Απίστευτη ομολογία...

, Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος . Το βάθος της θρασύτητας και της σιγουριάς της ατιμωρησίας που χαρακτηρίζει την σημερινή ελληνική κοινωνί...

,

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος

.
Το βάθος της θρασύτητας και της σιγουριάς της ατιμωρησίας που χαρακτηρίζει την σημερινή ελληνική κοινωνία έχει φτάσει σε δυσθεώρατες διαστάσεις. Με την περίεργη υποστήριξη των πλέον ακραίων εθνικιστικών στοιχείων της χώρας εμφανίσθηκε δημόσια κάποιος δημοσιογράφος και ανέλαβε την ευθύνη της στρατολόγησης ελλήνων εθελοντών στον πόλεμο της Βοσνίας. Κατόπιν συνεννόησής του μάλιστα με το Σερβικό στρατιωτικό επιτελείο, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά του, προώθησε την ένταξή τους στις γενικές πολεμικές προσπάθειες των παραστρατιωτικών δυνάμεων των μετέπειτα εγκληματιών πολέμου Μπλάντιτς και Κάρασιτς στη Βοσνία.
Αυτό που κυρίως εντυπωσιάζει δεν είναι η μήνυση που ο κύριος αυτός υπέβαλε σε βάρος του δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας κ. Τάκη Μίχα. Δεν διάβασα το άρθρο στο οποίο...

αναφέρεται και κατά συνέπεια δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Τα έχασα όμως από την ανακοίνωση του μηνυτή που έφθασε στα χέρια μου. Ούτε λίγο ούτε πολύ ομολογεί πως αυτός στρατολόγησε τους έλληνες εθελοντές (με ποιανού την εξουσιοδότηση και με ποια συνεννόηση με τις ελληνικές αρχές;) Συμφώνησε με το Σερβικό επιτελείο να μην μετέχουν σε μάχιμες μονάδες (δηλ. σε τι μονάδες ακριβώς μετείχαν αφού ήσαν οπλισμένοι; Kαι ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει γι’ αυτό πέραν του λόγου του στρατολόγου τους και της «συμφωνίας κυρίων» με τους στενούς συνεργάτες εγκληματιών πολέμου;)
Mετείχαν, μας διαβεβαιώνει ο ίδιος, οι έλληνες εθελοντές στην κατάληψη της Σρεμπρένιτσα. Αλλά δεν είχαν σχέσεις με τις σφαγές. Πως μπορεί κάτι τέτοιο να αποδειχθεί; Θυμίζω πως στην Ελλάδα ανακρίνονται πολίτες απλά και μόνο επειδή το όνομά τους αναφέρεται σε υποκλεμμένες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις υποδίκων. Τι γίνεται όταν σφαγείς σε χρησιμοποιούν αλλά απλά διαβεβαιώνουν πως δεν θα λάβεις μέρος στα εγκλήματά τους;
Παραδέχεται άραγε ο ίδιος πως έγιναν σφαγές; Γιατί και οι Μπλάντιτς – Κάρασιτς δεν αποδέχονται τις σφαγές. Ομιλούν μόνο για «επανακατάληψη» της πόλης. Από την άλλη μεριά υπήρχαν συνεντεύξεις των εθελοντών σε ελληνικές εφημερίδες (που κατατέθηκαν στην ελληνίδα εισαγγελέα που είχε αναλάβει να διερευνήσει το θέμα), με περιγραφές του τρόπου που μάχιμοι μουσουλμάνοι αντιδρούσαν στις επιθέσεις τις δικές τους. Πως τα ήξεραν αυτά αν δεν μετείχαν σε «μάχιμες μονάδες»;
Αλλά και η περιγραφή της ενεργητικής συμπαράστασης του Α. Παπανδρέου και του Πασόκ στον Κάρασιτς είναι αρκετά αποκαλυπτική. Διότι εμφανίζει ένα ελληνικό κόμμα εξουσίας να συμπράττει με τους διωκόμενους από το Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ενδεχόμενο είναι μετά από όλα αυτά το διεθνές δικαστήριο να ενδιαφερθεί για όσα διαπράχθηκαν στην Ελλάδα τα χρόνια εκείνα. Αλλά και η ελληνική δικαιοσύνη έχει μπροστά της καινούργια στοιχεία (ομολογίες σύμπραξης στη σύσταση ομάδων εθελοντών που πολέμησαν στο πλάι του διωκόμενου Μπλάντιτς) για να προχωρήσει ουσιαστικά τις έρευνές της. Θυμίζω πως στην Ολλανδία φυλακίστηκαν στρατιώτες επειδή απλά και μόνο δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την εξόντωση των μουσουλμάνων. Στην περίπτωση που παραστρατιωτικοί εθελοντές συμπαρατάχθηκαν με τους σφαγείς τους τι ευθύνες υπάρχουν;
Και κάτι τελευταίο για τους υποστηρικτές, κατά δήλωσή του βέβαια, του περί ου ο λόγος στρατολόγου. Πως είναι δυνατόν οι μαχητές για την αποκλειστική κατοχύρωση από την Ελλάδα του ονόματος της Μακεδονίας να στηρίζουν την εμπόλεμη σύμπραξη ελλήνων με τους Σέρβους, που πρώτοι απ’ όλους αναγνώρισαν την ορθόδοξη βέβαια – αυτό να μην το ξεχνάμε - «Δημοκρατία τη Μακεδονίας»; Κι αν η κοινή αφετηρία μια τέτοιας στάσης είναι απλά ο αντι-αμερικανισμός να θυμίσω απλά πως αυτός, σαν πολιτική έκφραση, δεν ισχύει πλέον στην σημερινή Σερβία. Μείναμε πίσω, μείναμε μόνοι, κύμβαλα αλαλάζοντα σε γυμνούς τοίχους- που δεν τα ακούει κανείς.