H γοητεία και το μαρτύριο της μοναξιάς της εξουσίας...

-μην λοιδορείτε και μην φθονείτε τους πολιτικούς- . Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη Δεν υπάρχει ποθητό πράγμα στον κόσμο που να μην έχει το τίμ...

-μην λοιδορείτε και μην φθονείτε τους πολιτικούς-
.
Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη

Δεν υπάρχει ποθητό πράγμα στον κόσμο που να μην έχει το τίμημά του και η εξουσία, το πιο ποθητό απ΄ όλα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Το πόσο ποθητή είναι, μας το δείχνουν πάμπολλα παραδείγματα από την ιστορία του ανθρωπίνου γένους, η οποία είναι μια αγωνιώδης προσπάθεια επιβολής της βούλησης και της κυριαρχίας πάνω σε άλλους.
Όταν το πάθος για εξουσία γίνει εμμονή, ανοίγει την όρεξη για ολοένα και περισσότερη εξουσία, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες, εκτός ελέγχου, καταστάσεις, όπως π.χ. στην περίπτωση του Μ. Κωνσταντίνου που δεν δίστασε να δολοφονήσει το μοναχογιό του Κρίσπο επειδή φοβόταν ότι θα τον εκθρόνιζε ή στην περίπτωση της Ειρήνης της Αθηναίας που δε δίστασε να τυφλώσει τον μοναχογιό της Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΣΤ (το 797 μ.Χ), στον ίδιο ακριβώς χώρο, στην περίφημη «Αίθουσα της Πορφύρας», όπου τον γέννησε 27 χρόνια νωρίτερα , μόνο και μόνο για να του πάρει τον θρόνο.
Σε αντίθεση βέβαια με τον Μ. Κωνσταντίνο, η στοργική μητέρα δεν τον σκότωσε, απλώς του...

