Από τον παπα-Ηλία Υφαντή http://papailiasyfantis.blogspot.com/ e-mail: papailiasyfantis@gmail.com . Αυτές οι μέρες, μέρες μνήμης. Μνήμης δό...
http://papailiasyfantis.blogspot.com/
e-mail: papailiasyfantis@gmail.com
.
Αυτές οι μέρες, μέρες μνήμης. Μνήμης δόξας και οδύνης. Δόξας για το ηρωικό έπος του ’40, αλλά και οδύνης για τα πικρά χρόνια της κατοχής. Με τα τόσα πικρά περιστατικά, που ζήσαμε στην πανανθρώπινη, την πανελλήνια, αλλά και τοπική μας κοινωνία.
Όπως, για παράδειγμα, στο χωριό μας (Σκουτεσιάδα Αιτ/νίας). Με τον γέρο Αριστείδη τον Τσιούμα, που καλούσε, απ’ το αντικρινό βουνό σε βοήθεια το γιο του, το Γιώργο. Γιατί βέβαια, δεν μπορούσε ν’ ακολουθήσει στο βουνό, που είχαμε εμείς κρυφτεί. Και τον άφησαν με την πεποίθηση ότι ήταν αδιανόητο τα κτήνη της άριας φυλής να πειράξουν τον 90χρονο γέροντα.
Ωστόσο οι μεγαλύτεροι έκαμαν σύσκεψη, για να πάει κάποιος να τον συναντήσει. Γιατί, ενώ την πρώτη μέρα φαίνονταν να κάνουν περιπολίες οι Γερμανοί στο βουνό της Τέμπλας, όπου βρισκόταν ο γέρος, την επόμενη όμως και τη μεθεπόμενη δεν ξαναφάνηκαν. Κι επειδή ο γέρος φώναζε όλο και συχνότερα και εντονότερα, αποφάσισε να πάει ο πατέρας μου.
Ένα μισάωρο, περίπου, μετά την αναχώρησή του, ακούστηκαν πυροβολισμοί. «Τον τουφέκισαν το Μήτσο»! είπαν. Κι ένιωσα τότε θυμάμαι-παιδάκι εφτά χρονών-σαν κάτι να ξεριζώθηκε βαθιά από τα σπλάχνα μου... Αλλά, ύστερα από κάμποση ώρα, επέστρεψε. Και διηγιόταν ξανά και ξανά την περιπέτειά του:
«Ήταν σούρουπο, έλεγε, όταν έφτασα στο σημείο, όπου βρισκόταν ο γέρο-Αριστείδης. Μου ’λεγε πως άκουγε άλογα, που χλιμιντρούσαν και...
που ήταν, βέβαια, τα γερμανικά πολυβόλα. Κι ακόμη πως πήγαινε και μέχρι το σπίτι. Κινήσεις, που, όπως φαίνεται, παρακολουθούσαν οι Γερμανοί, αλλά τον άφηναν σαν δόλωμα για τη σύλληψη και κάποιων άλλων…
»Καθώς συνομιλούσαμε, βλέπω στ’ αριστερά μου, κάποιον να ’ρχεται. Αρχικά νόμισα πως ήταν κάποιος συγχωριανός μας. Ξανακοιτάζοντάς τον όμως, συνειδητοποίησα πως ήταν Γερμανός. Σκέφτηκα τότε, πως έτσι κι αλλιώς θα με σκότωναν. Και αποφάσισα πως θα ήταν προτιμότερο να με σκοτώσουν, καθώς θα ’φευγα, παρά να με στήσουν μπροστά σε κάποιο εκτελεστικό απόσπασμα. Και, για να βεβαιωθώ, αν είχα καιρό να φύγω, ξανακοίταξα προς την πλευρά του Γερμανού, που, αντιλαμβανόμενος τις προθέσεις μου, φώναξε επιτακτικά: αλτ!
