Το εκλογικό θέατρο της ΝΔ...

Aπό τον Θύμιο Παπανικολάου http://www.resaltomag.gr/ . Οι εκλογικές τυπικές διαδικασίες πάντα ήταν ένα θέατρο απάτης, ακριβώς γιατί πάντα ήτ...

Aπό τον Θύμιο Παπανικολάου

http://www.resaltomag.gr/
.
Οι εκλογικές τυπικές διαδικασίες πάντα ήταν ένα θέατρο απάτης, ακριβώς γιατί πάντα ήταν θεμελιωμένες πάνω στις εξουσιαστικές οικονομικές δομές του καθεστώτος και ελεγχόντουσαν ασφυκτικά από τα ισχυρά οικονομικά κέντρα εξουσίας.
Σήμερα αυτό το τυπικό εκλογικό φετίχ έχει εξελιχτεί σε πώρωση της εξουσιαστικής απάτης. Τα μεγάλα λαρύγγια των οικονομικών συμφερόντων (ΜΜΕ) και ιδιαίτερα η «δημοκρατία» του ολοκληρωτικού, παραπολιτικού τηλεθεάματος έχουν ισοπεδώσει και αυτούς τους τυπικούς κανόνες της εκλογικής έκφρασης.
Τα κόμματα που υποκλίνονται σε αυτό το εκλογικό φετίχ είναι πλήρως προσαρμοσμένα και ...

υποταγμένα στο παιχνίδι της εκλογικής πώρωσης και απάτης: αποτελούν τα αντίγραφα αυτής της πώρωσης.
Στα κυβερνητικά κόμματα, ιδιαίτερα, οι εκλογικές διαδικασίες περιορίζονται και ταυτίζονται ολοκληρωτικά με τα όρια της πολιτικής και πνευματικής αθλιότητας και υποκρισίας του κόσμου που υπηρετούν: του κόσμου του χρήματος και της αγοράς.
Η διαγωγή αυτών των κομμάτων, οι «ιδεολογίες» τους, οι «λογικοποιήσεις» που επινοούν, τα ψεύδη τους, η αποστροφή της λογικής και οι αγχώδεις «πνευματικές» τους διαστροφές είναι τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της εξουσιαστικής τους δουλείας και πώρωσης.
Η πιο αποκρουστική μορφή αυτής της εξουσιαστικής πώρωσης είναι η «νέα δεξιά»: Το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ και γενικά οι «αριστερές» μεταμφιέσεις, ακριβώς γιατί είναι η «νέα δεξιά», η οποία χωρίς ίχνος ενοχής αυτοπροβάλλεται ασύστολα ως «αριστερά»…
Η Ν.Δ. προσπαθεί εναγωνίως να «ανανεωθεί», να «εκσυγχρονιστεί», να αποβάλλει τα παλιά της, «απωθητικά» χαρακτηριστικά και να φορέσει τις σύγχρονες φορεσιές της «δεξιάς»: τις «πανοπλίες» και τις «ιδεολογίες» του πλανητικού κράτους. Δηλαδή κάνει αγώνα δρόμου να «προσαρμοστεί» στα μοτίβα της παγκοσμιοποιημένης «νέας δεξιάς», της «αριστερής δεξιάς»…
Όλος ο αγώνας που γίνεται σήμερα μέσα στη Ν.Δ. συνίσταται σε τούτο: Στο πώς η γενική κοινωνική και πολιτική αποσύνθεση και ιδιαίτερα της Ν.Δ. θα «αξιοποιηθεί» και θα «φιλτραριστεί», μέσα από τον εκλογικό φετιχισμό, ώστε να εμφανιστεί σαν «ανανέωση» και «εκσυγχρονισμό» του κόμματος.
Με άλλα λόγια: γίνεται ένας αγώνας στο πώς θα αναπαλαιωθεί το σάπιο κομματικό οικοδόμημα και στο ποιος θα το πετύχει αυτό πιο αποτελεσματικά.
Είναι συνεπώς, θανάσιμη ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι μέσα από αυτό το κόμμα μπορεί να υπάρξει κάτι το υγιές και ανατρεπτικά «εθνικό».
Τα εκλογικά κόμματα και ιδιαίτερα τα κυβερνητικά είναι δομές πολιτικής εξουσίας, άμεσα σήμερα υποταγμένες στα ισχυρά οικονομικά, και μάλιστα πλανητικά, κέντρα εξουσίας. Δεν καθορίζει η βούληση των προσώπων (έστω και αν δεχτούμε ότι υπάρχει τέτοια βούληση), την πραγματικότητα, αλλά η πραγματικότητα των συμφερόντων που εξυπηρετεί ένα κόμμα είναι που καθορίζει και την βούληση των προσώπων…
Είτε η Ντόρα, είτε ο Σαμαράς, είτε οποιοσδήποτε άλλος δεν πρόκειται να αλλάξουν αυτή την κατάσταση…
Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να μείνουμε απαθείς στο ποιος θα επικρατήσει. Και αυτό γιατί κάθε πρόσωπο αποτυπώνει διαφορετικούς συμβολισμούς στην ελληνική κοινωνία και οι συμβολισμοί αυτοί συμβάλλουν, σε κάποιο βαθμό, στην «κίνηση» της σκέψης και των πολιτικών πραγμάτων.
Δεν είναι τυχαίο γιατί οι μηχανισμοί των «νταβάδων» (διεθνών και εγχώριων) προωθούν ξεδιάντροπα την Ντόρα Μπακογιάννη. Γνωρίζουν ότι ο Σαμαράς προκαλεί και βελονιάζει τα «εθνικά» σύνδρομα, κάτι που σήμερα, πάση θυσία, πρέπει να αποφευχθεί, αυτός ο «βελονιασμός» και να «φυλακιστεί» σε ακροδεξιά σκιάχτρα.
Από αυτή την άποψη η νίκη του Σαμαρά είναι μια μικρή, έστω παροδική, «εξέγερση» εναντίον των πλανητικών σχεδιασμών και βουλών.
Αυτό που θα αποτελούσε μια «βόμβα» στους σχεδιασμούς θα ήταν η κάθαρση: δηλαδή η διάσπαση της Ν.Δ.
Αυτό το γεγονός θα απεγκλώβισε πολλές δυνάμεις από όλα τα κόμματα, «πατριωτικών» ροπών, θολών έστω και συγκεχυμένων, αλλά ριζοσπαστικών. Θα δρομολογούσε κάποιες διεργασίες κοινωνικών πατριωτικών κινημάτων.
Αν δεν ενταχθεί ο «πατριωτισμός» στα κοινωνικά αιτήματα και κινήματα θα παραμένει ένα λεκτικό όχημα απάτης…