Η 28η Οκτωβρίου 1940...

...πέρα από τα λογοτεχνικά κείμενα, τις παρελάσεις και τα παράσημα. Η αλληλογραφία των Ελλήνων ηρώων, αλλά και των Ιταλών στρατιωτών..‏. . Α...

...πέρα από τα λογοτεχνικά κείμενα, τις παρελάσεις και τα παράσημα. Η αλληλογραφία των Ελλήνων ηρώων, αλλά και των Ιταλών στρατιωτών..‏.
.
Από τον Δρ. Νίκο Κρεμμύδα
.
«Σάς γράφω κάτω από μίαν αλβανική εληά. Κάνω στρατηγικά σχέδια, πώς θά μπώ στά Τίρανα γρηγορώτερα. Διέκοψα τό γράμμα μου γιά 20 λεπτά, γιατί τρία ιταλικά αεροπλάνα μάς έρριξαν μερικές εληές (βόμβες) καί μάς σκότωσαν, ώ! τού θαύματος, ένα μουλάρι άρρωστο! Παναθεμά τους τί θόρυβο κάνουν’ σφυρίζουν δαιμονισμένα. Εάν πήτε καί γιά τίς βόμβες τους’ ευτύχημα είναι πώς σκοπεύουν εμάς καί πέφτουν 500 μέτρα μακρυά μας. Μακρυά, σέ 2-3 χιλιάδες μέτρα, γίνεται αερομαχία, ωραίο θέαμα, μά τήν αλήθεια. Αλλά ο Ιταλός εχάθη στά σύννεφα.
Πότε θά σάς στείλω τό γράμμα μου, δέν ξεύρω. Έχετε γειά, γιά σήμερα.
Σάς φιλώ όλους.
Ο υιός σας ΝΙΚΟΣ»
«Ευτυχώς η χειροβομβίδα δέν εσκασε, καί ο λυτρωμένος πιά συνάδελφός μας έχει τάξει μιά λαμπάδα σάν τό μπόϊ του στήν Παναγία τής Τήνου, τήν όποία έχουμε όλοι γιά προστάτιδά μας *».
Κι ο Ιταλός στρατιώτης έγραφε:
«Οι Ελληνες δεν θα πολεμήσουν, δεν θα αντισταθούν, θα μας αφήσουν να περάσουμε. Γιατί άλλωστε θα πρέπει να ριψοκινδυνεύσουν μια αιματοχυσία; Δεν θα κερδίσουν τίποτα, θα τους σαρώσουμε σε ένα λεπτό. Οχι δεν θα κάνουν πόλεμο, δεν τους ενδιαφέρουν οι Αγγλοι και...