»Έτρεξα μ’ όλη μου τη δύναμη. Και, καθώς πηδούσα από μια μεγάλη κοτρόνα προς τη μεριά του δάσους, με πυροβόλησε. Η σφαίρα πέρασε ξυστά. Ένιωσα κάψιμο στ’ αυτί μου, αλλά δεν με τραυμάτισε. Ήρθαν κι άλλοι στο σημείο, που είχα πηδήσει και για λίγη ώρα μιλούσαν, ενώ εγώ σταμάτησα και περίμενα κρυμμένος, για να ιδώ τι θα κάμουν. Κι όταν βεβαιώθηκα ότι απομακρύνθηκαν, έφυγα…»
Από κείνη τη στιγμή πήραν το γέροντα. Και διηγιόταν ο παπα-Δημήτρης Ιωακείμ το μαρτυρικό τέλος του, όπως το είδε απ’ το κρησφύγετό του, στο γειτονικό μας χωριό, την Ποταμούλα:
Ξάπλωσαν το γέροντα σ’ ένα αλώνι. Πλάκωσαν τα χέρια του και τα πόδια του με πέτρες. Τον σκέπασαν με άχυρα. Και τον έκαψαν ζωντανό. Κι ενώ οι σπαρακτικές κραυγές του ράγιζαν, όχι μόνο τις καρδιές, αλλά και τις πέτρες, οι «ιεραπόστολοι» του ναζισμού και της άριας φυλής διασκέδαζαν με το ανοσιούργημά τους.
Κατά δυστυχή συγκυρία, σε άλλο σημείο του χωριού μας, συνέλαβαν και δυό του γιους (το Νίκο και το Μήτσο), που τους τουφέκισαν.
Κι ύστερα τη γερόντισσα την Γιωργούλα Τσοβόλα. Που δεν μπορούσε να φύγει, όταν έκαψαν το χωριό, και την έκαψαν ζωντανή μέσα στο σπίτι της. Και τον άλλο γέροντα, τον Τάκη Πρατάρη, τον αλαφροΐσκιωτο, απ’ την Ποταμούλα. Που δεν καταλάβαινε τη λογική των κανιβάλων του Γ.΄ Ράιχ και κυκλοφορούσε ανέμελος ανάμεσά τους. Και που, για να του δώσουν να καταλάβει, τον εκτέλεσαν με τις λόγχες τους…
Κι ύστερα το αθώο παλικάρι (το Σωτηρόπουλο) απ’ τη Κυπάρισσο, που το υποπτεύθηκαν οι δικοί μας ως, δήθεν, κατάσκοπο. Επειδή, σαν παιδί, είχε την αφελή περιέργεια να ρωτάει τους αντάρτες για τις μάρκες των όπλων. Και που το πέθαναν δέρνοντάς το και ρίχνοντάς του λάδι καυτό και αλάτι, στις χαραγματιές, που του έκαναν στην πλάτη…
Και το Γάλλο, το Ζανό, που είχε λιποτακτήσει απ’ το γερμανικό στρατό. Και, που, για να διαφύγει τη σύλληψη απ’ τους Γερμανούς, πήδησε από μεγάλο ύψος και έπαθε ρήξη των σπλάχνων ή, κατ’ άλλους, πνευμονία. Για να πεθάνει τελικά στο σπίτι του μπάρμπα μου, στη Ραΐνα, και να ενταφιαστεί στο νεκροταφείο του χωριού μας.
Κι ύστερα τους Ιταλούς, που ξέμειναν, ύστερα από τη φυγή των Γερμανών. Και που τους χρησιμοποιούσαμε, για αρκετό χρονικό διάστημα, σαν εργάτες. Όπως τον Αουρέλιο και τον Αλβάρο (γιατρό). Και μερικούς άλλους. Που κάποια μέρα τους πέρασαν οι αντάρτες με συνοδεία μπροστά από το σπίτι μας.
