Το βασίλειο της αναξιοκρατίας‏...

...με τις εκπαιδευτικές άδειες του υπ. Παιδείας . Γράφουν: Δρ. Παντελής Μπουμπούλης Μαθηματικός Υποψ. Δρ. Χαράλαμπος Μηνάογλου Φιλόλογος . ...

...με τις εκπαιδευτικές άδειες του υπ. Παιδείας
.
Γράφουν: Δρ. Παντελής Μπουμπούλης
Μαθηματικός
Υποψ. Δρ. Χαράλαμπος Μηνάογλου
Φιλόλογος
.
Αφορμή για το κείμενο αυτό, στάθηκε το άρθρο στο alfavita του κ. Ζαχαρία Καψαλάκη, αιρετού στο ΑΠΥΣΠΕ Κρήτης, σχετικά με τη διαδικασία αξιολόγησης των αιτήσεων για εκπαιδευτική άδεια που υπεβλήθησαν στην Κρήτη. Καταρχάς τονίζουμε πως δεν γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα της νήσου, ούτε έχουμε καμία σχέση με την πρωτοβάθμια. Αλλά πραγματικά το κείμενο του κ. Καψαλάκη προκαλεί την αγανάκτηση κάθε σκεπτόμενου και μη εξαρτημένου από μικροκομματικές εξαρτήσεις εκπαιδευτικού.
Ο κ. Καψαλάκης θεωρεί...

