Ο τρίτος δρόμος…

Μόνος ένας Κ. Καραμανλής και ένας Γ. Παπανδρέου μπορούν να μετατρέψουν το 2009, σε ένα νέο 1909 και να γράψουν μια νέα σελίδα για τον τόπο.....

Μόνος ένας Κ. Καραμανλής και ένας Γ. Παπανδρέου μπορούν να μετατρέψουν το 2009, σε ένα νέο 1909 και να γράψουν μια νέα σελίδα για τον τόπο...
.
Ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ είχε διατυπώσει κάποτε την άποψη ότι «οι εκλογές δεν δίνουν λύση σε μια χώρα που έχει δύο κόμματα με διαφορετικά ονόματα αλλά κοινή νοοτροπία». Η φράση αυτή, ταιριάζει γάντι στην σημερινή ελληνική πολιτική σκηνή, όπου έχουμε δύο «πολιτικά κόμματα», τα οποία σαφώς και έχουν κοινή νοοτροπία, η οποία δεν είναι άλλη από την νοοτροπία του μικροκομματισμού, πολλές φορές σε βάρος του εθνικού – δημοσίου συμφέροντος. Τα κόμματα αυτά έχουν μεν διαφορετικά σύμβολα, αλλά οι λειτουργοί τους κοινή νοοτροπία, καθώς στην πλειοψηφία τους ζουν από την πολιτική και όχι για την πολιτική, ως προέκταση του δημοσίου συμφέροντος.
Οι στόχοι των λειτουργών των ετερονόματων αυτών κομμάτων είναι δε κοινοί: πρώτον, τους ...

ενδιαφέρει πώς θα πλουτίσουν από την πολιτική και κατά δεύτερον, πως θα εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους, όχι βέβαια ως επιβράβευση – προβολής του έργου τους, αλλά μέσω της ικανοποίησης μικροπολιτικών συμφερόντων ή κοινώς «ρουσφετιών». Και το παιχνίδι καλά κρατεί ολόκληρες δεκαετίες.
Η πολιτική σκηνή μετατρέπεται σε θέατρο του παραλόγου και οι πολιτικοί σε περιφερόμενους θιάσους, που γυρίζουν από γειτονιά σε γειτονιά, από χωριό σε χωριό, από πόλη σε πόλη για να μαζέψουν ψήφους, τις ψήφους ενός λαού που διακρίνεται από «ωχαδερφισμό», την μεγαλομανία των ένδοξων προγόνων του και τον νοιάζει πώς να βρει ένα παράθυρο για να «βολευτεί», να βολέψει αυτόν και την οικογένεια του, ανεξαρτήτως των προσόντων τους. Ποιος νοιάζεται από αυτούς για το ότι η οικονομία παραπαίει; ποιος νοιάζεται από αυτούς για την ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών και την ανάγκη επίλυσης τους ασφαλιστικού; Τα παραπάνω προβλήματα δεν δημιουργήθηκαν από την μια μέρα στην άλλη, αλλά είναι προβλήματα συσσωρευμένα για ολόκληρες δεκαετίες, με τις Κυβερνήσεις ανεξαρτήτου ταμπέλας να τις μεταθέτουν για το μέλλον φοβούμενες το πολιτικό κόστος.
Αλλά για αυτό δεν φταίνε μόνο οι Κυβερνήσεις, φταίνε και τα πολύχρωμα «παπαγαλάκια» που από την πρώτη στιγμή εκλογής μιας Κυβέρνησης ασχολούνται όχι με το «έργο» της, αλλά με τις «ημέρες» της, και συγκεκριμένα με το πότε θα γίνουν είτε εκλογές, είτε ανασχηματισμός. Κατά το μέσω διακυβέρνησης της εκάστωτε Κυβέρνησης αμέτρητες φορές ανακυκλώνονται σενάρια εκλογών, παρόλο που αυτά λειτουργούσαν παραλυτικά σε βάρος της οικονομίας και της κοινωνίας.
Από την άλλη πλευρά ο πάγκος της ΚΟ του κάθε κόμματος που αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας πιέζει ασφυκτικά για ανασχηματισμό. Τίποτα δεν είναι καινούριο…η ιστορία στην Ελλάδα επαναλαμβάνεται…πολλές φορές σαν φάρσα…όταν άκουγα από δημοσιογράφους ότι ο Καραμανλής ετοιμάζει σενάρια εξόδου, θυμήθηκα το 1963. Τότε ένας άλλος Καραμανλής πρόγονος του σημερινού Πρωθυπουργού έφυγε από την χώρα, γύρισε για τις εκλογές και ηττήθηκε από τον Γ. Παπανδρέου πρόγονο του σημερινού αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Ο τελευταίος μπορεί να μην σχημάτισε Κυβέρνηση το 1963, τα κατάφερε όμως το 1964, η Κυβέρνηση όμως καταρρεύσει πρόωρα και μαζί και η δημοκρατία στην χώρα μας, αφού προηγουμένως η χώρα βρέθηκε στην δίνη της ακυβερνησίας.
Δεν λέω ότι εν έτη 2009 σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα μπορεί να καταλυθεί η δημοκρατία. Αλλά οι επιπτώσεις μιας ακυβερνησίας θα είναι επώδυνες και ειδικά για την ευαίσθητη ελληνική οικονομία.
Σήμερα ο Κ. Καραμανλής έχει να αποφασίσει. Το δίλημμα είναι γνωστό ανασχηματισμός ή πρόωρες εκλογές. Ο μεν ανασχηματισμός στην συγκεκριμένη στιγμή δεν πρόκειται να προσδώσει κάτι στον τόπο, με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ έχει προδηλώσει το παιχνίδι του με τον θεσμό του ΠτΔ, συνεπώς ωσότου οι νέοι υπουργοί να ενημερωθούν για τα του χαρτοφυλακίου τους και να προσαρμοστούν θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Οι δε εκλογές είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν την χώρα σε ακυβερνησία, σε μια στιγμή που η οικονομία χρειάζεται μια στιβαρή Κυβέρνηση.
Και οι δυο λύσεις είναι επιζήμιες για τον τόπο και ειδικά στην δεδομένη στιγμή. Αν πραγματικά οι πολιτικοί νοιάζονται για το συμφέρον του τόπου, ας δούνε ένα τρίτο δρόμο…αυτό της συναίνεσης. Μόνο ένας Κ. Καραμανλής και ένας Γ. Παπανδρέου, δύο άτομα με συμβολικά ονόματα για τις παρατάξεις τους μπορούν να βάλλουν πάνω από όλα τα εθνικό – δημόσιο συμφέρον και να συναινέσουν, να πάψουν να λένε όχι σε όλα και να σχηματίσουν μια Κυβέρνηση συνεργασίας, η οποία θα επιλύσει τα χρόνια συσσωρευμένα προβλήματα παθογένειας της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, η οποία θα αφήσει κατά μέρος τον μικροκομματισμό και τον λαϊκισμό.
Μόνος ένας Κ. Καραμανλής και ένας Γ. Παπανδρέου μπορούν να μετατρέψουν το 2009, σε ένα νέο 1909 και να γράψουν μια νέα σελίδα για τον τόπο.
Ξένια