Κι όταν η 3χρονη αδερφή μου έτρεξε προς τον Αλβάρο, που υπεραγαπούσε, εκείνος της είπε: «Λιμπερτά (=Ελευθερία) μου, δεν θα με ξαναδείς»! Και δεν τους ξαναείδαμε. Αφού κάποιοι «ελληναράδες», τζάμπα παλικαράδες, τους καταδίκασαν «εις θάνατον» και τους εκτέλεσαν. Όλους. Γιατί; Επειδή, λέει, κάποιος Ιταλός σήκωσε τα μάτια του στο κορίτσι κάποιου «πατριώτη»…
Αυτές και πάμπολλες άλλες τραγωδίες. Σε πανελλήνια και παγκόσμια κλίμακα. Με τις εκατοντάδες χιλιάδες και τα εκατομμύρια των θυμάτων. Που τις σκηνοθετούν κάποιοι δαιμονισμένοι, όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι ή ο Κλίντον και ο Μπους. Και τόσοι άλλοι άφρονες και παράφρονες, θανατολάγνοι και καταστροφολάγνοι…
Που με τις λεγεώνες των δαιμονίων, που κουβαλούν οι ίδιοι και φιλοξενούν, υποδαυλίζουν τις απωθημένες στο υποσυνείδητο των ανθρώπων καταστροφικές δυνάμεις. Και σύρουν τους λαούς στη φρίκη των πολέμων…
Μόλις γύρισα από το σινεμά, όπου είχα πάει να δω την ήδη πολυσχολιασμένη ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Ψυχή βαθιά". Πολλά ειπώθηκαν ήδη από την πρεμιέρα της ταινίας. Έβγαλαν καντήλες οι ιντρούκτορες της "αριστεράς διανόησης", επειδή ο Βούλγαρης παρουσιάζει στη ταινία του το ανθρώπινο δράμα, όπως το έζησαν χιλιάδες Έλληνες, που είχαν συγγενείς και στα δύο στρατόπεδα. Λύσσαξαν επειδή ο Βούλγαρης, κατ'αυτούς, έπρεπε να πει λένε την άποψή του και την θέση του. Δεν αρκέστηκαν στον ανθώπινο πόνο που παρουσίασε ανάγλυφα ο Βούλγαρης, στο πρόσωπο των δύο αδελφών, του 17χρονου Ανέστη, που πολεμούσε στο πλευρό του Ελληνικού Στρατού και του 14χρονου Βλάσση, που πολεμούσε στο πλευρό του "Δημοκρατικού Στρατού". Ήθελαν σώνει και καλά ο Βούλγαρης να παρουσιάσει μια ταινία στρατευμένη. Αλλά δεν τους έκανε την χάρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ "Ψυχή βαθιά" είναι μια ταινία που όλοι πρέπει να δουν. Είναι η ταινία της ζωής αυτής της χώρας, και διδάσκει πολλά: μπορεί να έχουμε τις απόψεις μας, μπορεί να αντιμαχόμαστε τις αντίπαλες παρατάξεις, αλλά διάολε, είμαστε αδέρφια. Ειδικότερα την ταινία πρέπει να την δουν οι νεώτεροι, που παρασυρόμενοι από διάφορα κέντρα, ονειρεύονται "Δεκέμβρη".
Όσοι, λοιπόν, αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικοί» θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν ότι το «ΟΧΙ» στους Ιταλούς δεν το «είπε» ο Μεταξάς αλλά ο ελληνικός λαός. Όσοι μάλιστα θέλουν να πιστεύουν ότι ανήκουν στην Αριστερά μπορεί να θεωρείται βέβαιο ότι θα υποστηρίζουν ότι ο «δημοκρατικός» λαός πήρε τα όπλα κατά των εισβολέων, όχι μόνο για να υπερασπισθεί την πατρίδα, αλλά και για να διώξει και τη «φασιστική» κυβέρνηση της χώρας. Όσοι από το άλλο μέρος ανήκουν στους «συντηρητικούς» αναμένονται να αποτίουν φόρο τιμής στους προφανείς πρωταγωνιστές της εποχής και κατ' εξοχήν στον πρωθυπουργό της χώρας Ιωάννη Μεταξά και τον βασιλιά Γεώργιο Β'. Τόσο οι «συντηρητικοί» όμως όσο και οι «προοδευτικοί» θα θεωρούν ότι ο πόλεμος ήταν η μόνη οδός που μπορούσαν να ακολουθήσουν οι Έλληνες τον Οκτώβριο του 1940. Η τιμή της χώρας για τους πρώτους και οι δημοκρατικές παραδόσεις για τους δεύτερους αποτελούσαν εγγύηση ότι οι Έλληνες θα αντιστέκονταν στον εισβολέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι «συντηρητικοί», ως ιδεολογικοί και πολιτικοί επίγονοι της προπολεμικής συντηρητικής παρατάξεως, είχαν εξ αρχής κάθε λόγο να θεωρούν τον Πόλεμο του 1940-1941 ως κατόρθωμα της παρατάξεως τους και τον Μεταξά και τον Γεώργιο ως τους κατ' εξοχήν συντελεστές των ελληνικών πολεμικών επιτυχιών. Ο πόλεμος ήταν χρησιμότατος ως αφετηρία μιας νέας εποχής. Όπως και κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Έλληνες βρέθηκαν στο πλευρό των νικητών και μάλιστα ενωμένοι αυτή τη φορά ως την κατάληψη της χώρας από τον Άξονα, χάρη στην ενότητα που είχε εξασφαλισθεί στην κορυφή της εξουσίας. Επιπλέον, οι περισσότεροι από τους συμμάχους της Ελλάδος κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήσαν σύμμαχοι της παρατάξεως που συνέτριψε την κομμουνιστική ανταρσία κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο.
