα πλαίσια του αδίστακτου ελεύθερου ανταγωνισμού της μαύρης αγοράς, περισσότερο κοινωνικό από τους μηχανισμούς του νόμιμου ΑΕΠ, οδηγώντας τους πολίτες ενστικτωδώς στην ισχυροποίηση του και στην προστασία του με μια σιωπηρή ομερτά.
Έχει με λίγα λόγια γίνει το νόμιμο κράτος υποδεέστερο του παράνομου κράτους, λόγος για τον οποίο και δεν μπορεί να επιβληθεί καμία νόμιμη πολιτική. Είναι τηλεοπτικά προφανές ότι για να κατέβει από το νόμιμο σύστημα στο παράνομο μια πολιτική απόφαση μεταρρύθμισης του, στην Favela Ελλάδα, μεσολαβούν οι συνδικαλιστές, που όπως όλοι παρακολουθούμε στα ΜΜΕ, με την ευκαιρία της κρίσης στο λιμάνι αλλά και την αντίδραση των υπαλλήλων στην στατιστική υπηρεσία, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην αλλάξει το «status guo». Έτσι εμποδίζουν κάθε έννοια εφαρμογής πολιτικής, με αντάλλαγμα τον κατευνασμό των παθών της κοινωνίας και των εργαζομένων, ως μέσο ισχυροποίησης του ρόλου τους.
«Πιάσε το αυγό και κούρεψε το» θα μπορούσε να είναι το επιχείρημα στην ΕΕ για την Ελληνική οικονομία, κάτι που άλλωστε με την στυγνή επιτήρηση που επιβάλλεται από τους κοινοτικούς θα έχουν οι ίδιοι τη δυνατότητα να διαπιστώσουν σύντομα.