πως μοναδικό κριτήριο για την χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας πρέπει να είναι η προϋπηρεσία του εκπαιδευτικού. Έτσι, σύμφωνα με αυτό το κριτήριο θα πρέπει συνάδελφοι με 20 και 25 χρόνια να λαμβάνουν εκπαιδευτικές άδειες, ενώ όσοι έχουν λίγα χρόνια στην ουσία αποκλείονται. Οι εκπαιδευτικές άδειες λοιπόν είναι για τον κύριο Καψαλάκη ένα γέρας για την πολυετή υπηρεσία κάποιου. Αυτή η αντίληψη είναι ακριβώς που κατατρύχει την εκπαίδευση και τον δημόσιο τομέα ευρύτερα. Όχι τι συμφέρει το σύνολο, όχι τι συντείνει στο κοινό καλό, αλλά τι εξασφαλίζει ατομικά τον καθένα, ιδιαίτερα όταν αυτός είναι κάτω του μετρίου. Γιατί να δίνονται άδειες σε νέους συναδέλφους με προσόντα; Τι θα γίνει με αυτούς τους προσοντούχους; Πως εμείς θα το «παίζουμε» διοίκηση, σε έναν τριαντάρη με διδακτορικό;
Αλλά ο κ. Καψαλάκης συνεχίζει: «Έφερα πολλά επιχειρήματα για να τους πίσω(μπροστά;) ότι αυτό που κάνουν είναι πρόστυχο. Είναι απαράδεκτο. Δεν μπορείς το βράδυ να κοιμάσαι ήσυχος, όταν κόβεις συνάδελφο με 25 χρόνια υπηρεσίας, με 22 χρόνια υπηρεσίας, με 18 χρόνια υπηρεσίας και στη θέση τους να βάνεις 5 συναδέλφους με 2 και 3 χρόνια υπηρεσίας. Συναδέλφους που δε ζέσταναν ακόμη την καρέκλα τους ως εκπαιδευτικοί. Και συνάδελφοι με ενόχλησε η επιχειρηματολογία τους. Ο τρόπος που μίλησαν για την αρχαιότητα και τους συναδέλφους που είχαν αρκετά χρόνια υπηρεσίας. Γιατί; Ένα τεράστιο γιατί…» Και είναι φυσικό να απορεί ο κύριος Καψαλάκης. Σε αυτό το σημείο να τονίσουμε πως δεν γνωρίζουμε τους εν λόγῳ συναδέλφους τους οποίους εκθέτει με τα λεγόμενά του ο κ. Καψαλάκης, ώστε να μπορούμε να ξέρουμε και αν επελέγησαν με μέσο όπως υπονοεί με σαφήνεια ή πραγματικά είχαν αυξημένα προσόντα που βάρυναν στην απόφαση της πλειοψηφίας του ΑΠΥΣΠΕ. Σε κάθε περίπτωση όμως η στάση της πλειοψηφίας απέναντι στην παλαιότητα ως μοναδικό κριτήριο είναι παρήγορη. Δείχνει πως κάποιοι επιτέλους αρχίζουν να κατανοούν πως οι εκπαιδευτικές άδειες έχουν σκοπό να αποδώσουν το μεγαλύτερο δυνατό όφελος στην εκπαίδευση και την επιστήμη. Ένας πενηντάρης συνάδελφος τι θα προσφέρει όταν γυρίσει επιμορφωμένος στην εκπαίδευση εφόσον θα του απομένουν πέντε με δέκα το πολύ έτη για τη σύνταξη; Επίσης, τι συμβολή στην επιστήμη θα αποτελέσει η διατριβή του και τι επιστημονικό έργο αναμένεται να παραχθεί κατόπιν από αυτόν; Ενώ, η εικοσιπεντάχρονη συνάδελφος, την οποία ο κ. Καψαλάκης φαίνεται να θεωρεί δεύτερης κατηγορίας, και στην επιστήμη να μην προσφέρει το μεταπτυχιακό της, τουλάχιστον θα έχει μπροστά της 25 με 30 χρόνια να διδάξει μετά την επιμόρφωσή της.
Ο κ. Καψαλάκης ίσως αδυνατεί να κατανοήσει τα παραπάνω, ίσως και να μην θέλει. Όσοι αισθάνονται μειονεκτικά απέναντι σε ανθρώπους με προσόντα, σκέφτονατι με παρόμοιο τρόπο. Αλλά επίσης, εδώ εμφανίζεται και ένας «γεροντισμός», που θυμίζει ΣΥΝ. Ενώ από τη μία ξεσηκώνουν τα παιδιά και τους νέους, από την άλλη δυσανασχετούν με τον Τσίπρα! Αλλά η εκπαίδευση και το ελληνικό δημόσιο δεν είναι ΣΥΝ!
Γίνεται φανερό από τα παραπάνω πως η μεγάλη ηλικία θα πρέπει να θεωρείται όχι προσόν, αλλά μειονέκτημα για τη χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας. Όμως, αυτό το αυτονόητο προσποιούνται όλοι, και περισσότεροι οι αιρετοί των συμβουλίων πως δεν το αντιλαμβάνονται. Ο λόγος είναι προφανής: άλλο ένα μέσο να μαζέψουν κουκιά για τους ίδιους και τις παρατάξεις τους. Αλλιώς, δεν θα κρύβονταν όλοι πίσω από την εξίσου εσκεμμένη «αμέλεια» όλων των υπουργών μετά το 2002 να εκδώσουν το σχετικό διάταγμα με τη διαδικασία επιλογής. Αν θέλουμε να εφαρμόσουμε αντικειμενικό σύστημα, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Οι άδειες να δίνονται σε συναδέλφους μέχρι σαράντα ετών και να εφαρμοστούν τα κριτήρια αξιολόγησης που εφαρμόζονται για τους σχολικούς συμβούλους, χωρίς βεβαίως τη συνέντευξη. Έτσι, θα λαμβάνουν μόρια οι συνάδελφοι που έχουν μεταπτυχιακούς τίτλους, επιστημονικές δημοσιεύσεις, συγγραφικό έργο, ανακοινώσεις κτλ. Σήμερα, δυστυχώς, λόγω της κυριαρχίας των ιδεών των κυρίων Καψαλάκη, Κοτσιφάκη, Καλομοίρη, κάποιος επειδή έχει ένα έτος παραπάνω στην εκπαίδευση παίρνει άδεια για εκπόνηση διδακτορικού χωρίς να έχει μεταπτυχιακό δίπλωμα, ενώ κάποιος άλλος με ένα έτος λιγότερο δεν παίρνει, ενώ κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο. Αξίζουμε οι Έλληνες να είμαστε μία τέτοια μπανανία;