Οι «προοδευτικοί», από το άλλο μέρος, είχαν κάθε λόγο να επιδιώκουν να υπονομεύσουν τη συντηρητική ερμηνεία του πολέμου. Στη δική τους ερμηνεία του πολέμου ο Μεταξάς και ο βασιλιάς «σύρθηκαν» χωρίς τη θέληση τους από τον «δημοκρατικό» λαό στον πατριωτικό πόλεμο, ο οποίος ήταν ταυτοχρόνως και πόλεμος εναντίον και του «φασιστικού» καθεστώτος που κυβερνούσε τη χώρα. Πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος κάθε προελεύσεως μπορούσαν να προσθέτουν ψιμύθια στην προοδευτική ερμηνεία του πολέμου• όπως ότι ο Μεταξάς εξέπληξε τους πάντες με τη στάση του την 28η Οκτωβρίου, επειδή ήταν ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει «ΝΑΙ» στους Ιταλούς- ή ότι ο Μεταξάς και ο Γεώργιος υποχρεώθηκαν να αντισταθούν στους Ιταλούς για να σώσουν τη δικτατορία και τη μοναρχία- ή ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της εποχής, σε αντίθεση με τον λαό, προσπάθησε να αποφύγει τον πόλεμο για ιδεολογικούς λόγους, αλλά τελικά σύρθηκε από τον λαό και αναγκάσθηκε να πολεμήσει χωρίς πίστη όμως στη νίκη.
Στη μεταπολεμική Ελλάδα οι δύο αυτές πολιτικές ερμηνείες του πολέμου έγιναν προοδευτικά η καθεμιά μέρος του ιδεολογικού οπλοστασίου της μιας ή της άλλης παρατάξεως και κατεύθυναν τις αναζητήσεις εκπροσώπων τους στον πόλεμο για την άντληση των ζητούμενων κάθε φορά επιχειρημάτων στον σκληρό ιδεολογικό πόλεμο που ξέσπασε μεταξύ των δύο παρατάξεων πριν από τον τερματισμό των εχθροπραξιών εναντίον των δυνάμεων του Άξονος.
ΓΝΩΜΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μ. Θεωδοράκης και ο Γ. Φαράκος ειπαν για αυτόν:
Μίκης Θεοδωράκης
Έκλαιγε όλη η πόλη για τον Μεταξά
«...Οταν έπεφτε μια πόλη, “έπεφτε” όλη η Ελλάδα: έβγαινε όλος ο κόσμος έξω, χτυπάγανε οι καμπάνες κι ο κόσμος τραγουδούσε, χόρευε, φίλαγε ο ένας τον άλλο... Κι αυτό γινότανε κάθε βδομάδα, διότι κάθε βδομάδα έπεφτε η μία αλβανική πόλη μετά την άλλη. Τέτοια έξαρση πατριωτισμού δεν νομίζω να την ξανάζησαν οι Ελληνες...