έβγαλε τα μάτια στον ίδιο χώρο που πρωτοείδε το φως του (κάτι είναι κι αυτό). Ο λόγος βεβαίως που η Εκκλησία μας τους τιμά και τους δύο, στις 21 Μαϊου και στις 9 Αυγούστου αντιστοίχως, δεν είναι αυτός αλλά διότι «εποίησαν πολλά δια την σωτηρίαν της Ορθοδοξίας μας»!
Ας είναι καλά οι άνθρωποι εκεί που είναι τώρα και ας έχουν καλή παρέα, διότι την εξουσία εκεί την έχει πλέον ο Βελζεβούλης και αυτός δεν καταλαβαίνει από τέτοια κόλπα.
Ευτυχώς όμως για εμάς (τα ίδια έλεγαν πολλοί και το 797 στο Βυζάντιο, όταν άκουγαν παλιές ιστορίες) αυτοί οι βάρβαροι καιροί ανήκουν πλέον στο παρελθόν, διότι από τότε μέχρι σήμερα έχει αλλάξει η φύση του ανθρώπου (αυτό το πιστεύουν μόνο παιδιά και τρελοί).
Σήμερα, από απόψεως αισθητικής τουλάχιστον, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σήμερα, έχουμε δημοκρατία. Τέρμα με τους κληρονομικούς ηγέτες και τις δολοφονίες εσωκομματικών αντιπάλων-μνηστήρων.
Σήμερα δολοφονούνται μόνο ψυχές. Μπορεί οι δύο μονομάχοι της εξουσίας σε αυτές τις εκλογές να μην κινδυνεύουν να δολοφονηθούν ή να τυφλωθούν αλλά όπως έγραφε ο Σαίξπηρ «αυτός που βρίσκεται στην εξουσία δεν μπορεί να κοιμηθεί ήσυχα ούτε μια νύχτα» και αυτό είναι, όχι απλώς ψυχοφθόρο αλλά ψυχοφθόνο (φόνος διαρκείας).
Ακόμη και στη δημοκρατία, η άνοδος στην εξουσία είναι ένα πολύ δύσκολο σχολείο, όπου μαθαίνει κανείς να χρησιμοποιεί σωστά τους αγκώνες του και όχι μόνο. Όπως γράφει ο Enzensberger στο «πολιτική και Πολιτισμός: «Από εδώ και πέρα θα πρέπει να μάθει ότι η ζωή του είναι εκτεθειμένη σε μια ανήκουστη πλήξη, στο βασίλειο του παντοτινά όμοιου και της ανελέητης επανάληψης. Συνεδριάσεις και συμμετοχές σε κοινοβουλευτικές ομάδες, σε επιτροπές, σε υποεπιτροπές, σε συμβούλια, σε ημερίδες, κ.λ.π. γεμίζουν την ημέρα του. Τον ελεύθερο χρόνο που του απομένει ασχολείται με την ανάγνωση ενός ανεξάντλητου χειμάρρου εγγράφων, υποθέσεων, εγκυκλίων, νομοσχεδίων, κ.λ.π., κ.λ.π. Αυτό δεν μπορεί να μην έχει απακόλουθα». Αν δε σκεφθεί κανείς, ότι παράλληλα θα πρέπει να φροντίσει να εμφανιστεί σε τηλεοπτικά παράθυρα, σε talk shows ή σε απροσδόκητες συνάξεις κηδειών και γάμων, είναι απορίας άξιο, που βρίσκει χρόνο για να καλλιεργήσει τον εσωτερικό του κόσμο; Πότε να διαβάσει ένα καλό βιβλίο, αφού ακόμη και τους λόγους, τις περισσότερες φορές, τους γράφουν άλλοι;
«Ποιος λοιπόν μπορεί να κατανοήσει το μαρτύριο του πολιτικού, που ενώ είναι συνεχώς ανάμεσα σε ανθρώπους, υποφέρει πλήρως από κοινωνική απομόνωση αφού δεν έχει καθόλου ιδιωτική ζωή. Ολες οι εκδηλώσεις της ζωής του είναι δημόσιες και όλα τα ραντεβού του επαγγελματικά. Εν τω μεταξύ, όσο ανέρχεται ιεραρχικά, τόσο περισσότερο αποκόπτεται από την κοινωνία. Ο υπάλληλος της προσωπικής του ασφάλειας είναι ταυτόχρονα ο δεσμοφύλακάς του…Ακριβώς όπως οι τρόφιμοι ενός ιδρύματος, έτσι και ο πολιτικός βρίσκεται υπό διαρκή επιτήρηση. Αν παραμείνει κανείς πολλά χρόνια, προκαλούνται βλάβες που χαρακτηρίζονται με τον ιατρικό όρο ιδρυματισμός.» Οποιος λοιπόν αναρριχήθηκε σε αυτό το επάγγελμα, έχει αποδεχθεί, κατά κανόνα, ένα έλλειμμα ρεαλισμού με την καθημερινότητα.
Όπως ο ψυχαναλυτής δεν πρέπει να ταυτίζεται συναισθηματικά με το πρόβλημα του πελάτη για να μην καταρρεύσει ψυχολογικά, έτσι και ο πολιτικός δεν πρέπει να ταυτίζεται συναισθηματικά με τα καθημερινά προβλήματα των ψηφοφόρων του. Η ενασχόληση με την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων των πολιτών-πελατών, μπορεί να αποβεί ακόμη και μοιραία για τον απερίσκεπτο πολιτικό. Όταν μάλιστα κάποιος έχει συνειδητοποιήσει τη μετριότητά του, και βλέπει ότι εξακολουθούν να τον ψηφίζουν, αρχίζει να νιώθει μια βαθιά περιφρόνηση προς τους «πελάτες του». Και παραφράζοντας το μεγαλύτερο των Marx Brothers μπορούμε να πούμε, πως υπάρχουν σίγουρα πολιτικοί, που «θα αρνιόταν να γίνουν μέλη σε μια λέσχη, αν γνώριζαν εκ των προτέρων, ότι η λέσχη δέχεται μέλη σαν αυτούς τους ίδιους ή τους πελάτες τους». Η περιφρόνηση προς τη νοημοσύνη των ψηφοφόρων πελατών οδηγεί πολλούς πολιτικούς, κυρίως εκείνους που εκλέγονται πάνω από δυο-τρεις θητείες, να ψεύδονται πλέον ασυστόλως.
Βλέπεις πολιτικούς να αρνούνται κάποιες οφθαλμοφανείς αλήθειες ή να υποστηρίζουν κάποια πράγματα που αντίκεινται στην πιο κοινή λογική, που αναρωτιέσαι αν απευθύνονται σε νοήμονα όντα ή σε απόλυτους βλάκες. Η αλλοτρίωση, η αποξένωση από τον προηγούμενο εαυτό τους και η μοναξιά, ισοδυναμούν με θάνατο. Η μοναδική ανθρώπινη αίσθηση, ή καλύτερα η ορμή, που διατηρεί μετά από χρόνια ο επαγγελματίας πολιτικός, είναι η σεξουαλικότητα.
Μόνο αυτή του δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει, ότι είναι ακόμη ζωντανός, γι αυτό και ακούγονται τόσα πολλά παραπολιτικά για ερωτικές απιστίες στο χώρο της πολιτικής, η οποία εμφορείται από το τρίπτυχο, αλαζονική εξουσία - κοινωνική απομόνωση και έκρηξη ορμών, οι οποίες πρέπει να κατευναστούν άμεσα και πολλές φορές χυδαία. Και καλύτερα να κατευνάζονται εκεί που πρέπει και όχι στο λαό.
Μην λοιδορείτε και μην φθονείτε λοιπόν τους πολιτικούς. Να τους βλέπετε με συμπάθεια, διότι ποιος από εσάς θα πέρναγε αυτό το μαρτύριο και μάλιστα όχι από αγάπη προς όλους εμάς αλλά από έρωτα προς την εξουσία, την ερωμένη, που μόλις σε εγκαταλείψει σε εγκαταλείπουν και οι φίλοι σου;