Aπό την Vicky Zar . Όταν παύεις να θυμάσαι ποιος είσαι λένε ότι είσαι νεκρός ,όταν οι αναμνήσεις σου έχουν γίνει σκιές στο πέρασμα της λήθη...
.
Όταν παύεις να θυμάσαι ποιος είσαι λένε ότι είσαι νεκρός ,όταν οι αναμνήσεις σου έχουν γίνει σκιές στο πέρασμα της λήθης τότε είσαι απλά άλλο ένα γρανάζι που δουλεύει χωρίς να ξέρει το λόγο… Είναι η αρρώστια μιας κοινωνίας που πάσχει από αλτσχάιμερ…. Κοιτάω πολλές φορές τη γιαγιά μου που κοιτάει τρομαγμένη το δωμάτιο χωρίς να ξέρει ποια είναι και γιατί βρίσκεται εκεί προσπαθώντας πάντα να βρει ένα παράθυρο να αποδράσει από την άγνοια. Γι ‘αυτήν δεν υπάρχουν εποχές ,ονόματα ,πρόσωπα πάντα παλεύει να γράψει σε μια σελίδα που επιμένει να παραμένει λευκή… Μετά κοιτάω τους άλλους αυτούς που έχουν συνοδοιπόρο τη μνήμη κι όμως βλέπω στα μάτια τους το ίδιο τρομαγμένο βλέμμα ίσως γιατί...αυτοί σε αντίθεση προσπαθούν να ξεχάσουν τις πράξεις τους που δε σβήνουν….
Τι είναι η ζωή μας…; Μια σειρά από σκόρπιες εικόνες που ο νους επιλέγει να κρατήσει κι αν μια μέρα ξυπνήσεις κι αυτές λείπουν έχεις γίνει ένα ανδρείκελο χωρίς ταυτότητα…. Όσο μπορείς και θυμάσαι οφείλεις να απαιτείς και να παλεύεις να μην σου κλέβουν το δικαίωμα να ζεις. Πέφτεις ,σηκώνεσαι ,προχωράς μια αέναη συμφωνία με τον εαυτό σου που σε περιμένει στη γωνία να τον προδώσεις κι αυτόν όπως και τη σωτηρία που άργησε να έρθει. Κάθε φορά που μου κρατάει το χέρι η γιαγιά μου θυμίζει ότι έχω ευθύνη να διασφαλίσω να μη μ’ αφήσει κανένας να ξεχάσω …..να μην μετατραπώ σε ένα ακόμα τίποτα χωρίς ιστορία και σκοπό. Οι δικές μας σελίδες μπορούν και οφείλουν να μην είναι λευκές γιατί ακόμα και αν ο νους σταματήσει να παλεύει θα θυμάται η καρδιά ότι άξιζε που έψαξε να βρει τη χαμένη Ατλαντίδα….
Υ.Γ Το κείμενο είναι αφιερωμένο σ’ αυτούς που πάσχουν από αλτσχάιμερ και θυμούνται με την καρδιά…
... ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟΥΣ ΠΑΣΟΚΟΥΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΚΡΙΒΩΣ......
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο βρε παιδιά για το post. Ας αξιολογήσουμε κάποτε την ουσία αυτόν που διαβάζουμε και ας αφήσουμε το κομπλεξικά πρασινογαλάζια σύνδρομα μας... (αναφέρετε για τα προηγούεμνα σχόλια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΛΤΣΧΑΙΜΕΡ ΘΑ ΠΑΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΗΛΙΘΙΟ ΑΠΟΤΥΧΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΟΥ ΤΟΝ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ Γ.Γ.
Από πότε οι διοριζόμενοι Γενικοί Γραμματείς Υπουργείων κάνουν δηλώσεις;
Και μάλιστα τόσο κοινότυπες;
Ποιόν "διαβεβαιώνει ότι θα εργαστεί κλπ"; Το λαό;
Ας διαβεβαιώσει τους πολιτικούς του προϊσταμένους, τον Πρωθυπουργό, τον Υπουργό (Ρέππα), τον Υφυπουργό (Σηφουνάκη).
Από αυτούς περιμένει ο λαός, γιατί σ΄αυτούς έδωσε την εντολή και αυτούς θα κρίνει στις επόμενες εκλογές.
Ο κ.Τσιόκας αν δεν κάνω λάθος είναι αποτυχών βουλευτής. Δεν θα ξανακριθεί, γιατί δεν θα είναι ξανά υποψήφιος.
Βρήκε ευκαιρία για επάνοδο στην δημοσιότητα;
Πολύ άκομψα.
ΑΑΑΑ...ΑΑΑΑΑ !!
- Την κλήση για το παράνομο παρκάρισμα την προεκλογική περίοδο, όπου απείλησε το αστυφύλακα την πλήρωσε;
Αφιερωμενο εξαιρετικα στους Ελληνες ψηφοφορους, που συνεχιζουν μετα απο 60 χρονια και ψηφιζουν τις ιδιες πρασινογαλαζες αποχρωσεις εκφραζομενες μεσα απο 3 οικογενειες........
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλτσχαιμερ βαριας μορφης.......
ΜΠΡΑΒΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΟΛΛΥ ΚΑΛΟ.
Vicky,
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγχαρητήρια γιά τήν ανάρτηση.
Τά τρομπόνια πού πολιτικοποιούν
τά πάντα,απλώς...ψέκασέ τα.
Τό πρόβλημα δέν χτύπησε τήν πόρτα τους.
Αναστάσης.
Συγχαρητηρια για το αρθρο σου κοπελα μου..Το πιο σημαντικο ειναι οτι η γιαγια σου βρισκεται εν ζωη. Γ'αυτο το λογο ζησε μαζι της, περασε οσο πιο πολυ χρονο μπορεις μαζι της, μιλησε της εστω και αν δεν θυμαται ή καταλαβαινει. Σφιξε της το χερι, φιλησε την, και ποτε μα ποτε μην παψεις να της θυμιζεις ποια εισαι, ποια ειναι, και τι εχει προσφερει στην οικογενεια σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατι το μονο σιγουρο ειναι πως θα την χασεις σε καποια φαση. Και εκεινη η στιγμη θα σε βρει απροετοιμαστη οσο και αν εχεις προετοιμασει τον εαυτο σου για αυτο. Οπως με βρηκε εμενα απροετοιμαστο ο χαμος της δικης μου γιαγιας που επασχε απο alzheimer, και που εκλεισε τα ματια στην αγκαλια μου διχως να θυμαται οτι εκεινη με μεγαλωσε και οτι για εμενα ηταν εκτος απο γιαγια και μια μανα...Η λευκη σελιδα που προσπαθουσε να γραψει τοσο καιρο υπο το βασανο της ασθενειας, εγραψε τιτλους τελους με ενα υστερόγραφο απο το ''χαμενο βλεμμα της'', και ενα δακρυ που κυλησε απο τα ματια της λιγο πριν τα κλεισει..