...Ο θάνατος του Μεταξά ήταν ένα μεγάλο σοκ. Ο Μεταξάς ήταν πολύ τυχερός διότι συνέδεσε το όνομά του με το “Οχι”, συνέδεσε το όνομά του με τη νίκη και πέθανε σε μια κορύφωση νίκης. Στην Τρίπολη, πρέπει να σου πω ότι έγιναν μνημόσυνα σε διάφορες εκκλησίες. Κι εμείς πήγαμε σε μια εκκλησία, όχι στη μητρόπολη, σε μια άλλη, πιο μικρή. Την ώρα λοιπόν του μνημοσύνου, ο κόσμος έκλαιγε τόσο γοερά, ώστε από τη μία εκκλησία στην άλλη άκουγες τα κλάματα. Εκλαιγε όλη η πόλη για τον Μεταξά. Τόσο τυχερός ήταν δηλαδή, έτυχε η κατάλληλη στιγμή να πει το “Οχι” και μετά να πεθάνει... Και πίσω από το “Οχι” αυτό, δείχνει ότι ήταν ίσως ο μοναδικός πολιτικός στην Ευρώπη που δεν πίστευε στη νίκη του Χίτλερ. Πίστευε δηλαδή ότι θα νικήσουν οι Εγγλέζοι, κάτι που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε παράλογο. Και, βεβαίως, ταίριαζε πολύ και με τη νοοτροπία του θρόνου, που ήταν αγγλόφιλος...».
Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα
«...Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου το περίμενα γιατί θα είχα το πρώτο μου μάθημα στο πρώτο έτος του Πολυτεχνείου... Εκείνο που αισθάνομαι μέχρι τώρα –και πιστεύω το αισθάνεται και ο περισσότερος κόσμος από τότε– ήταν ότι η ζωή, γενικά η ζωή και της χώρας και του κάθε ατόμου, χωρίστηκε στα δύο. Στο πριν και το μετά. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου καθόρισε και την εξέλιξη όλης της χώρας στα κατοπινά.
...Η στάση της Σοβιετικής Ενωσης στον ελληνοϊταλικό πόλεμο ήταν διφορούμενη. Επιπλέον, το σοβιετογερμανικό Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπερντοφ δημιούργησε προβλήματα σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης που είχαν ταχθεί κατά του Αξονα...
...Είναι γνωστό ότι κατοπινά έχει γίνει μια κριτική στο γράμμα του Ζαχαριάδη από τη φυλακή, ότι ήταν υπερπατριωτικό, ότι είχε και άλλες άστοχες εκφράσεις. Αν το προσέξεις δεν έχει ούτε άστοχες εκφράσεις ούτε τίποτα. Μακάρι τη γραμμή αυτή (την ακολούθησε βέβαια το ΚΚΕ στα χρόνια της Κατοχής), μακάρι να την ακολουθούσε ακόμα πιο σταθερά και μόνιμα. Οποια άλλη γνώμη κι αν έχει και ό,τι κι αν σκέφτεται κανείς για τον Ζαχαριάδη, οφείλει να του αναγνωρίσει αυτή τη μεγάλη υποθήκη που άφησε εκείνη τη στιγμή προς τον ελληνικό λαό και προς το κόμμα του...
...Ο,τι και να πεις για τον Μεταξά, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα. Και βεβαίως, επειδή και το ΚΚΕ αυτή είχε ως μοναδική κατεύθυνση, με αυτή την έννοια ταυτίζονται... Βεβαίως, αρνιέμαι τους διθυράμβους που συνήθως ακούγονται υπέρ του Μεταξά που είπε το “Οχι”, αλλά και από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να δεχθώ αυτή τη συνεχή κριτική των αριστερών, οι οποίοι δεν είπαν ΠΟΤΕ ότι εν πάση περιπτώσει ο Μεταξάς εκείνο το πρωί είπε αυτό που αισθανόταν όλος ο ελληνικός λαός. Και θα πω και κάτι ακόμα: Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα. Ημουν από εκείνους που με τίποτα δεν τον ήθελα, αλλά παρευρέθηκα. Και παρευρέθηκε πολύς τέτοιος κόσμος...».