ο πόλεμός τους. Θα μας αφήσουν να περάσουμε χωρίς ιστορίες και τα πάντα θα τελειώσουν εκεί. Το πολύ πολύ καμιά τουφεκιά… δυο εβδομάδες, τρεις εβδομάδες το πολύ και θα έχει τακτοποιηθεί και αυτός ο τομέας. Στη χειρότερη περίπτωση, τα Χριστούγεννα θα είμαστε στο σπίτι. Εχετε ακούσει τι συμβαίνει στα άλλα μέτωπα; Η Γαλλία δεν υπάρχει πια, οι Γερμανοί την έχουν γονατίσει. Στην ανατολική Αφρική διώχνουμε τους Αγγλους από τις αποικίες τους. Είμαστε εδώ τώρα για να διώξουμε τις αγγλικές βάσεις και θα το κάνουμε χωρίς κόστος». ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Tρίτη, 27 Oκτωβρίου 2009
« Στον πόλεμο του `40, βρισκόμουν από τις 29 Νοεμβρίου νότια της Πρεμετής, έχοντας εγκαταστήσει το ΙΙβ Ορεινό Χειρουργείο μου στο χάνι Μερτσέκ, που ο συνταγματάρχης Μαρδοχαίος Φριζής πριν από λίγες μέρες είχε λευτερώσει στην ορμητική του προέλαση στην κοιλάδα του Αώου.
Στις 5 Δεκεμβρίου, το μεσημέρι, μας ήρθε το κακό μαντάτο πως ο Φριζής σκοτώθηκε, στις 11:20` όταν, έφιππος και κάτω από τα αδιάκοπα σφυροκοπήματα της εχθρικής αεροπορίας, καταγινόταν να εξασφαλίσει τη συνοχή στα τμήματά του.
Όπως μάθαμε -σαν κόπασε η αντάρα- ο παπάς του συγκροτήματος έτρεξε στον τόπο της θυσίας, φόρεσε βιαστικά το πετραχήλι του και, απιθώνοντας το δεξί του χέρι απάνω στο ματωμένο του μέτωπο, απάγγειλε με βαθιά συγκίνηση (Χριστιανός ιερέας αυτός) την επιθανάτια εβραϊκή προσευχή:
«’κουσε Ισραήλ, ο Θεός είναι Είς και Μόνος»....
Είναι αλήθεια πως, στο βορειοηπειρωτικό μέτωπο, πολέμησε όλος ο λαός μας με μια ομοψυχία ακατάλυτη.» Υπίατρος Βασίλης Κρεμμύδας
Ο Ιταλός στρατιώτης περιγράφει την φρίκη της μάχης:
«Ανακατεμένοι με τους φαντάρους, οι οδηγοί πάνω στ' άλογο, οπισθοχωρούσαν διασχίζοντας τραχιές βουνοπλαγιές, ανίκανοι οι λεβέντες μας τούτοι να αντιληφθούν ένα τόσο ξαφνικό και αναπάντεχο ελιγμό προς τα πίσω, ούτε που ήταν σε θέση να δώσουν μιαν εξήγηση. Αλλος ένας φαντάρος κείτεται στο δρόμο, τα χέρια του είναι ακίνητα, ένα βλήμα του έχει τρυπήσει την κοιλιά προς τα δεξιά, το πηγμένο αίμα του σχηματίζει μια μαύρη και βρώμικη κηλίδα πάνω στο χιόνι. Τον έθαψαν το ίδιο βράδυ στους πρόποδες κάποιου βουνού κοντά στο ποτάμι».
Κι ο Ελληνας:
«Ξενούλα μου δυστυχώς οδηγώντας σε μια αποστολή, έξω από τo Αργυρόκαστρο, μας κτύπησε μια οβίδα, στην πλευρά του συνοδηγού. Το αυτοκίνητο καταστράφηκε αλλά το χειρότερο είναι ότι κτυπήθηκε ο υπολοχαγός μας, μαζί με τον δεκανέα τον πήγαμε σε μεγάλη απόσταση μέχρι να βρούμε μεταφορικό μέσο για να τον πάμε σε ιατρείο. Ο Γιατρός μας είπε ότι η κατάσταση του είναι πολύ σοβαρή, το ένα πόδι τουλάχιστον θα χαθεί. Θέλω να πας στην Γυναίκα του στην τάδε δ/ση να της κάνεις παρέα και να της δώσεις ότι χρειαστεί.»
(Για την ιστορία ο Υπολοχαγός τελικά έχασε την ζωή του) AcroBase.
…..εκεί γύρω στα τέλη Δεκεμβρίου με αρχές Ιανουαρίου τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε στα μετόπισθεν για νοσηλεία και θεραπεία: πρώτα στον Ευαγγελισμό και μετά στην Καλαμάτα. Δεν αντέχει να μένει μακριά από το θέατρο των επιχειρήσεων και ανυπομονεί να επιστρέψει στα χαρακώματα.
Είναι χαρακτηριστικά όσα γράφει από το νοσοκομείο της Καλαμάτας, όπου βρισκόταν τον Απρίλιο του 1941: «Απόψε εξαιρετικά με κατέχει τέτοια μελαγχολία, ώστε σκέπτομαι εάν δεν είναι προτιμότερο να ζητήσω να φύγω για το μέτωπο. Με κουράζει να ζω σε μια πόλη, ενώ ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει επάνω στο μέτωπο. Τουλάχιστον περνά πιο ευχάριστα η ζωή παίζοντας με τον θάνατο». Επιστολή Βενιζέλου Καρκαμπάση
Νομίζω ότι δεν χρειάζονται σχόλια…
ΥΓ . Το σημερινό φύλλο της Καθημερινής, μας δίνει και μία ...άλλη πλευρά των επακόλουθων του πολέμου. Η κυρία της αριστοκρατίας της Ρώμης γράφει προς τον σύζυγο ταγματάρχη στη ζώνη των επιχειρήσεων: «Είμαι διατεθειμένη να κάνω τα πάντα για να πετύχω τη μετάθεσή σου εδώ. Σήμερα το πρωί πήγα στο Υπουργείο και ο στρατηγός που ξέρεις με δέχθηκε εγκάρδια. Μου είπε να μείνεις ήσυχος, θα τα καταφέρει οπωσδήποτε, αν όχι στη Ρώμη θα είναι σίγουρα σε ένα πολύ κοντινό μέρος. Ταυτόχρονα μου ζήτησε να συναντηθούμε το βράδυ. Οπως βλέπεις, ο σάτυρος γέρος δεν χάνει χρόνο. Επειδή όμως σ' αγαπάω πολύ είμαι διατεθειμένη να θυσιαστώ». Τώρα αυτό, ..όπως θέλει το παίρνει ο καθένας!
*Από το βιβλίο των Χατζηπατέρας Κ. - Φαφαλιού Μ., Μαρτυρίες 40-41,(Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών)