Ανταπάντηση στον κ. Πασπαλά...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη Αξιότιμε κ. Πασπαλά, Καταρχάς, σας ευχαριστώ γι’ αυτό το δημόσιο διάλογο που πλην της διασαφήνισης των όποιων ...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Αξιότιμε κ. Πασπαλά,

Καταρχάς, σας ευχαριστώ γι’ αυτό το δημόσιο διάλογο που πλην της διασαφήνισης των όποιων διατυπωμένων σκέψεων, συμβάλει και στην διαμόρφωση ενός ποιοτικότερου ρόλου του blogging. Το σημειώνω, διότι έχω συνηθίσει οι διαφωνούντες με τις απόψεις μου, να επιδίδονται σε έναν οχετό ύβρεων ανωνύμως στα comments, που έχει ως μόνο αποτέλεσμα την αποξένωση νέων ενδιαφερόμενων για τα blogs.
Ειδικότερα τώρα, ως προς τις παρατηρήσεις σας, δηλώνω –αν και πίστευα ότι το ΥΓ μου θα με κάλυπτε- ότι το κείμενο δεν γράφτηκε για τον κ. Κρόγια, του οποίου την επιλογή σέβομαι. Απλά, η κατάργηση του blog του έλαβε μεγάλη δημοσιότητα, μετά και την παραίνεση-έκκληση του νέο Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ και αποτέλεσε την αφορμή της παρέμβασής μου. Σας πληροφορώ δε, εντίμως και ειλικρινώς ότι δεν ανήκω σε καμία συντεχνία και δεν έχω καμία προσωπική κόντρα με το κ. Κρόγια. Δηλώνω δε κατηγορηματικά ότι ούτε είμαι, αλλά ούτε επιθυμώ να γίνω δημοσιογράφος. Κακώς νομίζω η αρθογραφία ταυτίζεται στην αντίληψη πολλών με την δημοσιογραφία.
Πριν συνεχίσω, θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να σημειώσω την προσωπική μου άποψη για το τι είναι blogging. Εκτός από «δημοσιογραφία των πολιτών», τα blogs είναι ή πρέπει να είναι...

τόποι άσκησης κριτικής στην εκάστοτε εξουσία. Με μία λέξη, τα blogs για μένα έχουν αντεξουσιαστικό ρόλο, με την ακριβή σημασία της λέξης. Η πορεία μου αποδεικνύει ότι παρόλα που είμαι κομματικοποιημένος δεν έχω χαριστεί σε κανέναν και έχω υπάρξει ιδιαίτερα καυστικώς και σκληρός με τους απελθόντες κυβερνητικούς. Το blogging για μένα ένας τρόπος διάδοσης της προσωπικής μου γνώμης, φιλτραρισμένης από το όποιο προσωπικό όφελος και τον όποιο ιδεολογικό φανατισμό.
Πιο αναλυτικά, ο τίτλος του κειμένου μου δεν είναι γενικευμένος. Θα ήταν τέτοιος αν γράφονταν τοιουτοτρόπως: «Και τι θα κάνουμε χωρίς τους bloggers pasokus pasokus». Αυτό το «τους» σκοπίμως όμως παραλείπετε για να μην δοθεί ακριβώς αυτή η αίσθηση της γενίκευσης. Δεν συμπεριλαμβάνω όλους εκείνους τους κομματικοποιημένους γράφοντες, αλλά εκείνους που σταματούν να γράφουν πια. Εκείνους που μετατρέπουν τη θεματολογία του blog τους ή εκείνους που αναστέλλουν τη λειτουργία του, υποδηλώνοντας έτσι ότι σκοπός τους ήταν η εξόντωση της Νέας Δημοκρατίας και όχι η όποια ζητούμενη, εποικοδομητική κριτική. Το κείμενο μου αναφέρετε σε εκείνους τους πολλούς, που ενώ ακούν για τη πρόσληψη νέου Γενικού Γραμματέα – φίλου – συνεργάτη του Υπουργού Καστανίδη, σιωπούν. Σε εκείνους που βλέπουν τη μετάλλαξη των Εξαρχείων σε αστυνομικό γκέτο, αλλά δεν αφιερώνουν γραμμή για την αστυνομοκρατία που επιβάλλει ο κ. Χρυσοχοϊδης. Σε εκείνους που ακούν τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, από βήματος της Βουλής, να λέει επί λέξει ότι «σε ένα περιβάλλον μη ασφαλές που βρίσκεται η χώρα μας, θα αναγκαστούμε να λάβουμε μέτρα που περιορίζουν την ατομική ελευθερία» και εκείνοι καταπνίγουν τα αντανακλαστικά τους για τη προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε εκείνους που παρακολουθούν την χρήση των ΜΑΤ έναντι διαμαρτυρόμενων εργαζόμενων έξω από Υπουργείο και δεν αφιερώνουν γραμμή στο blog τους. Σε εκείνους που διαβάζουν για νομικές σχέσεις συνεργατών του Πρωθυπουργού με πολυεθνικές και Μονές και προσπερνούν τη σελίδα. Σε εκείνους που τυφλωμένοι από τον κομματικό φανατισμό δεν κρατούν τα προσχήματα ισότιμης κριτικής.
Τέλος, δε μιλώ για εκείνους που αυθορμήτως γράφουν, αλλά για εκείνους που έγραφαν με απώτερο σκοπό το βόλεμα. Έχω σημειώσει ποιοι είναι και σύντομα θα αναφερθώ ονομαστικά σε αυτούς. Περιμένω να δω την ολοκλήρωση της διαδικασίας του e-government και εδώ θα είμαστε, αφού και εσείς με διαβεβαιώνετε ότι παραμένετε. Σίγουρα, θα έχουμε πολλά να πούμε, να γράψουμε και γιατί όχι, να επαινέσουμε.
Φιλικά,
Α.Μ.Π.