Έτσι είναι οι θανατολάγνοι Παπα Ηλία. ¨οπως στη Βοσνία πριν λίγα χρόνια οι ορθόδοξοι Χριστιανοί Σέρβοι. Με ηγέτη αυτόν που δικάζεται τώρα . Τον ψυχίατρο Κάρατζιτς. Όμως αυτούς τους θανατολάγλους δεν τους καταγγείλατε ποτέ. Ίσως γιατί τα θύματα ήσαν μουσουλμάνοι Ευρωπαίοι. Και οι Ευρωπαίοι δεν επιτρέπεται να είναι μουσουλμάνοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε βρε λύσσα κακιά με τα γαλάζια παιδιά που με τα stage γεμίσανε το δημόσιο από αρκετούς και προπαντός από αυτούς που τα διορίσανε…τα καημένα τα παιδιά και από διάφορα κανάλια που διψούν να γεμίσουν με εικόνες, από διαδηλώσεις εκ μέρους τους, να δουν την κυβέρνηση να γονατίζει ματωμένη μπροστά τους, αποκαλούνται, ΝΕΟΙ, επίτηδες επειδή η λέξη αυτή δημιουργεί συμπάθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαρισαίοι και Υποκριτές! Όταν αυτοί οι ΝΕΟΙ αρπούσαν τις θέσεις στο Δημόσιο αδιάντροπα που είσασταν; Δεν υπήρχαν άλλοι ΝΕΟΙ εκτός από αυτούς με τις κομματικές πλάτες;
Ήταν λίγα τα χρήματα; Ναι αλλά με την μέθοδο της συνέντευξης ΜΑΙΜΟΥ και τα μόρια που παίρνανε, στον πρώτο ας πούμε διαγωνισμό θα ήταν μπροστά από τους άλλους κατά ΕΝΕΝΉΝΤΑ τα εκατό και εκεί ήταν το ζουμί, γι’ αυτό χτυπιόντουσαν να μπούνε έστω με τα λίγα χρήματα!
Βρε τα αθώα πλάσματα που ένα πρωί ΠΡΙΝ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΞΥΠΝΉΣΟΥΝ, ήρθε ένας κακός λύκος και τα άρπαξε στις δοντάρες του από το σβέρκο και τα πήγε κολοσούρνοντας μέχρι τον τόπο που θα δουλέψουν και τους είπε, ΣΚΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ!
Βρε τα αθώα παιδιά που δεν ήξεραν, δεν άκουσαν, δεν είδαν τίποτα, δεν πήραν χαμπάρι όταν η μαμά και ο μπαμπάς τα στέλνανε στο αρμόδιο κομματικό γραφείο να δώσουν εξετάσεις και παρουσία για να προσληφθούν παρατύπως και αδιάντροπα σε βάρος των άλλων ΠΑΙΔΙΩΝ, ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΝΕΩΝ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΊΧΑΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ!
Βρε τα αθώα παιδιά ιδίως τις παιδούλες που στόλιζαν πλείστες από αυτές με άκρως ιδιαίτερο sex apel παρουσία τα γραφεία των υπουργών, των γραμματέων, των τμηματαρχών, ( σε ένα υπουργό κατά την παράδοση του υπουργείου του, εθεάθησαν περίπου είκοσι ναι είκοσι μούνες μοντέλες άγνωστες στους υπόλοιπους εργαζόμενους μέχρι εκείνη την ώρα με πρόσληψη stage και προφανώς η μόνη δουλειά που έκαναν ήταν να το ξύνουνε και να του τα ξύνουνε.
Κατά τα άλλα ο πρώην υπουργός θεωρεί τον εαυτό του ικανότατο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, στα κανάλια που και σήμερα βγαίνει είναι από τους υπεράνω και έντιμους!
Βρε τα αθώα παιδιά που και μεταξύ τους βγάζανε τα μάτια τους , ποιος από αυτός και αυτές θα αρπάξει αδιάντροπα, ξετσίπωτα, και παρατύπως την όποια θέση, ποδοπατώντας κάθε έννοια δικαίου, κάθε όνειρο ενός άλλου παιδιού, κάθε φιλοδοξία ενός άλλου παιδιού ικανότερου από αυτούς,
Βρε τα αθώα παιδάκια που τώρα που σφίξανε οι κόλοι, σφίγγονται στις καρέκλες τους μην τυχόν και τις χάσουν, αδιαφορώντας αν εκτός από αυτούς και αυτές υπάρχουν και άλλοι και άλλες, που θα ήθελαν με δίκαιο τρόπο, με καθαρό διαγωνισμό να αξιωθούν μια θέση στο δημόσιο, και γιατί στο δημόσιο, ΓΙΑΤΙ ΙΔΙΚΑ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΛΗΦΘΕΙ ΜΕ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΝΕΝΑ ΚΕΡΑΤΑ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΗ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΚΆΝΕΙ ΜΟΥΝΑ ΤΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ, ΕΝΩ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ, ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΓΟΝΑΤΊΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ.
Ρε κλάμα οι Δεξιούληδες για το κόψιμο της μοριοδότησης, πριμοδότησης των στατζελάκηδων !
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις τι αδικία είναι να έχεις σιγουρέψει την πρόσληψη σου στο Δημόσιο κατά πενήντα τοις εκατό σε σχέση με τους βλάκες που δεν είχαν μπάρμπα στην Κορώνη και ήταν εκτός stage, και που βεβαίως δεν είχαν και καμιά ελπίδα και στην συνέντευξη μην ξεχνιόμαστε, και τώρα να έχεις να αντιμετωπίσεις το μέγα ανήθικο πρόβλημα, το τερατώδες ανοσιούργημα που σου δημιούργησε η κυβέρνηση του Πασόκ, (για όλους τους στατζελάκηδες) να διαγωνιστούν, αν εξακολουθούν να θέλουν θέση στο Δημόσιο, επί ίσοις όροις με όλους τους βλάκες και ηλίθιους που ΗΤΑΝ ΕΚΤΟΣ STAGE ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΕΞΙΟΙ!
Ακουσον άκουσον, τα γαλάζια παιδιά, τα μοσχαναθρεμμένα, τρώγοντας ομόλογα, και Βατοπέδια, που πίνανε χρόνια στην υγεία των κορόιδων, τα παιδιά που θησαύριζαν στις επιτροπές, τα παιδιά που έπαιρναν το μισθό στο σπίτι τους, να κατέβουν σε μια άθλια αίθουσα εξετάσεων, με όλη την πλέμπα, τις στρατιές των ανέργων που βρωμά το χνώτο τους από την απλησιά, που τρέμει το κατοσάγουνο τους από την πείνα, που κρατούν ένα κολόχαρτο του Μετσόβειου Πολυτεχνείου στα χέρια που δεν κάνει ούτε για να καθαρίσουν τον κόλο τους καθότι σκληρό!
Αυτά λοιπόν τα γαλάζια παιδιά ΘΈΛΟΥΜΕ να ανακατευτούν με τον υπόκοσμο της εργατικής τάξης, τους ανθρωποφάγους με το κονσερβοκούτι στα χέρια, τους έτοιμους από καιρό και προσανατολισμένους σε μια τίμια θέση για να δουλέψουν, θέση που έχουν στο μυαλό τους να την καταλάβουν τίμια και να αναγνωρίσουν τον καλύτερο τους αν διαγωνιστούν επί ίσοις όροις, και τον μόνο που θα μεμφθούν θα είναι ο εαυτός τους και μια άτυχη στιγμή ;
ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ! Τώρα είναι η στιγμή να δείξουμε την καλή μας καρδιά προς αυτά τα τόσο ευαίσθητα, αθώα γαλάζια παιδιά, στις πορείες που θα κάνουν και δίκαια, να μπούμε μπροστά, με τα μωρά μας κρεμασμένα στα στήθια, σαν τους Λεωφορειούχους μας το 1993, ενάντια στο ζοφερό κράτος του Πασόκ, και να φωνάξουμε προς κάθε κατεύθυνση.
Ζήτω η Μοριοδότηση και η Συνέντευξη που δεν άφηναν πόρτα ανοιχτή παρά μόνο για τα ευγενή, αθώα γαλάζια παιδιά!
Ζήτω ο σοφός καθηγητής Πανεπιστημίου που τα εισηγήθηκε!
Ζήτω τα γαλάζια Αθώα Παιδιά!
Ζήτω όποιος από τους υποψήφιους αρχηγούς της Δεξιάς μας υποστηρίξει, και μας υποσχεθεί ότι από τον τερματισμό της Σύμβασης μας επί Πασόκ και μέχρι να ξαναγίνει κυβέρνηση η Δεξιά εμείς τα παιδιά, θα προσληφθούμε καταλαμβάνοντας και την ανάλογη θέση, και θα πληρωθούμε ( ΤΟΤΕ ) για όλα τα Πέτρινα χρόνια που πέρασαν κανονικά, ως εργαζόμενοι, και με τους τόκους, και με τα διαφυγόντα κέρδη.
ΖΗΤΩ Η ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΤΗΣ , ΖΗΤΩ!
Ιωάννης Μεταξάς....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔι΄ Αυτoύ η Τιμή , η Δόξα
και το Μεγαλείον της Ελλάδος εις
τον Δεύτερον Παγκoσμιον Πόλεμον.
Αλλά, ήταν και ο θεμελιωτής εις την Κοινωνικήν πολιτικήν της Ελλάδος.
Κι άσε, τα πασοκομμουνισταριά να τον κατηγορούν.Είναι αγνώμονες
και υποθάλπτουν τρομοκράτες,
που τους χρησιμοποιούν για ιδιοτελείς σκοπούς. Και τούτο,
διότι ξεύρουν,ότι η Δημοκρατία
δεν συνάδει με τον σοσιαλισμό [κομ-
μουνισμό].Διότι η Δημοκρατία είναι
ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ, ενώ, ο Κομμουνισμός[σοσιαλισμός], είναι ΚΑΘΕΣΤΩΣ.
Άρα, καλύτερα μία Δημοκρατική Δικτατορία,παρά ένα κομμουνιστοσοσιαλιστικό Καθεστώς.
Διότι το μεν πρώτον συσπειρώνει τον Ελληνισμό και το πολίτευμα της Δημοκρατίας, ενώ το δεύτερο
διαλύει την Δημοκρατίαν και
καθεστωποιεί τον κομμουνισμό,ήτοι
την τρομοκρατίαν ,την εκτέλεση
των Δημοκρατών δια την εύκολή
διοίκηση. Βλέπε , Πηγάδα Μελιγαλά,
τη σφαγή τών Αθηνων,την επίθεση
για να συρρρικνώσουν την Ελλάδα
με το συμμοριτοπολεμο , η ειδηχθεστέρα μορφή της ανθρώπινης θηριωδίας.
Αναντιρρήτως η απαγωγή των ομήρων υπήρξε το αποκορύφωμα της κομμουνιστικής ανανδρίας.Χιλιάδες άνθρωποι, νέοι, γέροι, γυναίκες, ακόμη και μικρά παιδιά, εσύροντο κατα φάλλαγγες απελπισμένοι έως θανάτου..Κατά την εξαντλητικήν πορείαν προχωρούσαν μέσα στα χιόνια και τις λάσπες, πολλοί αν όχι οι περισσότεροι ανυπόδητοι, άλλοι χωρίς χειμερινά ενδύματα που είχαν αφαιρεθεί απο τούς βασανιστές τους, πεινασμένοι και φοβισμένοι μέσα το διαπεραστικό δεκεμβριανό κρύο. Όπου σταματούσαν ο εξευτελισμός της ανθρωπίνης υποστάσεως τους περίμενε .Μεταξύ των ομήρων διακεκριμένοι καθηγητές και επίλεκτα μέλη της ελληνικής κοινωνίας. Η Κα Λέλα Μεταξά, σύζυγος του Εθνικού Κυβερνήτου, Ιωάννη Μεταξά, ο βιομήχανος Γ.Ησαίας, ο δικηγόρος Κορωναίος, οι καθηγηταί Κ.Παπαιωάννου (Φυσικομαθητικής) και Δ.Χονδρός (Φυσικός) του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο αρχιμουσικός της Λυρικής Λεωνίδας Ζώρας ο πρύτανις του ΕΜΠ Ι. Θεοφανοπούλος, ο εισαγγελεύς Κουτρουμπούσης, ο Μητροπολίτης Κορυτσάς Ευλόγιος Κουρίλας, ( που συνέγραψε το συγκλονιστικό πόνημα –μαρτυρία «Δεκεμβριανή Τραγωδία των Ομήρων») και αμέτρητοι άλλοι., που δεν γαλήνεψαν ποτέ. Παντοτινά αγνοούμενοι, σε αγνωστους τάφους.
Ας μάθουν , όμως,"" η Ελλάδα ποτέ
δεν πεθαίνει"".
Και απορώ, διατί επικαλούν την Δημικρατίαν, αφού δεν την πιστεύουν,αρά , υποκρίνονται
Είναι υποκριτές...........
Ζήτω η 28 Οκτωβρίου 1940!!!!!
Ζήτω η Ελλάς.
Ζήτω η Ελληνική Δημοκρατία
Dr Ken
28 Οκτ 2009 6:31:00 μμ